Μικρό Πάπιγκο-Καταφύγιο Αστράκας-Δρακόλιμνη Γκαμήλας

Στη δημοφιλέστερη ορειβατική διαδρομή μετά από αυτή των κορυφών του Ολύμπου, το διήμερο 7 και 8 Αυγούστου, χαρήκαμε την επίπονη προσπάθεια της ανάβασης και το «τρόπαιό της»:

Φυσικό τοπίο εκθαμβωτικής ομορφιάς:
Τη Δρακόλιμνη της Γκαμήλας σε υψόμετρο 2050μ.

Μιας αδραξιάς λίμνη, έτοιμη να ξεχειλίσει, ανάμεσα στο Λάπατο και τον Πλόσκο και με τον πιο ελκυστικό φόντο:

Την καταπληκτική κορυφή της Γκαμήλας (2497μ.) και τη γοητευτική κορυφή της Αστράκας (2436μ.). Χρωστάει την ύπαρξή της στην τελευταία παγετωνική περίοδο και το φλύσχη, υδατοστεγές πέτρωμα στον πυθμένα της.

Στα κρυσταλλένια, καταγάλανα και ακύμαντα νερά της είδαμε τους αλπικούς τρίτωνες, προστατευόμενο είδος αμφιβίου.

Στις όχθες της, ψυχρόβια, υδρόφιλη χλωρίδα, συμπληρώνει το ντεκόρ.

Στέκει εκεί ψηλά ήρεμη και αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου!

Τις χιονούρες στα απόσκια των απόκρημνων βράχων και τα αγριόγιδα να ξεδιψούν γλείφοντας το άλιωτο χιόνι.

Το απύθμενο βάθος της χαράδρας του Αώου και τα κιρκινέζια (γεράκια) να ισορροπούν στο κενό και ξαφνικά να εφορμούν κατακόρυφα για να συλλάβουν τη λεία τους.

Τα γιδοπρόβατα να βόσκουν στο καταπράσινο οροπέδιο, εκεί ψηλά, στη μέση του πουθενά, όπου φθάνεις μόνο με τις δικές σου δυνάμεις σωματικές και ψυχικές.

Τα μουλάρια να περιπλανιούνται ελεύθερα στις πλαγιές, κάτω από τους κατακόρυφους βράχους των κορυφών και να επιστρέφουν μόνα τους στο καταφύγιο το ηλιοβασίλεμα και να κυλιούνται στο λιγοστό χώμα για να απαλλαγούν από τις αλογόμυγες.

Τις σάρες στις πλαγιές και στο λιγοστό χώμα να ξεφυτρώνουν θυμάρι και τσάι και αγριομέλισσες να ρουφούν το νέκταρ τους.

Βραδιά μαγική, γαλήνη σαγηνευτική, ουρανός έναστρος, χωρίς φεγγάρι. Πιο φωτεινό «σκοτεινό» ουρανό δεν έχω ξαναδεί.

Μεγάλος είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου!

Ευχαριστώ θερμά όλη τη συντροφιά. Τον Γιάννη, τον Νίκο, τον Μιχάλη, τον Σάκη και τον Γιαννάκη.-

Υ.Γ. Το τσιπουράκι που ήπιαμε, μόλις φθάσαμε στο καταφύγιο, εκεί στο φυσικό μπαλκόνι του διάσελου, με θέα όλες τις κορυφές της Τύμφης, με το λιτό αλλά πιο εκλεκτό μεζέ που κουβάλησε στην πλάτη του ο Νίκος, δε θα το ξεχάσω, ούτε αυτό,  ποτέ.

 Θανάσης Τραϊανός