Μακρύ Όχημα το συνεργατικό εικαστικό project παρουσιάζει το " ηREMο"

Το Μακρύ Όχημα (Long Vehicle) είναι ένα συνεργατικό ρυμουλκό από εικαστικούς καλλιτέχνες που θέλουν να προσεγγίσουν κριτικά και να ξεδιαλύνουν τη διαδικασία ανάμεσα στην εργασιακή διαδικασία του έργου τέχνης και τις κοινωνικές σχέσεις που η τέχνη γεννά και/ή αναπαράγει. Το φυσιολογικό, η εφήμερη έκφραση, η χαρούμενη θέληση, η έμμονη ιδέα των συναισθήσεων, η αλλοίωση της σκέψης από τα σφάλματα της λογικής, η φαντασίωση της πραγματικότητας, ο δονκιχωτισμός, ο εφιάλτης της ιστορίας δημιουργούν ένα μακρύ όχημα, έτοιμο να κολλήσει πίσω και να συρθεί από κάποια νταλίκα. Το μακρύ όχημα είναι ένα υπερτοπικό εργαστήριο εν κινήσει, μια δράση που θεωρεί την ιστορία, την τέχνη και τον λόγο ως ασταθείς παράγοντες του ρυμουλκούμενου  θεωρήματος: «η αισθητική είναι εφαρμοσμένη φυσιολογία».( Nietzsche)
Εγκλωβισμένοι σε έναν κυκεώνα πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικής κρίσης οδηγούμαστε σταδιακά στην απομόνωση. Ένα καθεστώς «σοκ και δέους» που συνοδεύει όλες τις προσπάθειες αναδιάρθρωσης της κοινωνικής ζωής, ως σχέδιο αντεπανάστασης και ελέγχου που κατασκευάζεται παράλληλα από την εξουσία, τρυπώνει σε κάθε γωνιά και μας κόβει την ανάσα. Μοιάζει σαν  να μην έχουμε χρόνο να σκεφτούμε την αντίσταση. Αυτό συμβαίνει επειδή ακριβώς για το κεφάλαιο, μέσα στην καπιταλιστική σχέση, δεν είναι απλώς αναγκαίο να επιβάλλει την οικονομική κυριαχία, χρειάζεται επιπλέον να εδραιώσει μια ολόκληρη κοινωνική σχέση που το νομιμοποιεί. Η κερδοφορία του εξαρτάται από ένα μίνιμουμ κοινωνικό συμβόλαιο. Και γι' αυτό το λόγο είναι εμφανές πως δεν αρκείται και δεν μπορεί να χρησιμοποιεί τη βία για μεγάλο χρονικό διάστημα. Θεσμοί και δομές που προπαγανδίζουν την αναγκαία επιλογή αυτής της καπιταλιστικής σχέσης, μηχανισμοί προπαγάνδας και κατασκευής φόβου μαζί με τον έλεγχο την καταστολή και τη βία αποτελούν το σύνολο των πρακτικών ενάντια στην κοινωνική αντίσταση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, στεκόμαστε αμήχανοι, υπνωτισμένοι, δεχόμαστε υποβολές (προφορικές εντολές), οι οποίες καταχωρούνται κατ' ευθείαν στο υποσυνείδητο χωρίς να υφίστανται λογική επεξεργασία, όπως συμβαίνει με όλες μας τις σκέψεις.
Ένα από τα κεντρικά θέματα του Γκεόργκι (George Gourdjieff) είναι ότι  «ο άνθρωπος κοιμάται». Ο Γκουρτζίεφ αναφέρεται στη «συμβατική συνειδητότητα» που μοιάζει με ύπνωση και υποδηλώνει μια απώλεια ζωτικότητας και μια απάθεια πρωτοβουλίας σε συνδυασμό με μια έντονα μηχανική σκέψη. Ο Γκουρτζίεφ αποσκοπεί στο να προκαλέσει αντίδραση. Αν το αποδεχτούμε, η αντίδρασή μας μπορεί να οδηγήσει στην αυτοπαρατήρηση, στην «αυτενθύμηση» και τελικά σε μια δράση, περισσότερο αποτελεσματική, περισσότερο αφυπνισμένη.
Σε κατάσταση κοινωνικής ύπνωσης η τέχνη εφαρμόζει αντανακλαστικά REM (Rapid Eye Movement) προσπαθώντας να συλλάβει τη νεκροζώντανη συνθήκη της ζωής. Ο παράδοξος ύπνος, η συνθήκη REM ως διαλεκτική αφύπνισης εξεγείρει το αναισθητικό σε εξιδανικευμένο αισθητικό ή σε άρνηση της ίδιας της υλικής πραγματικότητας.
Είναι ένα έργο τέχνης μηχανισμός αφύπνισης; Σύμφωνα με τον Κλέε η τέχνη κάνει ορατό αυτό που δεν είναι, αλλά υπάρχει, δηλαδή ουσιαστικοποιεί τις σχέσεις ανάμεσα στα  φαινόμενα. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της τέχνης είναι έμφυτος σε κάθε έργο τέχνης. Κάθε έργο τέχνης περιέχει ένα πνεύμα, συνυφασμένο με την ιστορία και την κοινωνία που αγκαλιάζει τη μορφοποίησή του. Το έργο τέχνης είναι μια πρόταση, μια στάση, μια κριτική προσέγγιση απέναντι στο κοινωνικό περιβάλλον. Επιφορτισμένο με αυτόν τον ρόλο... είναι και αυτό ιερό  (Egon Schiele).  Αλλά δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα το ιερό σε κάτι που έχει τιμή. (E.F. Schumacher).
Ο προσδιορισμός της «αξίας» ενός έργου τέχνης με βάση την τιμή πώλησής του και όχι με την ουσιαστική επιρροή του αποτελεί φαινόμενο των καπιταλιστικών κοινωνιών, με αποτέλεσμα καλλιτέχνες  να ακολουθούν την πρακτική που εμπεριέχει όλο και περισσότερα εγκόσμια και κοσμικά στοιχεία που ταιριάζουν στον επιχειρηματικό κόσμο και πολύ λίγο έχουν να κάνουν με την τέχνη. Η τέχνη όμως είναι δυναμική. Απεγκλωβισμένη από την αποθάρρυνση μπορεί να ανανήψει. Μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανισμός αφύπνισης. Υπ' αυτή την έννοια, το βέβηλο στην τέχνη δεν είναι είναι μόνο η εκχρηματισμένη μορφή της μέσα σε μια εμπορευματική σχεσιακή πραγματικότητα. Η τέχνη μπορεί να βεβηλώνει αυτή την ίδια της τη πραγμοποιημένη μορφή.
Η εικαστική λειτουργία του REM (ύπνος γρήγορων κινήσεων των ματιών), σαν μια δραστηριότητα των νευρώνων του εγκεφάλου είναι παρόμοια με εκείνη που υπάρχει τις ώρες που είμαστε ξύπνιοι. Ο εικαστικός ύπνος REM μετέρχεται σε μια σταδιακή μείωση του βαθύ κοινωνικού ύπνου. Επιτυγχάνεται δηλαδή μια σταδιακή αφύπνιση. Η τέχνη έτσι δεν αποτελεί το φετίχ της συμβολικής καπιταλιστικής αξίας, αλλά τον υπόρρητο μύθο που συνδέει μια κοινότητα μέσω των συμβόλων της.  Η συγκεκριμένη εικαστική λειτουργία που προτείνεται, αναζητά ένα είδος συναισθησίας που ξεφεύγει από την ειδική ορθολογικότητα της καπιταλιστικής ολότητας· ταυτόχρονα ξεφεύγει από το πλαίσιο μιας δομιστικής ορθλογογικότητας ως εργαλείο απαραίτητο να σκεφτούμε την αντίσταση απέναντι στην συγκεκριμένη πραγματικότητα. Αποδεσμεύει όχι το παράλογο αλλά το συναισθητικό και το άμεσο προσωπικό, αποδεσμεύοντας ταυτόχρονα την τέχνη από την έννοια της χρηματικής αξίας.
Αγοράστε μας με τις κραυγές σας!
REM (Rapid Eye Movement)
 Ο ύπνος του κουνελιού μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη και την αφασία της οικονομικής κρίσης οι Μακρύ Όχημα (Long Vehicle) καλλιτέχνες προτείνουν μια έκθεση REM ταγμένη στο όνειρο και την διάδοχη κατάσταση.
Συμμετέχουν στην αυτοδιοργανούμενη και αυτοχρηματοδοτούμενη ρυμούλκα στο χώρο της gallery Λόλα Νικολάου στην Θεσσαλονίκη οι: Νικόλας Αντωνίου,  Φαίδρα Εγγλέζου, Αχιλλέας Ζάζος, Χρήστος  Ιωαννίδης, Φίλλιπος Καλαμάρας,  Ελένη Κεσίσογλου, Χάρης Κοντοσφύρης, Θωμάς Μακιναντζής,  Φώτης Μπάλας, Γιώργος Περιστερόπουλος, Γαβριήλ Φτελκόπουλος, Φώφη Χαμπάκη, Μάγδα Χριστοπούλου.