Ελληνική κωμωδία κεφάλαιο 7: Λίγοι γραικογερμανοί αφανίζουν τους Έλληνες

Του Παντελή Μιντεκίδη

Στο προηγούμενο κεφάλαιο είδαμε πώς διαμορφώθηκε η γραικική άρχουσα κάστα, δηλονότι δεν πρόκειται για ελληνική αλλά για γραικική μάζα, δουλόγονων και ως εκ τούτου δουλόφρονων μισελληνικών αθλιοτήτων εγκαταβιούντων επί την Ελληνική χερσόνησο και των περί αυτής Ελληνικών νήσων, οίτινες, συνεργάτες- συνεκμεταλλευτές όντες με τους Οθωμανούς των κατοίκων της χερσονήσου, εξεγερθέντες βιαίως, διεκδίκησαν την κρατική εξουσία από τους δεύτερους το 1821, ουδεμία φυσικά σχέση έχοντες με οράματα εθνικοαπελευθερωτικά ή

αστικοδημοκρατικά όπως ψευδώς διατείνονται ή διδάσκουν στα σκοταδιστικά τους σχολεία (επρόκειτο δηλαδή για μία καθαρώς εκ των άνω εξέγερση: τα έσπασαν οι δύο συνεκμεταλλευτές και ο ένας, ο γραικός,  στράφηκε εναντίον του άλλου για να αποσπάσει ένα κομμάτι από την οθωμανική τούρτα, διατηρώντας τα βασικά χαρακτηριστικά των Οθωμανών επί ιουδαιοχριστιανικής ιδεολογίας και Ελληνικής γλώσσας) -οπόταν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων συνέδραμαν ευεπιφόρως προς τον σκοπό αυτό- και εξαπατώντας διάφορους τοπικούς λαϊκούς αγωνιστές, λίγους αφελείς παροίκους και κάποιους εθελοτυφλούντες φιλέλληνες προκειμένου να αποσπάσουν την υποστήριξή τους, δημιούργησαν μία νέα μικρή φεουδαρχία (αποκαλούμενη ψευδωνύμως «Ελλάς», μόνον από τους ίδιους, και ορθωνύμως «Γραικία», από όλον τον δυτικό κόσμο, και σφαλλωνύμως «Ιωνία», από τον ανατολικό κόσμο) από τις σάρκες της ογκώδους Οθωμανικής, υποκαθιστώντας πλήρως και επί τα χείρω τους Οθωμανούς κατακτητές σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που να κάνουν την Οθωμανική κατοχή να φαντάζει στους σημερινούς για πολλοστή φορά εξανδραποδισμένους κατοίκους της χερσονήσου, σαν νόστιμον ήμαρ.

Βεβαίως η βορβορώδης δυτική διπλωματία της Αμερικής και της Ευρώπης, σεβόμενη δήθεν την ιστορική αλήθεια απεκάλεσαν το νέο κράτος Greece (ίσως ορθωνύμως) και την γλώσσα του Greek (σίγουρα ψευδωνύμως, αντί του ορθού Hellenic), ενώ αντιστρέφει σήμερα πλήρως την ιστορική αλήθεια στην περίπτωση των Φυρομέζων, αφού ήδη έχουν ονομάσει ψευδωνύμως την FYROM ως «Μακεδονία», και επίσης ψευδωνύμως την βουλγαροσλαβοτουρκική τους διάλεκτο ως «Μακεδονική», για να καταδειχθεί για  ακόμη μία φορά στην ιστορία, φαινομενικώς, ο άπειρος και ανίατος φθόνος και κόμπλεξ κατωτερότητας που τους κατατρώγει έναντι ό,τι του Ελληνικού, αλλά ουσιαστικώς, η πάγια ροπή τους προς περιφρόνηση κάθε ιστορικής αλήθειας, όταν πρόκειται να προσπορισθούν πέντε δολάρια ή ευρώ, οι άθλιοι δυτικοί λιγούρηδες «σύμμαχοι», χωρίς φυσικά να είναι αμέτοχη σε αυτό το ιστορικό ανοσιούργημα η «ελληνική» άρχουσα τάξη, η οποία, ως σαφώς μη ελληνική έως μισελληνική, ήταν και εξακολουθεί να παραμένει πρόθυμη να ξεπουλήσει-ξεφορτωθεί ότι το Ελληνικόν, αφού ποτέ δεν ήταν, ούτε ένιωθε καθ’ οιανδήποτε έννοια, περισσότερο ελληνική από ότι γραικοοθωμανική.

Έκτοτε και μέχρι των ημερών μας, έχει παραμείνει μία χαμαιλεόντιος γραικική άρχουσα κάστα, λειτουργούσα ανέκαθεν κατά τα πρότυπα των διεθνών μαφιόζικων οργανώσεων, η οποία άλλοτε μετουσιώνεται σε γραικυλοτουρκική, άλλοτε σε γραικυλοαγγλική, άλλοτε σε γραικυλοαμερικανική και υπό τις σημερινές συνθήκες σε γραικυλογερμανική (γερμανοδωσίλογη) άρχουσα κάστα, η οποία στην εξέλιξή της ενσωμάτωνε και άλλα μεγαλοαστικά στοιχεία που ετύγχανε να ευδοκιμήσουν συναπαρτίζοντας έτσι την σημερινή άρχουσα τάξη της Ελλάδος (Γραικίας).

Φυσικά σήμερα όλος ο κόσμος έχει καταλάβει τί καπνό φουμάρει αυτή η άρχουσα τάξη, ηθικού αναστήματος αλητοσυμμορίας, που έχουν γίνει περίγελοι ακόμη και των πιο τιποτένιων ευρωφερέφωνων, παραδείγματος χάριν, κάθε φορά που το δύσμορφο κονκισταδόρικο γένωμα, νεαντερνταλικής καταγωγής, Εμανουέλ Μπαρόζο, βλέπει τον Σαμαρά να τον πλησιάζει, λέει προς τον παρακαθήμενό του στα «Γαλλικά»: «Νά, έρχεται κι ο μαλάκας!». Μία ευρύτερα διαδεδομένη στην Ευρώπη εικόνα για τους έλληνες, στην δημιουργία της οποίας παντοιοτρόπως συνεισέφεραν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία ισόποσα.

Αυτό το καρκινικό σύσσωμα -που διαχρονικώς ταυτενσωματώνει σαν μαύρη τρύπα όλους τους μεγαλοαστούς, αφήνοντας ωστόσο απέξω τους μικρούς και μεσαίους αστούς για να τους εκμεταλλεύεται- είναι που ευθύνεται για όλες τις εθνικές τραγωδίες, όχι μόνον των Ελλήνων αλλά όλων των λαοτήτων που ευρίσκονται υπό την κατοχήν του τα τελευταία διακόσια χρόνια και ζούν εγκατασπαρμένοι στην Ελληνική χερσόνησο και τις περί αυτής Ελληνικές νήσους, με πλέον διαβόητη την τραγωδία της συγκρότησης ενός άθλιου, εθελόδουλου λαϊδίου, φορέως ενός εκφυλισμένου λόγου μακράν απέχοντος του Έλληνος Λόγου, από την πλέον τετριμμένη επιφαινόμενη όψη («το φεγγάρι» αντί «η σελήνη», «ο ή-λιος» αντί «ο ή-λι-ος», «κάπχιος» αντί «κά-ποι-ος» κοκ.) έως την βαθύτατη ουσία του Ιστορικού Ταυτολόγου (ανατολικογενής σπηλαιοτρομολαγνικός ιουδαιοχριστιανισμός των δουλόφρονων Γραικών, δολοφονικώς ισταμένου κατεναντίον της Ελληνικής Μυθολογίας των ελευθερόφρονων Ελλήνων, μιας μυθολογίας αποτελούσης στοιχείο του πνευματικού εποικοδομήματος των Ελλήνων, καθολικού και διαχρονικού μέτρου απασών των λογικών, ηθικών, αισθητικών και αισθαντικών αξιών ή νοημάτων, των εις το διηνεκές ελληνιζομένων, τουτέστιν συνανθρωπιζομένων και ουδεμίαν σχέσιν έχουσα με θρησκεύματα και επέκεινα Θεούς).

Η κατοχή αυτή σήμερα υπαστατώνεται και κορυφώνεται υπό το κράτος των μονοπωλίων της ιουδαιοπροτεσταντικής Αντιδραστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης με τον εποικισμό της Ελληνικής χερσονήσου και την καταφόδευσιν του Ιερού Βράχου για δεύτερη φορά στην ιστορία από έναν άλλο επίσης εξ ανατολών εισβολέα και αντιγραφέα του πρώτου, τον υπανθρωποϊσλαμιστικό βόρβορο, επίσης ήδιστον έδεσμα και της αμέπτως συναρμοζούσης με την άρχουσα κάστα γραικυλοαριστεράς, ενός σουπερμάκετ μαρξιστοειδών υποπροϊόντων (συλλήβδην και αναφανδόν αντι-Σταλινικών …) του μονοπωλιακού και σήμερα πλασματικού κεφαλαίου, ενός κεφαλαίου απαρνητικού του παλαιοφασιστικού φαινόμενου και ιδρυτικού του νεοφασιστικού στο οποίο εμπράκτως προσχωρούν σήμερα σωρηδόν τα εν λόγω μαρξιστοειδή υποπροϊόντα, υπερφαλαγγίζοντας και καταλείποντας την γραικική Χρυσή Αυγή υπερασπίστρια του παλαιοφασιστικού τοιούτου, έσχατη εφεδρεία του νεοφασιστικού.

Όλες οι ευρωπαϊκές αστικές άρχουσες τάξεις πέρασαν από το επαναστατικό τους στάδιο στο προοδευτικό, στην συνέχεια στο συντηρητικό, πριν καταλήξουν στο σημερινό τελικό τους επιθανάτιο στάδιο, αυτό της καθολικής εθνικής και κοινωνικής αντίδρασης.

Μόνον η ελληνική (γραικύλικη) άρχουσα τάξη ήταν εκ γενετής αντιδραστική και παραμένει μέχρι σήμερα αντιδραστική, μεταστρεφόμενη κατά καιρούς και σε εθνοπροδοτική. Από την γέννησή της και μέχρι σήμερα που ψυχορραγεί, παραμένει μία ανεξέλικτη ιστορικώς λιμνάζουσα τάξη σε ένα και το αυτό στάδιο, της καθολικής εθνικής και κοινωνικής αντίδρασης, φορτωμένη με ένα ιστορικό ψέμα (Ελληνική) το τεράστιο βάρος του οποίου αδυνατεί να σηκώσει και σε κάθε περίπτωση φροντίζει να απεμπολεί, όθεν και ο χαρακτήρας των πράξεών της: Μίσος για την Ελλάδα, μίσος για το έθνος των Ελλήνων, μίσος για τον ελληνικό λαό, μα πιο βαθύ μίσος για ότι θυμίζει εθνική καπιταλιστική βιομηχανική ανάπτυξη. Μία τάξη κατακτητής του ίδιου της του τόπου, μία τάξη που ποτέ δεν αναπληρώνει τις φθορές που προκαλούν στις προϋποθέσεις ύπαρξής της οι συνέπειες αυτών των προϋποθέσεων, δηλαδή τα ληστρικά κέρδη.

Και ως γνωστόν, όταν οι συνέπειες δεν μεριμνούν ώστε να αναπληρώνουν τις φθορές που προκαλούν στις προϋποθέσεις ύπαρξής τους, τότε αναποδράστως επέρχεται η χρεοκοπία.

Για αυτό η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος (Γραικίας) δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιστορία των χρεοκοπιών του κράτους της, που προκλήθηκαν φυσικά από την άρχουσα τάξη της, καθώς και οι «διασώσεις» της με το αίμα του λαού, που όμως, ως συγγράψασα η ίδια την ιστορία, παρουσιάζει αυτές τις διασώσεις ως έργα των «συμμάχων» της κατ’ ουσίαν αφεντικών της ή αυτής της ιδίας.

Βεβαίως, η προαναφερθείσα δουλοφροσύνη δεν αποτελεί κάποιο ψυχολογικό καπρίτσιο της γραικικής άρχουσας κάστας, παρά είναι ένα υλικότατο ιστορικό χαρακτηριστικό, και για την ακρίβεια συνιστά την κύρια καθορίζουσα του τρόπου ύπαρξής της:

Είναι ακριβώς αυτή η εθελοδουλία της κάστας προς τον εκάστοτε ηγεμονεύοντα ιμπεριαλιστή που συνιστά την ασπίδα προστασίας της από τον εσωτερικό θανάσιμο εχθρό της, τους Έλληνες (οι οποίοι τελούν διαχρονικώς υπόδουλοι στους ρωμαιο-φραγκο-βυζαντινο-οθωμανούς και «απελευθερωθέντες» κατά την λεγόμενη Ελληνική Επανάσταση μόνον από τους τελευταίους, και εκείνο τύποις μόνον, αφού αυτή η «απελευθέρωση» εσήμανε και την ταυτόχρονη υποδούλωση των Ελλήνων στην Γραικική-Greek άρχουσα κάστα) και οι οποίοι ανά πάσαν ώραν και στιγμήν ελλοχεύουν με το λεπίδι στο χέρι για την απόδοση απωθημένου, διακαούς και διιστορικού κοινωνικού δικαίου αφορών στο αντίτιμο των εγκλημάτων που υπέστη ο Ελληνισμός και εξακολουθεί να υφίσταται από αυτήν την κάστα κατά την διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων, αλλά και προγενέστερα …

Σήμερα είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία που δίνεται στους σκλαβωμένους Έλληνες και τους παρακατοικούντες Γραικούς για να αφανίσουν την γραικυλογερμανική άρχουσα κάστα από προσώπου γής:

Από την μία αυτή ευρίσκεται εγκλωβισμένη από τους «συμμάχους» της Γερμανούς και από την άλλη από τον λαό που κατασφαγιάζει, επομένως, αν υποστεί μία συνολική, ακαριαία και βίαιη επίθεση διαρκείας μιάς νυκτός, είναι περισσότερο από βέβαιον ότι θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.

Αντιθέτως, αν η κάστα δεν υποστεί αυτήν την σύντομη επίθεση, τότε θα σημαίνει ότι ο λαός αυτός έχει συνειδητώς επιλέξει τον αμαχητί, ιστορικό πλέον τώρα, καταφανισμό του ...

Αλλά αν θέλει κανείς κυνικώς να ερμηνεύει τα γεγονότα, η Γραικία (Greece) όχι μόνον δεν απελευθερώθηκε από τους Οθωμανούς αλλά χειρότερα, έχει ήδη απολέσει την όποια «ελευθερία» είχε κατακτήσει μέχρι τους βαλκανικούς πολέμους. Όψεις αυτής της αλήθειας συνιστούν πράξεις, παραδείγματος χάριν, ο Σαμαρωμένος γάιδαρος, μετά και την απαντητική δήλωση των τούρκων στην ρηματική διακοίνωση του κυρίου Τίποτα στον ΟΗΕ, επισκέφθηκε έρποντας την μαμά Τουρκία, τούτη την φορά ως γραικυλότουρκος.

Γιατί άραγε;

Για να υπογράψει νεο-οθωμανικό μνημόνιο οικονομικής συνεργασίας.
Για να παρουσιάσει το σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων στους Τούρκους επενδυτές του βαθέως κράτους.

Για να καταθέσει στεφάνι στον γενοκτόνο Κεμάλ Πασά.

Για να προκαλέσουν οι τούρκοι κάποιο αντιπερισπασμό, σε περίπτωση που ξεσπάσει η εγγύς εξέγερση των Ελλήνων, με το αζημίωτο φυσικά, να βρέξουν και οι Τούρκοι λίγο το ποδαράκι τους στο Αιγαίο …
Για να δώσει μετά από δύο εβδομάδες το παρών του στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου και να μιλήσει στους βαλκάνιους ιθαγενείς για την Εθνική Παλιγγενεσία.

Ο δοσίλογος, örgüt işbirlikçi, kollaborationist !!!

Ίδιος ο προκάτοχός του, Γιωργάκης, ίδιος ο πολιτικός του πατριός Μητσοτάκης.

Πάντα πιστή λοιπόν σύσσωμη η άρχουσα κάστα στην προγονική της εθελοτουρκόδουλη πολιτική (άλλωστε το αίμα νερό δεν γίνεται) που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών πατρώνων της, όπως παραδείγματος χάριν.

Ιωάννης Μεταξάς:

Ιδού το κείμενο του συλλυπητήριου τηλεγραφήματος που απέστειλε ο Ι. Μεταξάς στην τουρκική ηγεσία, όταν ψόφησε ο Κεμάλ Πασάς:

«Αποτίουσα φόρον τιμής εις την μνήμην του περιφανούς αρχηγού, του γενναίου στρατιώτου, του πεφωτισμένου αναμορφωτού της Τουρκίας, η Ελλάς ουδέποτε θα λησμονήσει ότι ο πρόεδρος Κεμάλ Αττατούρκ υπήρξε ο κύριος θεμελιωτής της Ελληνοτουρκικής συνεννοήσεως και ότι σφυρηλάτησε τους δεσμούς της αδιαλύτου φιλίας, ήτις ενώνει τις δύο χώρες μας εν τω κοινώ ιδεώδες της ειρηνικής συνεργασίας. Θα διατηρήσει πιστώς την συγκινημένης ανάμνησιν του μεγάλου εκλιπόντος, του οποίου το κραταιόν έργον θα κατευθύνη δια παντός τα τύχας του ευγενικού τουρκικού έθνους.»

Πέραν φυσικά του γεγονότος ότι ο ίδιος αυτός εθελοτουρκόδουλος στις 11 Νοεμβρίου του 38 έδωσε εντολή να ονομαστεί μία οδός στην Θεσσαλονίκη ως Οδός Κεμάλ Ατατούρκ!

Ας δούμε όμως και το έτερον γιουσουφάκι (πιθανό έτυμο: you-should-fuck-it, στην γλώσσα του ιμπεριαλισμού …).

Γεώργιος Παπαδόπουλος:

Ο θιασώτης της ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας, το όραμα του μεγάλου πατριώτη Γ. Παπαδόπουλου δεν ήταν άλλο από την Συνομοσπονδία με τους τούρκους (sic).
Έξι μήνες μετά την πρωθυπουργοποίησή του, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, σε συνέντευξη που έδωσε στην καθημερινή εφημερίδα της Κωνσταντινουπόλεως, Μιλιέτ, και που δημοσίευσε η εφημερίδα αυτή στις 28 Ιουνίου 1968, δήλωσε: «Ακούγονται ακόμη οι φωνές του Ατατούρκ και του Βενιζέλου … πρέπει να ενώσουμε τις δύο ακτές του Αιγαίου».
Ο τούρκος δημοσιογράφος τον ρώτησε τότε εάν με την ένωση δύο χωρών εννοούσε ομοσπονδία, για να λάβει από τον Παπαδόπουλο την απάντηση:

«Θέλω ιδιαιτέρως να υπογραμμίσω την πίστη μου στην αναγκαιότητα πραγματοποιήσεως αυτής της ομοσπονδίας … Εάν είχα μαγική δύναμη θα έκανα το παν για την πραγματοποίηση της ομοσπονδίας και θα οδηγούσα πάραυτα τον λαό μας προς αυτήν την κατεύθυνση».
Το 1969 και το 1970, ο αρχηγός της εθνικής επαναστάσεως έκανε μεγάλη προσπάθεια για να αναπτύξει την ελληνοτουρκική φιλία αλλά χρειάστηκε να περιμένει την στρατιωτική επέμβαση στην Άγκυρα, στις 12 Μαρτίου 1971, για να πάρει ευμενή ανταπόκριση από την απέναντι όχθη. Έγινε πρώτα η δήλωση του Μετίν Τοκέρ, γαμπρού του Ισμέτ Ινονού, που ήρθε στην Αθήνα και έδωσε συνέντευξη τύπου, στις 25 Μαΐου 1971.
Έλεγε πως, κατόπιν της συναντήσεώς του με τον Παπαδόπουλο, ήταν πλέον πεπεισμένος ότι ο έλληνας πρωθυπουργός επιθυμούσε ειλικρινά την τουρκοελληνική φιλία. Άλλωστε, πρόσθεσε, επρόκειτο να δημοσιεύσει στην Μιλιέτ, σε μερικές ημέρες, δηλώσεις που ο Παπαδόπουλος του είχε κάνει. Οι δηλώσεις του Παπαδόπουλου δημοσιεύτηκαν πράγματι στην πολιτική εφημερίδα, στις 29 Μαΐου 1971. Από τις ερωτήσεις του Μετίν Τοκέρ έβγαινε καθαρά ότι η πραγματοποίηση της συνομοσπονδίας εξαρτιόταν από δύο όρους: την ύπαρξη και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου ισχυρών κυβερνήσεων και την λύση του Κυπριακού. Όσο για το κυπριακό, η γνώμη του αρχηγού της ελληνικής επαναστάσεως τρομάρα του, όπως την είχε παρουσιάσει στις δηλώσεις του, ήταν πως η λύση του δεν ήταν αναγκαίο προαπαιτούμενο, διότι διαφορετικά θα κινδυνεύαμε, είπε, «να χάσουμε το πέταλο για το καρφί» και πρόσθεσε ο Παπαδόπουλος:
«Εγώ, προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μας οδηγεί προς μία ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί ίσως σε 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί. Πρέπει να δεχθούμε πως είμαστε μικρές χώρες. Εάν έχουμε την ένωση, τότε η δύναμή μας έναντι των μεγάλων χωρών δεν θα διπλασιαστεί απλώς, αλλά θα πολλαπλασιαστεί. Ο κ. Ερίμ πρέπει να γνωρίζει ότι αυτό που λέει ο Παπαδόπουλος το πιστεύει και θα το κάνει. Δηλώνω κατηγορηματικά ότι θα κάνουμε αυτό που κηρύττουμε.»

Τα «οράματα» της κοινωνικής αντίδρασης, οραματίζονται -τι άλλο;-  την κοινωνική αντίδραση. Το ευγενές τουρκικό έθνος όμως έχει καταλογισμένες στην πλάτη του  ουκ ολίγες ευγενείς γενοκτονίες κατά του ελληνικού έθνους, αλλά και άλλων εθνών.

Τα εθνικά ζητήματα είναι κοινωνικά ζητήματα, άρα με την ειδική εθνική τους μορφή, ταξικά ζητήματα και αυτά, τουλάχιστον σε τελευταία ανάλυση. Ο διαχωρισμός των εθνικών ζητημάτων από τα διεθνικά, αλλά και αυτών με την σειρά τους από τα εν γένει κοινωνικά και των τελευταίων από τα ταξικά, τα πολιτικά και οικονομικά κλπ. συνιστά καθαρή μεταφυσική αντίληψη της ιστορίας η οποία ουδόλως συνάδει με την Ματεριαλιστική Επιστήμη. Βλέπετε η διαλεκτική προαπαιτεί καθολική θεώρηση του υλικού κόσμου γενικώς και της φυσικοϊστορικής εξελικτικής διεργασίας ως ενιαίου όλου.

Αναφέρουμε αυτά απλώς για να γίνει κατανοητό τί υποθάλπεται μέσα στο νεόφερτο προϊόν της άρχουσας κάστας, την Χρυσή Αυγή, και τον ρόλο της αντιδραστικής πατριωτικής δεξιάς στην Ελλάδα:

Η αντιδραστική πατριωτική δεξιά στην Ελλάδα δεν διαπράττει μόνον προδοσίες, αλλά τις προαναγγέλλει κιόλας. Ο ρόλος που η κάστα επιφυλάσσει στην Χρυσή Αυγή είναι διπλός:

α) Εξωτερικός: Να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός άσκησης πίεσης προς την γερμανική κεφαλαιοκρατία προκειμένου να μην πληρώσει δεκαράκι για την ληστρική χρεοκοπία που προκάλεσε, μεταφέροντας όλα τα χρέη της στις πλάτες του λαού που όμως αυτός οσονούπω τερματίζει τις πληρωμές.

β) Εσωτερικός: Σε δεδομένη χρονική στιγμή, όταν δεν θα ελέγχει τις οσονούπω επαναστατημένες λαϊκές δυνάμεις, θα χρησιμοποιήσει την Χρυσή Αυγή (στην οποία σταδιακώς ενσωματώνει και διάφορα μειωμένης σκεπτικής ικανότητας παιδιά που εργάζονται στην «ελληνική» αστυνομία) για να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο, ελπίζοντας ότι και αυτήν την φορά θα γλυτώσει τον κατασφαγιασμό από το Νέο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, καθώς η ελπίδα πεθαίνει τελευταία …

Άλλωστε, η Χρυσή Αυγή ουδέποτε έχει κρύψει τις διαθέσεις της:

«Για να πέσει η κυβέρνηση χρειάζεται μία λαϊκή εξέγερση. Αλλά λαϊκή εξέγερση δεν μπορεί να γίνει χωρίς λαϊκό ηγέτη που να τραβήξει τις μάζες μπροστά. Η αριστερά θα μπορούσε να προκαλέσει αυτήν την εξέγερση εκ των κάτω, αλλά δεν το πράττει διότι είναι πουλημένη στην άρχουσα τάξη.

Ως Χρυσή Αυγή δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε μία τέτοια εξέγερση, διότι εμείς πιστεύουμε στην επανάσταση εκ των άνω, από μία άρχουσα ηγέτιδα τάξη που θα μας εμπνέει. Αλλά αυτή η τάξη δεν έχει ακόμη πλαστεί. Η ώρα της Χρυσής Αυγής πλησιάζει, αλλά δεν ήρθε ακόμη.»

Τί θέλει να πει ο εβραιοφάγος ΜιχαήλΗλίας;

 1. Η Χρυσή Αυγή θα καταλάβει την εξουσία εκ των άνω με την βοήθεια μιας άρχουσας ηγέτιδας τάξης -δηλαδή μερικών εκατοντάδων ανθρώπων- που ευρίσκεται όμως υπό εκκόλαψιν, διατηρώντας τον λαό στον καταψύκτη, έχοντας ωστόσο εξασφαλίσει ένα ποσοστό ψήφων που θα ανεχθεί και θα νομιμοποιήσει, αν δεν στηρίξει κιόλας, αυτήν την εξέγερση.

Πώς λέγεται πολιτικός αυτός ο τρόπος κατάκτησης της εξουσίας;

Λέγεται πραξικόπημα της άρχουσας τάξης επί του λαού.

2. Η Χρυσή Αυγή δεν έχει πρόβλημα ως προς το ποιά θα είναι αυτή η ηγέτιδα άρχουσα τάξη, ούτε την προσδιορίζει. Και επειδή, ως γνωστόν, για να δημιουργηθεί μια άρχουσα ηγέτιδα τάξη χρειάζονται κάποιοι αιώνες, έστω αρκετές δεκαετίες και χρόνος δεν υπάρχει για μια τέτοια δημιουργία, ποιά είναι ο μοναδική εκδοχή άρχουσας ηγέτιδας τάξης που εννοεί;

Όλοι καταλάβατε σωστά. Ναι! Είναι, η ίδια η ήδη άρχουσα Αθηναϊκή ληστοσυμμορία, αυτή που έφερε την χώρα σε αυτό το σημείο καταστροφής.

Αυτή η κάστα μας λέει ο Μιχαλολιάκος ευρίσκεται πίσω από την ΧΑ και την δεδομένη στιγμή θα μας εξαγγείλει ότι τον εμπνέει, για να προχωρήσει στην εφόρμηση με τους επαναστάτες πορτιέρηδες, μόλις ο λαός κατέλθει στο πεζοδρόμιο για να εκφράσει το «ως εδώ και μή παρέκει» στην άρχουσα κάστα και την τρόϊκα.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα με την Χρυσή Αυγή.

Γι αυτό από την αρχή της σειράς αυτών των άρθρων δεν κουραζόμαστε να επαναλαμβάνουμε ότι:

Είναι η ίδια η άρχουσα κάστα πίσω από την Χρυσή Αυγή (όπως και πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, δίδυμο αδερφάκι της ΧΑ) που την χρησιμοποιεί ως μηχανισμό εκβιασμού και για τον εσωτερικό της εχθρό, τον ελληνικό λαό, και για τον εξωτερικό της εχθρό, την Γερμανική κεφαλαιοκρατία που τώρα διεκδικεί όλη την ελληνική πίτα για την πάρτη της.

Η πολιτική αλληλουχία, σκεπτικό της κάστας, έχει ως εξής:

Φέρνω το ΠΑΣΟΚ, το καίω, δεν υποχωρούν.

Φέρνω την ΝΔ, την καίω, δεν υποχωρούν.

Θα φέρω ΣΥΡΙΖΑ (και ΑΕ): Αν πιάσει ο αριστερός εκβιασμός, και υποχωρήσουν, καλώς, αν δεν πιάσει ο εκβιασμός …

Τότε παρευθύς φέρνω την ΧΑ. Τότε όμως η Γερμανία και η Ευρώπη θα οφείλει να πετάξει έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση την Ελλάδα. Επέρχεται γενικευμένο γεωπολιτικό μπάχαλο στην περιοχή, από κοντά και ο παγκόσμιος πόλεμος. Έτσι παίζει και ελπίζει να περάσει τον εκβιασμό της η πανούργα κάστα.

Λέει στους Γερμανούς:

Με τον λαό κάντε ότι θέλετε, απολύστε, κατασχέστε, εξορίστε, δολοφονήστε κοκ. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να μην πληρώσω εγώ δεκαράκι για τα δάνεια που λεηλάτησα και συνεχίζω να λεηλατώ. Και αν με παραπιέσετε ώστε να πληρώσω και εγώ, εδώ έχω την Χρυσή Αυγή με τα συνακόλουθα.

Αυτός λοιπόν είναι ο ρόλος της ΧΑ -γνωστός και αναμενόμενος σε όλους τους παροικούντες άλλωστε- στην συγκεκριμένη πολιτική και ιστορική συγκυρία της χώρας και δυστυχώς ο αποβλακωμένος, ξερόλας γραικύλος του οποίου οι γνώσεις και παιδεία εξαντλούνται σε ότι προσλαμβάνει από τα τηλεοπτικά τουρκοβοθροκάναλα και τις ποδοσφαιρικές κολωφυλλάδες, έχει ήδη πιαστεί στο δόκανό της.

Αλλά από την άλλη -δεδομένου ότι η αξία ενός έθνους στην καπιταλιστική περίοδο μετράται γενικώς από την αξία της αριστεράς του, πρωτίστως της επαναστατικής- το κύριο, κρίσιμο καυτό ερώτημα παραμένει:

Πώς διάκειται η σύγχρονη νεοελληνική αριστερά, κομμουνιστική και μή, επαναστατική ή όχι;

Θα καταδειχθεί μέσα σε λίγες γραμμές ότι η συγκεκριμένη αριστερά είναι η ιδεολογική πρωτοπορία και ταυτοχρόνως ο κοινωνικός ουραγός του σύγχρονου τύπου φασισμού.

Ας γίνουμε πιο αναλυτικοί.
Όπως αναφέραμε και αλλού, ο σύγχρονος φασισμός εμφανίζεται με δύο μορφές.

Πρώτη: Πρόκειται για μία διεθνιστικώς εκσυγχρονισμένη, δημοκρατικότερη, επιφαινομενικώς αντιρατσιστική -αλλά ουσιαστικώς δουλεμπορική- εκδοχή του παλαιού φασισμού η οποία είναι προσαρμοσμένη στις επί του παρόντος κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές ανάγκες της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας.

Δεύτερη: Αφορά στον παλαιοφασιστικής, σοβινιστικό-ρατσιστικής κοπής φασισμό, ως έσχατη εφεδρεία της εκσυγχρονισμένης προαναφερθείσης μορφής.

Πώς λοιπόν πρέπει να καταπολεμηθεί και στις δυο αυτές μορφές του ο σύγχρονος φασισμός;
Θα προσεγγίσουμε το ζήτημα από την επιφαινόμενη όψη του, ως απείκασμα στο εποικοδόμημα και συγκεκριμένα από ιδεολογικής απόψεως. Είναι βέβαιο ότι οι διαθέτοντες κριτικό πνεύμα δεν θα δυσκολευθούν να αντιστοιχήσουν το επιφαινόμενο με την οικονομική, όθεν κοινωνικοταξική, ουσία του.

Είναι ευνόητο ότι τον εχθρό τον πολεμάμε συντριπτικώς μόνον στο έδαφος από το οποίο αναφύεται και τρέφεται, τουτέστιν στις προϋποθέσεις της ύπαρξής του.

Σε ότι αφορά την δεύτερη μορφή φασισμού, τον παλαιάς κοπής φασισμό, θα  πρέπει αυτός να αντιμετωπιστεί -από αυτούς που αληθώς επιθυμούν να τον πολεμήσουν- στο έδαφος του πατριωτισμού, προκαλώντας την αντιπαράθεση ανάμεσα στον γνήσιο πατριωτισμό από την μία, και τον κίβδηλο, προγονόπληκτο, σοβινιστικό νεοραγιαδισμό μαζί με τα απολειφάδια του αστικού μεγαλοϊδεατισμού, από την άλλη.

Σχετικώς με την πρώτη μορφή φασισμού, τον νέας, σύγχρονης κοπής διεθνιστικό φασισμό, θα πρέπει αυτός να αντιμετωπιστεί στο έδαφος του γνήσιου διεθνισμού και σε ευθεία αντιπαράθεση κατεναντίον της φιλομεταναστευτικής, δουλεμπορικής ιδεολογίας και πολιτικής, κατεναντίον του κοσμοπολιτισμού των αγορών και των τεσσάρων κίβδηλων ελευθεριών, κατ’ ουσίαν βαρέων αλύσων για τους λαούς:

(1) Διακίνησης εμπορευμάτων

(2) Διακίνησης κεφαλαίων

(3) Διακίνησης υπηρεσιών

(4) Διακίνησης εργατικού δυναμικού

(ελευθεριών τις οποίες θέλει να κατοχυρώσει η υπερμονοπωλιακή, πολυεθνική, σύγχρονη παγκόσμια κεφαλαιοκρατία, προκειμένου να εισάγει την κοινωνία σε έναν ζοφερό δουλοπαροικιακής μορφής (ΕΟΖ) κεφαλαιοκρατικό μεσαίωνα) Μάλιστα, η αντιμετώπιση αυτού του φασισμού οφείλει να γίνει αντιπαραθέτοντας την διεθνιστική αλληλεγγύη του προλεταριάτου στους οργανωμένους και αγωνιζόμενους αδελφούς τους των άλλων χωρών για την επιτυχία του προλεταριακού αγώνα σε όλα τα ξεχωριστά έθνη, ώστε οι εργατικές τάξεις τους να νικήσουν η κάθε μία την «δική» της άρχουσα τάξη και να εξυψωθούν σε εθνικώς ηγέτιδες δυνάμεις στις δικές τους ξεχωριστές χώρες η κάθε μία, οποτεδήποτε φυσικά συντρέχουν οι προϋποθέσεις ευόδωσης αυτών των μαχών.

Η προσταγή των Μάρξ-Έγκελς είναι: «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!». Γιατί άραγε; Μα προφανώς διότι έτσι θα μπορέσουν αρχικώς να καταστούν οι ίδιοι ηγέτιδες δυνάμεις του έθνους τους και από αυτήν την θέση να ξεριζώσουν οριστικώς τις αστικές εκμεταλλεύτριες τάξεις. Κατ’ ουδέναν τρόπο, ακόμη και με την πιο τρελή φαντασιακή ερμηνεία, φαίνεται να προτάσσουν οι Μάρξ-Έγκελς αυτό για το οποίο εκδήλως αγωνίζεται όλη η Γραικική αριστερά που κινείτε με την δική της προσταγή: «Προλετάριοι όλων των χωρών διαλύστε τα έθνη σας», κάτι που αν συνέβαινε θα μετέτρεπε όλα τα μικρά έθνη σε δουλοπαροικίες των δύο-τριών μεγάλων εθνών.

(Είναι άλλωστε απολύτως βέβαιον ότι η δική μας αριστερά ακόμη και σε έναν πόλεμο με την Τουρκία θα έστρεφε τα όπλα προς τα πίσω!

Ένας από τους λόγους -ο ακραιφνής πατριωτισμός του- για τους οποίους η αριστερά με μεγάλη προθυμία συμμετέσχε στην δολοφονία του ιστορικού της ηγέτη, μεγάλου Έλληνα πατριώτη, Νίκου Ζαχαριάδη.)

Η δική μας λοιπόν εγχώρια σύγχρονη Γραικική «αριστερά» πώς διεξάγει αυτόν τον διμέτωπο αγώνα κατά του φασισμού;

Απέναντι στον παλαιοφασισμό η ελληνική αριστερά αντιπαρατάσσει έναν αντιπατριωτικό ψευδοδιεθνισμό, αντιμετωπίζοντάς τον -ούσα αντικειμενικώς η ίδια ιδεολογική πρωτοπορία του νέας κοπής εκσυγχρονισμένου φασισμού και δίνοντας την μάχη φυγομαχώντας από το πραγματικό πεδίο μάχης- διπλώνοντας την σημαία μπροστά στον ταξικό εχθρό.

Απέναντι στον νεοφασισμό η ελληνική αριστερά τάχει διπλωμένα εξ αρχής, ταυτίζεται μαζί του από την άποψη της τακτικής επικαλούμενη μόνον την διάφορη στρατηγική θεωρητική στόχευση, αλλά η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος δεν γίνεται αν συμβαδίζεις μέχρι αυτήν με τον σύγχρονο, «δημοκρατικώς» φασιστικό, καπιταλισμό ...

Έτσι ο όποιος σοσιαλισμός της ελληνικής «αριστεράς»  γίνεται σαν την «βασιλεία των ουρανών», βρίσκεται στο επέκεινα, και το παρόν ή το μέλλον «ούκ έστιν εν τω κόσμω τούτω».

Όσο ο σύγχρονος «δημοκρατικός» φασισμός που με τον ένα ή άλλο τρόπο εξουσιάζει, βλέπει αυτήν την «αριστερά» να καθαρίζει την μπουγάδα για πάρτη του, φροντίζει να αποδυναμώνει σε φυσιολογικά μεγέθη το πρωτότοκο δίδυμο αδελφάκι του -που δεν το συντηρεί παρά μόνον ως έσχατη οικογενειακή εφεδρεία-
και το κατορθώνει συντηρώντας τις ισορροπίες ανάμεσα στο δίδυμο και την ιδεολογική του πρωτοπορία και κοινωνικοπολιτική ουραγό του, την καλή «αριστερή» ξαδερφούλα του.

Αυτός είναι ο λόγος που όποιος διαθέτει έστω ενστικτώδη ταξικό ανδρισμό αποστρέφει το πρόσωπο από αυτήν την «αριστερά» (για να μην φτάσει μαζί της στο σημείο όπου -ταξικές- αδερφές και παλληκάρια γίνουμε μαλλιά κουβάρια) η οποία διανύει κοινωνικώς την έσχατη περίοδο ύπαρξης προ του κοινωνικού της θανάτου.

Το πτώμα αυτής της αριστεράς θα είναι τόσο τοξικό που η νέα άνοδος ενός πραγματικώς επαναστατικού κινήματος δεν θα μπορεί να κρατήσει τίποτα από αυτήν, παρά θα την ξαποστείλει στο κρεματόριο για κάψιμο κι απολύμανση όλων των χωρών όπου άφησε τα ταξικώς ακάθαρτα ίχνη της!

Εν κατακλείδι, παλαιού τύπου και νέου τύπου φασισμός: Το αυγό του όφεως και το αυγό του εξ «αριστερών» εκκολαπτόμενου μεσσιανικού-μεσαιωνικού δεινοσαύρου, που αν εκκολαφθεί τότε ο όφις του παλαιοφασισμού θα ομοιάζει με το γνωστό φιδάκι ο Διαμαντής ...

Ωστόσο προκειμένου να λάβει κανείς την πραγματική εικόνα της αριστεράς σήμερα θα πρέπει να δει τα φαινόμενα από μια ευρύτερη οπτική γωνία.

Είναι απλό, τόσο το τί έγινε όσο και το γιατί έγινε.

Ξεκινώντας η διαδικασία παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ, τα διάφορα ΚΚ αναλόγως του επιπέδου καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας τους και των ειδικών αντικειμενικών κοινωνικών συνθηκών, τόσο αντικειμενικώς όσο και υποκειμενικώς -δηλαδή αναλόγως των αντικειμενικών συνθηκών ανάπτυξής τους ως πολιτικών υποκειμένων- διαχωρίστηκαν ως προς την πορεία που ακολούθησαν.

Τα μεν αναπτυγμένα μαζικά κόμματα των αναπτυγμένων χωρών που υφίσταντο ιδεολογικά την πίεση των δικών τους αρχουσών τάξεων και της δικής τους εργατικής αριστοκρατίας, βαθμιαίως αυτομόλησαν στις δικές τους ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις. Η μετάβαση, μετά από την ολοκλήρωση της μεταρρύθμισης Κοσύγκιν, στην σοσιαλιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική έθετε στα μαζικά ΚΚ, που σταδιακώς περνούσαν από την υιοθέτηση της παλινορθωτικής ιδεολογίας στην ξεκάθαρα αστική-σοσιαλδημοκρατική, το δίλλημα της επιλογής ανάμεσα στην πρακτόρευση των συμφερόντων του «σοβιετικού» σοσιαλιμπεριαλισμού ή το ανοιχτό πέρασμα στην υπηρεσία των αρχουσών τους τάξεων. Ήταν νομοτελειακό να επιλέξουν κατά κανόνα το δεύτερο.

Τα δε μή μαζικά κόμματα ακολούθησαν διάφορους δρόμους αναλόγως με τις δικές τους ειδικές συνθήκες εξέλιξης. Συνυπολογιζόμενης της ταξικής τους σύνθεσης, τα ΚΚ των χωρών μέσου και χαμηλού επιπέδου καπιταλιστικής ανάπτυξης διαχωρίστηκαν σε τρεις κύριες κατηγορίες συν μία ξεχωριστή υποκατηγορία.

Η πρώτη ακολούθησε τον δρόμο της ανοιχτής πρακτόρευσης των συμφερόντων της παλινορθωτικής κάστας της «Σοβιετικής» Ένωσης και της συνάδουσας εξωτερικής της πολιτικής.

Η δεύτερη ακολούθησε τον δρόμο της ρήξης με τους ρώσους ρεβιζιονιστές.

Η τρίτη στράφηκε προς τον οπορτουνισμό πχ. ο Χο Τσι Μινχ, που όταν τον ρώτησαν ποιά γραμμή επιλέγει μεταξύ των δύο γραμμών, της Ρωσικής ή της Κινέζικης, απάντησε ότι προτιμάει την εθνική ανεξαρτησία, παρά το γεγονός ότι τότε οι Κινέζοι ήταν πιο συνεπείς από την άποψη της προσήλωσης στις μαρξιστικές αρχές.

Τέλος, η ξεχωριστή υποκατηγορία εκπροσωπείται από πολλά κινήματα, και την Κούβα με τους Σοβιετικούς, αλλά με την λογική: «αι ημέραι πονηραί εισίν, τον χρόνον εξαγοραζόμενον».

Το ίδιο συνέβη και στις χώρες του υφαρπαχθέντος σοσιαλιστικού στρατοπέδου ως δορυφόρου τους, δια της εφαρμογής πολυμήχανων μεθοδεύσεων και συνομωσιών- από την «Σοβιετική» παλινορθωτική κάστα.

Οι μεν αναπτυγμένες χώρες πχ. Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία στασίασαν προτιμώντας μία δική τους πιο αυτόνομη πολιτική (και η ουσία δεν βρίσκεται εδώ στις ειδικές συνθήκες των ξεχωριστών διαδικασιών της ανοιχτής αντεπανάστασης σε αυτές τις χώρες, αλλά στην αναγκαιότητα που επέβαλλε το επίπεδο ανάπτυξης τους από το οποίο -αναλόγως των πολιτικών ταξικών συσχετισμών που διαμόρφωναν με τις επί πολιτικών συσχετισμών ίντριγκες τους, οι ρώσοι και ντόπιοι παλινορθωτές- καθοριζόταν τα ξεχωριστά και αυτόνομα συμφέροντα αυτών των χωρών).

Οι δε λοιπές χώρες του πρώην σοσιαλιστικού στρατοπέδου αποτελούν η κάθε μία ειδικές ξεχωριστές περιπτώσεις, μόνον η περίπτωση της Βουλγαρίας θα ενέπιπτε σε έναν γενικό κανόνα αφορώντα τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, αλλά έτυχε να ανήκει μόνη της σε αυτήν την κατηγορία.

Αυτό ήταν όλο.

Οι ηγέτες δεν υποπίπτουν στις ειδικές νομοτελειακές αναγκαιότητες, αλλά καθίστανται παράγοντες αναδιαμόρφωσης των αντικειμενικών κοινωνικών συνθηκών από τις οποίες εκπηγάζουν οι αντίστοιχες ειδικές νομοτέλειες.

Σήμερα η ελληνική αριστερά δεν είναι τίποτε άλλο παρά ξενιτειά για τον λαό και την επιθυμητή κοινωνική πρόοδο. Από πού να αρχίσει και πού να σταματήσει κανείς.

Όλα τα επιχειρήματα της σύγχρονης νεοελληνικής ψευδοαριστεράς για το μεταναστευτικό ζήτημα στηρίζονται σε προκρούστειες εξομοιώσεις. Η ελληνική μετανάστευση εξομοιώνεται από τους κακόβουλους ή επιπόλαιους αριστερούς με την σύγχρονη μαζική λαθρομετανάστευση της αποσάθρωσης των κοινωνιών και της ακατάσχετης εγκληματικότητας. (Δεν περνάει ημέρα όπου ένας πακιστανός, ένας αφγανός, ένας δενξερωποιός να μην έχει διαπράξει ένα ειδεχθές έγκλημα.)

Όχι λοιπόν!

Ούτε όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι, ούτε όλοι οι λαοί είναι ίσοι, ούτε όλα τα έθνη είναι ίσα μεταξύ τους. Η ίδια η ιδέα της ισότητας κάθε άλλο παρά ως επιστημονικομαρξιστική θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Είναι ξεκάθαρα μία αστικοηθική ιδέα, σαν τις εκατοντάδες που έχει υιοθετήσει από παραπλάνηση ή αποπλάνηση η ελληνική αριστερά και έχει εντάξει στο διανοητικό της επαναστατικώς ευνουχισμένο απαράτους, τυπικολογικώς μόνο αντίθετο του αστικού.

Άλλωστε, δίπλα σε μία τιποτένια αστική διανόηση μόνον μια τιποτένια σοσιαλιστική μπορεί να υπάρξει. Αυτή είναι η κατάσταση της ελληνικής(γραικικής) διανόησης από ιδρύσεως μέχρι και των ημερών μας: ψευδεπιγράφως «ελληνική», τυπικώς εβραιοχριστιανική και κατ’ ονείρωξιν ευρωπροτεσταντική, τελευταίως μάλιστα κατά τι και υπανθρωποϊσλαμοφασιστική.

Ο «διεθνιστής» ιουδαιοχριστιανός που συνέτριψε τους «εθνικούς» ισοπεδώνοντας όλα τα αρχαία ιστορικά έθνη για να φέρει τον μεσαιωνικό ζόφο, σήμερα επανεμφανίζεται κορδωμένος ως «διεθνιστής» λαγνομεταναστευτικός αριστερός. Και το ίδιο όπως τότε, για τον σύγχρονο αριστερό ιδεολογικό κληρονόμο εκείνου του μεσαίωνα και εκσυγχρονισμένο προπομπό του επερχόμενου «ούκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην», η αρχαιοτάτων καταβολών ακραίας προκρούστειας μορφής κοινωνική αντίδραση ντύθηκε αριστερά και μεταμορφώθηκε σε κοκκινοσκουφίτσα μέσα στο κοινωνικό παραμύθι όπου την υποστάτωσαν οι συγγράψασες άρχουσες τάξεις.

Έτσι ζει και πρωταγωνιστεί μέσα σε αυτό το δικό της παραμύθι συναπαρτίζοντας ένα αλληλοσυμπληρωματικό και αλληλοτροφοδοτούμενο δίπολο με τον κακό χρυσαυγίτη λύκο, επειδή και οι δύο και ο καθένας ξεχωριστά είναι εκ κατασκευής και λειτουργίας φύση αδύνατον να ζήσουν έξω από το κοινό παραμύθι. Δεν αντέχουν στο φως της πραγματικότητας και γι αυτό πολεμούν από κοινού τον Ορθό Λόγο και την Επιστημονική Σκέψη.

Ο Έλληνας ξενιτεύτηκε, αλλά ο γενικός κανόνας της δικής του ξενιτειάς δεν ήταν η εγκληματικότητά του, αλλά τα τραγούδια του νόστου. Για αυτό και ο ελληνικός λαός της αποδίδει την κύρια υπαιτιότητα της δικής του ξενιτειάς μέσα στην ίδια του την πατρίδα, ανταποδίδοντας σε αυτήν την κοκκινοσκουφίτσα όλο το εναντίον του μίσος της. Τα χαΐρια σου τα είδα «αριστερά»!

Τα χαΐρια σου τα είδα ξενιτειά
Το ψωμί σου το πληρώνω μ’ αγωνία
Είμαι ξένος σε μια ξένη κοινωνία
στους δικούς μου να γυρίσω θέλω πια
Τα χαΐρια σου τα είδα ξενιτειά

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=JAap5iWv4S4

Χαϊτέστε να το εκφράσουμε και με όρους ακαδημαϊκού ιδιολέκτου, μιας και τούτοι φρικιάζουν στα ακούσματα του Στράτου.

Τριπλοί οι ιστορικοί αθάνατοι αυτού του τόπου,
για να τριτώσει και να ολοκληρωθεί
το κακό του ξενιτεμού του Έλληνα
σε ένα Χεγκελιανό κρεσέντο:

α) Η φρουρά του Υδάρνη των αθανάτων του Ξέρξη ... ως θέση ... αποξένωση από την φυσική πατρίδα, εξωτερικώ αιτίω.

β) Οι ακαδημαϊκοί μας ... ως αντίθεση ... αποξένωση από την πνευματική πατρίδα, εσωτερικώ αιτίω.

γ) Οι «αριστεροί» «διεθνιστές» μας ... ως σύνθεση ... αποξένωση από την ιδεολογική πατρίδα, συμπύκνωση-συνισταμένη όλων των εχθρών του έθνους, έξω και έσω.

Απέναντι στον ζωντανό μαρξισμό αυτοί οι έλληνες αριστεροί έπαθαν αφωνία. Σοφότατα λοιπόν έπραξε ο Στάλιν όταν έφαγε τους μισούς αριστερούς του ΚΚΣΕ, διότι έτσι κατόρθωσε να κερδίσει τον Πόλεμο. Αν προλάβαινε να φάει και τους άλλους μισούς, πριν αυτοί καταφέρουν να τον δολοφονήσουν, σήμερα ο σοσιαλισμός θα κυριαρχούσε από άκρου εις άκρον της υφηλίου.

Ο εχθρός σε κάθε πατριωτικό ή ταξικό πόλεμο είναι πάντα η αντι-Σταλινική αριστερά. Ο απλός δεξιός θα κατανοήσει την αναγκαιότητα ενός τέτοιου πολέμου και θα έρθει με το μέρος σου, η συγκεκριμένη ελληνική αριστερά ποτέ!

Η καταστροφή του έθνους είναι ο τρόπος ύπαρξης αυτής της ελληνικής αριστεράς που είναι η ουρά του σκορπιού της άρχουσας τάξης, γι αυτό άλλωστε η τελευταία στο παγκοσμιοποιημένο αντεθνικό-διεθνικό στάδιό της φροντίζει με κάθε τρόπο να την συντηρεί στο πολιτικό προσκήνιο, μάλιστα, σε δεδομένη κρίσιμη στιγμή, να της εκχωρεί και την πολιτική διαχείριση, διότι αυτή γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον να διαχειρίζεται και να επιβάλει και τον αντιπατριωτισμό και τον αντιεθνικισμό.

Και η ανταρσύα ενάντια στην λογική.

Ο λεγόμενος «ολοκληρωτικός καπιταλισμός» είναι ψύλλος μπροστά στην τελική σύνθεση αυτής της αποξένωσης.
Ο ολοκληρωτικός θάνατος …

«Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν τελικά,

τη μέρα που πεθαίνουνε τα όνειρά τους.», Στέλιος.

Συνοπτικώς, λοιπόν:

Κατοχική θέση, «Πατριωτική» «αντίθεση», Εθνοαποδομητική σύνθεση.

Και μόνον το να προσπαθεί κανείς να δικαιώσει την λαθρομετανάστευση με το πρόσχημα ότι οι έλληνες δεν προτίθενται να κάνουν κάποιες δουλειές, τον φέρνει αυτομάτως σε φυσική πολιτική θέση καθυβριστού του ελληνικού λαού και ακόμα περισσότερο της ίδιας της ελληνικής εργατικής τάξης. Μάλιστα, το αστείο της υπόθεσης είναι ότι αυτοί οι απολογητές των εκμεταλλευτών θέλουν όχι μόνον να παρουσιάζονται ως αντικειμενικοί κριτές αλλά και ως πρωτοπορίες της εργατικής μας τάξης. Τοιούτες πρωτοπορίες μάλιστα που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν «για πόσο θα χρειαστεί να είναι έλληνες;», αφού δεν ένοιωσαν ποτέ την ανάγκη για κάτι τόσο εξεζητημένο στον ζωτικό χώρο τους όπου επικαλούνται μια πιο ταιριαστή στην κοινωνική τους φύση εθνικότητα:

«Και σήμερα, και αύριο,

και όσο χρειαστεί,

είμαστε, όλοι,

Πα-κί-στά-νοί!»

Το πρόβλημα είναι ότι αν χρειαστεί για πολύ, όπως λέει το άσμα τους, μάλλον θα αρχίσουν να νοιώθουν νοσταλγία για την πατρίδα τους μέσα σε αυτήν την καταραμένη ελληνική ξενιτειά που βρέθηκαν, και θα έχουν πρόβλημα τα παιδιά, διότι αν αποπειραθούν να επαναπατρισθούν ούτε διαβατήριο δεν θα τους βγάζει η πρεσβεία τους, κι αν πάνε από μόνοι τους, θα μας τους στείλουν πίσω ως μη αποδεκτούς στην γη των πνευματικοψυχικών και πιθανώς και βιολογικών τους προγόνων.

Κι αυτό είναι κάτι κακό για εμένα, τον γράφοντα. Διότι, ενώ καταφανέστατα δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους έγχρωμους, πακιστανούς ή όποιους μετανάστες, νοιώθω μία έμφυτη πλέον σχεδόν ρατσιστική αποστροφή προς τους κάτασπρους. Όχι τίποτε, αλλά με πιάνει αηδία με τούτα τα ανεγκέφαλης ράτσας γραικόφωνα υβρίδια. Ούτε καν μιγάδες δεν καταφέρνουν να είναι οι άθλιοι. Γένωμα λογικής μηδέν. Η συνταγή κατασκευής αυτής της ράτσας είναι αποκλειστικό κοπυράιτ του Θεού της Ελλάδας:

Πήρε έναν ανεγκέ-φαλλο καιάδα, τον γύρισε με το κεφάλι κάτω και ιδού η «εθνική» μας «αριστερά»! Η μόνη διαφορά είναι στο ποιός πατάει τα πόδια του στην γη. Και το μόνο πρόβλημα ευρίσκεται στο ότι ο αναποδογυρισμένος -εξ αιτίας της φύσης και θέσης του- νομίζει ότι «βλέπει» τον κόσμο «μαρξιστικώς» και από πάνω προβάλλει και αξιώσεις «θεωρητικού». Όντως υπό μία έννοια ευρίσκεται σε ανώτερο εξελικτικό στάδιο, διότι στο Είναι του η φύση πραγματοποίησε το ποιοτικό άλμα από το ανεγκέ-φαλλο επίπεδο στο ολοκληρωτικώς αυτόγαμο.

Αλλά τόση «διανόηση» δεν αντέχεται με τίποτε μεταξύ ημών των κοινών θνητών, γι αυτό θα του πούμε:

Βρε ουστ, έξω από δω!

Άει τράβα στην ακαδημία με τους «αθανάτους»!

Τέρμα με τις κούφιες «αντιφασιστικές» πομφόλυγες!
Τέλος με τα κενά «αντιρατσιστικά» φληναφήματα!

Είναι απίστευτοι οι ερμηνευτικοί ακροβατισμοί των ελλήνων αριστερών προκειμένου να τεκμηριώσουν την πίστη τους στην στρατηγική του λαγνολαθρομετανατευτισμού, αλλά κυρίως στην πολιτική των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, και η αγωνιώδης προσπάθειά τους να διευκολύνουν τους χειρισμούς της άρχουσας κάστας την δύσκολη τούτη στιγμή του βίου της που ευρίσκεται στην γωνία στριμωγμένη από την γερμανική κεφαλαιοκρατία η οποία διεκδικεί να τις πάρει τα πάντα, αφού αν δεν ενδώσει στον γερμανικό εκβιασμό, τότε την περιμένει το καλά οξυμένο λεπίδι του βασανισμένου λαού.

Ιδιαιτέρως κωμικά φαντάζουν τα επιχειρήματα δήθεν περισπούδαστων οικονομικών αναγωγών του φαινομένου της λαθρομετανάστευσης, ισχυριζόμενοι παραδείγματος χάριν ότι:

Τα πάντα εξαρτώνται από τις τιμές παραγωγής των αγροτικών προϊόντων του ευρωπαϊκού νότου όπως αυτές εκβιαστικά καθορίζονται από τα μονοπώλια τροφίμων, σπόρων, φυτοφαρμάκων κλπ. καθότι, σε περίπτωση μη συμμόρφωσης με αυτές τις τιμές, τα μονοπώλια, με τις ελευθερίες διακίνησης που έχουν υπογραφεί, θα αναζητήσουν τα προϊόντα αυτά να τα προμηθευτούν από άλλες εκτός Ευρώπης χώρες με αποτέλεσμα να ερημώσει η αγροτιά του ευρωπαϊκού νότου.

Καλό το παραμύθι των ευρωλιγούρηδων της αριστεράς πρωτοπορίας, ουραγού και ιδεολογικής εκφραστού των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, και ιδού το διατί.

Αν η Ελλάς εξέδιδε εθνικό νόμισμα και επέβαλε δασμούς στα ξένα προϊόντα, ταυτοχρόνως πριμοδοτώντας τα εγχώρια, είναι βέβαιο ότι πολύ ευχερώς θα καλλιεργούσε τα υπό τις σημερινές συνθήκες ασύμφορης καλλιέργειας προϊόντα. Αν προκειμένου να παράγουμε τα δικά μας προϊόντα είναι επιβεβλημένο να πισωγυρίσουμε κοινωνικώς σε μορφές κυμαινόμενες μεταξύ δουλοκτησίας, δουλοπαροικίας ή πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου, να μας λείπει τέτοια παραγωγή.

Το σκεπτικό της αριστεράς είναι ξεκάθαρα αντεπαναστατικό. Είναι σαν να θέλει την συνέχιση μιας παραγωγής υπό τους όρους κοινωνικής οπισθοδρόμησης που επιβάλλει το παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα στις μή βιομηχανικές χώρες. Και προκειμένου να συνεχίσει την παραγωγή αυτή, αποδέχεται υποτακτικά αυτούς τους όρους. Αυτό όμως είναι ξεκάθαρη προσχώρηση στο στρατόπεδο της κοινωνικής αντίδρασης.

Αντίθετα, ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία, με την απόρριψη αυτών των εκβιαστικών όρων, είναι προϋπόθεση για να περάσεις στον αγώνα για τον σοσιαλισμό, είναι ακριβώς το προοίμιο αυτού του αγώνα. Και το να υποκύπτεις στους όρους του ιμπεριαλισμού διόλου δεν σε κάνει αντικαπιταλιστή.

Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός είναι το πέρασμα του καπιταλισμού στην ακραία κοινωνική αντίδραση και η αποδοχή προσχώρησης στην όποια μορφής «ανάπτυξης» υπό όρους κοινωνικής αντίδρασης, δεν σε κάνει παρά ακραίο αντιδραστικό, ασχέτως από πόσες «κομμουνιστικές» ταμπέλες κρέμασες στην εξώπορτα σου.

Και μόνον η μόνιμη επωδός σημαντικού τμήματος αυτής της «αριστεράς», ότι δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο ευρώ και το εθνικό νόμισμα, διότι το πρόβλημα είναι δήθεν ο καπιταλισμός, δείχνει τον φορμαλιστικό-αντιμαρξιστικό τρόπο με τον οποίο κατανοεί το χρήμα και αποκαλύπτει την δουλεμπορική φύση αυτής της ψευτοαριστεράς.

Τί σχέση υπάρχει ανάμεσα στο μεταναστευτικό και την άρνηση υιοθέτησης εθνικού νομίσματος; Απλούστατα, οι λαθρομετανάστες δεν υπάρχει περίπτωση να μην πολεμήσουν ένοπλα ενάντια στις λαϊκές δυνάμεις που υιοθετούν την άποψη για εθνικό νόμισμα. Το εθνικό νόμισμα αμφισβητεί τους ίδιους τους όρους ύπαρξης των λαθρομεταναστών που από την κοινωνική τους φύση είναι προσδεδεμένοι στα συμφέροντα της κοινωνικής αντίδρασης. Το είναι καθορίζει την συνείδηση και η συνείδηση την δράση (και η δράση μαζί με άλλες εξωτερικές αιτίες επανακαθορίζουν το είναι). Είναι ακριβώς οι υλικοί κοινωνικοί όροι ύπαρξης και παραμονής των λαθρομεταναστών στην χώρα μας που τους προσανατολίζουν εις το να αναπτύσσουν αδιατάραχτους αναγκαίους δεσμούς με το στρατόπεδο της κοινωνικής αντίδρασης, με το στρατόπεδο του ευρώ.

Μόνον αντιδραστική θα είναι η δράση των λαθρομεταναστών σε περίπτωση αγώνα του ελληνικού λαού για εθνική ανεξαρτησία από την κάστα και τους γερμανούς. Και ακριβώς η φιλομεταναστευτική «αριστερά» είναι που ετοιμάζει τον στρατό της κοινωνικής αντίδρασης και ας αφήσουμε κατά μέρος τις ανοησίες περί κοινού αγώνα για τον σοσιαλισμό με ανθρώπους που πρωταρχικοί όροι ύπαρξης τους στην χώρα μας είναι οι δουλεμπορικές συμβάσεις που υπέγραψαν προκειμένου να έρθουν, να παραμείνουν και να βρούν δουλειά και που οι ίδιοι όχι δεν διοργάνωσαν ποτέ μια συντονισμένη απεργία, όχι μόνο δεν συμμετείχαν σε απεργία γηγενών, αλλά ούτε η «αριστερά» τους κατεύθυνε σε διεκδικητικούς εργατικούς αγώνες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έδωσαν το ελάχιστο κοινωνικό αγώνα στην ίδια τους την χώρα, αφού την παράτησαν και έσπευσαν να περισώσουν το τομάρι τους και προς άγραν ευρώ και μας λέτε ότι θα αγωνιστούν για την αστική δημοκρατία ή τον σοσιαλισμό σε μία χώρα που ούτε άκουσαν ούτε είδαν στην ζωή τους; Το πολύ-πολύ να αγωνιστούν για την ίδρυση κάποιου τζαμιού, ούτε καν για τις άθλιες συνθήκες ύπαρξής τους στην φιλοξενούσα δεν πρόκειται να αγωνιστούν.

Μόνον σε αντιρατσιστικά «συλλ-αλητήρια» επιδίδονται, διότι το μόνο που ενδιαφέρει τόσο τους λαθρομετανάστες όσο και αυτήν την «αριστερά» είναι η παραμονή των πρώτων εδώ, μια παραμονή που δεν αμφισβητείται από την άρχουσα τάξη, αλλά από τον ίδιο τον ελληνικό λαό και κυρίως την «ρατσιστική» άνεργη εργατική μας τάξη, την οποία η «αριστερά» σπρώχνει με κάθε δύναμη στην αγκάλη της Χρυσής Αυγής, προετοιμάζοντας τόσο τον στρατό της κοινωνικής αντίδρασης όσο και τις εφεδρείες του, ή εις το να εγκαταλείψει την χώρα της για να μεταναστεύσει και έτσι να μαγαρίσει με την σειρά της εργατικές τάξεις άλλων πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών.

Εν κατακλείδι, πρέπει κανείς να είναι τόσο κρετίνος όσο η «ελληνική» «αριστερά» για να πιστέψει στις φιλομεταναστευτικές ανοητολογίες της. Και επιτέλους, πας βλάξ αριστερός οφείλει να καταλάβει κάτι ελάχιστο, ότι όταν καταφερόμαστε ενάντια στην λαθρομετανάστευση ως κοινωνικού φαινομένου, συμπεριλαμβάνουμε ταυτοχρόνως και τα αίτια που την προκαλούν, καθώς και τους πρακτικούς τρόπους με τους οποίους πραγματοποιείται, παραδείγματος χάριν, κυνήγι κεφαλών, συμβόλαια δουλειάς, δουλεμπόριο, δουλοκτησία και φυσικά ουδόλως καταφερόμαστε εναντίον των λαθρομεταναστών ως ξένων μή ελλήνων ή γενικώς ως ανθρώπινων όντων, αλλά απλώς ως λαθρομεταναστών.

Αποχαιρετούμε διεθνιστικώς … τα σιαμαία αριστερά-λαθρομετανάστευση στην εθνοαποδομητική τους περίπτυξη:

Patriota: tragicο, sistematico,
Ideologia: hipocrecia, paranoica,
Sindicato: plasticο, pseudologico,
Politica: teatrico, paralogico, mythomania,

Glossa: babelico, eunuco,

Y epicentro de la epidemia: una quimera, una utopia.

Τώρα στο κεντρικό μας θέμα.

Αρχικώς η κάστα, αρκούντως ανώριμη και αδύναμη, διέπραττε τα εγκλήματά της κατά του ελληνικού έθνους συρόμενη και αγόμενη, λειτουργώντας εξ ενστίκτου -και υπό αυτήν την έννοια και σε κάποιο βαθμό, δεδομένου του παγκόσμιου περιβάλλοντος- θα μπορούσε ίσως να επικαλεσθεί το ελαφρυντικό πως επρόκειτο για de facto εγκλήματα.

Στην συνέχεια όμως, κυρίως μετεμφυλιακώς, έχοντας συσσωρεύσει τεράστια εμπειρία στον χώρο του εθνικώς ρημάζειν, προδίδειν και εγκληματείν προκειμένου να πραγματοποιήσει τα συμφέροντα των πατρώνων της που ήσαν εγγυητές της ύπαρξής της, επιδόθηκε εις την μετεξέλιξη αυτής την εμπειρία  σε θεσμό, σε de jure εγκλήματα, σε μία ποιοτικώς αναβαθμισμένη τεχνογνωσία κοινωνικοεθνικών εγκλημάτων κατά του ελληνικού έθνους -τώρα πια πάντα στοχοθετημένως, εκ προμελέτης και κάνοντας χρήση σύγχρονων μοντέλων εγκληματικής δράσης κατά λαών επινοημένων από την ίδια ή εισαγόμενων από τις χώρες των προστατών-πατρώνων της- όθεν και η ιδιαίτερη ειδέχθεια αυτών των νέων εγκλημάτων, και κατ’ αντιστοιχίαν η συνακόλουθη διαμόρφωση ενός λυτρωτικού, εθνικοαπελευθερωτικού συλλογικού διακαούς πόθου, με ταυτόχρονη νομιμοποίηση αυτού του πόθου στην συνείδηση του πλέον ευφυούς και αδούλωτου τμήματος του λαού, των ελληνοφρόνων (μή κρίσιμου όγκου και μή διατεταγμένων εις παράταξιν μάχης εισέτι, εξ αιτίας της ύπαρξης μεγάλου ποσοστού λαού γραικύλων) -που θέλει ως μοναδική αρμόζουσα ποινή εγγίζουσα εξ ελαχίστου την αίσθηση απονομής δικαίου επί του διαχρονικού (ανεκπλήρωτου) και συγχρονικού (διαβιωμένου) εθνικοταξικού αδίκου- και δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον πόθο του ιστορικού κατασφαγιασμού έως τρίτης γενεάς των εν ζωή μελλών της κάστας και των μελλόντων εκταφιασθείν νεκρικών υπολειμμάτων των αποβιωσάντων προγόνων της, για να γίνουν αμφότερα βορά των αδέσποτων κυνών και όρνεων κατά τα ειωθότα των όντως Ελλήνων.

«τοῦτον πόλει τῇδ᾽ ἐκκεκήρυκται τάφῳ
μήτε κτερίζειν μήτε κωκῦσαί τινα,
ἐᾶν δ᾽ ἄθαπτον καὶ πρὸς οἰωνῶν δέμας
καὶ πρὸς κυνῶν ἐδεστὸν αἰκισθέν τ᾽ ἰδεῖν.»

Που πάει να πει:

«Εκδόθηκε στην πόλη διαταγή, αυτόν κανείς να μην τον θάψει,

μήτε να τον νεκροστολίσει μήτε να τον μοιρολογήσει,

αλλά άθαφτο να τον αφήσουν,

ώστε να τον κατασπαράξουν τα σκυλιά και τα όρνεα.»

Όπως ανάλογες είναι οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες με αυτές που αντιστοιχούν στο κοινωνικό υπόβαθρο του έργου του Σοφοκλή (η προδοτική άρχουσα κάστα και ο πολιτικός της συρφετός έχουν αποθάνει και η νέα Ελλάς αναδύεται ωραιότατη αλλά όχι ανωδύνως οσονούπω), τοιουτοτρόπως, Κρεωνίως, έχουν τα πράγματα συμφώνως προς τα πρέποντα των όντως Ελλήνων και ουδαμώς κατά τις Αντιγονίζουσες μυξοοιμωγές των δουλόφρονων εβραιοχριστιανικώς (ανα)θρεμένων φιλολόγων της άρχουσας κάστας.

[ Παρέκκλιση

Ας μην βιαστούν οι καθεστωτικοί Δεσποτοπουλίζοντες φιλόλογοι να μας κατακρίνουν για πλημμελή κατανόηση της τραγωδίας «Αντιγόνη».

Θα διατεινόμουν μάλιστα το όλως αντίθετο …

Ο ευφυής αυτός σύγχρονος Έλλην φιλόσοφος μαζί με τις αναλύσεις του χαρτογραφεί τα ανώτατα όρια στα οποία θα μπορούσε να αναδειχθεί κάθε αστική φιλοσοφική σκέψη, δηλαδή όχι παραπέρα από μεταφυσικές και ιδεαλιστικές προφανείς φαινομενικότητες. Ο Δεσποτόπουλος, αστός διανοούμενος κάτοχος έδρας φιλοσοφίας -που καταφανέστατα ουδεμία σχέση θα μπορούσε να έχει με τις babytoilet seats του σημερινού ελληνικού φιλοσοφίζοντος και φιλολογίζοντος academia, μηδέ βεβαιότατα εξαιρουμένου του γλωσσολογίζοντος τοιούτου …- αποδίδει την αντίθεση Αντιγόνης vs. Κρέωνος σε αυτό που ρητώς δηλώνεται μέσα στους διαλόγους της τραγωδίας, ήτοι στον αγώνα για την υπερίσχυση του Θετού Δικαίου έναντι στο Φυσικού «Δικαίου», τουτέστιν, κατ’ εμέ, του πολιτικού δεσμού έναντι της φυσικώς επιβληθείσης ανθρώπινης ενότητας.

Ωστόσο ο αναγωγισμός ενός διαλεκτικού και υλιστή φιλοσόφου δεν θα μπορούσε παρά να είναι κατά πολύ βαθύτερος από τον τετριμμένο του όποιου αστού Δεσποτόπουλου:

Η αντίθεση Αντιγόνης vs. Κρέωνος εκφράζει την σύγκρουση μεταξύ δύο αντικειμενικών ιστορικών υποκειμένων, του παλαιού που αρνείται να αποθάνει, της λειψιφώτου μητριαρχίας, με το νέο που δυσκολεύεται να εμπεδωθεί, την ήδη ανατείλασα πατριαρχεία, ούτως ώστε η νέα αναγκαία κοινωνική παραγωγική σχέση που εκφράζεται ως πατριαρχεία, και συνακόλουθα στο εποικοδόμημα αντανακλάται ως Θετό Δίκαιο, να κατισχύσει επί της παλαιάς χαμηλής παραγωγικότητος υποχωρούσης κοινωνικής παραγωγικής σχέσης -υπό το κράτος των νέων πιο αναπτυγμένων υλικών παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας- που εκφράζεται ως μητριαρχία, και συνακόλουθα στο εποικοδόμημα αντανακλάται ως Φυσικό «Δίκαιο», δηλαδή μία σύγκρουση που μεταφέρεται στο εποικοδόμημα μεταξύ των ενδιάμεσων αντικειμενικών ιστορικών υποκειμένων, του Θετού Δικαίου και του Φυσικού «Δικαίου».

(Η λέξη Δίκαιο στην δεύτερη περίπτωση τίθεται σε εισαγωγικά, διότι δεν πρόκειται περί ρητώς εκπεφρασμένων κανόνων δικαίου, für sich δίκαιο, αλλά περί ενός an sich «δικαίου».)

Και έτσι οδηγούμαστε στην μετουσιωμένη σε προσωπικό επίπεδο σύγκρουση που συνθέτη ο Σοφοκλής -άρα ευκόλως αφομοιώσιμη από τον θεατή- δηλαδή σε σύγκρουση μεταξύ δύο μή αντικειμενικών ιστορικών υποκειμένων, των δύο κύριων χαρακτήρων-πόλων της τραγωδίας, αυτών του Κρέωνος και της Αντιγόνης.

Και όμως ο ανήρ Κρέων (πατριαρχία) κάθε άλλο παρά θριαμβολογεί για την νίκη που κατήγαγε εναντίον των θηλέων (μητριαρχία). Η μεγαλοφυΐα του Σοφοκλή μάλιστα είχε συλλάβει και είχε καλλιτεχνικώς απεικονίσει ακόμη και το φαινόμενο της πρόσκαιρης παλινδρόμησης των κοινωνικών επαναστάσεων, με την πράξη της αυτοεξόρισης του Κρέωνος …, ακριβώς όπως η μεγαλοφυΐα του Αισχύλου στο έργο «Προμηθεύς Δεσμώτης» είχε συλλάβει και είχε καλλιτεχνικώς απεικονίσει το φαινόμενο του απολύτου και μαξιμαλιστικού των κοινωνικών επαναστάσεων που ως απόλυτο και μαξιμαλιστικό στοιχείο οφείλει να μην εκπληρωθεί απολύτως και εις τον μέγιστον βαθμό, όθεν και η τιμωρία του Προμηθέως που το απετόλμησε …

Δύο φαινόμενα που η άρχουσα φιλολογική νομενκλατούρα δεν είναι σε θέση να διανοηθεί ούτε με τις πιο κορυφαίες επιστημονικές προσωποποιήσεις της, αφού βαριά είναι τα δεσμά της αστικής αποβλακωτικής, μεταφυσικής (αντιδιαλεκτικής) μεθοδολογίας και ιδεαλιστικής (αντιυλιστικής) φιλοσοφίας στις οποίες οικιοθελώς και αυτάρεσκα είναι προσδεδεμένη αυτή η νομενκλατούρα.

Αλλά αν αυτά αποτολμήσει να διδάξει κάποια όντως μορφωμένη, όντως Ελληνίς φιλόλογος στο σημερινό κατ’ επίφασιν ελληνικό και κατ’ ουσίαν εβραιοχριστιανοποδοπατημένο λύκειο, το πιθανότερο είναι ο μέν υπουργός παιδείας -ασκημένος πλέον σε τούτο- να της επιδώσει μία ωραία απόλυση, οι δε εβραιοχριστιανολάγνοι χρυσαυγίτες και ιδεολογικοί σύμμαχοι του υπουργού παιδείας, να της επιφυλάξουν ακόμη και αυτήν την τύχη της Αντιγόνης …

Ο πράττων ομορρόπως προς την Ιστορική Νομοτέλεια ουδέποτε θριαμβολογεί για τις νίκες του, διότι έχει επίγνωση της κοινωνικής αναγκαιότητος που ορίζουν τις πράξεις του, ακριβώς όπως και οι επαναστατικές δυνάμεις δεν θα θριαμβολογήσουν μετά τον ιστορικό κατασφαγιασμό έως τρίτης γενεάς όλης της επαράτου ελληνικής άρχουσας κάστας η οποία διαισθανόμενη το επερχόμενο ιστορικό κοινωνικοβιολογικό της τέλος, δίνει σήμερα τον ίστατο αγώνα ύπαρξής της:

Σαν τον ψυχορραγούντα γέροντα που επί ματαίω ξεσκίζει την σινδόνα της επιθανάτιας κλίνης του πιστεύοντας πως έτσι θα κρατηθεί στην ζωή, ομοίως αυτή η λυσσασμένη κάστα ξεσκίζει σήμερα τις ζωές, τα αγαθά και την ιστορία του πλέον ιστορικού έθνους της υφηλίου, πιστεύοντας αφελέστατα πως έτσι θα κρατηθεί στην ζωή.

Πέρας Παρεκκλίσεως.]

Και τώρα εξηγούμε την κινούσα νομοτέλεια των ύπερθεν.

Κάθε έθνος φέρει μέσα του ως τρόπο ύπαρξης και ως τρόπο αλλαγής ένα καθορίζον διαλεκτικό ζεύγος αλληλεπιδρώντων και συμμεταβαλλόμενων, βαθέων και εντεταμένων συνιστωσών δυνάμεων, δρώντων επί ενός εκάστου μέλους του έθνους αντικειμενικώς και υποκειμενικώς, το οποίο έθνος ταλαντούμενο μεταξύ των αποτελεσμάτων των δράσεων αυτών εξασφαλίζει την συνισταμένη ευστάθειά του, οικοδομώντας το πεπρωμένο του εντός του αενάως μεταβαλλόμενου ενιαίου παγκόσμιου κοινωνικοϊστορικού χωροχρόνο.

Πρόκειται για τις:

(α) κοινωνικοεθνική

(β) κοινωνικοταξική

συνιστώσες δυνάμεις-σχέσεις του έθνους, ήτοι την ετεροκαθορισμένη (εξωτερική) και ιδιοκαθορισμένη (εσωτερική), αντιστοίχως, ιστορικές συντεταγμένες του έθνους.

Κάθε έθνος μπορεί να χαρακτηρισθεί στην διαχρονικότητά του και στην συγχρονικότητά του από το μέγεθος των ποσοτικών καθώς και την βαθμίδα των ποιοτικών χαρακτηριστικών αυτών των δύο συνιστωσών. Η κύρια ισχύς του έθνους δεν ευρίσκεται ούτε στην κατίσχυση της πρώτης ούτε στην κατίσχυση της δεύτερης συνιστώσας, αλλά μόνον στις ποιότητες επιτελεσιμότητος της συνέργειάς τους (για να χρησιμοποιήσουμε έναν Αριστοτελικό όρο που η Δύση καθημερινώς χρησιμοποιεί, ως performability, ενώ η ντόπια γλωσσοκτόνος φιλολογική νομενκλατούρα παντελώς αγνοεί, αφού δεν ευρέθει ούτε μία σχετική εγγραφή στο διαδίκτυο).

Και έτσι φθάσαμε στην καρδιά του ζητήματος που δεν είναι άλλη από

το διαχρονικό ΕΓΚΛΗΜΑ της ελληνικής άρχουσας κάστας:

Συστηματικός καταδιωγμός έως αφανισμού των ποιοτικών και ποσοτικών χαρακτηριστικών του ζεύγους κοινωνικοεθνικών-κοινωνικοταξικών δυνάμεων, και το ώριμο πλέον παλλαϊκό αίτημα της προσήκουσας απονομής ΔΙΚΑΙΟΥ: Ιστορικός κατασφαγιασμός της κάστας έως τρίτης γενεάς, όχι ως εκδίκηση, αλλά ως αναπόδραστης προϋπόθεσης για την ταυτόχρονη διάνοιξη του δρόμου προς την απελευθέρωση του έθνους αφενός, εσωτερικώς, από την ίδια την κάστα και αφετέρου, εξωτερικώς, στην σημερινή συγκυρία, από τον προστάτη της συνάμα και ανταγωνιστή της γερμανό και εν γένει ευρωπαίο, πάντα αμετανόητο αποικιοκράτη και σήμερα αποικιοκράτη χρέους, εισβολέα κατακτητή, αλλά και ως προϋπόθεση που έχει να κάνει με την διαγραφή του επαχθούς χρέους συμφώνως προς το διεθνές δίκαιο.

Η ελληνική άρχουσα τάξη του Τσόρτσιλ και των αμερικάνων, στην μετεμφυλιακή ώριμη πλέον φάση ανάπτυξής της και στην σημερινή του πλασματικού κεφαλαίου τα θέλει όλα για τον εαυτόν της, πλέον τελεσιδίκως. Στην πολιτική της έκφραση η κάστα όπως είδαμε και αλλού καλύπτει, κυριαρχεί και ελέγχει όλο το ιδεολογικό κοινοβουλιακό φάσμα από την μονίμως αντεθνική αριστερά των γιαλαντζί μαρξιστών έως την μονίμως αντικοινωνιστική δεξιά των εγκληματιών φασιστών. Με αιχμή λοιπόν του δόρατος αυτό το κοινοβούλιο, θέτει η κάστα σε στρατηγική προοπτική το σχέδιο της διάλυσης του έθνους των ελλήνων και μετατροπής του στην σημερινή αγέλη λεμουρίων, ώστε ποτέ πια αυτή η δωσίλογη κάστα να μην ξαναβιώσει την θέαση του χάρου με τα μάτια της ..., φτάνοντας μάλιστα μέχρι του σημείου συχνότατα να προβάλει στον δημόσιο βίο υποκείμενα τύπου Ρεπούση, Δραγώνα , Γιανακάκη … που δίνουν σκληρούς αγώνες για την διαγραφή από τα ελληνικά λεξικά όλων των λέξεων που αρχίζουν με: Ελλ-, Εθν-, Πατρ-, Ηρω- κοκ. σχεδιάζοντας δήθεν αντιρατσιστικούς νόμους οι οποίοι στην ουσία είναι νόμοι ποινικοποίησης της εθνικής συνειδήσεως των Ελλήνων, υποκείμενα ευρισκόμενα εκ φύσεως σε διάσταση με ότι το γενετικόν …, αναζητούντα δραστηριότητες για να αποκτήσουν κάποια ταυτότητα τέλος πάντων, εκτός από την ήδη αποκτημένη της θείτσας.

Παρεμπιπτόντως, δεν μας είπε ο Παπούλιας, όταν προσκύνησε στο Άουσβιτς, πόσους ολοκαυτωμένους εβραίους τίμησε: 6.000.000, 4.500.000 (ταμπέλα μέχρι το 1990), 1.500.000 (νέα ταμπέλα μετά το 1990), 1.200.000 (άλλη ταμπέλα σε μουσείο

στις ΗΠΑ) κοκ.; Ας αποφασίσουν πρώτα πόσοι εβραίοι χάθηκαν από τους ναζί και μετά βλέπουμε. Διότι με τους πληθωρισμούς που κάνουν οι ίδιοι οι παθόντες, κάνουν κακό στα ζητήματα ολοκαυτωμάτων, και επί του συγκεκριμένου στο ζήτημα του εβραϊκού, με αποτέλεσμα να δίνουν έρεισμα στους νεοναζί και να παρασύρουν τον αδαή λαό ώστε να πιστεύει τον κάθε γελοίο τους ισχυρισμό. Παρεμπιπτόντως, προσκύνησε ποτέ τα ολοκαυτώματα των Ποντίων, των Μικρασιατών κα. ο Παπούλιας ή εξειδικεύεται στο προσκύνημα του εβραϊκού μόνον, καθώς και στο προσκύνημα του «ανδρι»άντα του Κεμάλ Πασά, όποτε επισκέπτεται την φίλη του Τουρκία; Και τέλος, κάποιο μνημείο για τους χιλιάδες αυτοκτονώντας και κάποιο για τα εκατομμύρια των λιμοκτονούντων και αναξιοπαθούντων στην σημερινή Ελλάδα εξ αιτίας της πολιτικής που ο ίδιος ηγείται θα εγκαινιάσει ο Παπούούλιας;

Όπως ήταν αναμενόμενο η καταστροφή αυτή δεν θα μπορούσε να είχε συντελεσθεί παρά μόνον με εμμένοντα ποικιλόμορφα πλήγματα κατά των δύο θεμελιακών εθνικών συνιστωσών έως ότου επέλθει, και επήλθε, ο συντριπτικός υποκειμενικός (ως λόγος) και αντικειμενικός (ως έργο) αφανισμός τους:

Αφενός αφανισμός της κοινωνικοεθνικής συνιστώσας με όπλα κυρίως:

(1) την αποτροπή δημιουργίας αληθώς εθνικού στρατού, αλλά ενός γιαφκοκομματικού δημοσιοϋπαλληλικού τοιούτου έχοντας πετύχει μάλιστα να στρέψει τον λαό εναντίον του, που οσονούπω βαράει και διάλυση εξαιτίας των αυτόμολων προς τους κατακτητές ηγεσιών του,

(2) την εβραιοχριστιανική παιδεία των παίδων -εφαρμοσμένος ανθελληνισμός και μισελληνισμός- και την πρόταξη των ξένων πατρώνιων συμφερόντων έναντι των ελληνικών όπως επιτάσσει η ιδιότητα του μέλους στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, παραδείγματος χάριν, σε κάθε τόνο ο γραικύλος πρωθυπουργός της κάστας αναγγέλλει ότι τα ελληνικά πετρέλαια είναι ευρωπαϊκά, χωρίς να καταλαβαίνει ότι οι τούρκοι μπορεί από τα ελληνικά πετρέλαια να του επιτρέψουν να αντλήσει κάνα δύο βυτία, ενώ οι γερμανοί δεν πρόκειται να του επιτρέψουν ούτε λίτρο και θα καταντήσει την Ελλάδα να αγοράζει το δικό της πετρέλαιο με τις τιμές της διεθνούς αγοράς,

(3) την διάλυση της μικρής και μεσαίας βιομηχανίας

(4) την διάλυση της εργατικής τάξης με τον μηχανισμό της λαθρομετανάστευσης έχοντας μάλιστα ως πρωτοπαλίκαρο σε αυτό το μέτωπο την αριστερά,

(5) τον εκφυλισμό και εν τέλει την διάλυση όλων των ΔΕΚΟ με σκοπό να τις αγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές οι ημέτεροι (εντός ή εκτός) κλπ.

Αφετέρου αφανισμός της κοινωνικοταξικής συνιστώσας, με όπλα κυρίως:

(1) την συνδικαλιστική γραφειοκρατία -στρατός της κάστας για την ποδηγέτηση των εργασιακών συμφερόντων και το τσάκισμα του εθνικού βιομηχανικού καπιταλισμού- με φόντο τα κοινοβουλιακά κόμματα και κυρίως τα αριστερά,

(2) την αντικαπιταλιστική-αντιαναπτυξιακή κρατική μηχανή, ενώ ανταγωνίστριες και μη χώρες καβάλα στο άτι της σύγχρονης διοίκησης, επιστήμης και τεχνολογίας καλπάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς ένα ανθηρό μέλλον, αφάνταστο και άπιαστο πλέον για το αποβλακωθέν βαλκανικό λαΐδιον, ολικώς υποχείριο και ενεργούμενο των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων της άρχουσας κάστας: ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΧΑ, ΑΕ, ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ,

(3) το άθλιο αντιδραστικό δημοσιοϋπαλληλάτο, ανάχωμα κάθε κοινωνικής προόδου στην χώρα,

(4) την θεσμοθέτηση ενός Δικαίου που φυλάει και υπερασπίζεται την αδικία κατέναντι κάθε δικαίου,

(5) την ανάπτυξη ψευδεπίγραφων αντιπαλοτήτων όπως η εκμετάλλευση των ανεγκέφαλων φιλάθλων προκειμένου να στρεβλώσει το περιεχόμενο της ταξικής πάλης

(6) την ολική εξαγορά έως ξεβρακώματος της αριστεράς και την κάθετη απόρριψή της όχι μόνο από τον λαό αλλά κυρίως από την όποια εργατική τάξη, αφού για αυτήν την αριστερά ο σοσιαλισμός έχει μια απαραίτητη προϋπόθεση, αυτήν την καταστροφή του έθνους, κλπ.

Αυτό είναι έργον του συστήματος μηχανισμών του κράτους, των ΜΜΕ, της εκκλησίας, του σχολείου, της ασύδοτης ελευθερίας επέμβασης ηλίθιων γονέων στην συνειδησιακή διάπλαση των τέκνων τους και άλλων εργαλείων της άρχουσας κάστας στην διάρκεια του τελευταίου μισού αιώνα.

Σήμερα πλέον όπως για τους Ρώσους ισχύει:

«Ξύσε τον Ρώσο και θα βρεις τον Μουζίκο»

και για τους Γερμανούς:

«Ξύσε τον Γερμανό και θα βρεις τον Ναζί»,

έτσι για του Έλληνες ισχύει:

«Ξύσε τον Έλληνα (γραικό) και θα βρεις τον αποβλακωμένο εθελόδουλο».

Τώρα πλέον η κάστα είναι απολύτως κυρίαρχη. Έφερε τον ελληνικό λαό σε πλήρη αντιστοιχία με την ίδια: Διαπαιδαγώγησε έναν λαό που όχι μόνον περιφρονεί αλλά περιπλέον μισεί -θεωρώντας ως εμπόδια για την ζωή του, αφού από αυτά δεν βλέπει κάποιο άμεσο ατομικό αντίκρισμα εκπεφρασμένο σε ευρώ- κάθε καθήκον υπεράσπισης εθνικών αξιωμάτων όπως:

α) Η Κοινωνική Δικαιοσύνη

β) Η Λαϊκή Κυριαρχία και

γ) Η Εθνική Ανεξαρτησία

Σήμερα, για τον ελληνικό λαό, οποιασδήποτε ηλικίας ή μορφωτικού επιπέδου, τα νοήματα των τριών αυτών αξιωμάτων όλων των ελεύθερων αστικών εθνών του κόσμου ίστανται όχι μόνον άνευ ουσιώδους αντικρίσματος αλλά τυγχάνουν της πλήρους ακατανοησίας έως και καταφανούς περιφρόνησης από μέρους του.

Η χαρακτηρίζουσα τον προμνημονιακό έλληνα (γραικό) αρχή ζωής συμπυκνώνεται ως εξής:

«Όσο κάποιος εξασφαλίζει τις συνθήκες ύπαρξης του τομαριού μου και μόνον αυτές, όλα βαίνουν άριστα. Και αν κάτι πάει στραβά, ο Θεός είναι μεγάλος.»

Καμία σύνδεση με το ιστορικό παρελθόν, καμία αντίδραση στα κοινωνικοεθνικά τεκταινόμενα, καμία προβολή του ατομικού ή κοινωνικού βίου του στο μέλλον.

Σήμερα, ο επί τα χείρω μεταλλαγμένος μνημονιακός λεμούριος γραικύλος χαρακτηρίζεται από το δόγμα:

«Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω.»

Αυτός δεν είναι ένας επαρκής καθορισμός του αποβλακωμένου εθελόδουλου;

Εάλω!

Εάλωω!!

Εάλωωω!!!

Εάλω, μάλιστα, όχι απλώς ο αντικειμενικοκοινωνικός έξω κόσμος, αλλά χειρότερα ο κάθε έκαστος υποκειμενικοατομικός έσω κόσμος, τιποτένιοι υπόκοσμοι αμφότεροι.

Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ σε άλλες χώρες της Ευρώπης οι διάφορες αποφάσεις για το μέλλον των λαών τους όπως ένταξη στην ΕΟΚ, Μάαστριχτ, Ευρωζώνη, Ευρωσύνταγμα  κ.λπ. ελήφθησαν και συνεχίζουν να λαμβάνονται με δημοψηφίσματα των λαών τους, αντιθέτως, στην Ελλάδα οι αποφάσεις ελήφθησαν και συνεχίζουν να λαμβάνονται από τα κοινοβουλευτικά κανίς της ελληνικής άρχουσας κάστας κατ’ εντολήν των ευρωιμπεριαλιστών πατρώνων τους και σήμερα ακόμη χειρότερα με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

Πλανώνται λοιπόν πλάνην οικτράν όσοι πιστεύουν ότι η άρχουσα τάξη της Ελλάδος είναι ανίκανη να διαχειριστεί την χώρα και γι αυτό συνεχώς προκαλεί κρίσεις οικονομικές, πολιτικές, εθνικές οι οποίες συχνά εγγίζουν μάλιστα τα όρια του εθνικού αφανισμού.

Αντιθέτως, δεν πρέπει να υπάρχει πιο δαιμόνια άρχουσα τάξη στην υφήλιο από την ελληνική (γραικική). Αρκεί κανείς να αναλογιστεί σε ποιό μέρος του πλανήτη θα μπορούσε να διαπράξει κάποιος αυτά που διεπράχθησαν στην Ελλάδα από το πολιτικό κατεστημένο κατ’ εντολήν του οικονομικού και δεν θα βαφόταν γη και ουρανός και θάλασσα κατακόκκινοι; Ο βουλγαρικός λαός, για τον οποίο οι ξύπνιοι έλληνες συνηθίζουν να εκφράζονται με άκρα περιφρόνηση, κατόρθωσε μέσα σε λίγες ημέρες να διαολοστείλει το καθεστώς ευρωτοποτηρητών της χώρας του. Το ίδιο έπραξαν και οι Αλβανοί όταν οι πυραμίδες τους έφαγαν τις αποταμιεύσεις. Σήμερα όλοι οι μεσογειακοί καταπιεσμένοι λαοί αναζητούν την «άνοιξή» τους, ακόμη και οι λαοί της Ανατολίας.

Ωστόσο, στην Ελλάδα παρά τα όσα εγκλήματα διεπράχθησαν, διαπράττονται και όλοι γνωρίζουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι θα διαπράττονται ακαταπαύστως, όχι μόνον δεν άνοιξε ρουθούνι αλλά οι έλληνες υπήκοοι συνεχίζουν να ψηφίζουν τις πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις των δοσιλόγων -και κατά πως φαίνεται με τα τοιούτα συνδικαλιστικά και αντιπολιτευτικά κυρίαρχα εργαλειακά υποκείμενα και τον τοιούτο λαό- ούτε στο μέλλον πρόκειται να ανοίξει!

Είναι λοιπόν απολύτως ικανή να διαχειριστεί τα του οίκου της για το οικείο συμφέρον της αυτή η κάστα. Και το πολιτικό κατεστημένο της χώρας είναι προδοτικό αλλά μόνον για τον λαό, διότι για την άρχουσα κάστα όχι μόνον είναι σωτήριο αλλά και ζωηφόρο, αφού βελτιώνει σε αφάνταστο βαθμό την οικονομική θέση της έναντι της θέσεως του λαού υφαρπάζοντας τον πλούτο του, παραδείγματος χάριν, ιδιωτικοποιήσεις, ad hoc δημόσιες επενδύσεις και φορολογία.

Ακριβώς αυτές οι σχεδιοποιημένες κρίσεις-καταστροφές σε συνδυασμό με έναν λαό ανδραπόδων αποτελούν το οξυγόνο που συντηρεί στην ζωή αυτήν την άρχουσα κάστα και κατά συνέπεια την διαιώνιση της εσωτερικής κατοχής αλλά και την μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο φρενοκομείο.

ΔΝΤ: Τα μνημόνια ήταν λάθος!
ΜΕΓΑ: Εμείς το λέγαμε ότι είναι λάθος τα μνημόνια!
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Δικαιώθηκε η πολιτική του ΠΑΣΟΚ που ασκούσαμε σκληρή στάση απέναντι στα μνημόνια!

ΛΑΟΣ: Τέρμα, Χρυσή Αυγή την άλλη φορά!

ΡΕ ΤΙ ΠΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ!

Είναι ωστόσο εξαιρετικά σημαντικό να κατανοηθεί ότι τα κοινωνικοεθνικά-κοινωνικοταξικά εγκλήματα της ελληνικής άρχουσας κάστας ουδόλως συγχωρούνται ή λησμονούνται, παρά αθροίζονται και τοκίζονται στις συνειδήσεις όχι βεβαίως του άθλιου λαϊδίου (και τούτο διότι στην Ελλάδα οι μέγιστη πλειονότητα των κατοίκων είναι γραικοί, τουτέστιν ασπόνδυλη, μάζα ρέπουσα προς κάθε υποδούλωση μη έχουσα εισέτι αυτοοργανωθεί σε λαό fur sich) οπωσδήποτε όμως στις συνειδήσεις ενός όχι ευκαταφρόνητου μέρους όντως Ελλήνων ή και Γραικών ακόμη, οι οποίοι ατομικώς και σταδιακώς συλλογικώς θα διεκδικήσουν την ιστορική προαναφερθείσα διακαή δικαίωση ...

Η αναγκαιότης του προαναφερθέντος ιστορικού κατασφαγιασμού της ελληνικής άρχουσας κάστας έως τρίτης γενεάς δεν είναι απλώς αδήριτη, χειρότερα γι αυτήν, η αντίστροφη μέτρηση για την εκπλήρωσή των προϋποθέσεών της έχει ήδη αρχίσει και οσονούπω ολοκληρώνεται. Διότι κάθε νέα γενεά όντως Ελλήνων συνειδητοποιείται, κινητοποιείται και εμπράκτως αποφαίνεται, όχι μόνον από τα τεκταινόμενα κατά την διάρκεια του δικού της βίου, αλλά συσσωρεύει πλατύ και βαθύ κοινονικοταξικό μίσος μαζί και κοινωνικοεθνικό μίσος κατά αυτής της κάστας και των πατρώνων της, μελετώντας την αληθινή ιστορία και αθροίζοντας τα εγκλήματα της κάστας στην συνείδηση όπως αυτά προσοικειόνωνται  ατομικώς, αλλά και συλλογικώς μέσω όλων των μορφών κοινωνικής συνείδησης: επιστημονικής ιστορίας, επαναστατικής τέχνης, παράδοσης, αφήγησης κοκ.

Θα πρέπει εμφατικώς να τονιστεί ότι δεν πρόκειται απλώς για θυμό, ούτε απλώς για οργή, που είναι στιγμιαίες συναισθηματικές εκρήξεις κατώτερων βιολογικών όντων, αλλά για μίσος συμπαγές, μίσος ατόφιο, μίσος λογικώς δομημένο, μίσος ενεργό και ιστορικώς εξεργασμένο και εμπλουτισμένο, μίσος κοινωνικώς αποθησαυριζόμενο, μίσος που συνιστά όχι κάποιον ορμεμφυτικό απαντητικό μηχανισμό του εμβίου στα εξωτερικά απειλητικά ερεθίσματα, αλλά ανώτατη πνευματική λειτουργία του εγκεφαλικού φλοιού, του λόγου, κάτι που καταφανέστατα στερούνται τα ζώα, γι αυτό άλλωστε οι άρχουσες τάξεις φροντίζουν με κάθε τρόπο -θρησκευτικό, παιδαγωγικό, καλλιτεχνικό, ηθικό, δικαιικό κοκ.- να ποινικοποιούν το μίσος στις συνειδήσεις των αμνών υπηκόων τους (όχι όμως και στις δικές τους), ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για το πλέον αποτελεσματικό κίνητρο για δράση του ανθρώπου επί ενός συγκεκριμένου περιεχομένου, και στην συγκεκριμένη συγκυρία επί του περιεχομένου της ύπαρξης του έθνους των Ελλήνων και της χώρας τους.

Ας αναλογιστεί κανείς, ένας όντως Έλλην, τί αισθάνεται για τους Τούρκους, τους Αμερικανούς, τους Γερμανούς, τους Άγγλους, την άρχουσα τάξη του;

Καλέ μήπως θυμό;

Καλέ μήπως οργή;

Η άσβεστο μίσος που τον κάνει να θέλει να τους πιεί το αίμα τους από τα λαρύγγια τους και ακόμη να μην ξεδιψάει, για τα όσα δεινά υφίσταται τους τελευταίους δύο τουλάχιστον αιώνες;

Προσοχή, διάφορα χαμερπή αντικειμενικά ιστορικά υποκείμενα: τάξεις, φυλές, λαοί, έθνη κοκ. που ευρίσκονται σε κατώτερη πνευματικώς στάθμη εξέλιξης, όπως παραδείγματος χάριν, ο σημερινός ελληνικός (γραικικός) λαός, δεν κατορθώνουν να ενσωματώσουν μέσα στο φάσμα των κοινωνικών τους αρετών το μίσος, χωρίς ωστόσο να παραλείπουν να διατηρούν εν λειτουργία και να καθιστούν κυρίαρχο, καθολικό τους συναίσθημα το πιο ποταπό, το πιο χυδαίο, το πιο δουλοπρεπές συναίσθημα όλων των συναισθημάτων, δηλαδή αυτό του φθόνου.

Ωστόσο, ενώ το μίσος εκδηλώνεται και στρέφεται κατά του μισητού εχθρού του μισούντος, οδηγώντας τον μισούντα σε μία κατάσταση δημιουργικής συναισθηματικής και πνευματικής ευφορίας, ο φθόνος, όλως αντιθέτως, εκδηλώνεται και στρέφεται κατά αυτού του ιδίου του φθονούντος, επιτείνοντας επί τα χείρω την πνευματική του κατάσταση, χωρίς να δύναται να εξέλθει από την εσωτερική καταβύθιση στην οποία φθονώντας περιπίπτει. Ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικώς δουλόφρον και αυτοκαταστροφικό συναίσθημα είναι που χαρακτηρίζει τον σημερινό ελληνικό (γραικικό) λαό και ουδόλως η υψηλή αρετή του μίσους.

Το μίσος ήταν το καίριο συναίσθημα εκείνων των ανθρώπων που δημιούργησαν το μεγαλειωδέστερο πολιτισμό της γήινης ιστορίας, έναν πολιτισμό που φρόντισε από νωρίς μάλιστα να αποτυπώσει την αρετή του μίσους εις την πνευματική του κορωνίδα, ώστε να παραμείνει άσβεστο κληροδότημα για τις επόμενες γενεές.

Και προφανώς εννοούμε το έπος του Ομήρου, Ιλιάς, το οποίον όλοι οι μεγάλοι άνδρες της ιστορίας που εκπεφρασμένως ή ανεκπεφράστως ένιωθαν Έλληνες εις το φρόνημα, δεν παρέλειπαν να διατηρούν παρά το προσκεφάλαιον.

Ατομικό και συλλογικό μίσος είναι δύο διαφορετικές αρετές και δεν θα πρέπει να συγχέονται. Στην ιστορία το αποτελεσματικότερο ψυχολογικό εργαλείο για την άμυνα και συντήρηση των λαών ή για την αποκατάσταση άδικων απωλειών που έχουν υποστεί οι λαοί, είναι το συλλογικό μίσος και ο τρόπος που αυτό υποστατώνεται, όποτε συντρέχουν οι προϋποθέσεις, είναι ο αμυντικός υπέρ των δικαίων πόλεμος ή ο δίκαιος επιθετικός πόλεμος, αντιστοίχως.

Το μίσος είτε στην ατομική είτε στην συλλογική του μορφή είναι πάντα η αρετή του έχοντος το δίκαιο με το μέρος του. Ο έχον επίγνωση του αδίκου των διεκδικήσεών του δεν μπορεί να μισήσει γνησίως. Επιθετικός πόλεμος που δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ψυχολογική υποστήριξη της αρετής του συλλογικού μίσους, είναι συνήθως ένας επισφαλής και άδικος πόλεμος από την πλευρά του επιτιθεμένου.

Το μίσος δεν είναι ντροπή όπως διδάσκουν στα σκλαβοπάζαρα των γραικών που ακούουν στο όνομα «ελληνικά» σχολεία όπου προσπαθούν να αποκρύψουν την δημιουργική του ισχύ με κάθε είδους λασπολογία.

Το μίσος είναι η πληρέστατη και ύψιστη όλων των αρετών, όλων των εποχών, όλων των παγκόσμιων ιστορικών προσωπικοτήτων.

Δια τούτο τέκνα μου:

Μισήστε!

Μισήστε βαθειά!

Μισήστε απείρως!

Και πάνω από όλα μισήστε καθέτως και αδιαπραγμάτευτα τον αιώνιο και πιο αιμοσταγή εχθρό σας και δυνάστη σας, την γραικική άρχουσα τάξη σας!

Μόνον πνευματικώς ακρωτηριασμένοι άνθρωποι, που είναι πάντοτε οι αμνοί υπήκοοι και ουδέποτε οι εξουσιαστές τους, στερούνται αυτής της ύψιστης αρετής που χαρακτηρίζει μόνον τα άτομα ή τις ομάδες ανώτερων ανθρώπων, δημιουργών ανώτερων επιτευγμάτων ή πολιτισμών.

Αφήστε ελεύθερο τον εαυτόν σας, χωρίς την παραμικρή αναστολή ή ενοχή, αλλά με κάθε περηφάνια, να μισήσει και να εκφράσει το μίσος του με έργο και με λόγο, για να απελευθερωθεί, για να ιαθεί, για να δομήσει και να αποκτήσει επίγνωση της αυτοσυνειδησίας του, το κέντρον της ελεύθερης φρονήσεως και εν τέλει να χειραφετηθεί ως ελεύθερος πολίτης-οπλίτης.

Κάθε πρωί με την αφύπνιση και κάθε βράδυ με την κατάκλιση τα παιδάκια που θέλουν να αποκτήσουν Ελληνική αγωγή, αντί να επιδίδονται στις ιουδαιοχριστιανικές προσευχούλες που προπαρασκευάζουν και αναπαράγουν ατομικώς και κοινωνικώς αόμματα άτομα, ας διδαχθούν από τους γονείς τους να υμνούν την ύψιστη αρετή, μόνη ικανή να εξασφαλίσει τον τρόπο ύπαρξής τους, μαζί και τον τρόπο εξελικτικής αλλαγής τους, κάνοντας επίκληση στην Μήνιν, για να ασκηθούν αφενός εις το να επιδεικνύουν σέβας εις την μήνιν του άλλου, όταν τον αδικούν, αφετέρου, να καλλιεργήσουν την μήνιν που θα ασκήσουν οι ίδιοι στον άλλο, όταν αυτός τους αδικεί, χωρίς φυσικά να αφήνουν εκτός του ορίζοντά τους το ποιο σύνθετο κοινωνικοψυχολογικό φαινόμενο, αυτό της σύγκρουσης δύο μηνίων, τουτέστιν την σύγκρουση των δύο υποφερόμενων ασυμβίβαστων δικαίων:

Μῆνιν ἄειδε, θεὰ, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος

οὐλομένην, ἣ μυρί’ Ἀχαιοῖς ἄλγε’ ἔθηκε,

πολλὰς δ’ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄϊδι προῒαψεν

ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν

οἰωνοῖσί τε πᾶσι· Διὸς δ’ ἐτελείετο βουλή·

ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε

Ἀτρεΐδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς.

Μόνον ο άνθρωπος που μπορεί να μισήσει απείρως μπορεί να είναι ένας ενάρετος άνθρωπος -αφού το μίσος είναι η κορωνίδα όλων των ανθρώπινων αρετών- και επομένως να αγαπήσει αληθώς, διότι αληθής είναι μόνον η αγάπη που δομείται από θέσεως ελευθερίας και ισχύος, όπως είναι η αγάπη των Ελλήνων, ενώ αντιθέτως είναι ψεύτικη εκείνη που αναπτύσσεται από θέσεως δουλικότητας και αδυναμίας, μια ψεύτικη αγάπη στην οποία αποκλειστικώς επιδίδονται οι ιουδαιοχριστιανοί γραικοί εθελόδουλοι.

Έργον της ιστορίας είναι να ξεσκαρτάρει διαρκώς τους λαούς, και να διατηρεί prima vista μόνον λαούς ικανούς να φέρουν την αρετή του μίσους, ενώ αφανίζει καθ’ ολοκληρίαν από το τερέν της λαούς όπως ο γραικικός που εξειδικεύονται αποκλειστικώς εις την αισχρότητα του φθόνου, δηλονότι, το μίσος είναι η αρετή των ευγενών και ελευθέρων που έχουν να υπερασπισθούν το άπαν τους, ενώ ο φθόνος είναι η αισχρότης των αθλίων και δούλων που έχουν να υπερασπισθούν το μηδέν τους.

Και κάτι τελευταίο: το μίσος είναι επίκτητη ιδιότητα του συνανθρώπινου όντος, διδάσκεται να μισεί επί συγκεκριμένου πάντοτε περιεχομένου και με την προσήκουσα πάντα μορφή και απαιτείται εκλεπτυσμένη παιδαγωγική  για να κατακτήσει κάποιος τις ποιοτικές αποχρώσεις και τις ποσοτικές εντάσεις του μίσους, και κυρίως το μέτρον μίσους, αντιθέτως, ο φθόνος είναι βιολογικώς κληρονομούμενη ιδιότητα και είναι εργώδης και αιωνοβόρος η «παιδαγωγική» του ελέγχου ή του ξεριζώματός του.

Η πλέον αποτελεσματική μέθοδος για να καταστείλει και ενδεχομένως αφανίσει κανείς την φαινοτυπική εκδήλωση του γονιδίου του φθόνου, είναι να καλλιεργήσει την αρετή του μίσους που αποκαθιστά την απολεσθείσα ισορροπία του όντος, καθότι όχημα του μίσους είναι ο ορθός λόγος, και συχνά αυτή η μέθοδος εμπεριέχεται στην διαδικασία κοινωνικοποίησης των μικρών τέκνων μεγάλων ιστορικών λαών: τεκμηρίωση ενός μίσους, αποδεικτική ενός μίσους.

Χωρίς ίχνος υπερβολής θα μπορούσε κανείς τοιουτοτρόπως, και όχι ολιγότερο από όσον την Γαία-Γή, να υμνήσει το μίσος (την μήνιν), προηγουμένως όμως ας μάθει πώς κλίνεται το όνομα ουσιαστικόν, και επειδή ουδείς γραικικός ιστότοπος ευρέθει, θα κάνω χρήση ενός Γερμανικού ιστοτόπου …, για να μαθαίνουν οι γραικοελληναράδες ποίοι ενδιαφέρονται περισσότερο για την διάδοση του Έλληνος Λόγου:

Singular-Plural

Nominativ-ἡ μῆνις-αἱ μήνιες (αἱ μήνιδες)

Genitiv-τῆς μήνιος (τῆς μήνιδος)-τῶν μηνίων (τῶν μηνίδων)

Dativ-τῇ μήνιδι-τοῖς μήνισι(ν)

Akkusativ-τὴν μῆνιν (τὴν μήνιδα)-τὰς μήνιδας

Vokativ-(ᾦ) μῆνι-(ᾦ) μήνιδες

Ας άδωμεν λοιπόν ομού:

Μῆνις, θεά!

Μῆτερ μακάρων θνητῶν τ᾽ ἀνθρώπων!

Μῆνις παντρόφε, πανδώτειρα, τελεσφόρε,

Μῆνις παντολέτειρα, αὐξιθαλής, φερέκαρπε!

Ώ Μῆνις, έδρανον αθανάτου κόσμου!

Μάκαιρα θεά,

καρποὺς αὔξοις πολυγηθεῖς,

εὐμενὲς ἦτορ ἔχουσα,

σὺν ὀλβίοισιν ἐν ὥραις!

Διαβάστε άθλιοι γραικοί παιδαγωγοί-σκοταδιστές, προσκυνημένα μισελληνικά ψοφίμια των ιουδαίχριστιανών αγιογδυτών, διαβόητοι απόγονοι, εκπρόσωποι και εκφραστές του μεσαιωνικού ζόφου, πρωταίτιοι και κοράκια του Έλληνος πτώματος.

Διαβάστε αυτούς που ψευδοφρόνως επικαλείσθε και των οποίων ψευδεπιγράφως καμώνεστε ότι είστε απόγονοι.

Διαβάστε εθελοτσούλες τροτέζες των γραικογερμανών νταβατζίδων σας.

Διαβάστε τον τρόμο που σπέρνει, και το σέβας που προκαλεί η αρετή της μήνιος στον Έλληνα.

Έρχεται η στιγμή που θα την υποστείτε.

Διαβάστε, και σκάστε:

[1] «Μῆνιν ἄειδε θεὰ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος»

[Homer, Ilias, 1.1]

[2] «Ἆρες Ἄρες βροτολοιγὲ μιαιφόνε τειχεσιπλῆτα
οὐκ ἂν δὴ Τρῶας μὲν ἐάσαιμεν καὶ Ἀχαιοὺς
μάρνασθ’, ὁπποτέροισι πατὴρ Ζεὺς κῦδος ὀρέξῃ,
νῶϊ δὲ χαζώμεσθα, Διὸς δ’ ἀλεώμεθα μῆνιν;»

[Homer, Ilias, 5,31–34]

[3] «εἰ μή τις θεός ἐστι κοτεσσάμενος Τρώεσσιν
ἱρῶν μηνίσας· χαλεπὴ δὲ θεοῦ ἔπι μῆνις.»

[ Homer, Ilias, 5,177–178]

[4] «Ἰλίῳ δὲ κῆδος ὀρθ-
ώνυμον τελεσσίφρων
μῆνις ἤλασεν, τραπέζας ἀτί-
μωσιν ὑστέρῳ χρόνῳ
καὶ ξυνεστίου Διὸς
πρασσομένα τὸ νυμφότι-
μον μέλος ἐκφάτως τίοντας,
ὑμέναιον, ὃς τότ᾽ ἐπέρ-
ρεπεν γαμβροῖσιν ἀείδειν:»

[Aeschylus, Agamemnon, 700–709]

[5] «Οὐδ’ ᾀστέον αὐτοῖς ὅτι—
δῶρα θεοὺς πείθει, δῶρ’ αἰδοίους βασιλῆας·
οὐδὲ τὸν τοῦ Ἀχιλλέως παιδαγωγὸν Φοίνικα ἐπαινετέον ὡς μετρίως ἔλεγε συμβουλεύων αὐτῷ δῶρα μὲν λαβόντι ἐπαμύνειν τοῖς Ἀχαιοῖς, ἄνευ δὲ δώρων μὴ ἀπαλλάττεσθαι τῆς μήνιος.»

[Platon, Republica, 390e]

[6] «πατρὸς γὰρ ἢ μητρὸς ἢ τούτων ἔτι προγόνων ὅστις τολμήσει ἅψασθαί ποτε βιαζόμενος αἰκίᾳ τινί, μήτε τῶν ἄνω δείσας θεῶν μῆνιν μήτε τῶν ὑπὸ γῆς τιμωριῶν λεγομένων, ἀλλὰ ὡς εἰδὼς ἃ μηδαμῶς οἶδεν, καταφρονῶν τῶν παλαιῶν καὶ ὑπὸ πάντων εἰρημένων, παρανομεῖ, τούτῳ δεῖ τινος ἀποτροπῆς ἐσχάτης.»

[ Platon, Leges, 880e–881a]

[7] «Ἔστι μὲν ταῦτα, ὦ Σώκρατες, οὕτως ὡς σὺ λέγεις· εἴωθα μέντοι ἔγωγε τοὺς παλαιούς τε καὶ προτέρους ἡμῶν προτέρους τε καὶ μᾶλλον ἐγκωμιάζειν ἢ τοὺς νῦν, εὐλαβούμενος μὲν φθόνον τῶν ζώντων, φοβούμενος δὲ μῆνιν τῶν τετελευτηκότων.»

[ Platon, Hippias maior, 282a]

[8] «Τοῖσι δὲ ὦν Λακεδαιμονίοισι μῆνις κατέσκηψε Ταλθυβίου τοῦ Ἀγαμέμνονος κήρυκος.»

[Herodot, Historiae, 7,134]

[9] «αὐτὰρ ὅγ᾽ ὡς τὰ πρῶτα δίκης ἀνὰ πείρατ᾽ ἔειπεν
ἰθείης, ἤδη δὲ γάμου τέλος ἐκλήιστο,
ἔμπεδον ὧς ἀλέγυνε διαμπερές: οὐδέ ἑ τάρβος
οὐλοόν, οὐδὲ βαρεῖαι ἐπήλυθον Αἰήταο
μήνιες, ἀρρήκτοισι δ᾽ ἐνιζεύξας ἔχεν ὅρκοις.»

[Apollonios Rhodios, Argonautica, 4,1201–1205]

Δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ότι η εκτενής αυτή αναφορά στην αρετή του μίσους απευθύνεται στους σημερινούς έλληνες (γραικούς) αποβλέποντας εις την αφύπνισή τους. Κάθε τέτοια προσπάθεια θα ήταν μάταιη, καθότι ο δούλος, δούλος γεννιέται και δούλος πεθαίνει.

Ο γραικός ουδεμίας βελτιώσεως, επιδεινώσεως ή άλλης αλλαγής επιδέχεται, καθότι αυτός συνιστά ένα κλειστό σύστημα ορμεμφυτικών και βιολογικών ιδιοτήτων και λειτουργιών, ουδεμία επικοινωνία έχον με το σύστημα του εγκεφαλικού φλοιού όπου λειτουργεί ο λόγος, πολλώ δε μάλλον, ο Έλλην Λόγος.

Ωστόσο, πάνω σε αυτήν την χερσόνησο υπάρχουν και ολίγοι όντως Έλληνες, ξεριζωμένοι, ξεστρατισμένοι, ξεθωριασμένοι, ξεκουτιασμένοι, … πάντως Έλληνες, κοινοί θνητοί άνθρωποι του λαού, ούτε καν «διανοούμενοι», που κατέχουν ή αγωνιούν να κατακτήσουν την ελληνική παιδεία και να ξεράσουν την βιαίως εμφυτευθείσα-επιβληθείσα ιουδεοχριστιανική. Σε αυτούς αποκλειστικώς αναφέρομαι και αυτούς ελπίζω να συγκινήσω (συν-κινήσω, θέσω σε κίνηση ομού).

Φυσικά καθόλου δεν είναι ή δεν γίνεται κάποιος Έλλην με το να επιδίδεται σε δωδεκαθεϊστικές τελετουργίες με χιτώνες, σανδάλια, δόρατα και άρπες και άλλες ευτράπελες μιμητικές συμπεριφορές ολικώς αγραμμάτων οι οποίοι πιστεύουν πως πράττοντας έτσι θα αναβιώσουν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και κάλος, με καραγκιοζλίκια που, ομολογουμένως, δεν ξεπερνούν αυτά των συμπαθέστατων φυρομέζων γειτόνων μας. Οι τοιούτου είδους επαρμένοι θα έλεγα ότι είναι χειρότεροι από τους γραικούς ιουδαιοχριστιανούς, διότι και ατελέσφοροι είναι και δυσφημιστές και γελοιοποιητές ό,τι του Ελληνικού, άλλωστε η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, άντε καμιά φορά να επαναληφθεί ως καρικατούρα, σαν και του λόγου τους.

Αυτό που αληθώς θα τσακίσει τα κόκαλα κάθε μισέλληνα, μαζί και την άρχουσα κάστα είναι η εκμάθηση από τους κατοίκους αυτής της χερσονήσου του Έλληνος Λόγου, αλλά και εκείνου πάλι όχι δίκην copy-paste, αλλά δημιουργικώς μετουσιωμένου στις σημερινές συνθήκες και όχι υπό την μορφήν των έγκλειστων παπαγάλων του λυκείου, ενός λυκείου έτσι σχεδιασμένου ώστε να καθιστά τον Έλληνα Λόγο εν τέλει μισητό από όλα τα γραικάκια τα οποία υποτίθεται επιδιώκουν να ελληνίσουν, διδασκόμενα με την διδακτική του φύρδην, μίγδην και χύδην, την μία διδακτική ώρα «Αντιγόνη» του Σοφοκλή ή «Το φως που καίει» του Βάρναλη και την επόμενη ώρα την θυσία του Αβραάμ ή το θαύμα της Κανά.

Συνεχίζουμε.

Τα όρια της απόδοσης δικαίου μέσω των θεσμικών δικαστικών δομών έχουν προ πολλού εξαντληθεί, αφού οι θεσμικές αυτές δομές κάθε ημέρα αποδεικνύουν την ανικανότητα, ενδοτικότητα και αναφανδόν συμμετοχικότητα στο στρατόπεδο της δωσίλογης κάστας.

Τον λόγο τώρα θα έχουν άλλα μέσα, μέσα μαζικής ιστορικής κοινωνικής βίας.

Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος-φόβος που στα σχολεία της Ελλάδος -αντίθετα με ότι συμβαίνει στα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα σχολεία- η κάστα έχει επιβάλει να διδάσκονται αισχρά ψεύδη, διαστρεβλώσεις κάθε είδους όπως επίσης να επιλέγονται γενικώς ανίκανα και ακατάρτιστα κομματόσκυλα για συγγραφείς σχολικών βιβλίων, επιτροπές Πανελλαδικών Εξετάσεων κα.

Αν οι μαθητές, με την ευθυκρισία και το πάθος που τους διακρίνει, μάθαιναν την αληθινή ιστορία για την χώρα τους, την αληθινή πολιτική οικονομία, τα αληθινά μαθηματικά, την αληθινή τέχνη, την αληθινή φιλοσοφία, την αληθινή κοινωνιολογία, το αληθινό δίκαιο κοκ., τότε αλί και τρις αλί σε όλη αυτήν την άθλια αθηναϊκή κομπανία που κατέχει και κυβερνάει επί δύο αιώνες τον τόπο. Ενώ οι σποραδικές αλήθειες που αναπόφευκτα και πάντα συσκοτισμένα διδάσκονται, ειπώνονται εσκεμμένως με τέτοια αντί-διδακτική μεθοδολογία ώστε μόνον εμετική απέχθεια να προκαλούν στον ανυποψίαστο υγιώς αντιδρώντα πνευματικώς βιαζόμενο μαθητή.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ηγεσία του ελληνικού στρατού πάντοτε ήταν ένα απλό ενεργούμενο της κάστας, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό ώστε σήμερα να έχει καταντήσει ένας θλιβερός αυτόμολος στρατός στο σημερινό κατοχικό μπλοκ, αφήνοντας τον λαό στο έλεος των βασανιστηρίων και λεηλασιών της δωσίλογης κάστας και των εισβολέων οι οποίοι έσπευσαν με την επιβολή δανείων αφενός να την «περισώσουν» από τον επικείμενο ιστορικό κατασφαγιασμό και αφετέρου ως επιτίμιο να υποδουλώσουν την χώρα, αυτήν όμως την φορά με οριστική προοπτική. Και τα περί εκδημοκρατισμού του ελληνικού στρατού είναι κούφια λόγια για νήπια. Σήμερα ο ελληνικός στρατός δεν είναι τίποτε άλλο από μια αυτόμολη προς τους γερμανούς εισβολείς παθητική χούντα επί του ελληνικού λαού, όπως ακριβώς ήταν και η χούντα των συνταγματαρχών με μόνη διαφορά ότι η δεύτερη ήταν αυτόμολη στους αμερικάνους και ενεργητική, ενώ όλο και περισσότερο τείνει να αποκτήσει χαρακτηριστικά ταγματασφαλίτικου στρατεύματος του Ράλλη, αφού ένας από τους λόγους που δεν τολμάει όχι να επαναστατήσει αλλά ούτε καν να εξεγερθεί το πατριωτικό μέρος του ελληνικού λαού είναι ότι φοβάται την στάση που θα κρατήσει η δοτή ηγεσία του στρατού, μιας και αυτή ιστορικώς πάντα έσπευδε να περισώσει την άρχουσα κάστα εις βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού (με μία πάλαι ποτέ Βενιζελική εξαίρεση …, έτσι για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας).

Τα πράγματα με τον σημερινό στρατό είναι ακόμη χειρότερα. Οι πολεμιστές (οπλίτες και αξιωματικοί) ευρισκόμενοι σε πλήρη οικονομική και ψυχολογική ένδεια, αντικειμενικώς και κυρίως υποκειμενικώς, αδυνατούν πλέον να διατηρήσουν το αναγκαίο-νικηφόρο υψηλό φρόνιμα ελεύθερου πολίτη (οπλίτη) και περιπίπτουν σε κατάσταση άφρονος δούλου. Τότε όμως, όταν πηγαίνεις στον πόλεμο κατά του εχθρού σου προτάσσοντας ανδράποδα για στρατιώτες είναι ιστορικώς διακριβωμένο ότι παταγωδώς θα ηττηθείς σε κάθε μάχη, με οποιονδήποτε εχθρό και εν τέλει θα χάσεις τον πόλεμο.

Έτσι εξαφανίζονται τελικώς οι χώρες, οι λαοί και τα έθνη στην ιστορία:

Όταν οι άρχουσες τάξεις τους εξανδραποδίζουν τους πολίτες (οπλίτες) τους, ακριβώς όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.

Είναι απολύτως βέβαιον, ότι η σημερινή Ελλάς, σε οποιονδήποτε πόλεμο, με οποιονδήποτε αντίπαλο, είναι καταδικασμένη να ηττηθεί οικτρά, ολοκληρωτικά και φυσικά τελειωτικά.

Ιδού και ο μονόλογος ενός οπλίτη-πολίτη της σημερινής Ελλάδος:

- Γιατί να πολεμήσω; Αναρωτιέται ο εξανδραποδισμένος Έλλην στρατιωτικός.

- Για το αφεντικό μου;

- Μα ακόμη και αν ρισκάρω την ζωή μου και πολεμήσω με πάθος και νικήσω, ανδράποδο θα παραμείνω στο ίδιο αφεντικό, όπως ακριβώς έπραξε και παρέμεινε ο πατέρας μου και ο πατέρας του πατέρα μου στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν. Και αν τραυματισθώ, μήπως υπάρχουν νοσοκομεία για να με περιθάλψουν. Εδώ εν καιρώ ειρήνης δεν λειτουργεί τίποτε στην Ελλάδα, θα λειτουργήσει κάτι εν καιρώ πολέμου;!

- Αν λοιπόν νικήσω, έχοντας φυσικά πολεμήσει ηρωικά και έχοντας ρισκάρει την ζωή μου, τότε με αυτό το αφεντικό μου θα έχω στα σίγουρα εξασφαλίσει και την δουλεία των παιδιών μου και την δουλεία των εγγονιών μου, και το χειρότερο, το αφεντικό μου θα τους συμπεριφέρεται αποδεδειγμένα το ίδιο βάναυσα όσο και εμένα. Γνωρίζω πολύ καλά τί τύχη είχαν οι πολεμιστές του ’21, αλλά και πιο πρόσφατα στην Μικρά Ασία, στο Αλβανικό, του λεγόμενου Εθνικού Στρατού, της Κύπρου κοκ. Δεν πιάνουν άλλο τα φούμαρά τους, τους έμαθα καλά τί άρχουσα τάξη είναι και πώς συμπεριφέρεται στα κορόιδα που δίνουν το αίμα τους για την πατρίδα, ενώ οι ίδιοι την κοπανάνε με το πρώτο μπαμ για ξένους τόπους, εκεί όπου έχουν και τις καταθέσεις των χρημάτων που έβγαλαν από την δική μου καμπούρα.

- Νομίζω λοιπόν ότι πιο φρόνιμο και συμφέρον για εμένα και τους απογόνους μου είναι να μην ρισκάρω την ζωή μου και ηθελημένα να ηττηθώ. Ακόμη καλύτερα, να παραδοθώ αμαχητί στον εχθρό, διότι και ηττημένος-παραδομένος πάλι ανδράποδο θα είμαι, σε άλλο βέβαια αφεντικό, αλλά σίγουρα ένα ζωντανό ανδράποδο.

- Άσε που αυτό το νέο αφεντικό είναι απολύτως βέβαιο ότι θα είναι κατά πολύ καλύτερο από το σημερινό, διότι από ότι γνωρίζω, κανένα αφεντικό των γειτονικών χωρών δεν είναι τόσο βάναυσο με τους υπηκόους που κατέχει όσο το γραικικό αφεντικό.

- Ώστε, σε κάθε πόλεμο της Ελλάδος και πατρίδος μου με οποιονδήποτε εχθρό, και ασχέτως αν ο πόλεμος είναι δίκαιος ή άδικος από την πλευρά της πατρίδος μου, το δικό μου ατομικό συμφέρον είναι να ηττηθώ και ακόμη καλύτερα, να παραδώσω τα όπλα και να πάει στα κομμάτια αυτή η χώρα. Άλλωστε, ποτέ δεν με διαπαιδαγώγησαν ώστε να βάζω πρώτο το κοινωνικό συμφέρον και δεύτερο το ατομικό. Πάντα για το αντίθετο μου μιλούσαν και πάντα αυτό συναντούσα στην ζωή μου, στο σχολείο, στην εκκλησία. Όχι, τέτοια πατρίδα καλύτερα να μου λείπει.

- Κάποιοι βολεμένοι σφουγγοκωλάριοι του αφεντικού θα βρεθούν να με καταδικάσουν. Έχουν αυτοί οι γραικοί αφέντες και ειδικό όρο για να σε επιτιμήσουν, λένε ότι είσαι ρίψασπις, ότι δεν πολέμησες για τον ιερό σου πολιτισμό και άλλα ωραία λόγια που όμως έχουν νόημα μόνον για τους ελεύθερους και όχι για ένα ανδράποδο.

- Εμένα όμως καθόλου δεν με νοιάζει και ούτε μπορούν να με κοροϊδέψουν.

- Διότι πολύ καλά γνωρίζω ότι αυτός ο πολιτισμός του αφεντικού μου λαμβάνει χώρα ασύλληπτα μακριά από εμένα, στα Μέγαρα, στα νησιά, στα κότερα, στις πισίνες, στα ταξίδια, στα ωραία φαγητά και ποτά, στα γούστα, … τελειωμό δεν έχουν, και εγώ ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα θα μπορούσα να τα δω όλα αυτά. Και επειδή μου τα σερβίρουν στην τηλεόραση -φάτε μάτια ψάρια- νομίζουν ότι θα με κοροϊδέψουν. Άσε που για πιο πολιτισμό με τσαμπουνάνε; Κοντεύω να ξεχάσω και την μητρική μου γλώσσα με αυτά που ακούω στην τηλεόραση ή όταν κυκλοφορώ έξω στους δρόμους ή όταν δουλεύω σε κάποιο εργοστάσιο ή κτήμα, πάντα ανασφάλιστος.

- Όχι, δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να νικήσω στον πόλεμο, τουναντίον έχω κάθε λόγο να χάσω, να παραδώσω τα όπλα, να ηττηθώ. Τέρμα οι κοροϊδίες του τύπου «Οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες», δεν με ξεγελάνε με τέτοιους κούφιους πατριωτισμούς. Αν χαθεί η Ελλάδα, εγώ θα χάσω άντε ένα σπιτάκι, ένα αυτοκινητάκι, ένα μισθουλάκο. Αυτοί που έχουν τις περιουσίες και αυτοί που κάνουν τις κονόμες, ας σκεφτούν τί έχουν να χάσουν, αν χαθεί η Ελλάδα. Εγώ δούλος ήμουνα και δούλος θα παραμείνω, ασχέτως αν κερδίσω ή χάσω τον πόλεμο.

- Κατέληξα! Με έναν εύσχημο τρόπο θα παραδοθώ στον εχθρό αμαχητί από την πρώτη κιόλας ημέρα του πολέμου.

- Αυτή είναι η ασύγκριτα πιο συμφέρουσα λύση για εμένα τον ίδιο και τους απογόνους μου και ταυτοχρόνως η πιο καλή τιμωρία και εκδίκηση για τους βασανιστές μου και αφέντες μου.

Δειλά-δειλά ο Έλλην πολεμιστής αρχίζει να τραγουδά:

- Εμπρός/λοιπόν/να η/ττηθού/ου/με!

- Γιατί μό/νον έ/τσι θα/σωθού/ου/με!

Και σηκώνοντας ψηλά την σφιγμένη του γροθιά, φωνάζει:

- Ζήτω ο βάρβαρος κατακτητής της Ελλάδος!

- Ζήτω ο απελευθερωτής μας!!

Ποιό να είναι άραγε το μοναδικό και τρομαχτικό άγχος του σημερινού εξανδραποδισμένου από την γραικογερμανική κάστα έλληνα πολεμιστή;

Φοβάται μη νυχτώσει, κ’ οι βάρβαροι δεν έρθουν.

Τρέμει μη φθάσουν κάποιοι από τα σύνορα,
και πούνε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τότε τί θα γένει χωρίς βαρβάρους;
Οι άνθρωποι αυτοί θα ήσαν μια κάποια λύσις.

Πάμε παρακάτω.

Βέβαια, ακόμη και η κάστα δεν ποθεί την ολοσχερή εξόντωση της ελληνικής παραγωγικής βιομηχανικής μικρής ή μεσαίας κεφαλαιοκρατίας, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτή είναι η κύρια πηγή παραγωγής αξίας της ελληνικής οικονομίας (πέραν της παραγωγής πλούτου από το μη καπιταλιστικό κύκλωμα της χώρας, που είναι τεράστιο αναλογικώς με το γνησίως καπιταλιστικό κύκλωμα, όθεν και οι τεράστιες τρύπες) και άρα η κύρια πηγή συλλογής φόρων για το κράτος.

Στην κεφαλαιοκρατική εποχή, χωρίς κεφάλαιο (καπιταλιστές) και εργασία (εργάτες) δεν υπάρχει παραγωγή, δεν υπάρχουν υπηρεσίες, δεν υπάρχει κράτος και η όποια χώρα καταντάει έρμαιο του κάθε επίβουλου που σύντομα την κατακτάει. Έτσι και στην περίπτωση της Ελλάδος, με βιομηχανικό προλεταριάτο 45 χιλιάδες ανθρώπους (sic), η ελληνική άρχουσα κάστα που δεν θέλει να χάσει την κυριαρχία της πάνω στην σύνολη χώρα και δεν πλήρωσε ποτέ φόρους, ούτε πρόκειται να πληρώσει, χτυπάει τον βιομηχανικό μικρό και μεσαίο καπιταλισμό, αδυνατίζει την χώρα και προκειμένου να μην κατακτηθεί εξωτερικώς ή κατασφαγιασθεί εσωτερικώς, χρεώνεται με υπέρογκα δάνεια τα οποία για να ξεχρεώσει, εκτός από την εξαθλίωση και απαλλοτρίωση των περιουσιών των ελλήνων, αναγκάζεται να παραχωρήσει την εθνική κυριαρχία στους δανειστές, τουτέστιν να προκαλέσει μία εισβολή και κατάκτηση ώστε αφενός να προσπορίζεται μέρος του πλούτου της χώρας διατηρώντας το σάπιο πολιτειακό και πολιτικό της σύστημα και αφετέρου να κρατάει την καπιταλιστική ανάπτυξη σε σπαργανώδες και πλήρως ελέγξιμο επίπεδο, για να εισπράττει φόρους. Επιδιώκει λοιπόν η κάστα να διατηρήσει μία ελληνική μικρή και μεσαία κεφαλαιοκρατία διαρκώς καρκινοβατούσα τέτοια ώστε ουδέποτε αυτή να δυνηθεί να αποκτήσει κυρίαρχη οικονομική ισχύ, συνεπώς ουδέποτε να δυνηθεί να οργανώσει ουσιώδη πολιτική εκπροσώπηση η οποία θα έθετε σε επισφάλεια την καθολική ηγεμονία της κάστας πάνω στην χώρα.

Και ιδού, με αυτήν την λογική που έφερε την χώρα η άρχουσα κάστα!

Βέβαια τα Στουρνάρια επιμένουν μέσα στην προθανάτια μαστούρα τους:

- Μπορεί να μην κάνουμε εξαγωγές, αλλά εξάγουμε γιατρούς και υγεία!

- Έλληνες, έχετέ μας εμπιστοσύνη και βγάλτε από τα σεντούκια τα 20 δις ευρώ και καταθέστε τα πάλι στις τράπεζες, δεν κινδυνεύετε από τίποτε!

- Οι ελληνικές τράπεζες ξέρουν καλά την δουλειά τους και δεν θα τις πούμε εμείς τί να κάνουν με τα κόκκινα στεγαστικά δάνεια!

- Έλληνες έχετε μας εμπιστοσύνη και φέρτε πάλι μέσα τα πάνω από 300 δις ευρώ που βγάλατε έξω, από το 2003 μέχρι σήμερα!

- Με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα αρχίσει η ρευστότητα στην Ελληνική οικονομία!

(Ο πανίβλαξ δεν γνωρίζει καν ή αποκρύπτει ότι οι τράπεζες δεν δανείζουν από τα κεφάλαιά τους, αλλά από τις καταθέσεις, που δεν υπάρχουν πια!)

- Τα ΕΣΠΑ θα μας σώσουν, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, το Ελληνικό Αναπτυξιακό Ταμείο στο οποίο οι Γερμανοί κατέθεσαν το σωτήριο ποσόν των 100 εκατομμυρίων ευρώ!

Όπως καταλαβαίνει και ο κάθε αδαής, οι δοσίλογοι αυτοί ευρίσκονται σε πλήρη μουροχαβλική παραζάλη, λίγο πριν από την ολική κατάρρευση και την γκιλοτίνα που τους περιμένει.

Γι αυτό όποιος τους πληρώνει, έστω και δεκαράκι, χάνει τα λεφτά του, και να μην έρθει ύστερα κλαίγοντας για να τα διεκδικήσει από την Επαναστατική Κυβέρνηση. Ας μην ήσουν μαλάκας για να δόσεις στους ληστοσυμμορίτες τα χρήματα σου, είτε για να σου τα φυλλάξουν είτε για να πληρώσεις φόρους και χαράτσια που ποτέ δεν τους τα όφειλες.

Καλά να πάθεις βλάκα μικροαστέ, νοικοκυροπούστη!

Αν λοιπόν δεν απελευθερωθεί η χώρα από την κάστα και δεν δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις πλέριας ανάπτυξης του ελληνικού βιομηχανικού καπιταλισμού υπό την καθοδήγηση και υποστήριξη ενός νέου κράτους, με δικό του νόμισμα, δικές του τράπεζες, δικές του ΔΕΚΟ, με προστατευόμενη οικονομία και μοχλό ανάπτυξης το ίδιο το κράτος, στα πλαίσια φυσικά ενός νέου συνταγματικού χάρτη που θα ορίζει μια δίκαιη αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δεν πρόκειται η χώρα να απελευθερωθεί και θα συνεχίσει να υφίσταται κάθε είδους κατακτήσεις από προσκεκλημένους από την κάστα, ενίοτε και απρόσκλητους κατακτητές.

Έτσι με την μέθοδο της αυτοπροκαλούμενης και προσκαλούμενης κατοχής, η κάστα διαρκώς θα γλιτώνει τον εκάστοτε ελλοχεύοντα ιστορικό κατασφαγιασμό της από τον υπόδουλο λαό, διαιωνίζοντας την κατοχή και την καταληστευτική οικονομική εκμετάλλευση του τελευταίου, χωρίς ποτέ να αναπληρώνει την φθορά που προκαλεί στις προϋποθέσεις ύπαρξης της χώρας, συνεχίζοντας έως του ολοκληρωτικού αφανισμού του έθνους των ελλήνων και που όπως όλα δείχνουν, μάλλον ευρίσκεται προ των πυλών, αλλά τώρα για τελευταία φορά …

Και η λύση;

ΙΔΟΥ ΜΙΑ:

1. Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, κυβέρνηση εθνικής ενότητας με υπουργό εθνικής οικονομίας τον Δημήτρη Καζάκη, επαναφορά θανατικής ποινής για εθνικά εγκλήματα, διαγραφή χρέους ως επαχθές και παράνομο από το διεθνές δικαστήριο.

2. Απαλλοτρίωση όλων των περιουσιών όλων των κυβερνητικών και κοινοβουλευτικών που άσκησαν την πολιτική διαχείριση από την εποχή του Σημίτη μέχρι σήμερα και στην συνέχεια παραπομπή σε δίκη για τα εγκλήματα που διέπραξαν, αναμερίζοντας κοινωνικώς όλα τα σκουπίδια λαού που τους στήριζαν και τους περιέγλυφαν για να εξασφαλίσουν όφελος τι.

3. Εθνικοποίηση τραπεζών, Σεισάχθεια για τον λαό, Επαναπρόσληψη απολυμένων, Αποκατάσταση μισθών, συντάξεων.

4. Κρατικοποίηση των ΔΕΚΟ, της ενέργειας, των μεταφορών.

5. Εθνικό νόμισμα. (Η έλευσή του καθυστερεί θανάσιμα, όχι μόνον για το έθνος, αλλά και για αυτήν την ίδια την κάστα.)

6. Απαλλοτρίωση και καταστροφή της κάστας, κυριαρχία του βιομηχανικού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής από άκρου εις άκρον της επικράτειας χωρίς εξαίρεση, υπό την αιγίδα αλλά και τον έλεγχο του κράτους. Η ιδιοκτησία κάθε μορφής κεφαλαίου θεωρείται πρώτα εθνικοκοινωνική και κατόπιν αστικοατομική.

7. Προστατευτισμός της οικονομίας, Στρατιωτικοποίηση της παραγωγής.

8. Αλλαγές στον διεθνή προσανατολισμό της χώρας, όπου πρόκειται να εξυπηρετηθεί η νέα εθνικο-λαϊκή οικονομική δομή.

9. Νέο Σύνταγμα που θα καθιστά απρόσβλητη την οικονομία, ευρύτατη και βαθύτατη την Δημοκρατία, και όλα υπό την καθολική κατίσχυση του Έλληνος Λόγου (που ήθελε λέει να είναι ελεύθερος, γι αυτό τον σκότωναν) με όλες τις εκ τούτου απορρέουσες συνέπειες …

(Σε λίγες ημέρες ακολουθεί η επόμενη ανάρτηση:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ Κεφάλαιο 8)

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Ελεύθερος Κόσμος, του Κώστα Βάρναλη.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Γράφε, Ιστορία, τα ψέματά σου αράδα

και βλόγα το Φονιά, βρίζε το θύμα!

Κι Αρετή, των δρομάκων σουσουράδα,

τον κάθε σωματέμπορά σου τίμα.

Και συ, Νόμε, των άνομων ασπίδα,

σαν τη μαϊμού από κλώνο σ' άλλον πήδα

κι απ' την κορφή με την ουρά κρεμάσου,

να μη γλέπει ο Λαός τα πισινά σου.

Λεφτεριά της χανάκας και του ξύλου,

σφιχτόδενε τ' αξύπνητο χαϊβάνι.

Και συ, ρηγάτο του Κενού, τ' αψήλου

κάμνε το σκλάβο ρήγα, άμα πεθάνει!

Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,

της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,

και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι,

του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!

Και συ, Πατριώτη Αγνέ, τη μάσκα φόρα

κι απ' τ' αδέρφια σου, αραδαριά μπροστά σου,

διάλεγε, Γιούδα πάντοτες και τώρα,

για τον ξένο Μολώχ τα θύματά σου.

Αθάνατη και θεία και πεμπτουσία

του βούρκου, χαίρε ώ! χαίρε Προδοσία!...

Φως το χέρι, το πόδι προχωρεί

στον κάμπο κι ό,τι θέλει το μπορεί!...

Κατάγυμνη χορέβει (όλα της φόρα!)

στον τάφο σου, Πατρίδα! Φαλλοφόρα

τουρλώνεται κι ουρλιάζ': «Είναι δικός μου

αφτός ο βούρκος του Ελευθέρου Κόσμου».

ΟΔΟΣ ΣΤΑΔΙΟΥ

Ποιος;... Πού;... Και πότε; Εξήντα χρόνια τώρα!

Κι όλα μάτσο δεν κάνουνε μιαν ώρα!

Τότε κάθε μου γνώμη κ' έργο, νίκη.

Τώρα κουτσοπηδάω με δεκανίκι.

Κι αφτός, που τόνε πάνε από το χέρι

τυφλόν, ποιος είναι; Μηδ' αφτός το ξέρει!

κι ας βίγλιζεν απ' την κορφή του Αιώνα

τα μελλούμεν', αφτός κοσμοκολόνα!

Και τούτ' η σιχαμένη στρίγγλα ποια ναι;

Μάτια και μύτη κι ακροχείλια στάνε.

Ντυμένη την αστεία, παμπάλαιη μόδα,

η αλλοτινή νεράιδα ανεμοπόδα...

Είχα τον ένα πλάι μου στα θρανία,

τον άλλο άσσο στη γραφομανία

κ' η πρώτη αγάπ', η μυγδαλιά μου η Μάγια...

Ολοι στο πέλαο της ζωής ναβάγια.

Τι γράφει το χαρτί στον τοίχο πέρα;

«Τον λατρευτόν μας σύζυγον, πατέρα,

πάππον και θείον κηδεύομεν»... Ας γράφει!

Ο ξένος πόνος όνειρο — κ' οι τάφοι.

Κειός που διάβασες είναι ο εαφτός σου

κι ο θάνατος κεινού ναι ο θάνατός σου.

Ξεχασμένοι, πριχού πεθάνουν, όλοι

και πριχού ζήσουν, πεθαμένοι, ασβόλη!

Κοπάδια νιοι και γέροι προσπερνάνε...

Πόσοι, λες, απ' αφτούς ανθρώποι νά ναι;

Που δεν προδίνει, αρπάζει κι αδικεί,

του Νόμου οχτρός κ' ισόβια φυλακή.

Κι όσο τ' αψήλου αναπηδάει κανένας

(του Παρά και Σπαθιού, Σταβρού και Πένας)

τόσο και πιο μισεί κάκιστα τρία:

Μάθηση και Λαό κ' Ελεφτερία!

Μακριά και πέρ' αστράφτ' η θάλασσά μου

κι απάν' ουράνι' ατέρμονα. Και χάμου

δυο μέτρα μες το χώμα τάφοι. Κι όμως

πάνου απ' τους τάφους θα περάσει ο δρόμος.

Η «ΑΓΝΩΣΤΗ» ΑΤΙΜΙΑ

(Αγνωστοι, στο Βόλο, γράψανε στον ομαδικό Τάφο

των εκτελεσμένων από τους Γερμανούς πατριωτών

αγκυλωτούς σταβρούς και τη φράση: «Καλά σας κάναν»)

Δεν είτανε κατάμαβρη νυχτιά κακού χειμώνα,

πού χε καρφώσ' η παγωνιά  τ' αργά νερά στη χούνη

και μανιασμένος ο θρακιάς ξερίζωνε τα δέν­τρα.

Ούτε κι ουρλιάζαν πεινασμένοι στα φαράγγια οι λύκοι

κι όλα, μεγάλα και μικρά, τα ζωντανά ζαρώ­ναν

στα  καταφύγια κ' οι  φτωχοί στ' αχεροκάλυβά τους

κ' έτσι, να πεις, την ατιμία δεν είδε ανθρώπου μάτι!

Τέτοι' ατιμία, που ξεπερνά και την κορφή τ' Ολύμπου,

ψηλότερ' από την κορυφαία τιμή σου, Μεσο­λόγγι!

Είτανε μήνας Αλωνάρης, ντάλα μεσημέρι,

που  ξεφαντώνανε  στα  κλώνια  ασίγαστα  τζιτζί­κια,

στη θάλασσα των αμπελιών μελώναν τα στα­φύλια

και βίγλιζε στη δεμοσιά με χίλια μάτια ο ήλιος

κι   από   τον ήλιο  πιότερο  λαμπάδιαζεν  ο   τάφος.

Κι άξαφνα εράγ' η Κόλαση και ξέρασε ποτάμι

όση βρωμιά χε κατακάτσει μέσα της αιώνες

και χύθηκεν ακράταγη να καταπιεί τον τάφο

κι όλην φαρμάκωσε την πλάση και  την Ιστορία!

Κ' η Μάνα, η μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα,

σαν έγειρε και διάβασε όσα δε λέει το στόμα:

«καλά σάς κάναν», έχασε το φως των ομμα­τίων της.

Τυφλή αντικρίζει τ' αβριανά, τυφλή τα περα­σμένα.

Δεν είταν ένας μήτε δυο, παρ' όλ' η Προδο­σία!

Κι αν δεν βαριέσαι, βάλε την να πιάσει τον εαφτό της.

ΤΑ 4 ΛΑΘΗ «ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ»

Πρώτο σου λάθος: από κούνια νά σαι δούλος.

Δέφτερο, δούλος σε κατάδουλη εποχή.

Τρίτο, δεν είσουν μόνο δέρμα, αλλά ψυχή.

Τέταρτο, δεν πουλήθηκες στον ξένο μούλος.

Αν είσουν ως τα κόκκαλα ραγιάς και σάπιος,

δεν θά σουν τώρα σκοτωμένος, αλλά «κάποιος».

Κι ο τελεφταίος δε θα σουν «άγνωστος» μπατίρης,

μα πρώτος και γνωστός, ακόμα και βεζίρης!

Μηδέ θα σε κορόιδεβαν οι λαοπλάνοι,

ντόπιοι και ξένοι, μ' ένα ψέφτικο στεφάνι·

μα δήμιος του λαού και μάβρος με τους μάβρους,

θα κολυμπούσες τώρα στους μεγαλοστάβρους!

Φλώρινα, 8 Αυγούστου, 2013

Παντελής Μιντεκίδης

Συντονιστής Ε.Πα.Μ. Φλώρινας

pantel.minteki@gmail.com