H Ανάπτυξη της Κρίσης

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Ήδη έχουν συμπληρωθεί τέσσερα συναπτά έτη οικονομικής "κατοχής" της Ελλάδας από τους διεθνείς επενδυτές την οποία οι τελευταίοι ονομάζουν "συνεργασία" και αναπτύσσουν με "μνημόνια", στην πραγματικότητα όμως

πρόκειται για μια αποικιοκρατική υποδούλωση. Πολλές περίοδοι κατά τις οποίες η χώρα βρισκόταν υπό την άμεση επιβολή ξένου ζυγού διήρκησαν 4 χρόνια με κυριότερη αυτή του Β Παγκοσμίου Πολέμου και δεν είναι τυχαίο: ένα τέτοιο διάστημα είναι απαραίτητο για την εξουδετέρωση των αντιστάσεων και την ηθική και υλική υποβάθμιση κάθε πολίτη.

Μια σειρά από παρατηρήσεις μπορούν να εξαχθούν που θα καθορίσουν το άμεσο και απώτερο μέλλον:

1) Καταρχήν δεν ήλθε, ούτε πρόκειται να επέλθει πραγματική ανάπτυξη. Νέες θέσεις παραγωγικής εργασίας και σημαντική βελτίωση του οικονομικού επιπέδου αποκλείονται από τον προγραμματισμό, ενώ η "έξοδος" της χώρας στις διεθνείς αγορές μοιάζει περισσότερο με την έξοδο του Μεσολογγίου καθώς θα βαθύνει περισσότερο το δανεισμό και θα επιτείνει το αρχικό πρόβλημα

2) Η αίσθηση της βελτίωσης της Ελλάδας που διαφημίζεται τους τελευταίους μήνες οφείλεται σε δύο λόγους: πρώτον όντως η πτώση της πραγματικής οικονομίας σταμάτησε. Ορισμένοι τομείς θα συνεχίσουν να υφίστανται μείωση και άλλοι αύξηση με ουδέτερο τελικό αποτέλεσμα. Αυτό γίνεται λανθασμένα αντιληπτό ως ανάπτυξη όπως ακριβώς, αφού βαδίσουμε σε ανηφόρα, η ευθεία μας φαίνεται κατηφόρα. Από την άλλη πλευρά υπάρχει ισχυρή ευρωπαϊκή ώθηση να αναδειχθεί ως επιτυχής η πολιτική που εφαρμόστηκε στη χώρα μας με μόνο σκοπό τη δημιουργία πλαστού ευνοϊκού κλίματος για τις επερχόμενες "ευρωεκλογές". Ένα παράδειγμα είναι η πρόσφατη αφύσικη έκδοση ομολόγων του δημοσίου με εξωφρενικά χαμηλό επιτόκιο που αναμένεται σύντομα θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.

3) Ένα παρηγορικό συμπέρασμα συνδέει το παρελθόν με το παρόν. Η παραγωγική οικονομία δεν καταστράφηκε, ούτε η νοοτροπία του πολίτη αλλοιώθηκε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τις τελευταίες δεκαετίες. Το κράτος ήταν ήδη χρεωμένο πέραν των αναγκών και δυνάμεών του από τη δεκαετία του 1980, οι παραγωγικές επιχειρήσεις έκλεισαν και το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα χάθηκε νωρίτερα, ενώ η εθνική συνοχή και το ελληνικό "φιλότιμο" εξαφανίστηκαν με την προηγούμενη γενεά. Η παρούσα κρίση απλά έβγαλε στην επιφάνεια μια κατάσταση που ενυπάρχει εδώ και καιρό.

Οι ενδείξεις δεν αφήνουν περιθώριο αμφιβολίας για το μέλλον: η εποχή που θα ανατείλει δεν θα είναι νέα αλλά η συνέχιση και επίταση των προηγούμενων δεκαετιών. Ο διεθνής ρόλος της Ελλάδας θα παραμείνει σχεδόν αποικιακός και θα περιορίζεται στην εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων. Το εγχώριο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο θα συνεχίσει να υφίσταται με τη γνωστή αντιεθνική μορφή του και κανένα μέτρο δεν μπορεί να το αλλάξει παρά μόνο ο μηδενισμός της ανοχής των πολιτών. Σε ό,τι αφορά οποιαδήποτε δήθεν λαϊκή διαδικασία, ισχύει το ρητό: "αν η ψήφος έφερνε πραγματική αλλαγή, τότε θα ήταν παράνομη".-