Οι Αστέρες του Συστήματος

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Τραγική παρανόηση της σημερινής εποχής αποτελεί η πεποίθηση ότι κάθε πρόσωπο ή οργανισμός με δημόσια επίδραση όπως οι πολιτικοί θεσμοί και τα μέσα ενημέρωσης συνιστούν την πραγματική εξουσία, ενώ στην πραγματικότητα είναι

πειθήνια όργανα ενός κλειστού διεθνούς κατεστημένου. Στην παγκόσμια σκηνή λετουργούν αναρίθμητοι συνδυασμοί "θεάτρων" στα οποία ηθοποιοί αποτελούν όσοι επιτελούν κάποια δημόσια λειτουργία και θεατής το κοινό που είναι δέκτης της. Διαφορά με το κανονικό θέατρο είναι ότι οι συμμετέχοντας έχουν πλήρη άγνοια της κατάστασης νομίζοντας ότι βιώνουν την πραγματικότητα και ομοιότητα ότι οι ρόλοι έχουν επακριβώς ανατεθεί από έναν σκηνοθέτη ο οποίος κρύβεται επιμελώς.

Κάθε "ηθοποιός" διακατέχεται εγγενώς από υψηλή αισιοδοξία και ματαιοδοξία, για να ικανοποιήσει τις οποίες επιτελεί το καθήκον του με ακραίο και πρωτοφανές πάθος παραμένοντας, χωρίς να το γνωρίζει, ταγμένος σε διαταγή που έχει οριστεί άνωθεν. Το περιεχόμενο της τελευταίας αποτελεί αποκλειστικά η διαβολή και σύγκρουση με ένα αντίθετο μέτωπο παρόμοιας ισχύος. Παράδειγμα μόνιμης αντίθεσης αποτελεί η διαίρεση της κοινωνίας η οποία βασίζεται σε βαθέα συμπεριφορικά και πνευματικά ερείσματα, στη λεγόμενη Δεξιά ή "Ορθή" πλευρά με χαρακτηριστικά τον κοινωνικό συντηρητισμό και τα παραδοσιακά επαγγέλματα και την Αριστερή ή "Άριστη" που τάσσεται υπέρ ιδεών όπως ο διεθνισμός και η κοινωνική ανατροπή και είναι προσφιλής σε επαγγέλματα υπηρεσιών. Παρόμοιες καταστάσεις μάχης ανακύπτουν στον αθλητικό, επαγγελματικό και επιστημονικό τομέα. Στο πλαίσιο της ισόρροπης και αλληλο-αναιρετικής αντιπαλότητας εκκρεμούν αεναώς όλα τα κρίσιμα ζητήματα: ιδέες όπως το έθνος, η θρησκεία, η υγεία, η παιδεία, η ψυχαγωγία, η κατανάλωση και οι σχέσεις των φύλων λαμβάνουν πολλαπλές σημασίες και έννοιες, αποπροσανατολίζοντας τον πολίτη και εξουδετερώνοντας κάθε δύναμη επίλυσης αντίστοιχων προβλημάτων.

Στην πραγματικότητα οι δύο πλευρές όπως τα δύο χέρια, ανήκουν στο ίδιο σώμα και ελέγχονται από την ίδια ανώτερη εξουσία, ο εναντιωτικός τρόπος χρήσης τους όμως παραλύει πλήρως την, κατά τα άλλα, πανίσχυρη δύναμη που διαθέτουν αν συνεργάζονταν μεταξύ τους. Ένας μηχανισμός που διατηρεί την κοινωνία σε αδράνεια είναι η ψευδαίσθηση ελευθερίας και επιλογής που χορηγείται με κάθε ευκαιρία. Μία τέτοια παρανόηση αφορά τη σύγχρονη έκδοση της δημοκρατίας που εξαρχής έχει σχεδιαστεί για να εμπαίζει και να παγιδεύει τον πολίτη. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο πρώτος καγκελάριος της νεοσύστατης Γερμανίας Otto von Bismarck επισήμανε: "Οι άνθρωποι ποτέ δεν ψεύδονται περισσότερο παρά μετά από το κυνήγι, κατά τη διάρκεια του πολέμου και πριν από τις εκλογές".

Μια από τις πρώτες κοινωνικές ανάγκες του ανθρώπου η οποία στην ιεραρχία τοποθετείται αμέσως μετά τα βιολογικα ένστικτα, αποτελεί αυτή του "διοικείν και διοικείσθαι". Στην ιστορία δεν υπάρχει παράδειγμα πολιτισμού που δεν οργανώθηκε υπό μία εξουσία, ενώ ο Αριστοτέλης όρισε ότι "ο άνθρωπος είναι φύσει ζώον πολιτικό".