Η Ανθρώπινη Εξέλιξη

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Η εξέλιξη του ανθρώπου λαμβάνει χώρα σε δύο σαφώς διακριτές χρονικές διαστάσεις: την αργή, βιολογική που αφορά την εξέλιξη ως είδος και διαρκεί εκατομμύρια χρόνια και την ταχεία,

πολιτιστική που συμβαίνει τις τελευταίες χιλιάδες χρόνια μέσα στην κοινωνία που ο ίδιος έχει δημιουργήσει. Τα αποτελέσματα της πρώτης έχουν παγιωθεί και επιβάλουν τους όρους επιβίωσης, ενώ η δεύτερη συνεχίζει να συμβαίνει σε διάφορα επίπεδα όπως ψυχολογικό, πνευματικό, εθνικό, ιστορικό κτλ.

Η ιδανική κατάσταση την οποία μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος προκύπτει από την παράλληλη ανάπτυξη και των δύο τομέων: τη συμβατότητα με τη βιολογική φύση και την πνευματική κορύφωση ως νοήμον είδος. Μάλιστα, η μέριμνα για μία εκ των δύο προϋποθέτει και υποβοηθάει την άλλη. Παράδειγμα βιολογικής επιταγής αποτελεί η ευρεία επαφή του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον όπου κατοικεί και η διατήρηση του συντονισμού με αυτό που οδηγεί στο ευεργετικό αισθήμα του "ανήκειν σε έναν τόπο". Η απομάκρυνση και αλλοτρίωση από τη φύση υποσυνείδητα δημιουργεί αισθήματα αποστροφής και προς κάθε άλλη κατεύθυνση συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του εαυτού, με αποτέλεσμα την μόνιμη στασιμότητα και στον κοινωνικό τομέα. Για την ανάπτυξη του τελευταίου, από την άλλη μεριά, απαιτείται η έμπνευση στον καθένα της ανωτερότητας και αγάπης προς τον εαυτό με σκοπό αυτή να επεκταθεί και προς τους συνανθρώπους. Ετσι μόνο μπορεί να εξασφαλιστεί η συμπάγεια και συνοχή του συνόλου που οδηγεί με τη σειρά της στην ανάπτυξη των υπόλοιπων επιμέρους τομέων. Επίσης η τεχνολογία και ο τρόπος αξιοποίησής της οφείλουν να είναι συμβατά με τη βιολογική και ψυχο-πνευματική υπόσταση αλλιώς η βελτίωση που σκοπεύουν να προσφέρουν μετατρέπεται σε δέσμευση και δυστυχία.

Όλοι οι άνθρωποι μοιράζονται το ίδιο βιολογικό υλικό, συνεπώς δεν ευσταθεί κανένα επιχείρημα υπέρ γενετικού ή παρόμοιου ρατσισμού. Αντίθετα, στο πολιτιστικό επίπεδο διαπιστώνονται δυστυχώς τεράστιες ανισότητες, όπως πνευματικές, υλικές, ενδο- και διεθνικές κτλ, που ποικίλουν από την πλήρη ελευθερία μέχρι την υποδούλωση, γεγονός που δημιουργεί τον "πολιτιστικό ρατσισμό". Η ανοχή της κοινής γνώμης που επιτρέπει τέτοιες ανισορροπίες, η έλλειψη ευαισθησίας στο θέμα της ανθρώπινης αξίας και η πνευματική αδυναμία να κατανοηθεί η αξία του ανθρωπισμού δεν επιτρέπουν την αντιμετώπιση του φαινομένου. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο και οφείλεται σε μια συγχρονισμένη προσπάθεια να παραμείνει η μεγάλη μάζα δέσμια της ανεπάρκειάς της και να αποκρυφθεί από αυτήν η ευεργητική κατάσταση της κοινωνίας που έχει ως υπέρτατη μονάδα μέτρησης τον άνθρωπο. Όπως όμως η φύση προέβλεψε να μας κάνει ίδιους βιολογικά, έτσι κιεμείς πρέπει να φροντίσουμε να μείνουμε ίδιοι και πολιτιστικά, αλλιώς βαίνουμε αντίθετα στις επιταγές της.