To Ανθρωπιστικό Κριτήριο

Χαρακτηριστικό κάθε κοινωνίας είναι η συγκρότησή της σε μία ιεραρχική οργάνωση ανάλογα με συγκεκριμένα κριτήρια, για παράδειγμα υλικό-οικονομικό, διοικητικό-πολιτικό,

επαγγελματικό, αθλητικό κλπ. Το ύψιστο όμως και καθοριστικό για την ποιότητα του ανθρώπου κριτήριο αποτελεί το πνευματικό που αφορά στον ιδεατό κόσμο αυτού, συνιστά όλη του την ύπαρξη και διαμορφώνει κάθε στάση και συμπεριφορά του.

Από τον Αρχαίο Κλασικό πολιτισμό μέχρι σήμερα έχει διατυπωθεί αναρίθμητες φορές η σημασία της πνευματικής μόρφωσης, της καλλιέργειας ανώτερων αξιών και ιδεών και της υιοθέτησης απόλυτων αναφορών που προτάσσουν την ορθή κοινωνική συμπεριφορά, θωρακίζουν από τη διαβολή και τη διάσπαση και οδηγούν στη διαμόρφωση ανθρωπιστικής κοινωνίας. Η μόρφωση αυτή είναι γνωστή και ως Ανθρωπισμός και δεν έχει σχέση με τις γενικές ή ειδικές γνώσεις, την επαγγελματική ή άλλη εκπαίδευση και τη συλλογή τυπικών αποδείξεων αυτών (πχ. διπλώματα ή πτυχία). Δεν περιέχεται σε συγκεκριμένα βιβλία, ούτε παρέχονται ειδικά μαθήματα γιαυτόν αλλά αναβλύζει πηγαία από το άτομο ως εσωτερική ψυχοπνευματική εμπειρία αφού έχει ωριμάσει επαρκώς και έχει δεχθεί ανάλογα ερεθίσματα. Είναι αδύνατο να αναπτυχθεί μέσα από συγκεκριμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα καθώς μια πληθώρα παραγόντων συνδυάζονται με άπειρους τρόπους οι οποίοι συνήθως είναι ατελείς και ανεπαρκείς: η επίδραση της οικογένειας παρουσιάζει τεράστια ποικιλία ανάλογα με τις επιλογές των γονέων/κηδεμόνων, το σχολείο, με τη μορφή που λειτουργεί, αποτυγχάνει να καλλιεργήσει το "ανώτερο πνευματικό ένστικτο" που διαθέτει εγγενώς κάθε μαθητής παρά προωθεί την ειδική-επαγγελματική παιδεία, ενώ η κοινωνία είναι επίσης πλήρως ακατάλληλη και ο ρόλος της επέρχεται καθυστερημένα.

Στην ιεραρχία των κριτηρίων που αξιολογούν τον άνθρωπο το πνευματικό είναι το ανώτατο και στην κορυφή αυτού εδράζει ο Ανθρωπισμός. Στη σημερινή εποχή παρουσιάζεται το παράδοξο, όσο αρτιότερη τεχνική εκπαίδευση κατέχει κάποιος, όσο μεγαλύτερη υποκειμενική αξία αποδίδεται σε αυτόν και όσο πιο πολλή ύλη είναι διαθέσιμη, τόσο περισσότερο σπανίζει και περιορίζεται η ανώτερη μόρφωση και ο λόγος είναι ότι το κοινωνικό σύστημα τη διαβάλλει και την εξουδετερώνει. Κάθε άνθρωπος γεννιέται διαθέτοντας μια ανθρωπιστική δυναμική και αρκεί αυτή η καθαρότητα να μην αμαυρωθεί από εξωτερικούς παράγοντες, γεγονός που αποτελεί την αιώνεια πρόκληση του πολιτισμού. Ο τελικός στόχος του συστήματος είναι η πλήρης εξαφάνισή της μέσα σε ένα κλίμα αμάθειας, διάσπασης και αποπροσανατολισμού. Μια κοινωνία αγρίων θα διέθετε πολύ ανώτερο επίπεδο από τη σημερινή καθώς, στη χειρότερη περίπτωση, θα καταπίεζε, θα εκμεταλλευόταν και θα έβλαπτε μόνον όταν θα ήταν άκρως αναγκαίο.