Οι Μορφές Ιδιοκτησίας

Η έννοια και κατοχύρωση της ατομικής ιδιοκτησίας αποτελεί εδώ και αιώνες παγιωμένο φαινόμενο κάθε κοινωνίας και είναι καταγεγραμμένη τόσο βαθιά στη συμπεριφορά

ώστε λαμβάνει σχεδόν διαστάσεις ενστίκτου, με τη λογική "κατέχω, άρα υπάρχω". Το υπό κατοχή αντικείμενο μπορεί να είναι υλικό ή πνευματικό, ενώ παλαιότερα μπορούσε να αποτελεί και τη ζωή ανθρώπων-σκλάβων. Επίσης, νομικά προβλέπονται οι έννοιες της ψιλής κυριότητας και της επικαρπίας οι οποίες διαχωρίζουν την κατοχή από τη χρήση και εκμετάλλευση αντίστοιχα.

Η πιο συνηθισμένη μορφή ιδιοκτησίας και ταυτόχρονα η πιο αφύσικη είναι εκείνη ενός τμήματος του γήινου εδάφους (πχ. οικόπεδο). Δηλαδή, ο άνθρωπος που προέρχεται και εξαρτάται από τη φύση, διαβιώνει μέσα της για σχετικά λίγα χρόνια και επιστρέφει με το θάνατο σε αυτήν, θεωρεί τον εαυτό του κύριό της. Με παρόμοιο σκεπτικό η μητέρα ανήκει στο βρέφος και όχι το αντίθετο. Σχεδόν παρανοϊκή είναι επίσης η ψευδαίσθηση ιδιοκτησίας κάθε υλικού αντικειμένου, καθώς το μόνο που πραγματικά κατέχουμε είναι το σώμα και το πνεύμα μας, αφού τίποτα άλλο δεν μπορεί να προσαρτηθεί σε αυτά και παραμένει ξένο. Αλλη μορφή ιδιοκτησίας είναι η πνευματική η οποία υποτίθεται ότι προάγει τον πολιτισμό και επιβάλλει, ο πρώτος που εκφράζει μια άποψη ή υλοποιεί ένα σχέδιο να καθίσταται και ο μοναδικός εκμεταλλευτής τους. Εχει διαπιστωθεί όμως ότι όσο στενότερα προστατεύεται μια πληροφορία, τόσο πιο άχρηστη και παραπλανητική είναι (πχ. φθηνή διασκέδαση και άχρηστα προϊόντα), ενώ τα θεμέλια του πολιτισμού συνιστούν οι ελεύθερες ιδέες όπως το Πυθαγόρειο θεώρημα, η ατομική θεωρία ή η κλασική μουσική. Οι παγκόσμιες ιδέες, είτε πρόκειται για ανακαλύψεις, είτε για εφευρέσεις προϋπάρχουν στον αφηρημένο κόσμο των ιδεών και σε ορισμένη στιγμή κάποιος τυχαίνει να τις συλλάβει στο συνειδητό επίδεδο, συνεπώς εξαρχής ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα.   

Ο θεσμός της ιδιοκτησίας αποτελεί τη βασική ιδεολογία του καπιταλιστικού συστήματος και, ενώ εκ πρώτης όψεως φαίνεται μια δίκαιη και λογική δέσμευση, λόγω των φυσικών ανισοτήτων μεταξύ των ανθρώπων οδηγεί στον άκρατο πολλαπλασιασμό τους και τελικά στην ταξική κοινωνία. Η ιδεολογία του κομμουνισμού που αντιτίθεται επιφανειακά, απέτυχε εσκεμμένα με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως αποδιοπομπαίος τράγος για τον αναθεματισμό της αντίπαλης άποψης και τελικά την αποθέωση της αρχικής. Ο ορισμός και η υποσυνείδητη αντίληψη για την ιδιοκτησία πρέπει να αναθεωρηθούν πλήρως και να συνιστώνται στην κατοχή της γνώσης για το αντικείμενο και του ορθού τρόπου χρήσης του και όχι η κατανάλωσή του. Το παρόν σύστημα οδηγεί σε διαστρέβλωση και αλλοτρίωση από τη φυσική κατάσταση καθώς καλλιεργεί την εξάρτηση από την ύλη, ενώ ιδανικά ο άνθρωπος είναι ελεύθερος.-