Χωρική Επέκταση και Παγκοσμιοποίηση

Η επέκταση του ανθρώπου στην επιφάνεια της γης και η διατήρηση αυτής αποτέλεσε την πρώτη δραστηριότητά του μετά τη σύσταση σε κοινωνία, η οποία συνεχίζει μέχρι σήμερα. Ανάλογα με το επίπεδο της τεχνολογίας, όπως για παράδειγμα τις μεθόδους οργάνωσης του συνόλου και την ταχύτητα των μέσων μεταφοράς, παρατηρούνται σε διάφορες εποχές και διαφορετικές εντάσεις εδαφικής κάλυψης.

Από την αρχή του πολιτισμού και μέχρι περίπου τον 5ο αιώνα π.Χ. η οργάνωση βασιζόταν στην περιορισμένη έκταση μικρών ή μεγάλων πόλεων με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις πόλεις-κράτη της Αρχαίας Ελλάδας. Η δυσχέρεια στις χερσαίες και θαλάσσιες μετακινήσεις και η έλλειψη ικανού οργανωτικού πλαισίου καθιστούσε δύσκολο τον στενό έλεγχο απομακρυσμένων σημείων. Καθώς όμως η τεχνολογία εξελίχθηκε, γρήγορα κατέστη εφικτή η ενσωμάτωση πολλών περιοχών υπό τον έλεγχο ενιαίων αυτοκρατοριών. Η Ελληνιστική περίοδος έχει να αναδείξει μία από τις μεγαλύτερες της ιστορίας, αυτήν του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και ακολούθησαν πολλές άλλες όπως η Ρωμαϊκή, η Βυζαντινή, η Κινεζική και η Μογγολική. Για πολλούς αιώνες κάθε αυτοκρατορία επεκτεινόταν μόνο σε μία από τις πέντε ηπείρους, εκτός ελαχίστων και εφήμερων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Για παράδειγμα, εκείνη του Τζένκις Χαν αλλά και, πιο πρόσφατα, του Χίτλερ διήρκησαν πολύ λίγο. Από τις αρχές του 19ου αιώνα, όμως, η βιομηχανική ?Επανάσταση ενίσχυσε εκρηκτικά την αποτελεσματικότητα των μεθόδων διακυβέρνησης και κυριαρχίας, καθιστώντας εφικτό τον έλεγχο όλης της υφηλίου από μία κεντρική οικονομική εξουσία, κατάσταση που είναι γνωστή σήμερα με τον όρο Παγκοσμιοποίηση ή, πιο γραφικά, "Παγκόσμιο Χωριό".

Με τη χρήση διαφόρων μεθόδων κοινωνικής και πολιτικής επιρροής και με στρατηγικές κινήσεις στο παρασκήνιο της δημοσιότητας ελάχιστα μέλη της κοινωνίας κατάφεραν να συγκροτήσουν μία ενιαία παγκόσμια αυτοκρατορία. Στο πλαίσιο αυτής, τα επιμέρους κράτη αποτελούν απλά διαφορετικές επαρχίες και οι ψευδώς δημοκρατικά εκλεγμένοι αρχηγοί αυτών διαδραματίζουν το ρόλο τοπικού αντιπροσώπου. Τα μέσα επικοινωνίας φροντίζουν να διασπείρουν συγκεκριμένη γνώση και να διαμορφώνουν στα μέλη κοινή γνώμη που τα αποδυναμώνει και τα αποθαρρύνει να αντιδράσουν. Παράλληλα, αποκρύπτουν επιμελώς την σκευωρία, εμπαιγμό και εκμετάλλευση που λαμβάνει χώρα εις βάρος τους, καθώς το μέγεθος επιρροής υπερβαίνει τον ορίζοντα του απλού ανθρώπου. Στο πλαίσιο αυτό, κάθε διαμάχη μεταξύ ομάδων, ακόμα και οι ένοπλες συρράξεις, δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά εμφύλιο πόλεμο στο πλαίσιο του πανανθρώπινου έθνους. Όσο συντομότερα και καθαρότερα διαπιστωθεί αυτή η πραγματικότητα, τόσο περισσότερο θα καταστεί εφικτή η απελευθέρωση. Στον σημερινό κόσμο δεν υπάρχουν εχθροί και οι επιφανειακά διαφορετικές ιδεολογίες έχουν πολύ περισσότερα κοινά παρά αντίθετα. Η συνεργασία απέναντι στον πνευματικό σκοταδισμό αποτελεί τη μοναδική.-