ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΥΡΩΠΗ. Μέρος 1ο: Γερμανία

Η ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης ξεκίνησε πριν από περίπου 100 χρόνια, οπότε και ολοκληρώθηκε η δημιουργία των σημερινών αστικών κρατών από τα παλαιά βασιλικά και φεουδαρχικά καθεστώτα.
Στη νέα ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων κυριαρχούν δύο κέντρα εξουσίας και δύναμης: από τη μία, το μεγάλο ιδιωτικό χρηματικό κεφάλαιο (κοινώς τράπεζες) και, από την άλλη, η χώρα της Γερμανίας. Αμφότεροι αποτελούν μία πολύ αποδοτική μηχανή παραγωγής κέρδους και καταβάλουν συνεχείς προσπάθειες για τη διατήρηση και επέκταση της επιρροής τους στους λαούς της Ευρώπης. Ο κοινός χαρακτήρας και στόχοι οδήγησαν στη σύναψη μεταξύ τους μιας άτυπης, κρυφής αλλά στενής συμμαχίας, όπως κάποτε ο βασιλιάς συνεργαζόταν με τους φεουδάρχες για την καταπίεση του λαού.

Η Γερμανία διαθέτει ένα ιδιαίτερο δυσμενές χαρακτηριστικό: αποτελεί έναν εγγενώς και βαθέα εθνικιστικό, επεκτατικό και ισοπεδωτικό λαό λόγω μιας λεπτής ψυχο-πνευματικής ανισορροπίας: η Γερμανική ιδέα διαπνέεται από μια ημιτελή, στρεβλή και κακής ποιότητας αντιγραφή της Αρχαίας Κλασικής μόρφωσης, η οποία, όμως, επειδή ακριβώς δεν είναι πλήρης και ολοκληρωμένη, οδηγεί σε εθνικό σύμπλεγμα ανω- και κατωτερότητας. Αυτό, με τη σειρά του, επιφέρει ένα εσωτερικό αίσθημα εγωϊσμού που εκδηλώνεται με εμπάθεια και μίσος προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και προσπάθεια καταστροφής των άλλων. Η μέθοδος που χρησιμοποιεί τις τελευταίες δεκαετίες, μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες πολεμικής βίας, βασίζεται στην υποκρισία: δημόσια παρουσιάζεται επίσημα ως ένας ανθρωπιστής, ειρηνιστής και φιλικός λαός και δηλώνει ότι δεν δικαιούται να παρεμβαίνει στα εσωτερικά των ξένων κρατών. Από την άλλη, όμως, παρακινεί ισχυρά με μυστικές διπλωματικές δράσεις και χρηματοδοτήσεις τη διαφθορά των εγχώριων πολιτικών (πχ. στην Ελλάδα υπόθεση Siemens, αγορά άχρηστων πολεμικών όπλων και άλλα που δεν δημοσιεύτηκαν) και επεμβαίνει, μέσω αυτών, σε ζωτικά εσωτερικά θέματα, όπως το βιοτικό επίπεδο, την υγεία, την παιδεία κλπ. Η υπόλοιπη ανεπτυγμένη Ευρώπη (πχ. Ολλανδία, Δανία κλπ) σιωπεί γιατί χαρακτηρίζεται από παρόμοια εμπαθή και εγωιστική στάση, αλλά και γνωρίζει ότι, αν αντιδράσει, θα αντιμετωπίσει την κραταιά Γερμανία.

Λόγω της ακμάζουσας παραγωγής και της οργανωμένης οικονομίας, η Γερμανία επιτυγχάνει εδώ και πολλά χρόνια μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα, με αποτέλεσμα να συσσωρεύεται ένα τεράστιο κεφάλαιο που αξιοποιείται σε τρεις κυρίως διεθνείς "επενδύσεις": 1) στην οικονομική στήριξη των πιο αδύναμων χωρών της νότιας Ευρώπης μέσω της δημιουργίας και συντήρησης κοινών Ευρωπαϊκών θεσμών (πχ. Μεσογειακά προγράμματα, Κοινοτικά Πλαίσια στήριξης και σήμερα ΕΣΠΑ), αφήνοντας να εννοηθεί ότι αποτελούν μια μορφή ανεπίσημης πολεμικής αποζημείωσης με σκοπό την "άφεση αμαρτιών". Φυσικά, αποκρύπτει το γεγονός ότι η ίδια είναι μία τις βασικές αιτίες της παρακμής αυτών των κρατών υποκινώντας την αποβιομηχάνιση, το κλείσιμο των παραδοσιακών επιχειρήσεων και τη διασπάθησης των προσφερόμενων κονδυλίων σε άχρηστους καταναλωτικούς σκοπούς, τα οποία με τον τρόπο αυτό επιστρέφουν στην πηγή τους. Δηλαδή "μ' ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια". 2) στην επανένωση των δύο τμημάτων της χώρας, στα οποία είχε χωριστεί μεταπολεμικά με σκοπό την αποφυγή ακριβώς της υπερβολικής ενίσχυσής της. Για το σκοπό αυτό επιταχύνθυκε, μεταξύ άλλων, η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η "μαφιοποίηση" της νέας Ρωσίας, καθώς "της το χρωστούσε" από τον 2ο ΠΠ

ΥΓ. Το άρθρο θα συνεχιστεί την επόμενη εβδομάδα με το 2ο Μέρος (Ευρωπαϊκή Ένωση) και θα ολοκληρωθεί με το 3ο (Λύση ή Διάλυση).

3) τα τελευταία χρόνια επιχειρείται η αποδόμηση των Ευρωπαϊκών εθνικών οικονομιών με σκοπό την υποταγή των λαών σε μία κεντρική εξουσία, στην οποία συμμετέχει και το τραπεζικό σύστημα. Απώτερος σκοπός αμφότερων, όμως, παραμένει η πρόκληση φόβου, εξάρτησης, άγχους επιβίωσης και αισθήματος υποτέλειας στους λαούς, με σκοπό την αλλοιώση και αποδυνάμωση των επιμέρους εθνικών πολιτισμών και την αναγνώριση των "αφεντικών" ως μοναδικών κυρίαρχων, σχεδόν ως Θεών.