ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΥΡΩΠΗ. Μέρος 2ο: Ένωση

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Στις μεταπολεμικές δεκαετίες η ιδέα της ένωσης της Ευρώπης σε οικονομικούς τομείς προωθήθηκε στους λαούς ως μία μέθοδος για αποφυγή μελλοντικών πολεμικών συρράξεων, ουσιαστικά τον περιορισμό πιθανής Γερμανικής επεκτατικότητας, και, ταυτόχρονα, βελτίωσης των όρων διαβίωσης των πολιτών. Στην πραγματικότητα, όμως, εξυπηρέτησε ακριβώς τους αντίθετους σκοπούς, δηλαδή της ενίσχυση της Γερμανίας και την κυριαρχία των μεγάλων τραπεζών και επιχειρήσεων.

Για την θεμελίωση των Ευρωπαϊκών θεσμών επιλέχθηκαν προσεκτικά τα σημεία σύγκλισης, ώστε να αποτελούν εργαλείο των ισχυρών, όπως θα συνέβαινε σε μια συμφωνία ανάμεσα στον λύκο και τον λαγό. Έτσι αποφασίστηκε η νομισματική και συνορειακή ένωση, η δημοκρατική εκλογή Κοινοβουλίου και η ύπαρξη τυπικού Προέδρου, αλλά κανένα κοινωνικό μέτρο, όπως κοινός προϋπολογισμός, ρήτρες ισόρροπης ανάπτυξης, σχέδιο διαχείρισης της ανεργίας κλπ. Τα όργανα της Ένωσης (Επιτροπή, Ευρωβουλή κλπ) παραμένουν ακριβοπληρωμένοι γραφειοκρατικοί υπάλληλοι που εκφράζουν δήθεν μια κοινή Ευρωπαϊκή κληρονομιά και σύγκλιση των πολιτισμών, αλλά στην πράξη έχουν μηδενική ικανότητα λήψης αποφάσεων και χρησιμοποιούνται για την κάλυψη συμφερόντων των χρηματοδοτών τους. Ο καθένας από τους τελευταίους επιβάλλει τις δικές του διαφορετικές επιταγές, οι οποίες δρουν αθροιστικά στην ασφυξία των εθνικών οικονομιών, με παράλληλη υποκίνηση της εγχώριας διαφθοράς που είναι απαραίτητη για την εφαρμογή αυτών. Παρόμοια μέτρα στο πρόσφατο παρελθόν απέτυχαν παταγωδώς και δημιούργησαν τραγικές εθνικές κρίσεις, όπως στην Αργεντινή και τη Ρωσία το 1998 (χαμηλή ανάπτυξη λόγω σταθερής νομισματικής ισοτιμίας), στις ΗΠΑ το 2008 (άχρηστα "τοξικά" δάνεια καταμερισμένα ανά δανειοδότη) και αλλού. Έμπειροι οικονομολόγοι προειδοποίησαν από την πρώτη στιγμή για τις επικίνδυνες στρεβλώσεις και ανισορροπίες και πολλοί αναρωτιούνται πως η Ένωση επιβιώνει ακόμα: η προφανής απάντηση είναι ότι συντηρείται με κάθε κόστος, με σκοπό τη συνέχιση της κερδοφόρας και τοκογλυφικής λειτουργίας της.

Η Ελλάδα αποτέλεσε το πρώτο και πρότυπο θύμα. Για 30 τουλάχιστον χρόνια και μέχρι το 2010, καλλιεργήθηκε σταδιακά ο καταναλωτισμός με παράλληλη μείωση της πραγματικής πρωτο- και δευτερογενούς παραγωγής. Το προκληθέν οικονομικό έλλειμμα καλύφθηκε από εκτεταμένο εξωτερικό δανεισμό, ο οποίος τελικά μετέτρεψε τη χώρα και τους ανθρώπους της σε υλικό αντικείμενο και στόχο κερδοσκοπικού παιχνιδιού στις διογκωμένες διεθνείς χρηματιστικές "αγορές". Από την πλευρά των τραπεζών, τα δάνεια και τα παράγωγά τους δεσμεύουν για αόριστο χρονικό διάστημα την ελληνική οικονομία υπό την απειλή της μη εξυπηρέτησης και της διάσπασης της καλής χρηματικής "Πίστης". Στα παραδείγματα συγκαταλέγονται τα swaps και τα δομημένα ομόλογα, με τα οποία ο Υπ. Οικ. Αλογοσκούφης απέκρυψε το ελληνικό χρέος το 2006, η απειλή της διαμαρτυρίας των CDS που ανάγκασε τον Γιώργο Παπανδρέου να οδηγήσει τη χώρα στο ΔΝΤ το 2010 και, πρόσφατα, η ληστεία του PSI το 2012 (ο αναγνώστης καλείται να αναζητήσει το νόημα των όρων). Σε ότι αφορά το τελευταίο, μεσούσης της κρίσης, ενώ δηλωνόταν ότι δεν υπάρχουν κονδύλια και απαιτούνται δραματικές θυσίες από τον λαό, ταυτόχρονα, δωρίστηκαν δισεκατομμύρια ευρώ στις διεθνείς τράπεζες που αφαιρέθηκαν από τα ασφαλιστικά αποθεματικά των τελευταίων 60 ετών. Αυτοί είναι οι διεθνείς μεγαλο-απατεώνες των δισεκατομύρρίων, ενώ οι εσωτερικοί, των εκατοντάδων εκατομμυρίων, είναι οι πολιτικοί που έλαβαν την αμοιβή τους για την διευκόλυνση των εγκλημάτων και ορισμένοι ιδιώτες. Η Γερμανία, από την άλλη πλευρά, απολαμβάνει διακριτικά το τραγελαφικό κοινωνικό "θέαμα" και είναι απόλυτα ευχαριστημένη με το αποτέλεσμα: υποδούλωσε έμμεσα, μέσω του συνεργάτη της την Ευρώπη, ώστε κανένας να μην μπορεί να την κατηγορήσει ως εθνικιστική. Αρκετά έξυπνο σχέδιο.

ΥΓ. Συνεχίζεται την επόμενη εβδομάδα με το τρίτο μέρος: Λύση ή Διάλυση.