Έργα Χαμηλής και Υψηλής Ενέργειας

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Κάθε ανθρώπινο έργο εκτελείται σε δύο βήματα: το πρώτο αφορά στον σχεδιασμό και οργάνωση της πράξης, λειτουργίες που συνήθως είναι χαμηλής κατανάλωσης ενέργειας, και το δεύτερο αποτελεί την κυρίως εκτέλεση και υλοποίηση, οι οποίες είναι υψηλής ενέργειας. 
Και οι δύο λειτουργίες συνεργάζονται και είναι απαραίτητες για το τελικό αποτέλεσμα, με την πρώτη να προσφέρει την ποιότητα και τη δεύτερη την ποσότητα. Για παράδειγμα, η κατασκευή κτηρίων και υποδομών σχεδιάζεται από ελάχιστους αρχιτέκτονες με το χέρι, αλλά η υλοποίηση απαιτεί απασχόληση εκτεταμένου εργατικού και υλικού δυναμικού.






Στην κοινωνία διατηρείται, επίσης, η διάκριση των δύο λειτουργιών, της ρυθμιστικής και της εκτελεστικής. Τα απλά μέλη της κοινωνίας αναλώνονται σε κοπιώδη εργασία και υλική παραγωγή, ενώ ασχολούνται ελάχιστα με τον έλεγχο και απόλαυση του πλούτου, ο οποίος ανήκει κυρίως σε μια μικρή ομάδα. Η τελευταία διαθέτει τη γνώση και νοημοσύνη να διαχειρίζεται επιτυχώς μια σειρά από ιδέες, σύμβολα, αξίες και γενικά πνευματικά-πολιτιστικά στοιχεία, τα οποία είναι χαμηλής κατανάλωσης ενέργειας, με τρεις κυρίως μηχανισμούς:

2) απόκρυψη του νοήματος. Σε αυτήν την περίπτωση καταβάλλεται προσπάθεια απομάκρυνσης του απλού ανθρώπου από την επαφή, επεξεργασία και εσωτερίκευση της ανώτερης ιδέας, καθώς δεν είναι εύκολη η αλλοίωσή της. Για παράδειγμα, όλες οι βασικές επιστήμες και γνώσεις, όπως τα μαθηματικά, η φυσική-αστρονομία, η βιολογία, η πολιτική και οικονομική παιδεία κλπ. δε διδάσκονται ορθά και δεν υπενθυμίζονται, εκτός από το σύντομο χρονικό διάστημα της σχολικής εκπαίδευσης και τη στενή επαγγελματική εξειδίκευση που ακολουθεί ο καθένας, με αποτέλεσμα να διαμορφώνονται αδρανείς και στρεβλές προσωπικότητες.

1) αλλοίωση του νοήματος της πρωτότυπης ιδέας. Για παράδειγμα υψηλές έννοιες όπως εκείνες των Ολυμπιακών Αγώνων, της Δημο- και Λαοκρατίας, του Θάρρους κλπ. εκσυγχρονίζονται, τροποποιούνται ανάλογα με το εκάστοτε πλαίσιο που συμφέρει τον ελεγκτή και υιοθετούνται λανθασμένα από το ημιμαθές σύνολο ως ιδανικά που επικράτησαν στην ένδοξη Κλασική εποχή.

3) τέλος, καθημερινά και με κάθε ευκαιρία ενισχύονται κατώτερες αντανακλαστικές συμπεριφορές, όπως ο φανατισμός και ο διχασμός σε κάθε δημόσιο ζήτημα, η επανάληψη ανούσιων και κενών γεγονότων και η πρόκληση ισχυρών επιφανειακών συναισθημάτων, όπως εναλλαγή χαράς και φόβου με χρήση πλασματικών ερεθισμάτων.

Η αντιμετώπιση του ελέγχου των χαμηλής ενέργειας λειτουργιών αποτελεί μόνιμο φόβο των διαχειριστών και είναι εύκολη από το πλήθος, καθώς αρκεί το τελευταίο να κατανοήσει τον εμπαιγμό που συμβαίνει εις βάρος του. Οι πρώτοι έχουν την ανάγκη ύπαρξης της μάζας γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορούν να επιβιώσουν και να συνεχίσουν το εκμεταλλευτικό έργο τους. Η χθεσινή ημέρα της Πρωτομαγιάς θα όφειλε ιδανικά να αντιπροσωπεύει όχι τον αγώνα για καλύτερες συνθήκες εργασίας, αλλά την ανάληψη από τον εργάτη και τον κάθε πολίτη γενικά του σχεδιασμού και ελέγχου όλης της ζωής του.-