Από Μικρό κι από Τρελό

Την τρέχουσα δεκαετία στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης δεσπόζει το λεγόμενο Ελληνικό ζήτημα, το οποίο μονοπωλεί κάθε πολιτική και οικονομική συνάντηση, απασχολεί μεγάλο αριθμό ειδικών και αξιωματούχων και διαθέτει στο κέντρο του, ως θύμα, τον Ελληνικό λαό. Ορισμένα συμπεράσματα που προκύπτουν μέχρι σήμερα συνοψίζονται στα εξής.



1) Το ετήσιο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της Ε.Ε. ανέρχεται σε 14 τρισ. ευρώ, ενώ της Ελλάδας σε 200 δισ., δηλαδή αποτελεί μόλις το 1.4%. Αν λάβουμε υπόψιν ότι ένα μεγάλο μέρος του τελευταίου αυξάνεται και συντηρείται από εισαγωγές, δανεισμό και άλλες μη παραγωγικές διαδικασίες, τότε η δυναμικότητα της Ελλάδας μειώνεται περαιτέρω. Ωστόσο, σε περίπτωση αποτυχίας έστω αυτού του μικρού τμήματος, η Ένωση απειλείται με διάσπαση καθώς υπάρχει ο κίνδυνος να επεκταθεί στο υπόλοιπο σώμα, όπως μία μικρή ρωγμή στο γυαλί επεκτείνεται και το σπάει. Επίσης, ενώ το 2010 το χρέος του Ελληνικού δημοσίου ανήκε σε Ευρωπαϊκές τράπεζες, οπότε θα μπορούσε να διαγραφεί ευκολότερα, το 2012 πωλήθηκε μυστικά στις χώρες-μέλη χωρίς ενημέρωση και με παραπλάνηση των λαών τους. Το αποτέλεσμα σήμερα είναι, αφενός, ο αναθεματισμός του Ελληνικού λαού από το σύνολο των εταίρων χωρίς να ευθύνεται κανείς από τους δύο, και, αφετέρου, η δέσμευση μεταξύ τους με βάση την παροιμία "Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος". Επίσης, υπάρχουν σημαντικοί γεωστρατηγικοί, πολιτικο-οικονομικοί και πολιτιστικοί λόγοι για τους οποίους η Δύση θέλει την Ελλάδα στους κόλπους-επιρροή της.



2) Η πρώην Τρόικα, νυν Θεσμοί, που έχει συσταθεί για την υποτιθέμενη βοήθεια-λύση του Ελληνικού ζητήματος αποτελείται ουσιαστικά από δύο πλευρές: το ΔΝΤ, που αντιπροσωπεύει το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο με έδρα τη Νέα Υόρκη, και τα διάφορα Ευρωπαϊκά όργανα, όπως ΕΚΤ, Επιτροπή και Συμβούλιο Υπ.Οικ. Τα τελευταία υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τον Ευρωπαϊκό λαό, αλλά στην πραγματικότητα είναι φορείς συμφερόντων του τραπεζικού-βιομηχανικού κατεστημένου, στο οποίο τη σημαντικότερη θέση επιρροής κατέχει η Γερμανία. Αμφότεροι αποτελούν τους δύο πυλώνες της λεγόμενης Διεθνούς Εξουσίας και βρίσκονται σε συνεργατική ισορροπία ισχύος, όπως σε παλαιότερες εποχές συνυπήρχαν ο Βασιλιάς και ο Πάπας, θέτοντας παρόμοιους όρους αλλά με διαφορετικούς σκοπούς. Επιβάλλουν διάλυση του κοινωνικού ιστού και υποβάθμιση των κατώτερων στρωμάτων μέσω δραματικής μείωσης δημοσίων δαπανών (μισθών και συντάξεων) και όχι αύξησή εσόδων μέσω ανάπτυξης και φορολογίας, καθώς με το πρώτο επέρχεται με βεβαιότητα η οικονομική υποδούλωση του λαού, ενώ το δεύτερο θα επιβαρύνει περισσότερο τους πλούσιους και τις μεγάλες επιχειρήσεις, των οποίων είναι ουσιαστικά εκπρόσωποι. Ενώ ο σκοπός της Ευρωπαϊκής πολιτικής είναι η μετατροπή του κράτους σε οικονομική-βιομηχανική αποικία που θα εργάζεται και θα καταναλώνει ελεγχόμενα για τη συντήρηση της Γερμανικής και λοιπής μεγάλης οικονομίας, το ΔΝΤ απλά ικανοποιεί την ματαιοδοξία και την εμπάθεια των βαθύπλουτων μακρινών αφεντικών του.



3) Οι προηγούμενες δύο Ελληνικές κυβερνήσεις ακολούθησαν υποτακτική πολιτική και εκτέλεσαν χωρίς καμία αντίρρηση κάθε απαίτηση που επέβαλαν οι ξένες δυνάμεις. Μάλιστα, οι ίδιες προσέθεσαν και δικά τους "πανωμέτρα" με σκοπό την εξυπηρέτηση εγχώριων διαπλεκόμενων οικογενειακών συμφερόντων, όπως εκδοτικών, κατασκευαστικών και εφοπλιστικών εταιρειών, τα οποία επιβάρυναν περαιτέρω τον λαό. Τους τελευταίους μήνες προέκυψε ως έκπληξη η νέα διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όπου μια μικρή και άπειρη πολιτική ομάδα ύψωσε το ανάστημά της απέναντι στον, μέχρι τότε, αναμφισβήτητο διεθνή Γολιάθ. Η φιλοσοφία της νέας κυβέρνησης συνίσταται στην αύξηση των δημοσίων εσόδων με πρωτόγνωρες για τα Ελληνικά δεδομένα ανακοινώσεις για γνήσια οικονομική ανάπτυξη και επιβάρυνση των πλουσίων υπέρ των ασθενών τάξεων, σε σημείο που να αμφισβητείται η δυνατότητα πραγματοποίησής τους. Ο μικρός σε ηλικία Πρωθυπουργός που γοητεύει με το ταλέντο του τη Γερμανίδα Καγκελάριο και ο αμφιλεγόμενος Υπουργός Οικονομικών που επιθυμεί να μοιάσει στον Theodor Roosevelt, φέρνοντας ένα νέο New Deal στην Ευρώπη, μπορεί να είναι οι προσωπικότητες που θα αναστρέψουν την Ελληνική ιστορία. Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχει η άποψη ότι η ομάδα αυτή δεν είναι δυνατόν να λειτουργεί τόσο θαρραλέα και αποτελεσματικά από μόνη της, αλλά διαθέτει ερείσματα και λαμβάνει οδηγίες από πηγές εξουσίας με σκοπό να περάσουν στον λαό περαιτέρω μέτρα, με το πρόσχημα μιας φιλολαϊκής πολιτικής.

Η ιστορία έχει επιδείξει ότι οι επαναστάσεις και οι μάχες κερδίζονται από ανθρώπους που δεν ήταν πειστικοί στην εποχή τους. Το αν οι Ελληνικές κυβερνήσεις θα λάβουν τη θέση του προδότη ή του ευεργέτη θα αποδειχθεί πολλές δεκαετίες αργότερα. Μέχρι τότε, η αλήθεια θα παραμείνει καλά κρυμμένη.-