Οι Πραγματικές Ιδεολογίες

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Στον σύγχρονο κόσμο εφαρμόζεται ευρέως το πολίτευμα της Δημοκρατίας, το οποίο προϋποθέτει ανταγωνισμό ανάμεσα σε ιδεολογικές και πρακτικές θέσεις για τα κοινά θέματα.

 Όπως, όμως, διαπιστώνεται, οι μόνες απόψεις που εκφράζονται προέρχονται από το παραδοσιακό δίπολο Δεξιάς και Αριστεράς, τις οποίες ο πολίτης καλείται να εκτιμήσει με βάση τις προσωπικές του αντιλήψεις και να ταχθεί/ταυτιστεί με μία από αυτές, με αποτέλεσμα η κοινωνία να διατηρείται σε κατάσταση μόνιμου διχασμού.

Η διαρκής και ισορροπημένη κατά μέτωπο επίθεση των παρατάξεων αποτελεί βασική τροχοπέδη στην κοινωνική ανάπτυξη και ευημερία, εξαντλεί τον ανθρώπινο και υλικό πλούτο του έθνους και παραλύει τη λειτουργία κάθε θεσμού, συμπεριλαμβανομένου της πραγματικής Δημοκρατίας, όπως όταν τα χέρια πολεμούν το ένα το άλλο. Συνήθη σημεία διαφοροποίησης αποτελούν ο βαθμός παρεμβατισμού του κράτους στην οικονομία, η ισορροπία ιδιωτικής και δημόσιας επιχειρηματικότητας και η μεταναστευτική πολιτική. Ωστόσο, τόσο σημαντικά ζητήματα έχουν μονοσήμαντη απάντηση, η οποία ανακύπτει από την ιδιαιτερότητα της κάθε οικονομίας και λαού και δεν πρέπει να αποτελούν τομείς αμφισβήτησης και καπήλευσης. Για παράδειγμα, σε μια χώρα με οικογενειακές αξίες, όπως η Ελλάδα, κάθε κυβέρνηση οφείλει να εξασφαλίζει υψηλή κοινωνική συνοχή και, παράλληλα, να στηρίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία στα παραγωγικά πεδία όπου ο λαός διαθέτει ταλέντο και ανταγωνιστικότητα. Άλλωστε, σε προηγμένα κράτη της Βορείου Ευρώπης τέτοιου είδους πολιτικές θεωρούνται παγιωμένες από την εποχή της ίδρυσής τους και δεν επηρεάζονται από την αλλαγή εξουσίας.
Επιπλέον, οι φαινομενικές πολιτικές ιδεολογικές διαφορές είναι επιφανειακές και δεν αντιστοιχούν σε πραγματικά κοινωνικά προβλήματα και διλήμματα, καθώς έχουν σκοπό να παραπλανήσουν τον πολίτη και να αποσπάσουν την προσοχή από τα πραγματικά του συμφέροντα. Ένα από τα θέματα που κρίνει την ευημερία και την ποιότητα ζωής αποτελεί η Παιδεία με τη γενική της έννοια, η οποία περιλαμβάνει το ευαίσθητο κοινωνικό αισθητήριο, την καθαρή βούληση και την γνήσια πολιτική στάση και η οποία ελάχιστα αποτελεί θέμα δημόσιας συζήτησης. Επίσης, η διαπραγμάτευση της διεθνούς θέσης μίας μικρής χώρας, όπως η Ελλάδα, οφείλει να πραγματοποιείται με συναίνεση και ανεξάρτητα από την εκάστοτε εξουσία. Τέλος, η δίκαιη κατανομή των οικονομικών βαρών στις διάφορες τάξεις, η μέριμνα για ουσιαστική οικονομική ανάπτυξη και η ιδανική μακροπρόθεσμη εθνική στρατηγική είναι εύκολο να σχεδιαστούν, αλλά απαιτείται συγκεκριμένη και αυστηρή βούληση για να υλοποιηθούν.

Σήμερα, οι λαοί διεθνώς καλούνται να αντιμετωπίσουν τα ίδια προβλήματα και να αποφασίσουν για τα ίδια διλήμματα, αλλά, δυστυχώς, η προσοχή τους στρέφεται σε εφήμερες και ανούσιες κατευθύνσεις. Το διάφορα χάσματα, όπως πλούτου-φτώχειας, γνώσης-αμάθειας, υγείας-αρρώστιας και ηθικής-εμπάθειας, διευρύνονται όλο και περισσότερο, ενώ συνιστούν τις κεκαλυμμένες πραγματικές αντίπαλες ιδεολογίες. Ο σύγχρονος πολιτισμός διανύει μία από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές, κοινωνικές και πνευματικές κρίσεις της ιστορίας του.-