Απόσπασμα συνέντευξης Τύπου Γιώργου Λιάνη για τα Πρέσπεια 2015

Όλα τα χρόνια μου πλέον είναι γεμάτα Φλώρινα και Πρέσπες και Αμύνταιο.

Αυτά είναι που διαφεντεύουν μέσα μου, καθώς το μυστήριο της ζωής αγγίζει τα 73 χρόνια μου.

Άλλο πράγμα μέσα μου η πίκρα και το μαράζι γιατί ο τόπος μου και οι άνθρωποι του αδικούνται.

Προσπάθησα να μικρύνω αυτή την αδικία 23 χρόνια στην πολιτική και τώρα μου απομένει να προσπαθώ με τις Πρέσπες. Δεν είναι λίγο.

Ό,τι έχω πετύχει στη ζωή μου έχει μέσα του Φλώρινα και Πρέσπα και μπόλικο Αμύνταιο.

Μήτε δημοσιογράφος, μήτε πολιτικός θα γινόμουνα.

Οι λέξεις και οι σκέψεις μου είναι ποτισμένες από πατρίδα. Από εκεί πηγάζουν. Εκεί γυρίζουν συνεχώς.

26 χρόνια. Αφιέρωσα σε αυτόν τον άγιο τόπο το είναι μου. Περιμένω να έρθει το καλοκαίρι και να πάρω τη δόση μου σαν τοξικομανής που πίνει Πρέσπα. Μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει ο Άγιος Αχίλλειος όλο το χρόνο. Δεν μάσησα δάφνες εδώ πάνω. Κανένας πολιτικός δεν μασάει δάφνες, αν έχει λίγη τσίπα μέσα του.

Ακόμα και τώρα μαράζι θερίζω. Παρ’ όλα αυτά λαμπαδιάζω από Φλώρινα. Το ξέρουν καλά όλοι αυτό. Δεν είναι μυστικό. Και οι φίλοι και οι γυναίκες που έζησα και τα παιδιά και τα εγγόνια μου το ξέρουν. Αλλά φέτος είναι διαφορετικά.

Μια Ελλάδα νηστικιά, μια Φλώρινα μακρινή και μόνη όσο ποτέ.

Πως και με τι να χτίσεις κάποιο έργο εδώ;

Πάντα πίστευα ότι στο βάθος ότι κι αν γίνει η πατρίδα μου θα παραμένει κατά ένα τρόπο ατραυμάτιστη. Σαν από θαύμα.

Η φύση ομορφαίνει και οι άνθρωποι στο πείσμα του καιρού της μοιάζουν.

Την ώρα που όλη η Ελλάδα γέμισε πεζούς, οι Φλωρινιώτες είναι ιππαστί καβάλα στα όνειρα τους.

Πώς να τους αγγίζει το μνημόνιο και το ΔΝΤ και τα ηχηρά ονόματα της Ε.Ε. Μέρκελ, Σόιμπλε και τα ρέστα.

Εδώ πάνω προσκύνησαν οι ποιο μεγάλοι Έλληνες. Ο Μίκης, ο Θ. Αγγελόπουλος, η Αυτοκράτειρα Ειρήνη Παπά. Καλή της ώρα. Να ‘μαστε γεροί να την γιορτάσουμε όπως της αξίζει. Αυτή μου έμαθε πόσο ακριβά είναι τα μέρη μας. Το μεγαλείο του Αγίου Αχιλλείου, της Παναγίας Ελεούσας και οι πλαγιές στο Βίτσι όπου γύρισε για την τηλεόραση ένα βιντεοκλίπ ψάλλοντας το «Τη Υπερμάχω» με έναν μαύρο χιτώνα πατώντας σε ένα παχύ στρώμα από φύλλα δέντρων.

Στο γραφείο μου σώθηκαν τα μελάνια. Έχω όμως ένα φτερό πελεκάνου από την Πρέσπα.

Με τα χρόνια βρίσκει μελάνι χρωματιστό και διασχίζει τετράδια, βιβλία, Κοινοβούλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες.

Δεν ήταν ασήμι ο Βαρουφάκης. Ήταν ψευδάργυρος. Και όταν ένας λαός τον εκλέγει πρώτο βουλευτή της χώρας έχει την ευθύνη του. Πώς να το κάνουμε…

Είναι σε τόσο κρίσιμα χρόνια η Ελλάδα, που όλοι μας θα έπρεπε να ζούμε «για τότε που δεν θα υπάρχουμε».

Πάει καιρός που τα πολιτικά δε μου λένε τίποτα. Αλλά δεν μπορώ να παρακολουθώ απαθής ολόκληρες στρατιές συναδέλφων μου, βουλευτών και δημοσιογράφων, να τους φορτώνουν του κόσμου τα ανομήματα. Έστω κι αν είναι αλήθεια. Άλλος ένας αποδιοπομπαίος τράγος δε σώζει την Ελλάδα.

Ο λαός έχει την ευθύνη του για ότι ψηφίζει. Δεν μπορεί κάθε τόσο να οδύρεται και να θρηνεί σαν μωρά Παρθένος.

Δεν είναι η χώρα γεμάτη προδότες. Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε έναν ψάχνοντας τα 23 χρόνια που υπήρξα βουλευτής. Εύκολα κάνουμε τέτοιους χαρακτηρισμούς.

Όπως υπερτιμούσαμε τον Βαρουφάκη στα καλά του, τώρα υπερτιμούμε και στα κακά του.

Τι γελοίο είναι το έργο που παίζεται εσχάτως στη Βουλή. «Όλοι εναντίον όλων». Σας στηρίζουμε, αλλά είσαστε ανάξιοι. Υποκρισίες. Πως είναι δυνατόν να στηρίζεις ανάξιους; Μυστήρια πράγματα.

Περασμένα μεσάνυχτα για την πατρίδα μας.

Εμείς εδώ πάνω στα σύνορα οφείλουμε να αγρυπνούμε. Να γρηγορούμε.

Πιστέψτε με, υπάρχουν χειρότερα κακά από τις τράπεζες, τα capital controls, τα ΑΤΜ. Υπάρχει στην πατρίδα, αιώνες τώρα, ένας «αφανής Ιούδας» που κατατρώει τα σωθικά της. Λίγο λίγο. Είναι η Διχόνοια. Αυτός είναι ο προδότης. Και πρέπει να δώσουμε ένα παράδειγμα ότι αυτόν τον Ιούδα θα τον διώξουμε. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε στις Πρέσπες.

Μερικές φορές σκέφτομαι πόση σχέση έχουμε με τους Έλληνες, με τους Μακεδόνες. Με τον Περικλή ή τον Μεγαλέξανδρο. Κουραφέξαλα. Ιδέστε το Κοινοβούλιο. Ο Κεραμικός της σύγχρονης Ελλάδας. Ποτέ δεν ήταν τόσο πεθαμένο. Και η Ελλάδα πεθαίνει κάθε μέρα. Μυριάδες, εκατομμύρια φορές. Αλλά η Ελλάδα ζει πεθαμένη. Ένα αιώνιο Δεν είναι η Ελλάδα.

Μέσα σε αυτήν την αχαλίνωτη παρακμή συλλογίζομαι και τους δύο συναδέλφους βουλευτές Φλώρινας. Τι να σου κάνει ο Σέλτσας και ο Αντωνιάδης, όταν η Βουλή και τα κόμματα είναι έτσι όπως είναι; Τι έργο να παράγουν, με τι χρήμα, με ποιες δυνατότητες; Αυτό που μένει είναι να διατηρήσουν την ενότητα στο Νομό. Και να σκεφτούν το μέλλον του. Και πάνω σε αυτό να συμφωνήσουν όλοι.

Διαβάζω τις εφημερίδες της Φλώρινα ανελλιπώς. Είναι γεμάτες από συναντήσεις αξιωματούχων με διάφορους παράγοντες της περιοχής και της Αθήνας. Αλλά αυτό δεν είναι έργο. Αυτό είναι μια υποχρέωση. Πρέπει να παραχθεί έργο. Και αυτό είναι μεγαλύτερη υποχρέωση.

Διάβασα μια ποιητική συλλογή του Σπύρου Αλεξίδη. Έχουμε έναν ακόμα καλό ποιητή. Για όλη την Ελλάδα. Δεν είναι λίγο. Αυτό μου δίνει ελπίδα. Όπως μου έδιναν ελπίδες ο Καλαμάρας, ο Λούστας, ο Στερίκας, ο Μηλώσης, ο Μπέσσας, ο Σουλιώτης και τόσοι άλλοι καλλιτέχνες.

Θα ‘ρθει πάλι εδώ, σε λίγες μέρες, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος. Λατρεύει την περιοχή μας. Έχει έρθει δυο ακόμα φορές στις Πρέσπες. Τον τιμήσαμε εκεί. Γιατί έρχονται οι Πρόεδροι και οι Πρωθυπουργοί; Γιατί ήρθε και θα ξανάρθει ο Αλέξης; Γιατί τους μάθαμε να τιμούν τα σύνορα.

«Τα σύνορα είναι τιμή, δεν είναι ποινή» έλεγε η αξέχαστη Μελίνα που ήρθε και προσκύνησε εδώ. Και αμέσως μετά ο Ανδρέας. Και αμέσως μετά η μεγάλη πομπή από Προέδρους, Πρωθυπουργούς και Υπουργούς. Να ένα παράδειγμα. Εμείς τους μάθαμε να τιμούν τα σύνορα.

Η παράσταση «Αρχαίο Αίμα» είναι δική μας παραγωγή. Είναι δικό μας έργο. Θα ‘σαστε περήφανοι όταν θα την δείτε. Και ο Ξαρχάκος μεγάλος. Κάθε χρόνο εδώ. «Πεινάει» ο τόπος για πολιτισμό. Ο πολιτισμός είναι για μας μια επιταγή του μέλλοντος. Έτσι τον βλέπουμε στις Πρέσπες.

Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε πρόσωπα όπως η Χρύσα Μάντση και οι συνεργάτες μας, που με εργατικότητα μέλισσας και ανιδιοτέλεια αφιερώθηκαν στις εκδηλώσεις.

Χωρίς Λιάνη ίσως να γίνονται οι Πρέσπες. Χωρίς Μάντση όχι. Να μάθουμε να αναγνωρίζουμε κάποτε.-