Η Πολιτική Κοινωνία

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Εδώ και χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος συνέστησε, οργάνωσε και εντάχθηκε σε κοινωνίες, πέραν της οικογενείας, γεγονός που συνέβαλλε αποφασιστικά στην κυριαρχία του ως είδος. Η σημασία της κοινωνίας είναι ευρεία και συνίσταται στην αυξημένη υλική και πνευματική παραγωγικότητα μέσω του καταμερισμού της εργασίας και την ανταλλαγή απόψεων και ιδεών μεταξύ των μελών της. Δεν υπήρξε περίοδος στην ιστορία που επανεμφανίστηκε ο μοναχικός βίος, εκτός ακραίων εξαιρέσεων, και σήμερα ο τελευταίος θεωρείται αδιανόητος.


Μία κοινωνία μπορεί να διακριθεί με βάση διάφορα κριτήρια, όπως το υλικό-οικονομικό, πνευματικό-επιστημονικό και πολιτιστικό-καλλιτεχνικό, αλλά ο τομέας που τη διακρίνει καθ' εαυτήν είναι το πολιτικό επίπεδο, δηλαδή η ποιότητα της διοικητικής και ρυθμιστικής λειτουργίας της. Το χαρακτηριστικό απλών και αδρών μορφών κοινωνίας είναι η μεγάλη απόσταση μεταξύ μίας μικρής ομάδας, η οποία ονομάζεται ολιγαρχία ή ελίτ και διαθέτει τον έλεγχο και την ευθύνη της, και την υπόλοιπης μεγάλης μάζας, η οποία συμβιβάζεται σε διεκπεραιωτικούς ρόλους. Τέτοια ασύμμετρη ιεραρχία επικρατεί όταν το σύνολο αφήνεται να οργανωθεί αυθόρμητα, χωρίς κάποιο σχεδιασμό ή πρόβλεψη, καθώς η γενετικά και βιολογικά καθορισμένη κανονική κατανομή τοποθετεί τους λίγους στην κορυφή και τους πολλούς κοντά στο μέσο όρο. Η κατάσταση αυτή, όμως, δεν επιτρέπει καμία ουσιαστική πρόοδο, καθώς ομογενοποιεί και αδρανοποιεί τα άτομα και τα μετατρέπει, ανάλογα με την περίσταση, σε υποχείρια, δούλους ή υπηρέτες, με αποτέλεσμα η κοινωνία να παραμένει στάσιμη γιατί οι λίγοι είναι "βολεμένοι" και δεν επιθυμούν περαιτέρω ανάπτυξη, αλλαγή ή αφύπνιση, ενώ οι πολλοί αγνοούν την σκευωρία εις βάρους τους.

Ο νοήμων άνθρωπος, αντίθετα, που διαθέτει ευαίσθητο αισθητήριο, αντιλαμβάνεται ότι μόνον η ανακύκλωση ύλης και πληροφοριών μεταξύ της κοινωνίας και των μελών της επιτυγχάνει την πολύπλευρη ανάπτυξη και τη συνολική ευημερία. Ιδανικά, ο άρχων πολίτης προτάσσει το συλλογικό όφελος και εργάζεται αποκλειστικά για την κοινωνία, και, έπειτα, η ίδια του επιστρέφει όσα αγαθά χρειάζεται αυτός για να κλείσει ο κύκλος. Η διαισθητική αυτή γνώση καλλιεργείται υποσυνείδητα και μεταφέρεται μέσω κατάλληλων μεθόδων και παιδείας από την παιδική ηλικία. Έννοιες όπως "δημοκρατία", "κοινωνικό κράτος", "κράτος δικαίου", και "κοινωνική συνοχή" είναι οι πολλές όψεις του ίδιου αντικειμένου, που προέρχεται από κυρίαρχους πολίτες με μηδενική ανοχή σε διασπαστικά στοιχεία της εξουσίας.

Ο σημερινός άνθρωπος βιώνει σε κοινωνίες πολύ χαμηλού πολιτικού επιπέδου και έχει την ψευδαίσθηση ότι αποτελεί ενεργό μέλος και κατέχει την πραγματική εξουσία. Αντίθετα, οι λίγοι διατηρούν τον πλήρη έλεγχο κάθε ουσιαστικής λειτουργίας και έχουν προβεί σε πολλαπλά μέτρα διαιώνισης της κατάστασης. Για παράδειγμα, μία μεγάλη νίκη είναι η αποστροφή από την ανώτερη κοινωνική ιδέα της ισότητας, η υλοποίηση της οποίας  οδηγήθηκε σε παταγώδη αποτυχία από τον κομμουνισμό-σοσιαλισμό. Κάθε διαθέσιμη επιλογή του πολίτη είναι αδιέξοδη και η μόνη λύση είναι η διάλυση, επανασύσταση και εκ θεμελίων οργάνωση της κοινωνίας.-