Το Νόημα της Εξουσίας

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Η οργάνωση της παγκόσμιας κοινότητας βασίζεται στα διακριτά κράτη, αν και η ιδέα σύστασης μιας ένωσης όλων των εθνών δεν είναι τόσο απομακρυσμένη, δεδομένου ότι το 99% της ανθρώπινης φύσης είναι κοινή βιολογικά, ψυχοπνευματικά και συμπεριφορικά. Στην κορυφή κάθε κράτους τοποθετούνται από τη μια η δημόσια εξουσία, η οποία μπορεί να επιλέγεται με διάφορους τρόπους και, από την άλλη, η οικονομική "ελίτ" που ελέγχει την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών. Η ύπαρξη εξουσίας κρίνεται αναγκαία για οποιαδήποτε κοινωνία, τόσο γιατί υπό αυτήν οργανώνεται και ρυθμίζεται το σύνολο των λειτουργιών, όσο και γιατί αποτελεί το σύμβολο ένωσης και κοινής ύπαρξης των μελών της.

Σήμερα, όμως, επικρατεί μια προβληματική σχέση ανάμεσα στην εξουσία και τους εξουσιαζόμενους. Η ελλιπής πολιτική μόρφωση σε συνδυασμό με την περιορισμένη και κατευθυνόμενη ενημέρωση οδηγούν στην επιλογή και αποδοχή ανεπαρκών αντιπροσώπων. Με την εκλογή κυβέρνησης στο πλαίσιο της δημοκρατίας ικανοποιείται επιφανειακά το αίσθημα δικαίου του κόσμου, ο οποίος νοιώθει ότι έπραξε το πλήρες καθήκον του, με αποτέλεσμα να αδρανοποιείται και να μην αντιδρά στις πολιτικές που η πρώτη εφαρμόζει. Επιπλέον, επειδή φαίνεται ότι επικρατεί υποτιθέμενη πλειοψηφία δημιουργείται η αίσθηση ότι αρχικός υπεύθυνος για κάθε ενέργεια της εξουσίας είναι το σύνολο του λαού, με αποτέλεσμα την περαιτέρω διεύρυνση της ανοχής. Ωστόσο, η πλειοψηφία αυτή δεν είναι απόλυτη αλλά πρόκειται για μια μειοψηφία που μάλιστα είναι στρατευμένη και κατευθυνόμενη από της πηγές διαμόρφωσης ιδεολογιών. Η καταστολή των απαιτήσεων του κοινού είναι γνωστή από την πλευρά της εξουσίας, η οποία εκμεταλλεύεται ανάλογα την κατάσταση με σκοπό να διαιωνίσει την παρουσία της μέσω της εναλλαγής προσώπων και να ασκήσει αντι-κοινωνική πολιτική προς όφελος συγκεκριμένων ομάδων. Η ανοχή είναι τόσο μεγάλη που επεκτείνεται στο υπόλοιπο τμήμα του λεγόμενου "συστήματος" και ιδιαίτερα στο οργανωμένο επιχειρηματικό κεφάλαιο το οποίο βρίσκεται σε στενή συνεργασία με την κυβέρνηση.

Ωστόσο, ο πολίτης δεν είναι τελείως ανήμπορος απέναντι σε αυτήν την κατάσταση. Η εξουσία βασίζεται στην ύπαρξή του, καθώς χωρίς αυτόν δεν υφίσταται η ίδια η κοινωνία. Στην πραγματικότητα αποτελεί το ισχυρό κέντρο του συστήματος, αλλά δεν του επιτρέπεται να το αντιληφθεί. Το σύνολο του κόσμου αποτελεί πληθυσμιακά πάνω από το 90%, διαθέτει πολλαπλάσια δύναμη από οποιαδήποτε εξουσία και αν συνειδητοποιούσε το συμφέρον του θα διέλυε κάθε εξωγενή έλεγχο. Για να προκύψει, όμως, ουσιαστική απελευθέρωση πρέπει αρχικά να συνειδητοποιήσει την αξία της ύπαρξής του, έπειτα να αυτο-οργανωθεί σε σύνολο που απαιτεί το πραγματικό του συμφέρον και τέλος να αντικαταστήσει την υπάρχουσα τάξη με μία ανθρωπιστική. Η αλλαγή δεν είναι απαραίτητο να επέλθει με επαναστατικού τύπου ανατροπή, μάλιστα, καλύτερα είναι να γίνει αυθόρμητα και ελεύθερα. Η πραγματική δημοκρατία, δηλαδή η εξουσία του λαού, δεν απαιτεί καμία ενέργεια για να υλοποιηθεί, παρά μόνο να γίνει συνειδητή από τον καθένα.-