Ο Β' ΠΠ και το Σήμερα

O Β' Παγκόσμιος Πόλεμος αποτελεί γεγονός κομβικής σημασίας για την κατανόηση της εξέλιξης του σύγχρονου κόσμου. Παράλληλα με την άνοδο της Αγγλο-Σαξωνικής αστικής τάξης στη Βρετανία και την Αμερική, ανέτειλε στις αρχές του 20ου αιώνα η βιομηχανική δύναμη των 

ηπειρωτικών Ευρωπαϊκών κρατών με κύριο πρωταγωνιστή τη Γερμανία και λιγότερο την Ιταλία και τις Σκανδιναβικές χώρες. Οι τελευταίες, καθώς κατείχαν ελάχιστες αποικίες, αισθάνθηκαν περιορισμένες και ενώθηκαν, με κύριο ιδεολογικό οδηγό το Εθνικο-Σοσιαλιστικό κόμμα (NAZI) της Γερμανίας, σε έναν αγώνα επέκτασης του λεγόμενου Ζωτικού Χώρου τους (Lebensraum). Την απόφαση ενίσχυσαν, επίσης, τόσο οι συνέπειες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όσο και η Μεγάλη Ύφεση του 1928 που προκλήθηκε από τις διεθνείς τράπεζες της Νέας Υόρκης.


Ο πόλεμος, που διήρκεσε από το 1941 μέχρι το 1945, αποτελεί "μαύρη τρύπα" στην Ευρωπαϊκή ιστορία, καθώς τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτόν ελάχιστα απαντώνται στην κοινή γνώμη και δεν διδάσκονται στα σχολεία. Ωστόσο, αποτελούν πολύτιμες πηγές πληροφόρησης για την πραγματική ποιότητα και χαρακτήρα των σύγχρονων εθνών και οδηγούν στην εξαγωγή έγκυρων και χρήσιμων ιστορικών συμπερασμάτων. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η διαπίστωση ομοιοτήτων και αναλογιών εκείνης της εποχής με τη σημερινή. Για παράδειγμα, πολλές οικογένειες και ονόματα που συνεργάστηκαν με τους επιτιθέμενους και εκμεταλλεύτηκαν τις συνθήκες αποκτώντας μεγάλη δύναμη, όπως οι μαυραγορίτες που "μπορεί να κέρδιζαν ένα ολόκληρο σπίτι με αντάλλαγμα λίγα γεύματα", πρωταγωνιστούν ακόμα μέχρι σήμερα στη δημόσια ζωή και συνεχίζουν, κρυφά ή φανερά, την προδοτική δράση τους. Επίσης, η στρατιωτική Κατοχή που βίωσε η Ελλάδα, αντιστοιχεί στη σημερινή οικονομική ύφεση, η οποία, μέχρι στιγμής, έχει επιστρέψει τη χώρα 20 χρόνια πίσω. Η μοναδική ηρωική Αντίσταση των Ελλήνων τιμωρήθηκε αυστηρά με πολύνεκρη λιμοκτονία της πρωτεύουσας, ενώ τώρα η αναιμική αντίδραση της παρούσας κυβέρνησης εφέτος "τιμωρείται" με περαιτέρω υφεσιακά μέτρα.
Η Γερμανία, με την μανιώδη παραγωγική και επεκτατική της τάση, ασκεί καθοριστική επίδραση στην ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης και ουσιαστικά αποτελεί την "κακή" μοίρα της. Σαν "ταύρος σε υαλοπωλείο" δεν μπορεί να ενεργεί διακριτικά και συνεργατικά με τις άλλες χώρες, αλλά καθορίζει και επιβάλει με τη βία ένα ολοκληρωτικό και αυταρχικό πλαίσιο, το οποίο εφαρμόζει, άλλωστε, και στον εαυτό της. Μέσα στον 20ο αιώνα νικήθηκε και καταστράφηκε δύο φορές, έπειτα ανορθώθηκε, (υποτίθεται ότι) μετανόησε και χρηματοδότησε την ένωση και ανάπτυξη της Ευρώπης, τελευταία, όμως, φαίνεται να αναβιώνει το αρχικό επεκτατικό σχέδιο με κεκαλυμμένο τρόπο. Όταν τα υπόλοιπα κράτη εγείρουν υλικές απαιτήσεις για τις καταστροφές, οι Γερμανοί πολιτικοί αφήνουν να εννοηθεί ότι τα διάφορα Ευρωπαϊκά κονδύλια (αρχικά τα Μεσογειακά Προγράμματα, έπειτα τα ΚΠΣ και τώρα το ΕΣΠΑ) χορηγούνται ως άδηλες πολεμικές αποζημιώσεις. Επίσης, κατά τη δεκαετία του 1990 επέτυχαν πίσω από τη δημοσιότητα την υπογραφή με τα Κοινοβούλια κάθε χώρας χωριστά, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, κοινής συμφωνίας μη απαίτησης οποιαδήποτε περαιτέρω αποζημίωσης.


Έχουν περάσει 70 ακριβώς χρόνια από το τέλος του πολέμου, αρκετά για να σβήσουν σχεδόν όλες οι ζωντανές μνήμες, όχι, όμως, για να αλλάξουν την εμμονική νοοτροπία ενός λαού. Με το ξεπέρασμα του ιστορικού ταμπού, το πρόγραμμα της Γερμανικής επέκτασης στη Ευρώπη συνεχίζεται, μετά από προσωρινή παύση, και, αν δεν υπάρξει κάποια αιφνίδια ανατροπή, αναμένεται να ολοκληρωθεί τα επόμενα χρόνια. Το πάλαι ποτέ αποτρόπαιο έγκλημα, τώρα παρουσιάζεται ως φυσική εξέλιξη λόγω της δήθεν ανικανότητας των υπολοίπων λαών. Κατά μία άποψη, η Ευρωπαϊκή οικονομική ύφεση στοχεύει στη μείωση του ποσοστού ανεργίας της Γερμανίας από 10% που ήταν τις τελευταίες δεκαετίες σε 4,5% σήμερα, καθώς η έλλειψη εργασίας βιώνεται καταστροφική για ένα λαό χωρίς ενδιαφέροντα και εναλλακτική απασχόληση.