Ομιλία κ. Μιχαήλ Θεοχαρίδη κατά τη βράβευσή του από τον δήμο Αμυνταίου

Στις 27/10/2015, έλαβε χώρα στην κατάμεστη αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αμυνταίου. Η εορταστική εκδήλωση για την εθνική επέτειο τις 28^ης Οκτωβρίου 1940, συμμετέχοντας σ' αυτή όσο αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι το Γενικό Λύκειο Αμυνταίου, υπό την καθοδήγηση των καθηγητών Δημούκλας Μελπομένης και Νερατζάκη Χαραλάμπους.

Εκεί ένεκα και του πανηγυρικού κλίματος της ημέρας, ο Δήμος Αμυνταίου προέβη στην βράβευση δυο συμπολιτών μας, οι οποίοι ετίμησαν την περιοχή την ευρύτερη περιοχή του Αμυνταίου, με την πορεία της ζωή των και ιδιαίτερα με την επαγγελματική των σταδιοδρομία. Αυτοί ήταν, οι Μιχάλης Θεοχαρίδης τέως Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και Νικόλαος Μέρτζος δημοσιογράφος και τέως Πρόεδρος της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών. Κατά την τελετή βραβεύσεως του ο κ . Μιχάλης Θεοχαρίδης εκφώνησε λόγο ευχαριστίας προς τους διοργανωτές, συγκεκριμένα στον Δημαρχό Αμυνταίου κ. Κώστα Θεοδωρίδη και στον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Αμυνταίου κ. Κωνσταντίνο Μωϋσιάδη και αιτίους της βραβεύσεως του. Αναφέρθηκε με συγκίνηση στο γεγονός της τιμής που επεφύλαξε σ' αυτόν η ιδιαίτερη του πατρίδα, ενώ εν συνεχεία εστίασε στην ιστορική διαδρομή της πόλεως του Αμυνταίου, ενώ εν τέλει αναπόλησε όλες εκείνες τις  εμπειρίες και ενθυμήσεις των μαθητικών και παιδικών  του χρόνων και κυρίως αυτές που συνδέονται με γεγονότα και πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής. Κλείνοντας έκανε ιδιαίτερη μνεία στις φιλίες του με ανθρώπους της περιοχής, οι οποίες διαρκούν μέχρι και σήμερα.-

Γεώργιος Τρυφωνόπουλος

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας

Κύριε Δήμαρχε

Κύριε Πρόεδρε του Δημοτικού Συμβουλίου

Αγαπητοί συμπολίτες μου.

Στην ζωή μας συμβαίνουν γεγονότα, τα οποία, πέρα από την αντικειμενική τους σημασία, έχουν για όλους μας μια ιδιαίτερη συναισθηματική αξία.

Τέτοιο γεγονός είναι και η βράβευση μου κατά τη σημερινή εκδήλωση, που διοργανώσατε με επιτυχία για τον εορτασμό της εθνικής μας επετείου της 28^ης Οκτωβρίου, αλλά και για να τιμήσετε τον επιφανή συμπολίτη μας, διακεκριμένο δημοσιογράφο και Επίτιμο Πρόεδρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών Νικόλαο Μέρτζο και εμένα. Η σημερινή βράβευση μου έχει για μένα ξεχωριστή σημασία, διότι η απόδοση τιμής στο πρόσωπο μου γίνεται από το Δήμο της πόλης, την οποία αγάπησα και θεωρώ ουσιαστικά ιδιαίτερή μου πατρίδα. Στην πόλη αυτή έζησα κατά την δεκαετία του 1960τα καλύτερα, τα πιο φωτεινά χρόνια της ζωής μου. Ήταν η περίοδος της φοίτησης μου στο εξατάξιο τότε Γυμνάσιο Αμυνταίου, κατά την οποία και συνδέθηκα άρρηκτα με τους ανθρώπους και τη ζωή της πόλης αυτής. Ανεξίτηλες διατηρούνται στη μνήμη μου οι ωραίες στιγμές που έζησα με τους συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο, αλλά και οι εικόνες από τη συμμετοχή μας στις γιορτές, τις επετείους, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, τον αθλητισμό και την κοινωνική ζωή της πόλης.

Όπως είναι γνωστό, η ύπαρξη του σιδηροδρόμου από τις αρχές του 20^ου αιώνα κατέστησε το Αμύνταιο για πολλά χρόνια σημαντικό εμπορικό, οικονομικό και συγκοινωνιακό κόμβο ολόκληρης της Δυτικής Μακεδονίας. Δυστυχώς η μεγάλη οικονομική άνθηση και ακμή που γνώρισε το Αμύνταιο ανακόπηκε κατά την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου. Τα χρόνια που ακολούθησαν τον Εμφύλιο η πόλη ανακάμπτει σταδιακά και καθίσταται πάλι το οικονομικό κέντρο της περιοχής.

Έτσι κατά την δεκαετία του 60 στο Αμύνταιο είχες την αίσθηση ότι ζούσες σε μια πολύβουη ζωντανή κωμόπολη, με αξιοσημείωτη εμπορική κίνηση και με κόσμο στο Σιδηροδρομικό Σταθμό, στα καταστήματα, στις ταβέρνες, στους κινηματογράφους, στην πλατεία της αγοράς και στις γειτονιές. Η λαϊκή αγορά κάθε Δευτέρα και η μεγάλη εμποροπανήγυρη στις αρχές του Οκτωβρίου αποτελούσαν σημείο αναφοράς της εμπορικής δραστηριότητας στην περιοχή του Αμυνταίου.

Κυρίαρχες, όμως, είναι οι αναμνήσεις μου από τις γιορτές και τα πολιτιστικά δρώμενα του Αμυνταίου κατά την εποχή εκείνη. Αξιόλογο γεγονός αποτέλεσε η συμμετοχή της νεοσύστατης τότε Χορωδίας του πολιτιστικού Συλλόγου «Αμύντας» στις πολιτιστικές εκδηλώσεις του Αμυνταίου, αλλά και η παρουσία της με εξαιρετικές συναυλίες σε εκδηλώσεις άλλων πόλεων της Δυτ. Μακεδονίας. Καταχωρημένο στη μνήμη μου είναι και το Αμυντιώτικο έθιμο των «Τσιριβαρβάρων», δηλαδή οι εντυπωσιακές φωτιές που ανάβανε οι διάφορες γειτονιές της πόλης κάθε παραμονή της Αγίας Βαρβάρας, το έθιμο που πιθανώς να συμβόλιζε το κάψιμο του κακού, ώστε να πάει καλά η χρονιά που ερχόταν.

Κορυφαίο, πάντως, γεγονός για την πόλη του Αμυνταίου και την ευρύτερη περιοχή αποτελούσε το έθιμο του Καρναβαλιού κατά τις ημέρες της Αποκριάς. Ήταν ένα γνήσιο λαϊκό πανηγύρι της χαράς και της κοινωνικότητας, με κορμό την πολυπληθή νεολαία της εποχής εκείνης και αποκορύφωση την κυριακάτικη παρέλαση των αρμάτων των καρναβαλιστών στην κεντρική πλατεία της αγοράς. Ενθυμούμαι, ακόμη, τη μεγάλη αγάπη που είχαμε όλοι οι νέοι, αλλά και η τοπική κοινωνία, για την ποδοσφαιρική ομάδα του θρυλικού «Ερμή» Αμυνταίου, η οποία την εποχή εκείνη, έχοντας στη σύνθεση της εξαιρετικά ταλέντα, μας πρόσφερε ανεπανάληπτες συγκινήσεις κατά τους αγώνες που διεξήγαγε και που ανελλιπώς παρακολουθούσαμε.

Κυρίαρχες, όμως, είναι και οι αναμνήσεις μου που περιστρέφονται γύρω από τις στιγμές και τις αγωνίες που έζησα με τους συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο, στην προσπάθεια μας να διευρύνουμε τους πνευματικούς μας ορίζοντες και να ικανοποιήσουμε τη σφοδρή επιθυμία μας για συνέχιση των σπουδών μας.

Στην προσπάθεια μας αυτή, αποφασιστική συμβολή είχαν οι καθηγητές μας, οι οποίοι, με την εμπειρία τους και τη σπουδαία διδακτική τους ικανότητα, πέρα από τις γνώσεις που μα ς μετέδωσαν, μας ενέπνευσαν με ιδανικά και πανανθρώπινες αξίες, όπως ο σεβασμός στην αξία της ζωής, στις ατομικές ελευθερίες και στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Από τα πρώτα χρόνια της φοίτησης μου στο Γυμνάσιο συνδέθηκα με φιλία με αρκετούς συμμαθητές μου από το Αμύνταιο. Θυμάμαι με νοσταλγία τη συμμετοχή μου στα κάλαντα που έψαλλε η τάξη μας τα Χριστούγεννα του 1964 στα καταστήματα του Αμυνταίου, προκειμένου να ενισχύσει το κοινό μας ταμείο, ώστε να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε πριν την αποφοίτηση μας τη μεγάλη εκδρομή στην Πελοπόννησο. Για τον ίδιο σκοπό, διοργανώσαμε και την προβολή από τον κινηματογράφο «Αστέρια» της κινηματογραφικής ταινίας με τίτλο «Ο 13^ος Ένορκος», της οποίας η υπόθεση ήταν πολύ διδακτική για όλους, γιατί έδειξε πως η επιμονή ενός ευσυνείδητου πολίτη που ήταν ένορκος σε δίκη και αναζητούσε την πραγματική αλήθεια μπορούσε να ανατρέψει την αντίθετη γνώμη των υπολοίπων δώδεκα και να οδηγήσει στην αθώωση του κατηγορουμένου. Ορισμένες φιλίες μου με Αμυντιώτες συμμαθητές μου διατηρούνται μέχρι σήμερα αναλλοίωτες, όπως η στενή φιλία μου με τον ακούραστο ερευνητή της ιστορίας του τόπου μας καθηγητή Ηλία Χασιώτη, το διακεκριμένο δικηγόρο της περιοχής μας Νικόλαο Χατζητρύφωνο και τον τέως Διευθυντή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Νομού Φλώρινας Νικόλαο Νάτση. Στον τόπο, λοιπόν, του Αμυνταίου  ανήκει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και γι’ αυτό, όπως είναι φυσικό , αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή, χαρά και συγκίνηση για την βράβευση μου. Βράβευση, η οποία τιμά όχι μόνο το πρόσωπο μου, αλλά εμμέσως και τη Δικαιοσύνη της πατρίδας μας, στην οποία θήτευσα επί 41 ολόκληρα χρόνια, προσπαθώντας πάντοτε να την υπηρετήσω με υπευθυνότητα και συνέπεια.

Σας ευχαριστώ θερμά για την τιμή που μου επιφυλάξατε.-