Κρατικός Ισολογισμός: Μέρος 1ο. Περιουσία και Χρέος

Το Ελληνικό Κράτος μπορεί να θεωρηθεί, ως οικονομική μονάδα, μια επιχείρηση ιδιαίτερης μορφής. Δεν ανήκει σε μετόχους και δεν αποσκοπεί στη μεγιστοποίηση του κέρδους, αλλά η λειτουργία του είναι να λαμβάνει, ως έσοδα, τους φόρους των πολιτών και, τουλάχιστον στη θεωρία, να τους επιστρέφει με τη μορφή κοινωνικών παροχών. 

Πριν από την έναρξη κάθε οικονομικού έτους συγκροτείται ο κρατικός Προϋπολογισμός, ο οποίος αποτελεί έναν αρκετά αναλυτικό οδηγό των ετήσιων δαπανών, ενώ μετά το τέλος του η Στατιστική Υπηρεσία εκδίδει τον Ισολογισμό, δηλαδή το πραγματικό τελικό αποτέλεσμα. Παραδοσιακά οι δύο υπολογισμοί δεν απέχουν μεταξύ τους πάνω από 5%. Ο Ισολογισμός περιέχει δύο είδη πληροφοριών: το ζεύγος Περιουσία-Χρέος που δηλώνει, κατά κάποιον τρόπο, την τρέχουσα "αξία" του Κράτους και το ζεύγος Έσοδα-Έξοδα, που αφορά στην ετήσια ταμειακή ροή του. Η επισκόπηση και ανάλυση αυτών παρέχει σημαντικές πληροφορίες και συμπεράσματα που οφείλει να γνωρίζει κάθε υπεύθυνος πολίτης, ενώ αποκτά ιδιαίτερη σημασία την περίοδο της οικονομικής κρίσης με σκοπόν να γίνει κατανοητή η διαχείρισή της. Στο παρόν άρθρο θα αναφερθεί το πρώτο ζεύγος. Χρησιμοποιήθηκαν τα στοιχεία του οικονομικού έτους 2013, τα οποία ισχύουν μέχρι σήμερα με μικρές αποκλίσεις της τάξης του 10%, ενώ οι τιμές είναι σε ευρώ.

Το Χρέος ή, αλλιώς, οι Υποχρεώσεις του Ελληνικού Κράτους αποτελούν τα δάνεια που έχει λάβει αθροιστικά και δεν έχουν εξοφληθεί από τη γέννεσή του μέχρι σήμερα. Το σύνολό τους ανέρχεται περίπου στο ποσό των 350 δισ., εκ των οποίων τα βραχυπρόθεσμα, δηλαδή αυτά που πρέπει να πληρωθούν εντός ενός έτους, είναι 70, ενώ τα υπόλοιπα 280 είναι μακροπρόθεσμα και ο ορίζοντάς τους εκτείνεται από 2 μέχρι 15 έτη. Από την άλλη πλευρά, η Περιουσία του Ελληνικού κράτους, η οποία εκλαμβάνεται ως εγγύηση των δανείων, ανέρχεται επίσημα περίπου στα 150 δισ. Από αυτά, τα 80 είναι άμεσα διαθέσιμα και περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τις ανεξόφλητες οφειλές των πολιτών στην εφορία, ύψους 50 δισ., μεγάλο μέρος των οποίων, όμως, είναι δύσκολο ή αδυνατο να εισπραχθεί. Οι οφειλέτες του Δημοσίου διακρίνονται σε δύο βασικές κατηγορίες: τη συντριπτική πλειοψηφία των φτωχών που πραγματικά αδυνατεί να πληρώσει και τους λίγους μεγαλοοφειλέτες, που με διάφορους τρόπους διαφεύγουν την εξόφληση και τιμωρία. Τα υπόλοιπα 70 δισ. της περιουσίας είναι διαθέσιμα μακροπρόθεσμα και περιλαμβάνουν τις συμμετοχές του κράτους σε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, ύψους 50 δισ., η αποτίμηση, όμως, των οποίων είναι υποκειμενική. Με άλλα λόγια, το μεγαλύτερο μέρος της επίσημης περιουσίας του κράτους δεν είναι πραγματικό ή διαθέσιμο.

Το υπόλοιπο της διαφοράς Χρέους και Περιουσίας, ύψους περίπου 200 δισ., αναφέρεται ως "Καθαρή Θέση των Πολιτών" υποδηλώνωντας το γεγονός ότι το επωμίζονται συνολικά οι Έλληνες πολίτες, στους οποίους, έτσι, αντιστοιχούν 20000 ευρώ ανά άτομο. Ωστόσο, η πραγματική περιουσία ενός κράτους, η οποία δεν περιλαμβάνεται στον Ισολογισμό, αποτελείται από αγαθά όπως τα δημόσια εδάφη και κτήματα, τον φυσικό και ορυκτό πλούτο, τη γεωστρατηγική σημασία της χώρας, τις διεθνείς σχέσεις και φιλίες κλπ. και είναι ανεκτίμητης και ανυπολόγιστης αξίας. Στα διάφορα "Μνημόμια Συνεργασίας" της χώρας με τους δανειστές αναφέρεται, άλλοτε αόριστα και άλλοτε συγκεκριμένα, ως πηγή χρηματοδότησης ή εγγύησης των δανείων είτε η δήμευση των αποταμιεύσεων μιας ζωής κάθε Ελληνικής οικογένειας είτε η άνευ όρων προσφορά του σημερινού και μελλοντικού φυσικού πλούτου και της εθνικής κυριαρχίας της χώρας. Στο σημείο αυτό, όμως, ξεπερνιούνται τα όρια της ανθρώπινης ανοχής και η Ελληνική πλευρά οφείλει να αντιδράσει, εφόσον διαθέτει το ανάλογο ανάστημα και ήθος. Η συντριπτική πλειοψηφία του χρέους είναι αποδεδειγμένα απεχθές με κάθε κοινωνικό, ιστορικό και νομικό κριτήριο: δημιουργήθηκε σε ελάχιστο χρόνο από διεφθαρμένες κυβερνήσεις εις βάρος του λαού και ερήμην λαϊκής βούλησης, ενώ η εγχώρια οικονομία δεν το είχε ανάγκη. Τώρα, εν μέσω του πανικού και της σύγχυσης της ύφεσης, επιχειρείται η λεηλασία του ακόμα πολυτιμότερου συστατικού ενός έθνους: των ανθρώπων του.-