Γερμανία: Μέρος 2ο. Εξωτερική Πολιτική

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Οι μεγάλες αυτοκρατορίες της ανθρωπότητας υπακούουν σε παρόμοιος κανόνες πορείας και συμπεριφοράς κατά τη διάρκεια της ζωής τους.

 Όπως στα αρχαία χρόνια η Ρωμαϊκή και στα σύγχρονα η Βρετανική, έτσι και σήμερα η Γερμανική "Αυτοκρατορία" (Pax Germanica) στοχεύει στην εμφανή ή κεκαλυμμένη επέκτασή τής στον Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χώρο. Κατά τη διάρκεια του Γερμανικού Βασιλείου την περίοδο 1933-1945 υπό τον Ηγέτη (Führer) Χίτλερ η τελευταία εκφράστηκε ως "επέκταση του ζωτικού χώρου", ιδιαίτερα προς τις ανατολικές περιοχές (Lebensraum im Osten) και εξηγεί τόσο τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όσο και την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που ακολούθησε. Η επίσημη δικαιολογία για τα γεγονότα του πολέμου, τόσο στο εξωτερικό, όσο και για εσωτερική κατανάλωση, αποτελεί ότι ο λαός υπέπεσε ατυχές θύμα ενός δικτάτορα και συνεπώς δε φέρει καμία συλλογική ή ατομική ευθύνη. Η δικαιολόγηση φαίνεται να ισχύει τόσο βραχυπρόθεσμα, αφού κάθε Γερμανός πολίτης είναι προγραμματισμένος να υπακούει ως άβουλο όργανο στον άρχοντα που θα τύχει να βρεθεί στην εξουσία, όσο και μακροπρόθεσμα, καθώς, για παράδειγμα, ως αποκλειστικός υπαίτιος της Μογγολικής εκστρατείας από την ιστορία θεωρείται ο Τζένκις Καν και όχι ο λαός. Ωστόσο, τα τελικά συμπεράσματα θα προκύψουν μετά από πολλές δεκαετίες, αφού ολοκληρωθεί το "μεγάλο σχέδιο" και διαφανούν τα πραγματικά κίνητρα και οι μέθοδοι επίτευξής τους και, ίσως, χρειαστεί να περιμένουμε μέχρι την παρακμή της για να εκφραστούν κάποιες τολμηρές αλήθειες.


Έχει ειπωθεί με αρκετή ευστοχία ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί τη μακροπρόθεσμη συνέχιση της γερμανικής πολιτικής με ειρηνικά μέσα, όπως οικονομικά, γεωπολιτικά και πολιτιστικά. Η παραμονή των ίδιων εθνικών στόχων είναι αναμενόμενη, παρ' όλη τη μετάνοια και επιφανειακή μεταστροφή, καθώς δεν είναι δυνατόν να αλλάξει ριζικά η νοοτροπία και οι πεποιθήσεις ενός λαού στο μικρό διάστημα των λίγων γενεών. Αντίστοιχα, στην Ελλάδα είναι ουτοπία να αναμένουμε αιφνίδια αλλαγή του οικογενειο- και γραφειοκρατικού καθεστώτος που επικρατεί στη χώρα από την ίδρυσή της. Αφού κατά τη δεκαετία του 1970 εδραιώθηκε η οικονομική πρωτοκαθεδρία και αποδεσμεύτηκε μερικώς από το άμεσο βάρος των γεγονότων, η Γερμανία προχώρησε σε κάτι ασυνήθιστο και πρωτοποριακό: αντί να διατηρήσει τον υλικό πλούτο, προσέφερε μέρος του με τη μορφή χορηγιών και με επιφανειακό σκοπό να βοηθήσει τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά έθνη, αλλά με πραγματικό να βλάψει τις οικονομίες τους και να τις εξαρτήσει στη δική της επιρροή. Έτσι, η τρέχουσα κρίση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις καταναλωτικές επιδοτήσεις, στην αποβιομηχάνιση και υποβάθμιση των παραγωγικών τομέων και στην αγκυλωτική δέσμευση των χωρών στο κοινό νόμισμα. Με διάφορες εμπορικές και διπλωματικές μεθόδους εκβιάζει κρυφά ή φανερά κυβερνήσεις και πολιτικούς με σκοπό να φανεί ότι τα μέτρα είναι εγχώρια επιλογή και η ίδια "νίπτει τας χείρας της" και θεωρεί ότι για την ύφεση είναι υπεύθυνοι οι ανίκανοι και "αποτυχημένοι" Ευρωπαϊκοί λαοί.

Το βασικό πρόβλημα συνίσταται στην ουσιαστική αδυναμία και ασυμβατότητα της Γερμανικής ηγεσίας να συνεργαστεί γόνιμα και να θεωρήσει ως ισότιμα μέλη τα υπόλοιπα κράτη, αλλά αντίθετα τα αντιμετωπίζει ως αποικίες, επιδεικνύοντας συμπεριφορά έπαρσης, μισαλλοδοξίας και εγωκεντρισμού, η οποία από το 1945 καλύπτεται υποκριτικά. Ο τρόπος σκέψης, η μεθοδολογία και η εν γένει συμπεριφορά της είναι άκρως άκαμπτη και ανελαστική σε όλα τα επίπεδα και επειδή καμία χώρα, ακόμα και ανεπτυγμένες, όπως η Βρετανία και η Γαλλία, δεν μπορεί να προσαρμοστεί, αυτομάτως θεωρείται υποδεέστερη, αφερέγγυα και ανίκανη συνεργασίας. Έτσι, στην Ευρωπαϊκή Ένωση επικρατεί ουσιαστικά η διαίρεση σε δύο πόλους: από τη μια η Γερμανία και από την άλλη όλοι οι άλλοι που είτε διστάζουν να της αντιπαραβληθούν είτε ωφελούνται, προς το παρόν, από την ηγεμονία της και ανέχονται την κατάσταση. Όσο, όμως, συνεχίζεται η υποκριτική και μυωπική στάση στα φλέγοντα Ευρωπαϊκά ζητήματα, τόσο περισσότερο στο μέλλον η ιστορία θα διασκεδάσει με την αφέλεια και ανωριμότητα των σημερινών καιρών.-