H Άδηλη Σπατάλη

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Από τα μέσα του 19ου αιώνα η ανάπτυξη της τεχνολογίας οδήγησε σε έκρηξη της παγκόσμιας οικονομίας, λόγω, όμως, του κεφαλαιακού συστήματος κατανομής του προϊόντος, την συντριπτική πλειοψηφία του νέμεται ο ιδιοκτήτης και όχι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι επιτελούν το δύσκολο τμήμα της παραγωγής. Έκτοτε ακολούθησε η μαζική συγκέντρωση πλούτου σε ελάχιστα κέντρα, στα οποία δε συμμετέχουν τα αυτοδύναμα έθνη, αλλά κυρίως το πιστωτικό-τραπεζικό σύστημα, το οποίο λειτουργεί μεν εντός κρατών, συνιστά, όμως, μία παγκόσμια, αυτόνομη, οργάνωση που είναι υπεράνω νόμων και πολιτών.

Για την παγίωση της τρέχουσας κατάστασης και την εδραίωση της εξουσίας των διεθνών κέντρων δαπανώνται τεράστια άδηλα ποσά, τα οποία δεν αναγράφονται στους επίσημους ισολογισμούς κρατών και εταιριών, δεν φορολογούνται από κανένα κράτος και δεν ελέγχονται από τους συνήθεις μηχανισμούς. Παραδείγματα τομέων-στόχων πίεσης, στους οποίους διαπιστώνεται αθρόα κατανάλωση κεφαλαίων είναι, μεταξύ άλλων:

1) τα "μαύρα ταμεία" διαφθοράς κρατικών λειτουργών, η οποία ξεκινάει από τη νοθεία εκλογικών αποτελεσμάτων και φτάνει μέχρι την κατασπατάληση δημοσίου χρήματος σε άχρηστα έργα, αδιέξοδα προγράμματα και ανόητα σχέδια, των οποίων λείπει το μακρόπνοο κοινωνικό, προνοιακό και επενδυτικό στοιχείο

2) ο ολοκληρωτισμός και η καθοδήγηση στην ενημέρωση σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο που εκπέμπεται "στον αέρα" κυριαρχεί ο μόνιμος περιορισμός της ελεύθερης σκέψης, η αδρανοποίηση της νοημοσύνης και η υποσυνείδητη καλλιέργεια παθών και ενστίκτων, χωρίς να επιτρέπεται να φανεί καμία ηλιαχτίδα αληθινής γνώσης και νοήματος. Ο στόχος είναι η παγκοσμιοποίηση κακής ποιότητας ηθών, εθίμων και πολιτιστικών χαρακτηριστικών μέσω της ομογενειοποιημένης πληροφόρησης με σκοπό το βέλτιστο έλεγχο των συνειδήσεων και συμπεριφορών του πληθυσμού

3) η στοχευμένη προβολή αντικοινωνικών και απανθρωποποιημένων προτύπων που προκαλούν το δημόσιο αίσθημα, όπως, για παράδειγμα, ο ακραίος υλισμός και ανούσιος καταναλωτισμός των πετρελαιοπαραγωγών Αραβικών κρατών, η αποθέωση της έκφυλης ζωής δημοσίων προσώπων (πολιτικών, επιχειρηματικών, αθλητών, καλλιτεχνών) κλπ.

4) η εσκεμμένη πρόκληση δυσχέρειας σε ζωτικής σημασίας τομείς, όπως η υγεία, η παιδεία, η ενέργεια, η κατοικία κα, όπου συνδυάζεται η ανεπάρκεια και δυσλειτουργία των δημόσιων δομών και υπηρεσιών με την ακριβή ή δυσπρόσιτη ιδιωτική πρωτοβουλία με σκοπό την περαιτέρω σύγχυση και πανικό του απλού πολίτη που βρίσκεται σε ανάγκη

5) η συντήρηση προκλητών περιφερειακών πολεμικών συρράξεων σε απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη (πχ. Ισλαμικές χώρες) αλλά και επιλεκτικά επεισόδια τρομοκράτησης εντός ανεπτυγμένων κρατών (πχ. κτύπημα άμαχου πληθυσμού στους Δίδυμους Πύργους και πρόσφατα στο Παρίσι) με σκοπό την τεχνητή δημιουργία κλίματος ανασφάλειας και άγχους επιβίωσης στους πολίτες, ώστε να είναι πιο ευάλωτοι σε πολιτικές καταπίεσης και περιορισμού των ελευθεριών τους

Επειδή η λίστα με τις διαστρεβλώσεις του συστήματος εκτείνεται σε πολλαπλούς τομείς, ο αναγνώστης καλείται να αναζητήσει οποιαδήποτε κοινωνική διάσταση ή περίπτωση και θα διαπιστώσει ότι σε αυτή κυριαρχεί ένας συνδυασμός παραγόντων διαφθοράς, υποκρισίας, ανισορροπίας, αναξιοκρατίας, σύγχυσης, εκφοβισμού, εφημέρειας και επίπλαστου αισθήματος ικανοποίησης στον πολίτη, που επιτείνει, αντί να ανακουφίζει, το αδιέξοδο. Αντίθετα, οι πραγματικές δυνάμεις που βασίζονται στη μόρφωση, τον ανθρωπισμό, τη δικαιοσύνη και τις άλλες κλασικές αρετές είναι ελάχιστες και περιορίζονται σε προσωπικό επίπεδο.-