Σύστημα. Μέρος 2ο: Λειτουργία

Το Σύστημα, ή αλλιώς καθεστώς, αποτελείται από το σύνολο των επίσημων και ανεπίσημων δομών που εξουσιάζουν τις διάφορες πτυχές της δημόσιας ζωής (οικονομική, πολιτική κλπ) και διατηρεί την εξουσία αυτή με διάφορους τρόπους επιβολής.

Από την ευρεία μάζα το Σύστημα επιλέγει εκείνα τα μέλη που θα αποτελέσουν το υπηρετικό προσωπικό για να επιτύχει τους σκοπούς του, αποδίδοντάς τους μια συνήθως γενναία υλική και ηθική ανταμοιβή, η οποία, όμως, είναι πολύ μικρότερη από το κέρδος που αποκομίζει. Αντίθετα, τα υπόλοιπα άτομα τα θεωρεί παρείσακτα και ανεπιθύμητα και τους συμπεριφέρεται υποτιμητικά και απάνθρωπα. Παραδείγματα μελών του συστήματος αποτελούν οι διάφοροι εκλεγμένοι και μη άρχοντες που αναρριχώνται στην εξουσία μετά από μακρά ταγή σε μια παράταξη ή άποψη, καθώς και οι "συνεργάτες", "σύμβουλοι" και "μεσάζοντες" που απολαμβάνουν την εύνοια των πρώτων. Επίσης, μέλη αποτελούν οι διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι "επιχειρηματίες" και "επενδυτές" που ελέγχουν τον υλικό πλούτο, ο οποίος τις περισσότερες φορές δεν συλλέχθηκε με νόμιμα και θεμιτά μέσα. Τέλος, στην ομάδα προσπαθούν να προστεθούν τα φιλόδοξα και πολλά υποσχόμενα "ταλέντα" κάθε είδους που επιθυμούν να εξασφαλίσουν τη "δημοσιότητα της μιας στιγμής" και στη συνέχεια χάνονται στη λήθη του χρόνου. Ωστόσο, όλοι οι ανωτέρω διατηρούν την ψευδαίσθηση εξουσίας και ευθύνης τους, καθώς δεν διαθέτουν την πνευματικό και ηθικό ανάστημα να τα διαχειριστούν και καταλήγουν τελικά και οι ίδιοι οι χειρότεροι δούλοι του. Άλλωστε, πίσω από το Σύστημα βρίσκεται μία άλλη ανώτερη δύναμη που, ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος, προσδιορίζει με ακρίβεια το ρόλο κάθε "ηθοποιού" στο "παγκόσμιο θέατρο". Ο Αμερικανός συγγραφέας Mark Twain είχε πει: "Αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά."

Στην αναγνώριση της λειτουργίας του Συστήματος συμβάλλει ο εντοπισμός των στοιχείων που δεν αποτελούν μέρος του. Έτσι, το Σύστημα δεν περιλαμβάνει τον απλό λαό, τα επιμέρους καθημερινά άτομα που συνιστούν τη βάση της κοινωνίας. Τα χαρακτηριστικά κάθε μεμονωμένου πολίτη, οι δυνατότητες και τα επιτεύγματά του, η μόρφωση και οι γνώσεις του και οι ανάγκες και τα όνειρά του δεν αποτελούν μέρος του Συστήματος. Αντίθετα, ο πολίτης αντιμετωπίζεται ως ένας αριθμός στις στατιστικές του, μια ψυχρή εγγραφή σε κάποιον κατάλογο ή, στην καλύτερη περίπτωση, ένα διαθέσιμο εργάτη προς εκμετάλλευση. Το Σύστημα δεν ενδιαφέρεται για την ποιότητα και ποσότητα της ζωής, ενώ περιορίζεται στις ελάχιστες κοινωφελείς δράσεις που είναι αρκετές για να διατηρήσουν τη μάζα σε καταστολή και μακριά από την πιθανότητα επανάστασης. Για να εξασφαλίσει την εξουσία εκμεταλλεύεται την πνευματική και γνωσιακή ανεπάρκειά των ατόμων, την αδυναμία που προκαλεί η ψυχολογία και συμπεριφορά της μάζας και την έλλειψη ισχυρής κοινωνικής συνοχής και με διάφορες μεθόδους, όπως "διαίρει και βασίλευε" ή με χρήση λογικών πλανών και ψεμάτων, αποπροσανατολίζει, εκφοβίζει και τελικά αδρανοποιεί κάθε αντίδραση.

Η κοινωνία μάχεται με το Σύστημα σε έναν αέναο πόλεμο χαρακωμάτων, άλλοτε φανερό και άλλοτε υπόγειο, ο οποίος την καθηλώνει σε μόνιμο τέλμα. Σε αυτόν τον ασύμμετρο αγώνα, το Σύστημα συμπεριφέρεται αφύσικα και διαβρωτικά απέναντι στην αθωότητα και τη φιλοτιμία του απλού ανθρώπου, ωστόσο η διαφορά τους είναι ότι ο δεύτερος ανανεώνεται με νέες γενεές, θα είναι αιώνια παρών και περιμένει τη στιγμή που θα πάρει τη ζωή του στα χέρια του.-