Στις κορυφές του Ολύμπου (ΦΩΤΟ)

Μια ανάσα από την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα (2917μ. υψ.), φτάσαμε ορεινοπεζοπορώντας την περασμένη Κυριακή (11.09.216).

Διαλέξαμε αναντίλεκτα την πιο σύντομη, γρήγορη και εύκολη προσέγγιση των ψηλών κορυφών, ξεκινώντας την προσπάθειά μας από την καλύβα και καταφύγιο «Χρηστάκης», στη μεγάλη Γούρνα (2450μ. υψ.).

Εδώ φτάσαμε μέσω του χωματόδρομου, μήκους 19χμ., από το χωριό Καλύβια της Ελασσόνας.

Ο δρόμος είναι κακοτράχαλος (η χρήση συμβατικού αυτοκινήτου είναι αδιανόητη) και ανηφορίζει ανελέητα σε ένα άδενδρο τοπίο και ίσως γι’ αυτό απέραντο βοσκότοπο με αναρίθμητα γιδοπρόβατα και συμπαθείς αγελάδες να βόσκουν στις πλαγιές.

Ένα κοπάδι πέρδικες μας κόβει το δρόμο, διασκεδάζουμε με την αμεριμνησία τους και την βεβαιότητά τους, ότι δεν είμαστε κυνηγοί!

Μετά μια ώρα φτάνουμε στη μεγάλη γούρνα, ένα υψίπεδο, που το χειμώνα προφανώς κατακλύζεται από χιόνια.

Αριστερά μας η κορυφή Χρηστάκης (2714μ.), δεξιά μας ο Άγιος Αντώνης (2817μ.) και μπροστά μας η κορυφή Σκολιό, η δεύτερη ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου με ύψος 2911μ., ο προορισμός μας, ο στόχος μας.

Την διαλέξαμε γιατί προσφέρει την ωραιότερη οπτική γωνία θέασης των υπόλοιπων κορυφών του Ολύμπου.

Το μονοπάτι Ε4, ανηφορικό, έχει μήκος περίπου 2,5 χμ. ως το Σκολιό και τη Σκάλα  και καλύπτει υψομετρική διαφορά 460μ..

Δεν είναι από τα μονοπάτια, που σου κόβουν την ανάσα, που σου λυγίζουν τα γόνατα, που σε λούζουν στον ιδρώτα.

Μετά το περπάτημα μια ώρας με τη θερμοκρασία στους 6^Ο φτάνουμε στο διάσελο μεταξύ Σκολιού και Αγ. Αντώνη, νοτιοδυτικά του Μύτικα.

Είμαστε στα 2850μ. περίπου και η ομίχλη μας κρύβει χαιρέκακα τη θέα.

Ακλουθούμε τη σήμανση του Ε4, σε ένα μικρό άνοιγμα της κουρτίνας της ομίχλης βλέπουμε τη κορυφή Σκάλα (2866μ. υψ.) γεμάτη με πεζοπόρους. Σε λίγο φτάνουμε και εμείς.

Βρισκόμαστε κυριολεκτικά στα κράσπεδα της αβύσσου.

Ένα ΝΑΙ και φτάνουμε στο Μύτικα.

Από εδώ ξεκινά η μία από τις δύο διαδρομές που σε οδηγούν στο θρόνο του Δία.

Η περίφημη κακόσκαλα.

Η ομίχλη δεν είναι γενναιόδωρη.

Μας κρύβει το Μύτικα και όλες τις κορυφές ολόγυρα. Αλλά να, για μια στιγμή, για λίγα μόνο δευτερόλεπτα το κλείστρο της ομίχλης ανοίγει και ο θεϊκός Μύτικας, μεγαλοπρεπής, τρομερός στην προσπέλαση, προκλητικός με ένα πολύχρωμο σμάρι ορειβατών στην κορυφή του, είναι μπροστά μας…

«Μεγάλος είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου»

Ο Μύτικας δεν είναι αυτή τη φορά ο στόχος μας.

Παίρνουμε το μονοπάτι της επιστροφής και σε 15΄ανεβαίνουμε την κορυφή Σκολιό.

Το Σκολιό ήταν ο προγραμματικός προορισμός μας.

Το περπατήσαμε, το χαρήκαμε, βγήκαμε φωτογραφίες, δηλώσαμε την παρουσία μας στο σχετικό βιβλίο της κορυφής.

Επιστρέφουμε.

Μέσα μας σιγοκαίει η επιθυμία να ξανάρθουμε.

Ίσως.

Η ορεινή πεζοπορία είναι ξελογιάστρα, πλανεύτρα!

Στο γυρισμό, λίγο έξω από τη Μεγάλη Γούρνα άλλη ομορφιά.

Το κοπάδι των άγριων αλόγων, που είχαμε δει ανεβαίνοντας να βόσκει στις γύρω πλαγιές, είναι δίπλα στο δρόμο, μέσα στην ομίχλη.

Ήρεμα, πανέμορφα, ρωμαλέα ζουν την ελευθερία τους εκεί ψηλά, μακριά από εμάς…

Μια φοράδα με το μικρό της πουλάρι είναι δίπλα μας. Ανείπωτη ομορφιά! Χρώμα τριχώματος αδιευκρίνιστο.

Την φωτογραφίζουμε, ενοχλείται, απομακρύνεται! Φεύγουμε και εμείς.-

Θανάσης Τραϊανός

Φωτογραφίες:
Στέργιος Τζέλης
Γιάννης Τραϊανός