Σχόλιο για τη Λαϊκή Συνέλευση των κατοίκων της Τ.Κ. Ασπρογείων δήμου Αμυνταίου

Οι πρόγονοι μας από κει που μας βλέπουν μάλλον στεναχωριούνται για την τύχη  και την κατάσταση του χωριού μας. Αισθάνομαι προσωπικά την ανάγκη να τους απολογηθώ δικαιολογώντας την όλη κατάσταση.

Η περιγραφή που ακολουθεί είναι από λεζάντα φωτογραφίας του μουσείου Μακεδονικού αγώνα Θεσσαλονίκης την οποία σε επίσκεψή μου τυχαία παρατήρησα.

14 Μακεδονομάχοι από Λυγκηστίδα, Κορέστια, Καστοριά, Πρέσπες, Πελαγονία και Μορίχοβο (Σταύρος Κωτσόπουλος από τη Βεύη, Γρηγόριος Βαϊνάς από τα Ασπρόγεια, Κωνσταντίνος Παπασταύρου από το Μαυροχώρι, Ισίδωρος Σιδέρης από το Γιαννοχώρι, Αντώνιος Ζώης από το Μοναστήρι, Τραϊανός Μπραγιάννης από το Ζίχοβο, Νικόλαος Πύρζας από τη Φλώρινα, Δημήτριος Στάγκας από την Κλεισούρα, Αλέξανδρος Μητσάρης από τον Άγιο Παντελεήμονα, Αλέξανδρος Γεωργιάδης από την Κλεισούρα, άγνωστος, Στέφανος Γρηγορίου από το Μοναστήρι, Χρήστος Παναγιωτίδης από τα Ασπρόγεια και Γεώργιος Μόδης από το Μοναστήρι)

     Τα Ασπρόγεια θέλω να πω ότι στην παραπάνω περιφέρεια εδαφικά και πληθυσμιακά είναι σταγόνα στον ωκεανό, ένα μικρό χωριουδάκι. Όταν σε δεκατέσσερις μαχητές οι δύο είναι από ένα χωριό επτακοσίων κατοίκων τότε, ανάμεσα σε μια περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας μαζί με τα κατακτημένα σήμερα εδάφη μας της περιοχής του Μοναστηρίου καταλαβαίνουν όλοι τον βαθμό συμμετοχής του χωριού μας στον ένοπλο αγώνα και με σημαντική διαφορά. Ποτέ δεν άκουσα κανέναν από τους παππούδες μας να αυτοπροβάλει τους ηρωισμούς τους  όπως σε πολλά άλλα χωριά που συμμετείχαν με πολύ μικρότερο αριθμό μαχητών και καπετάνιων ή συμμετείχαν μόνο ιδεολογικά ή οικονομικά και κατόπιν έφτιαξαν μια ιστορία ο καθένας ανταγωνιστική προς τα Ασπρόγεια για λόγους τουριστικής προβολής του χωριού του και δεν με απασχολεί, ούτε να ζητάν ανταλλάγματα από την πολιτεία γιατί ο αγώνας τους ήταν αγνός, αγράμματων ανθρώπων που τον θεωρούσαν υποχρέωση τους προς την πατρίδα τους και το έθνος τους, ως Έλληνες μακεδόνες. Αν ρίξετε μια ματιά στην εφημερίδα των ανθελλήνων (νοβα ζορα), όπου αναφέρουν την λέξη Ασπρόγεια θα το καταλάβετε με πόσο μίσος το κάνουν, γιατί ακόμη και σήμερα με προβιά την δήθεν καταπίεσή τους τα ίδια προσπαθούν να πετύχουν. Είναι μόνο δύο, ανάμεσα σε δεκάδες μαχητές και καπετάνιους από το χωριό μας, (να μην σας κουράσω με ονόματα γιατί οι Ασπρογείτες τα ξέρετε),  που η δράση τους αξιολογήθηκε και αναγνωρίστηκε από την πολιτεία τόσο σε πολιτικό όσο και στρατιωτικό επίπεδο και μπορείτε με επισκέψεις στα μουσεία Μακεδονικού αγώνα Καστοριάς, Φλώρινας και Θεσ/νίκης ή και στο πολεμικό μουσείο Αθηνών όπως και στην διεύθυνση ιστορίας του Γ.Ε.Σ. να το δείτε και θα αισθανθείτε περήφανοι για την καταγωγή μας. Άλλωστε μέχρι και την δεκαετία του εβδομήντα χαρακτηρίζονταν από όλη την περιφέρεια χωριό καπεταναραίων και αυτό μας τιμά. Σήμερα το χωριό σβήνει όπως και αρκετά άλλα χωριά της περιφέρειας μας και μάλλον δεν μπορεί αυτό να ανατραπεί λόγο της αστικοποίησης και της μετανάστευσης (εσωτερικής και εξωτερικής). Είμαστε όμως καλής ράτσας άνθρωποι και όπου είμαστε ο καθένας, είμαστε αξιοπρεπείς και από τα καλά μέλη της κοινωνίας που ζούμε και αυτό οφείλεται και στα γονίδιά μας. Επειδή προσωπικά θα απουσιάζω λόγο επαγγελματικών υποχρεώσεων θα ήθελα να σας παροτρύνω να παρευρεθείτε όσοι μπορείτε, προκειμένου οι εναπομείναντες  κάτοικοι του χωριού που είναι υπερήλικες στην πλειονότητά τους να έχουν μια στοιχειώδη ποιότητα ζωής. Εκτός των άλλων διεκδικήσεων προς τις αρχές τοπικής αυτοδιοίκησης για τον πόρο απογραφής, ανταπόδοση της δασικής εκμετάλλευσης, ανταπόδοση υδροηλεκτρικής ενέργειας και άρδευσης, να ζητήσετε δυναμικά αναδασμό μήπως καταφέρουν  και μείνουν λίγες οικογένειες με αγροτική δραστηριότητα και συνεχίσει να υπάρχει το χωριό μας, σε αντάλλαγμα της υδροδότησης του δήμου Αμυνταίου που δεν είναι κακό να γίνει εφόσον διασφαλιστεί η ύδρευση του χωριού πρώτιστα    (δεν είναι κακό να πίνουν και οι άλλοι αυτό το τέλειο νερό από το να διέρχεται ανεκμετάλλευτο την περιοχή του χωριού μας όταν άλλοι δεν έχουν να καλύψουν τις ανάγκες τους εάν μπορούσε τεχνικά και με φυσική ροή να φτάσει μέχρι το Αμύνταιο με δεξαμενές που θα γίνουν κάτω από το χωριό γιατί πιστέψτε με το νερό από τις πομόνες είναι βαρύ και με χάλια γεύση),    Να τεθεί θέμα για λεωφορείο δύο φορές την ημέρα προς την έδρα του δήμου μέσο των ΚΤΕΛ. Ευτυχώς το Λέχοβο δίπλα μας είναι μεγαλούτσικο, αντέχει ακόμη σαν χωριό και έχει επίσης δραστήριους ανθρώπους με κοινά στοιχεία και ιστορία με μας, ενώ η σύνδεση του συγκοινωνιακά είναι τακτική. Μπορούμε να πείσουμε το ΚΤΕΛ μέσο των αυτοδιοικητικών ότι με ελάχιστο κόστος θα καλύψουν το χωριό μας με δύο υποχρεωτικά δρομολόγια την ημέρα. Η αφιξαναχώρηση από τις (παράγκες) είναι τρία χιλιόμετρα και η ζημία για το ΚΤΕΛ και άγονη να είναι η διέλευση είναι μηδενική, με υποτιθέμενη κατανάλωση (20λίτρα/100χιλιόμετρα επί 1 ευρώ/λίτρο) ένα ευρώ για το κάθε δρομολόγιο με το δεδομένο ότι έτσι και αλλιώς πηγαίνει στο Λέχοβο η διαδρομή του. Δεύτερο σημαντικό θέμα που είναι στο χέρι των αντιπεριφερειάρχη και δήμαρχου είναι η αύξηση σε δέκα από πέντε τόνους η χορήγηση με πληρωμή φυσικά των καυσόξυλων, γιατί όσοι γνωρίζουν τις κλιματολογικές συνθήκες του χωριού καταλαβαίνουν τι λέω. Άλλωστε οι αυτοδιοικητικοί καλό είναι να μάθουν ότι τα Ασπρόγεια ενισχύθηκαν από την πολιτεία με το μεγαλύτερο σε έκταση κοινοτικό δάσος του νομού Φλώρινας σε αναγνώριση της προσφοράς τους σε μαχητές και καπετάνιους στο Μακεδονικό αγώνα που πλέον λόγο Καλλικρατικού δήμου είναι  περιουσία του δήμου Αμυνταίου και να το δουν με μεγαλύτερη ευαισθησία το θέμα. Να σας θυμίσω μια φράση κάποιου γέροντα σκληρού Καπετάνιου του χωριού μας που κάποιος αξιωματικός του Ελληνικού στρατού εγωιστικά και ασεβώς τον επέπληξε που δεν σηκώθηκε όρθιος κατά την άφιξή του στην πλατεία του χωριού, χωρίς να γνωρίζει σε ποιόν απευθύνετε,  για το ποιος είναι, με την εξής μνημειώδη απάντηση και την αλαζονεία των καπεταναίων που δεν επιδέχεται κώδικες δεοντολογίας  ¨¨ Αν δεν ήμουν εγώ Κε Ταγματάρχα που μ’ έβρισες, εσύ σήμερα θα ήσουν γιουσουφάκι ή βουλγαράκι ‘’’.-

Αιχμηρός