Η Εθνική Δύναμη

Τις τελευταίες δεκαετίες της οικονομικής και πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης παρατηρείται το φαινόμενο της "εθνικής εξειδίκευσης", δηλαδή τα διάφορα κράτη, με σκοπό την βέλτιστη

 ανάπτυξή τους σε ένα δυσμενές περιβάλλον, αναλαμβάνουν λειτουργίες στις οποίες διαθέτουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και απομακρύνονται από άλλες που δεν επιτρέπουν ευρέα περιθώρια κέδρους. Συγκεκριμένα η Ελλάδα δεν παράγει πια προϊόντα μαζικής τεχνολογικής έντασης, όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία, δεν μπορεί να στηριχθεί στο λιγοστό ορυκτό πλούτο της, όπως οι χώρες της Μέσης Ανατολής και η Ρωσία, και δεν αποτελεί τραπεζικό-πιστωτικό κέντρο, όπως η Ελβετία και η Κύπρος. Ωστόσο, υπάρχουν άλλες διαθέσιμες επιλογές για να εξασφαλίσει πόρους και επενδύσεις, να αναβαθμίσει τη θέση της και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των πολιτών, οι οποίες πρέπει να προωθηθούν σε κάθε επίπεδο: ατομικό, τοπικό και κεντρικό.

Πρώτον, η γεωστρατηγική, πολιτική και πολιτιστική θέση της Ελλάδας, στη "γωνία" μεταξύ Ευρώπης, Μέσης Ανατολής και Ασίας και ανάμεσα στις ευαίσθητες περιοχές των Βαλκανίων και της Τουρκίας, αποτελεί τεράστιο διεθνές διπλωματικό πλεονέκτημα, καθώς αποτελεί τη μόνη σταθερή και ισχυρή δύναμη στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης που συμμετέχει στον σκληρό πυρήνα του Ευρώ. Ενδείκνυται απόλυτα μια ισορροπημένη στάση απέναντι στις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ασίας, η οποία θα μεγιστοποιεί τα οφέλη για την ίδια. Δεύτερον, διάσπαρτοι σε κάθε σημείο του κόσμου δραστηριοπούνται πολλοί πολίτες Ελληνικής καταγωγής, είτε μετανάστες είτε παλαιότερων γενεών, που έχουν διαφορετικούς ρόλους και διατηρούν ποικίλη σχέση με την πατρίδα τους. Εξίσου πολλοί και ισχυροί στο εξωτερικό είναι οι φίλοι και συνεργάτες της Ελλάδας, οι οποίοι για διάφορους λόγους την υποστηρίζουν άλλοτε φανερά και άλλοτε κρυφά. Ένα φιλελληνικό σχέδιο θα μπορούσε να ενώσει τη φωνή και επιρροή όλων αυτών με σκοπό να λάβει η χώρα ουσιαστική βοήθεια, όχι μόνο οικονομική αλλά και πολιτική, ψυχολογική, ηθική κλπ. Ειδικής μέριμνας και προσέγγισης οφείλουν να τύχουν οι Έλληνες εφοπλιστές, οι οποίοι καταλαμβάνουν ακόμα τις πρώτες θέσεις στην παγκόσμια εμπορική ναυτιλία και οφείλουν την επιτυχία τους στην γαλούχηση από το ελληνικό ταμπεραμέντο. Τρίτον, το σημαντικότερο κεφάλαιο μιας χώρας είναι το εγχώριο, από το εργατικό δυναμικό και την εξειδίκευσή του, μέχρι τον ορυκτό πλούτο και τις πηγές ενέργειας. Η βέλτιστη αξιοποίηση κάθε παράγοντα εντός της χώρας πρέπει να είναι συνεχής και αδιαπραγμάτευτος στόχος, είτε αφορά την εξασφάλιση εργασίας για τον τελευταίο άνεργο, είτε την εκμετάλλευση κάθε τετραγωνικού μέτρου γης με σαφή, μακροπρόθεσμο και αποδοτικό σχεδιασμό. Τέταρτον, ιδιαίτερη βαρύτητα πρέπει να δοθεί στον τουρισμό και τις άφθονες δυνατότητες που πηγάζουν από αυτόν, καθώς αποτελεί μια από τις ελάχιστες δραστηριότητες που αποφέρουν ακόμα πραγματικά έσοδα, όσο ανοργάνωτα και αποσπασματικά και αν λειτουργεί. Τέλος, πρέπει να υπενθυμίζεται κάθε στιγμή ότι σε όσο παρακμιακή κατάσταση και αν βρίσκεται η χώρα, αποτελεί πάντα τον σύγχρονο φορέα και εδράζει στον τόπο γέννησης του Αρχαίου Κλασικού πολιτισμού, χωρίς τον οποίο ο κόσμος θα είχε παραμείνει για αιώνες στο πνευματικό σκότος.

Τα παραπάνω σημεία αποτελούν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τις μοναδικές πραγματικές δυνάμεις, επιλογές και ελπίδες της Ελλάδας για ανάπτυξη και ευημερία, εξ αιτίας των οποίων συμπεριλήφθηκε στις ανεπτυγμένες χώρες και είναι ακόμα αποδεκτή σαν διεθνής εταίρος, παρόλο που τις τελευταίες δεκαετίες οι διαδοχικά εναλλασσόμενες κυβερνήσεις με προδοτική διάθεση προωθούν φανερά ή κρυφά την υποτίμηση και ταπείνωσή τους.-