Ο Πολίτης από την πλευρά του Κράτους

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών στην Ελλάδα, οι οποίες ενδέχεται να επιφέρουν παρόμοιες συνέπειες με εκείνες του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, οδηγούν σε μία ακόμα, μεταξύ πολλών άλλων, αναγνώριση:

 ποιος είναι ο πολίτης που επιθυμεί να σχηματίσει ένα κράτος σήμερα. Από τη γέννηση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους και μέχρι πριν από λίγα χρόνια, παρ' όλη την αναποτελεσματικότητα του δημοσίου τομέα, τη διαφθορά σε πολλά επίπεδα και τη μειωμένη παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, επικρατούσε ένας στοιχειώδης σεβασμός στον πολίτη, επιτρέποντάς του να διατηρεί μια ατομική ταυτότητα, μια ελάχιστη περιουσία και μια ελευθερία κινήσεων, τόσο φυσική όσο και πνευματική. Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό λαμβάνει χώρα η ισοπέδωση προς τα κάτω, όπου η πλειοψηφία του κόσμου "στοιβάζεται" στην κατώτερη τάξη, φέρει ελάχιστα διακριτά χαρακτηριστικά και αποτελεί ένα προγραμματισμένο και ελεγχόμενο αριθμό στις λίστες των διαφόρων Υπουργείων.

Τα τελευταία χρόνια λαμβάνονται σταδιακά μέτρα και αποφάσεις, των οποίων ο τελικός σκοπός καθίσταται σιγά-σιγά φανερός. Η έλλειψη αυτόνομων παραγωγικών δυνάμεων και η απουσία μεσαίας τάξης και υγειών επιχειρήσεων οδηγούν στην εξάρτηση του συνόλου της κοινωνίας από το κράτος, το οποίο παραμένει ο μόνος ρυθμιστής της οικονομικής ζωής και διανείμει κατά βούληση την "πίτα" του πλούτου. Η ενεργός απομάκρυνση παραγωγικών κεφαλαίων και αποθάρρυνση των επενδύσεων γίνονται εσκεμμένα με σκοπό να περιοριστεί περαιτέρω η αυτονομία του πολίτη, ενώ η ύπαρξη αυτοδύναμων ομάδων, ασφαλιστικών ταμείων, σωματείων κλπ. τείνει να εξαλειφθεί. Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η ενοποίηση σε ένα τεράστιο, αναλογικό δημόσιο ασφαλιστικό ταμείο, όπου η εισπρακτική πολιτική και οι παροχές θα μπορούν εύκολα να καθοριστούν οριζόντια με διαίρεση δια του αριθμού των ασφαλισμένων. Eκτός από τη μείωση του εισοδήματος επιχειρείται παράλληλα περιορισμός της διακύμανσής του, ώστε να κατανέμεται σε ένα μικρό διάστημα μεταξύ εγγυημένου ελάχιστου και μέτριου μέγιστου. Συνολικά καταβάλλεται μέριμνα ώστε οι διάφορες κοινωνικές τάξεις να επιβαρυνθούν κατά το δυνατό αναλογικά και ισότιμα με σκοπό την αποφυγή έντονων κοινωνικών αντιδράσεων και επαναστατικών κινήσεων. Ωστόσο, επειδή το κράτος δεν διοικείται από αδιάφθορους αλλά, το αντίθετο, από τυχοδιώκτες και ταγμένους, που ως μοναδικό σκοπό έχουν το ευκαιριακό συμφέρον από την προσωρινή τους θητεία, η κρίση δεν αγγίζει εκείνους που διατηρούν άμεση σχέση και διασύνδεση με αυτό, όπως πχ. τα αιρετά μέλη, τα στελέχη των δημοσίων οργανισμών, τις μεγάλες εγχώριες και πολυεθνικές επιχειρήσεις που εξασφαλίζουν μετά ανταλλάγματος ευνοϊκή μεταχείριση κλπ.

Η μεθόδευση της οικονομικής ζωής αποτελεί τμήμα της προσπάθειας να ελεγχθεί η πνευματική και η υπόλοιπη ζωή του πολίτη. Έτσι, με την υποβάθμιση παιδείας, την αναποτελεσματική δημόσια υγεία, την προβολή αδιέξοδων και διασπαστικών μηνυμάτων από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τη διαφθορά και δυσλειτουργία σε κάθε τομέα επιχειρείται, τελικά, η μετατροπή του πολίτη σε άβουλο αντικείμενο, χωρίς παρελθόν, παρόν και μέλλον, με μηδενικές επιλογές, με ψευδές αίσθημα ελευθερίας και με ανύπαρκτη κλασική μόρφωση. Ένας άνθρωπος που παράγει και καταναλώνει ελάχιστα, που εργάζεται και ζει στο όριο των δυνατοτήτων του και που είναι συνεχώς αγχωμένος, διαθέτει ευρεία ανοχή και δεν αντιδρά σε καμία εξωτερική απόφαση, ακολουθεί κατά γράμμα τις εκάστοτε επιταγές και συμφέρει απόλυτα στο κράτος γιατί είναι φθηνός, πειθήνιος και ανεύθυνος.

Τους περασμένους δύο αιώνες των κοινωνικών αναταραχών και πολιτικών πειραμάτων, τα κράτη επιθυμούσαν ανοιχτά τον θάνατο των πολιτών τους (πχ. στη Γερμανία και τη Ρωσία), αλλά όταν οι επιστήμονες διαπίστωσαν την αναποτελεσματικότητα τέτοιων τακτικών πρότειναν τη διατήρηση των πολιτών σε κατάσταση "κοινωνικού κώματος". Βέβαια, το σύνολο της πολιτικής δεν πηγάζει από το εκάστοτε μικρό Εθνικό κράτος, αλλά από το Διεθνές, το οποίο έχει την δύναμη να επιβληθεί στο πρώτο.-