Η ακροδεξιά Ευρώπη

Τους τελευταίους μήνες, ή καλύτερα τα τελευταία χρόνια ακούγεται πολλές φορές η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και η

διαχείριση της. Ωστόσο, θα πρέπει να υπάρξει μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Είναι αναμφίβολη, παρουσία της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και τον κόσμο, όπως κι αυτή της ακροαριστεράς, βασισμένη σε μια ακραία πολιτική θεωρία , του εθνικισμού από την μια και της λαϊκής δημοκρατίας από την άλλη, με την μορφή της αναρχίας. Τα πολιτικά αυτά τερατουργήματα, έρχονται να καλύψουν την ανεπάρκεια του κεντρώου δεξιού και αριστερού χώρου, να εκφράσει πολιτικές και να πρωτοστατήσει στις εξελίξεις.

Τόσο η ακροδεξιά, όσο και η ακροαριστερά κινούνται σε μια πολιτική αναίρεση της ιδεολογίας τους, εφόσον δρούνε σ’ ένα πολιτειακό σύστημα που δεν τους εκφράζει, είναι οξύμωρο να καταδιώκεις με μανία την κοινοβουλευτική δημοκρατία και ταυτόχρονα, να μετέχεις σε εκλογικές αναμετρήσεις, ανάδειξης μελών του Κοινοβουλίου, ή του πρώτου πολιτειακού άρχοντας, μιας Κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Όμως αυτός ο οξύμωρος τρόπος δράσης, φανερώνει ταυτόχρονα και την ουσία της ανάδειξης τους. Στο βάθος δεν επιδιώκουν την ποσοτική τους ανάδειξη, ή την ανάληψη της διακυβέρνησης, αλλά την επιβολή μέσα στην καθημερινότητα μιας κοινωνίας, των ιδεολογιών και των πεποιθήσεων τους. Η νίκη των άκρων βασίζεται στην υποτίμηση και εξαθλίωση του κοινοβουλευτισμού στα μάτια των πολιτών, αν αυτό συμβεί βήμα-βήμα, τότε εύκολα θα μπορεί να γίνει μια επανάσταση με την εγκαθίδρυση μια πολιτικής, ή στρατιωτικής δικτατορίας, εκ δεξιών και εξ ‘ αριστερών μιας δικτατορίας του προλεταριάτου. Θα πρέπει ν’ αναγνωριστεί ότι αν δούμε κυριολεκτικά τους πολιτικούς όρους που εκπροσωπούν αμφότερα τα άκρα, θα είναι δυνατόν να χαρακτηριστούν εν δυνάμει πραξικοπηματίες του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Επομένως, ίσως θα ήταν καλό με βάση τα παραπάνω ν’ αναλογιστούμε, μήπως οι ιδέες της ακροδεξιάς, έχουν επιβληθεί και αλλοιώσει την ίδια την Ευρώπη, σε σημείο που να θεωρείται ότι έχουμε πλέον μια ακροδεξιά Ευρώπη, που συνεχώς γιγαντώνει τ’ αντίστοιχα πολιτικά κόμματα;

Αυτό που σήμερα ενδιαφέρει τα κόμματα του Ευρωσκεπτικισμού, είναι η επικράτηση πολιτικών απομόνωσης και εσωστρέφειας στην γηραιά ήπειρο. Η συρρίκνωση της, που παράλληλα θα συνδυάζεται με την δική τους άνοδο. Ούτε η Αυστρία, ούτε η Ολλανδία, πόσο μάλλον η χθεσινή Γαλλία, μπορούν να ομιλούν για νίκη εναντίον του λαϊκισμού, όταν ακόμα και στην Ελλάδα, η ακροδεξιά έχει πετύχει τον στόχο αναδεικνυόμενη σε τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη με προοπτική διακυβέρνησης, καθώς λαμβάνει συνταγματικά την τρίτη διερευνητική εντολή, πόσο μάλλον η παραπάνω χώρες στις οποίες αναδεικνύεται δεύτερη, ως αξιωματική αντιπολίτευση, είτε περνά στο δεύτερο γύρο διεκδικώντας καθαρά την προεδρία της δεύτερης ισχυρής και ιστορικής χώρας της Ένωσης. Αυτό που επεχείρησε το πετυχαίνει προοδευτικά, αναλαμβάνει τον ρόλο δυναμίτη στην διάλυση της Ευρώπη και στρέφοντας την σε μια εθνικιστική απομόνωση.

Ο Μακρόν μπορεί να πέρασε πρώτος στον δεύτερο γύρο και να θεωρείται, δημοσκοπικά πάντα, επόμενος Πρόεδρος των Ηλυσίων Πεδίων, ωστόσο έχουν αλλάξει  οι σημερινές πολιτικές επιλογές, μ’  αυτές του παρεθλόντος,  όταν ο πατήρ της Μαρίν Λεπέν, συνδιεκδικούσε μαζί με τον Ζακ Σιράκ, περνώντας στον δεύτερο γύρω, τον προεδρικό θώκο. Τότε εκφράζονταν ενδεχομένως μια αποδοκιμασία στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και τον στηριζόμενο του υποψήφιο Ζοσπέν, σήμερα επικρατούν εντελώς διαφορετικά πολιτικά δεδομένα, με παγκόσμιες διαστάσεις. Η Γαλλία του 2017, μαζί και η Ευρώπη, καλούνται να διαχειριστούν, την συρρίκνωση τους, τα επαπειλούμενα δημοψηφίσματα άλλων χωρών για την έξοδο τους, την νομισματική κρίση, το μεταναστευτικό και κυρίως την Ισλαμική τρομοκρατία, που δεν δρα, τουλάχιστον στην Ευρώπη, ως αντίποινο του συριακού προβλήματος, αλλά ως μια ακραία θρησκευτική έκφραση του Ισλάμ, εναντίον και του ιδίου και του Χριστιανισμού, από Ευρωπαίους πολίτες τρίτης και τέταρτης γενιάς, που έχουν γεννηθεί, μεγαλώσει και εγκολπωθεί στις ιδέες και τις αξίες του ευρωπαϊκού ιδεώδους. Άρα λοιπόν, είναι πολύ πιθανόν να δούμε την ακροδεξιά και σε θέση διακυβέρνησης, καθώς οι προκλήσεις των Τζιχαντιστών όλο ένα και αυξάνονται, ενισχύοντας την πολιτική φαρέτρα της Μαρίν Λεπέν.

Παρ’ όλα αυτά, η άνοδος της ακροδεξιάς, γεννάται από την μετάλλαξη της Ευρώπης σε μια εσωστρεφή εθνικιστική Ένωση, η ακροδεξιά Ευρώπη, αναδεικνύει την ακροδεξιά ως πολιτικό φορέα.

Η Ευρώπη, επεχείρησε ν’ αλλοιώσει την ταυτότητα των εθνών-κρατών της, πολτοποιώντας τα διαφορετικά  ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία, σε μια άμορφη ένωση, κατά τα πρότυπα τω Η.Π.Α.. Αυτή ακόμα και σήμερα αντί ν’ αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την στήριξη των μελών της, συντηρεί απόψεις που κάνουν λόγο για Ευρώπη του Βορρά και του Νότου, πόση αδυναμία και πολιτικό εγλωβισμό κρύβει αλήθεια η Σύνοδος των χωρών του Νότου, που αναγκαστικά εκ των πραγμάτων συνέβη, ενώ θα έπρεπε να συζητάται η διεύρυνση της ήδη υπάρχουσας. Μια πραγματική Ευρώπη, θα μπορούσε να είχε εκμηδενίσει πολιτικά τον Εντοργάν, να έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην ειρήνη των Βαλκανίων, στον εξευρωπαϊσμό τους και την ομαλή δημοκρατική λειτουργία τους. Πόσο κοντά στις αρχές και αξίες της ήταν, τον Νοέμβριο του 2015, η διαπραγμάτευση με την Τουρκία, ανθρώπων, έρμαιων των λαθρεμπόρων, για να εξυπηρετήσει της ναζιστικές ιδεοληψίες της Γερμανίας και των χωρών του πρώην Ανατολικού μπλοκ. Τα κλειστά σύνορα και η υποχρέωση των χωρών της Μεσογείου, να σηκώσουν το βάρος των προσφυγικών εισροών, σε τι διαφέρουν από τα κλειστά σύνορα της Λεπέν και το τείχος του Μεξικού του Τράμπ.

Σήμερα η Ευρώπη, σκέφτεται, μιλά και ενεργεί ως μια ακροδεξιά κλειστοφοβική Ένωση. Η ίδια δημιουργεί την ακροδεξιά, τα δικά της κενά, δίνουν σ’ εκείνη την ευκαιρία να τα καλύψει και να προβάλλει τις θέσεις της στην κοινωνία. Είτε τρίτη, είτε δεύτερη, δεν έχει θέμα, βρίσκεται ήδη σε μια δυναμική κίνηση, για να καταλάβει χώρα-χώρα την εξουσία και να διαλύσει την Ευρώπη. Η πολιτική ανεπάρκεια των ευρωπαίων πολιτικών, η άρνηση της ίδιας της Ένωσης, να ξεπεράσει τον εαυτό της και από μια εμπορική συναλλαγή, όπως ορθά την χαρακτήρισε ο Τράμπ, να μετατραπεί σε μια παγκόσμια προοδευτική δύναμη, διατηρώντας την εθνική ιδιοπροσωπία των μελών της, θα χαρίσεις χρυσές ευκαιρίες ανάδειξης  της ακροδεξιά. Τα άκρα δουλεύουν αργά, φορούν τον χιτώνα του κοινοβουλευτισμού, ως προβατόσχημοι λύκοι και σταδιακά αποκαλύπτονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα,  ο Ερντογάν, επέβαλε την κυριαρχία του μέσα από ένα κοινοβουλευτικό πολίτευμα, προβάλλοντας τους κινδύνους της τρομοκρατία, οικειοποιώντας τον πατριωτισμό τον Τούρκων και  εκμεταλλευόμενος πλήρως την παρακμή του αντιπολιτευτικού πολιτικού και μη, κόσμου προς αυτόν.

Κάπως έτσι χτίζουν και τα άκρα το μέλλον της Ευρώπης, εκμεταλλεύονται στο έπακρο την χρεωκοπία των λεγομένων κομμάτων και παρατάξεων της κοινοβουλευτική δημοκρατίας. Σημαίες στον αγώνα τους, το έθνος από τα δεξιά και η δημοκρατία από τα αριστερά.-

 

Τρυφωνόπουλος Γεώργιος

Θεολόγος

Αμύνταιο, 53200

tgeorgiosam@gmail.com

6987221930