Ορεινές διαδρομές: Σμόλικας (ΦΩΤΟ)

Ο Σμόλικας, για τους φίλους της ορειβασίας, είναι ίσως ο δημοφιλέστερος προορισμός μετά τον Όλυμπο και τη Δρακόλιμνη

της Τύμφης (Γκαμήλα).

Η πυραμίδα της κορυφής του, με τις απότομες κλίσεις, μαγνητίζει, προσελκύει κάθε ορεινό πεζοπόρο, ιδιαίτερα όταν χαλαρώνει εντός του βαρυτικού πεδίου του, στις όχθες της Δρακόλιμνής του!

Το να ανέβεις στην κορυφή του, αποκτά την εκδοχή μιας Ιθάκης ορειβατικής!

Το μονοπάτι μετά τη Δρακόλιμνη έχει κατεύθυνση ανατολική και σιγά σιγά παίρνει την ανηφόρα.

Στην αρχή είναι ευδιάκριτο, καλοσχηματισμένο, δεν το χάνεις.

Κερδίζοντας όμως ύψος, ακολουθείς κόκκινα σημάδια σε πέτρες και σημαδούρες -οδηγούς από σωλήνα, που πολλές είναι πεσμένες από το χιόνι του χειμώνα.

Είναι τραχύ, ανώμαλο και όσο πλησιάζουμε στην αλπική ζώνη όλο πέτρα.

Η ανηφόρα είναι δύσκολη, βασανιστική, σε εξουθενώνει μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Όμως αυτή σε οδηγεί στην κορυφή.

Τα πόδια βαραίνουν, τα βήματα όλο και μικραίνουν αλλά σιγά και σταθερά πλησιάζουμε. Σύντομες στάσεις, λίγες γουλιές νερό, γρήγορες ματιές προς την κορυφή, συνεχίζουμε. Στη μέση της διαδρομής διασχίζουμε το τελευταίο αλπικό λιβάδι.

Η κλίση του μονοπατιού γίνεται ηπιότερη, ο ρυθμός μας κατεβάζει στροφές.

Τα γαυγίσματα μιας σκυλίτσας που συντροφεύει το τσομπάνο καθώς βόσκει το κοπάδι του, τόσο ψηλά, το ακούμε ως ένα μουσικό διάλλειμα στην κοπιώδη ανάβασή μας.

Πλησιάζουμε στην κορυφή.

« Τα φθάσιμον εκεί ειν’ ο προορισμός σου».

Την βλέπουμε λίγο πιο ψηλά, γοητευτική σαν αρχαία λήκυθο.

Ο Ηλίας ήδη έχει φθάσει. Είναι εκεί.

«Λίγο ακόμα να σηκωθούμε,

Λίγο ψηλότερα…

Λίγο ακόμα θα ιδούμε…»

                           (Σεφέρης)

Το μονοπάτι πιο απότομο, σε γειώνει.

Τελευταία στάση, τελευταία γουλιά νερού, τελική ανάσα και να είμαστε στην κορυφή. 2.637μ. ύψος.

Στην δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας.

Μας κατακλύζουν συναισθήματα πληρότητας και ικανοποίησης. Νιώθουμε πως το μέρος δονείται από την παρουσία μας.

Δυο αλεξικέραυνα υπογραμμίζουν την επικινδυνότητα της κορυφής  σε βροχερό καιρό.

Η ματιά μας, άπληστη, περιπλανιέται στον ορίζοντα.

Είμαστε ευνοούμενοι.

Ο καιρός εξαιρετικά θαυμάσιος.

Η ατμόσφαιρα διαυγής. Η θέα, που ρουφάει η ματιά μας, συγκλονιστική.

Ανατολικά στον πιο μακρινό ορίζοντα, πάνω από την καλοκαιρινή αχλύ, προβάλλουν οι ψηλές κορυφές του Ολύμπου. Λίγες είναι οι φορές, που ο Όλυμπος είναι ορατός από το Σμόλικα. Κι όταν φαίνεται είναι για να στείλει το μήνυμα στο Γέρο ( την ψηλότερη κορυφή του Σμόλικα) ποιος έχει τα πρωτεία σε ύψος.

Στα νότια ολάκερη η Τύμφη.

Μας καθηλώνει το φοβερό ανάγλυφό της, η πληθωρική παρουσία της. Ιδιαίτερα η Γκαμήλα, η Τσούκα Ρόσσα, η Αστράκα.

Ορθοπλαγιές, λούκια, σάρες…

Η επιτομή του κάθετου!

Στα βόρεια ο ιστορικός Γράμμος, το πολύπαθο βουνό, με τις κορυφές του και τις πλαγιές του. Το θέατρο των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη διάρκεια του εμφυλίου!

Χαμηλά με κατακόκκινα κεραμίδια, το χωριό Κεράσοβο.

Δυτικά η λεκάνη της Κόνιτσας και η Νεμέρτσικα.

Κι ολόγυρα, παντού άλλα βουνά. Μόσια, Βίτσι, Σινιάτσικο, Βέρμιο, Καϊμακτσαλάν, Λάκμος, Τζουμέρκα, η Βασιλίτσα, το αυγό, η Φλέγγα.

«Μεγάλος είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου».

Τα αποταμιεύουμε όλα στην κιβωτό των εμπειριών, των αναμνήσεων!

Επιστρέφουμε.

Ο κατήφορος απαιτεί περισσότερη προσοχή, αυτοσυγκέντρωση εκατό τα εκατό.

Το διαβρωμένο μονοπάτι είναι σαθρό και γι αυτό επικίνδυνο.

 Τα διαστρέμματα καιροφυλακτούν, οι τετρακέφαλοι των μηρών σε εγρήγορση.

Είναι όμως πιο εύκολη η κατάβαση. Εμπεδώνουμε με ευκολία την ομορφιά του τοπίου, στις λιγότερες στάσεις μας.

Η Δρακόλιμνη του Σμόλικα, ορατή συνέχεια από ψηλά, καρδιόσχημη, στο χρώμα του ουρανού, θυμίζει το πέρασμα των αιώνων, την αέναη διαμόρφωση του φλοιού της γης από την εποχή των παγετώνων.

Οι μικροί τρίτωνες, μοναχικοί κολυμβητές στα δροσερά νερά της, την καθιστούν ιδιαίτερο βιότοπο.

Καθρεφτιζόμαστε για δεύτερη φορά στα καθαρά νερά της ( η πρώτη ήταν στο ανέβασμα) και παίρνουμε τις τελευταίες ανάσες ξεκούρασης, πριν το τελευταίο κομμάτι της επιστροφής ως την στάνη των κτηνοτρόφων, όπου έχουμε αφήσει το SUBARU.

Στη Δρακόλιμνη φτάσαμε αρκετά γρήγορα και εύκολα ακολουθώντας το μονοπάτι 03 από την τοποθεσία, στην οποία καταλήγει  ένας καλής βατότητας δασοκτηνοτροφικός δρόμος, που έχει αφετηρία το χωριό Πάδες της Κόνιτσας και στην οποία υπάρχει σε λειτουργία μαντρί και καλύβα κτηνοτρόφων από την Παραμυθιά.

Το μονοπάτι εκτυλίσσεται ανάμεσα σε αραιό δάσος λευκής Πεύκης (ρόμπολο), έχει ήπιες κλίσεις, είναι εύκολο και ακίνδυνο.

Γρήγορα συναντιέται, στο διάσελο της Μαγγουρίδας, με το μονοπάτι που έρχεται από το καταφύγιο του Σμόλικα στο Παλιοσέλι.

Η διαδρομή του είναι πανέμορφη.

Τεράστια ρόμπολα ζωντανά και νεκρά από αέρηδες ή κεραυνούς, αλπικά λιβάδια, όπου βόσκουν κοπάδια πρόβατα συνθέτουν ειδυλλιακές εικόνες.

Η θέα και από εδώ είναι έξοχη.

02 Αυγούστου 2017

Στοιχεία διαδρομής: Αυθημερόν.

Δασικός δρόμος: Πάδες -Στάνη κτηνοτρόφων: 10 χιλιομ.

Στάνη- Δρακολιμνη:2,5 χιλιομ.

Δρακόλιμνη – Κορυφή: 2 χιλιόμ.

Χαμηλότερο υψόμετρο: 1900μ.

Ψηλότερο                        : 2637μ.

Θ.Τραϊανός

Φωτογραφίες: Γ. Τραϊανός