Μικρές περιπλανήσεις στις εξοχές του Αμυνταίου: Στο Λόφο (ΦΩΤΟ)

Στις αρχές της 10ετίας του 1960, όντας μαθητές του Γυμνασίου Αμυνταίου, μετά τον υποχρεωτικό κυριακάτικο εκκλησιασμό, η

παρέα μας, έτσι χωρίς καμιά προετοιμασία, αυθόρμητα, με τα καλά μας ρούχα, με λιακάδα ή ακόμη και με χιόνι, ανεβαίναμε στο Λόφο, στα νότια της πόλης, όπου σήμερα ορθώνονται κεραίες κινητής τηλεφωνίας.

Ήμαστε ο Πέτρος Χρηστίδης, ο Κώστας Βάσος, ο Γιάννης Πελοπίδας κι εγώ.

Αν ήταν και κάποιος άλλος να με συγχωρεί, δεν το θυμάμαι.

Η αγάπη για τη φύση και η ροπή για αποδράσεις και περιδιαβάσεις σε λόφους, βουνά και ρουμάνια είναι εξ απαλών ονύχων.

Παίρναμε το δρόμο για τα «πευκάκια» σημερινή οδός Α, Παπανδρέου, στη συνέχεια οποιονδήποτε χωματόδρομο στα αριστερά, διασχίζαμε αμπέλια και χέρσα χωράφια, αν είχε περάσει ο τρύγος φιάχναμε «μπίρκα», μαζεύαμε δηλαδή τα τσαμπάκια σταφυλιού, που είχαν μείνει στις κορυφές των κλημάτων, περνούσαμε από «μέζτες», δρασκελίζαμε την αντιαρματική τάφρο, απομεινάρια της υπάρχουν ακόμη, και μέσα από το πευκοδασύλλιο, φτάναμε στην κορυφή.

Καθόμαστε καταγής, χαράζαμε τα αρχικά του ονόματός μας σε πέτρες, για να αποθανατιστούν ίσως (πρώιμος ρομαντισμός) αλλά την επόμενη φορά, που ανεβαίναμε, δεν τα βρίσκαμε, συζητούσαμε , φιλοσοφούσαμε όμως και εμβάζαμε.

Είχαμε κιόλας νιώσει τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς!

Μια φορά κατεβήκαμε από τη νοτιοανατολική πλευρά και διασχίσαμε μια χαράδρα με κατακόρυφα πρανή από ψαμμίτη.

Την είχε σμιλέψει, στο πέρασμα του χρόνου, το βρόχινο νερό με το καλέμι του.

Μας είχε εντυπωσιάσει πολύ και ήταν η πρώτη φορά που διαπιστώναμε, που συνειδητοποιούσαμε την καταλυτική δύναμη της διάβρωσης.

Αυτής της πεζοπορικής διαδρομής, που έρχεται από το άδολο παρελθόν, μια παραλλαγή της, μια εκδοχή της, πεζοπορώ συχνά, εδώ και λίγο καιρό.

Είναι μια θαυμάσια διαδρομή για περπάτημα σε χωματόδρομο και με λίγο ανήφορο για περισσότερη άσκηση.

Από τα κολονάκια υψομέτρου της κορυφής, που είναι δύο, ένα της Γ.Υ.Σ. (1956) και ένα της Ο.Χ.Κ.Ε. πρόσφατο, ένα μπαλκόνι στα 730μ. περίπου ύψος,η θέα ολόγυρα είναι  τοπ.

Τα τοπογραφικά χαρακτηριστικά της περιοχής φαίνονται όλα και είναι πανέμορφα.

Το πήγαινε έλα της διαδρομής είναι από 7 ως 8 χιλιόμετρα ανάλογα με το εύρος της περιδιάβασης στην κορυφή.

Το κείμενο αυτό, αναδρομικό, αυτοαναφορικό, νοσταλγικό, έχει ανακληθεί, ως προς το πρώτο σκέλος του από την κιβωτό των παιδικών αναμνήσεων και αφιερώνεται με συγκίνηση στο φίλο Πέτρο Χρηστίδη, με τον οποίο συνοδοιπορήσαμε αμέτρητες φορές ( κυριολεκτικά και μεταφορικά) και αναρριχηθήκαμε μαζί την πρώτη φορά στο Μύτικα του Ολύμπου.

Επίσης και οι φωτογραφίες, που συνοδεύουν το κείμενο, αφιερώνονται στον Πέτρο, ως ελάχιστη τιμή  για την αναγνωρισμένη αγάπη του για τη φωτογραφία και τη τέχνη της, την οποία καλλιέργησε με πολλή επιτυχία.

Είμαι βέβαιος ότι, θα μου ξανάλεγε πως η τοπιοφωτογράφιση, δεν είναι τέχνη αλλά αντικειμενική αποτύπωση της φύσης και ότι θα ξανασυμφωνούσε στο πως, κάθε φωτογράφιση και επομένως και τοπίου είναι ντοκουμέντο του χρόνου και του χώρου της στιγμής της φωτογράφισης και για αυτό συγκινεί και αρέσει.-

Αμύνταιο 05 Οκτωβρίου 2017

Θανάσης Τραϊανός