Το πρωτοείδαμε μαθητές του Δημοτικού Σχολείου,
πηγαίνοντας στη Βεγόρα για πηλό. Τον χρειαζόμασταν στο μάθημα της χειροτεχνίας.
Στη φαντασία μας έμοιασε να είναι αγκιστρωμένο
στον ουρανό και χωρίς δεύτερη
σκέψη, λες και μας τράβηξε από το μανίκι, σκαρφαλώσαμε ως εκεί, ίδια αγριόγιδα!
Θυμάμαι πως το επαναλάβαμε κι άλλες φορές.
Ξεκινούσαμε από το «ανοιχτό», μια αλάνα, ένα μεγαλοοικόπεδο, που πολύ αργότερα
ενέδωσε κι αυτό στη σαγήνη της αντιπαροχής, πολύ κοντά στο Σχολείο μας, το 2ο
Δημοτικό Σχολείο Αμυνταίου, όπου μάλιστα ανάβαμε τη φωτιά στα Τσιριβάρβαρα και
παίζαμε ολημερίς μπάλα ΑΡΗΣ-ΠΑΟΚ, δρασκελίζαμε τις γραμμές του τρένου,
ανηφορίζαμε στο χωματόδρομο για την Αγία Βαρβάρα, προσπερνούσαμε με λίγη
ανησυχία στα φυλλοκάρδια μας την καλύβα του αγροφύλακα, του θεματοφύλακα της
αγροτικής ιδιοκτησίας, γιατί κάπου-κάπου τρυγούσαμε αλλότριους καρπούς, στο
ύψος της Αγίας Βαρβάρας ο δρόμος τότε πήγαινε ανατολικά, βλέπαμε με δέος,
φραγμένους με αγκαθωτό σύρμα, τους αεραγωγούς του ορυχείου, κατηφορίζαμε προς
τη Βεγόρα, ξεδιψούσαμε στη βρύση κάτω από ένα καραγάτσι και κόβοντας δρόμο
καταλήγαμε στους πρόποδες του βουνού κι από την κόψη του φτάναμε, σχεδόν
ακούραστα, στο Πολυβολείο.
Ευχαριστιόμασταν την κατάκτηση του «Έβερεστ» σαν τον
Έντμουντ Χίλαρι και τον Τένσινγκ Νοργκάι (λίγα χρόνια νωρίτερα το 1953 είχε
συντελεστεί η κατάκτησή του) με την παιδική μας φαντασία να οργιάζει.
Δεν συνεχίσαμε ποτέ πιο πάνω και επιστρέφαμε από τον
ίδιο δρόμο.
Οι γονείς μας ούτε μας έψαχναν ούτε ρωτούσαν.
Άλλες οι προτεραιότητές τους.
Μοχθούσαν όλη μέρα στο χωράφι...
Μόνο μετά το πρώτο μούχρωμα και αν ως τότε δεν είχαν
καμία ένδειξη για την παρουσία μας κάπου κοντά, έβγαιναν να ρωτήσουν.
Αν παίζαμε «Νορμανδία», νυχτερινό παιχνίδι της
εποχής, αργούσαμε λίγο περισσότερο, αλλά δεν ανησυχούσαν γιατί διαδραματιζόταν
στα όρια της γειτονιάς και μας άκουγαν.
Τα απογεύματα του Νοέμβρη και περισσότερο τα
Σαββατοκύριακα, περιπλανιόμασταν στα παρατημένα χωράφια μετά την Πράβα Γκορίνα
ή τη Ζμρλια για να μαζέψουμε βαλιάφτσες (αφάνα;) ένα χαμηλό αγκαθωτό θάμνο, το
παραδοσιακό, οικολογικό, εξαιρετικό καύσιμο για τη φωτιά στα Τσιριβάρβαρα.
Η ροή της άμμου στην κλεψύδρα του χρόνου συνεχίζεται
αδιάλειπτα και σήμερα, πέντε ντουζίνες χρόνια μετά, συνειδητοί πια πεζοπόροι,
ακολουθήσαμε νοσταλγικά τις πατημασιές των άγουρων εκείνων χρόνων.
Από την εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, στη
Βεγόρα, πήραμε το μονοπάτι, σκαρφαλώσαμε στα βράχια κι από την ίδια κόψη του βουνού,
βρεθήκαμε στο Πολυβολείο.
«Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν» (Μ.
Ρασούλης).
Παρελθόν, παρόν και μέλλον ένα αμάλγαμα.
Τα αγριόγιδα της δεκαετίας του 1950 (παραφράζοντας
στίχους του Λ. Παπαδόπουλου από το «Σαββατόβραδο στην Καισαριανή») μοιάζουν με
αμάξι γέρικο στην ανηφόρα!
Δεν γυρίσαμε πίσω…
Συνεχίσαμε το ανέβασμα, βρεθήκαμε στο λαιμό του
βουνού και πολύ σύντομα στο σπιτάκι της γεώτρησης του κτήματος ΑΛΦΑ στη
Σαμαρόπετρα.
Βόρεια και ανατολικά οι λίμνες Πετρών και Οστρόβου,
νότια ο κάμπος της Βεγόρας και των άλλων χωριών και προς το Αμύνταιο και τον
Άγιο Παντελεήμονα οι αμπελώνες Ντρούμο, Αγία Βαρβάρα, Σαμαρόπετρα, Ράστο σε
χρώματα πρώιμου φθινόπωρου.
Ένα τεράστιο σμήνος μαυροπούλια , πάνω από τα
κεφάλια μας, σε αυτοσχέδιους σχηματισμούς συμπληρώνει τη ζωγραφιά ενός
φθινοπωρινού απογεύματος και καθυστερεί την απομάγευσή μας, από την αναβίωση
μιας ακόμη πεζοπορικής διαδρομής.
Αμύνταιο 18-10-2017
Θ. Τραϊανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Α. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των αποστολέων τους.
Β. Θερμή παράκληση, τα σχόλια να είναι κόσμια, ώστε να συνεισφέρουν στο διάλογο.
Γ. Δεν δημοσιεύονται σχόλια:
1.-Υβριστικoύ χαρακτήρα
2.- Γραμμένα με greeklish
3.- Με προσωπικό περιεχόμενο
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.