Θανάσης Γερμανίδης, ο ποιητής

 Όλγα Μούσιου Μυλωνά

Σχολική Σύμβουλος Π.Ε.

Πόση αγάπη κι έκπληξη μπορεί να σε περιμένει μετά από μια δύσκολη μέρα στο γραφείο σου… Δώρο καρδιάς η ποιητική συλλογή του Θανάση Γερμανίδη… Την κρατάω στα χέρια μου… και

διαβάζω με λαχτάρα το περιεχόμενό της… ξανά και ξανά…

Κρατάω στα χέρια μου ένα ελκυστικό ποιητικό δημιούργημα… που αποτυπώνει όμορφες πτυχές της ζωής και της ψυχής… «Μνήμες»… του Φλωρινιώτη Θανάση Γερμανίδη… από τις «Φλωρινιώτικες Εκδόσεις» του Ιωάννη Αριστείδου… με εκφραστικό καλλιτεχνικό εξώφυλλου του Φλωρινιώτη εικαστικού Σωτήρη Λιούκρα… Δική μας υπόθεση δηλαδή…

Ο Θανάσης ο Γερμανίδης… ο συνεργάτης από τα παλιά… ο σύντροφος της πολιτικής και της αυτοδιοίκησης… ο αγνός συμπατριώτης… ο ευγενής και ωραίος Θανάσης του πολιτισμού… ο άριστος δάσκαλος… ο γοητευτικός άντρας… ο ευθύβολος πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου… ο Θανάσης της Βουλής των Ελλήνων… ο Θανάσης της αιώνιας Χριστίνας… ο αγαπημένος φίλος… ο αισθαντικός Φλωρινιώτης… ο ποιητής…

Βυθίστηκα στην ποίησή του και διάβασα πολλές φορές τις δημιουργίες του… τις λιτά γλαφυρές… πυκνές και αιχμηρές… ζουμερές και τρυφερές μαζί... Πυκνός και περιεκτικός, μα εύληπτος ο ποιητικός του λόγος… Δίστιχα, τρίστιχα, τετράστιχα… Όλα ταχτοποιημένα αρμονικά, με τάξη και με στοίχιση…

Ύμνοι των αγνών ερώτων της νιότης… ποιήματα φορτωμένα μνήμες βασανιστικές και καημούς φλωρινιώτικους… Ναι, φλωρινιώτικους, γιατί αλλιώτικοι οι καημοί του κάθε τόπου…

Αλλά και ολοφυρμούς άλλων τόπων ελληνικών… γιατί ο Θανάσης, από μικρός «μετανάστης» της πολιτικής βίας, «προσφυγόπουλο» στον τόπο του, κρύβει πάντα μέσα στην καρδιά του ένα τραύμα διαμπερές… που φωτίζει την ψυχή και δίνει αγαπητική διάσταση στον λόγο και στη δράση του…

Άφθονες οι πολιτικές αναφορές… οι αγώνες της νιότης… η χούντα και το επικό Πολυτεχνείο… οι πληγές του εμφύλιου σπαραγμού… οι «χαρακιές στο σώμα»… ο Εφιάλτης που τριγυρνάει ακοίμητος κάθε εποχή… η αιμορραγία της μετανάστευσης…

Βαθιά κοινωνική ματιά σε όλα… παντού… «η λάβα της οργής» για το άδικο που εκτινάσσεται από τα «θεϊκά ηφαίστεια» κι αποδίδει τη δικαιοσύνη… και στεφανώνει την αγάπη για τον άνθρωπο…

Ποιήματα επωδοί στον «χρόνο που χάνεται και φεύγει, στα καλοκαίρια που λιγοστεύουν… στους φίλους που λιγοστεύουν…», ήχοι και μυρωδιές που ξεχνιούνται…

Μνήμες θερισμού… παυσίλυπα… ακεσώδυνα ποιήματα… ο τόπος, τα αμπέλια, οι πλαγιές, οι κάμποι, τα ποτάμια, οι Πρέσπες του ονείρου, η γη, η μήτρα μας, η μητέρα γη… όλα βουτηγμένα στο άρωμα της φλαμουριάς… της φλωρινιώτικης… που πλημμυρίζει τις δροσερές θερινές μας νύχτες...

Υπαρξιακά θέματα… η πίκρα του τέλους… οι «ανέραστες στιγμές»… η βαθιά αγάπη της χαμένης μάνας… που η απώλειά της είναι η πιο βαθιά χαρακιά στη μνήμη… «Μάικο, μητέρα μου, η ψυχή σου ανταμώνει τον ήχο του ποταμιού»…

Η «εσωτερική μας αταξία»… ο πόνος του ανεκπλήρωτου… που κατατρύχει την κάθε ανθρώπινη ύπαρξη… οι «προσευχές που δεν εισακούστηκαν και οι Θεοί που ήταν απόντες»…

Και πάντα ο έρωτας… που καθρεφτίζεται σαν ήλιος στο ποτάμι της ψυχής… οι γυναίκες της νιότης που έφυγαν… η ομορφιά που βασιλεύει και χάνεται κι αυτή… «οι θωπείες σε σγουρόπλοκη κόμη»… «οι φιλήδονες χειλαψίες»...

Αλλά και η ελπίδα… που ανθίζει στα πρόσωπα των νεογέννητων παιδιών… η πίστη σε ένα μέλλον καλύτερο για όλους τους ανθρώπους… γιατί το όνειρο θα δυναμώσει τα φτερά του και θα πετάξει… και θα ’ρθουν και «οι μέρες οι ήμερες» και θα «χορτάσουν οι άνθρωποι έρωτα, ζεστό ψωμί, ρακί και μέλι»...

Όλα αυτά κι άλλα πολλά… καραβάκια που σε ταξιδεύουν ήρεμα, στοχαστικά, γλυκόπικρα, αισθησιακά στα πελάγη της σκέψης του δημιουργού τους…

Πολλές ευχαριστίες, Θανάση μου… για το δώρο σου, για το έργο σου… Ευτυχής για το κοινό μας δημιουργικό παρελθόν στον Δήμο της Φλώρινας… Ευτυχής που σε έχουμε ανάμεσά μας… να καταθέτεις το αδιαπραγμάτευτο υποδειγματικό ήθος σου… να χαράζεις διαρκώς στο πέρασμα των χρόνων στον πονεμένο τόπο μας το θετικό κι εκφραστικό σου αποτύπωμα…

Όλγα Μούσιου Μυλωνά

Σχολική Σύμβουλος Π.Ε.