Χάσαμε τη Ρεπούση

Γράφει ο Δημήτριος Τοπάλης

          Η Αριστερά, γενικώς και αορίστως, βγάζει πολλά …φρούτα ή μάλλον λουλούδια για μύρισμα. Ένα απ’ αυτά μεσουράνησε πριν

από λίγο καιρό χρησιμοποιώντας την περίφημη εκείνη λέξη «συνωστισμός»!!!

            Έψαξε για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και βρήκε ένα ευαίσθητο ιστορικά στοιχείο, την καταστροφή της Σμύρνης εν προκειμένω,  και θέλησε να προκαλέσει την κοινή γνώμη της χώρας μας.

            Εκεί που όλοι είδαν σφαγές, βιασμούς και λεηλασίες, η κ. Ρεπούση είδε «συνωστισμό» στα πλοία της παραλίας. Εκεί που όλοι είδαν φωτιές ουρανομήκεις κι άκουσαν το κροτάλισμα της φλόγας, που απλωνόταν από συνοικία σε συνοικία, η κ. Ρεπούση είδε «συνωστισμό» των κατατρεγμένων, που αλλόφρονες έτρεχαν να σωθούν από τα νύχια των αιμοβόρων Τούρκων δημίων. Εκεί που όλοι είδαν πνιγμένους και κατακρεουργημένους από τις ορδές των απολίτιστων Τσετών, η κ. Ρεπούση είδε «συνωστισμό» στις αποβάθρες της Σμύρνης.

            Εκεί που ορθώθηκε, εξαϋλωμένη  από τα φοβερά μαρτύρια, η γιγάντια μορφή του  Αρχιεπισκόπου Σμύρνης Χρυσοστόμου, η κυρία Ρεπούση είδε «συνωστισμό» των υποψηφίων Ελλήνων ταξιδιωτών, με το εισιτήριο στο χέρι, φαντάζομαι!!!

            Οι Τούρκοι, μετά την τρομερή αυτή καταστροφή, έστησαν στην πλατεία με το περίφημο ρολόι της Σμύρνης, ένα κακομούτσουνο άγαλμα, που παριστάνει, λέει, τον καλύτερο Τούρκο σφαγέα των Ελλήνων!  Η κυρία Ρεπούση δεν είδε αυτό το άγαλμα και δεν το μελέτησε ιστορικά, όπως όφειλε να κάνει. Μόνο το συνωστισμό των Ελλήνων είδε!!!

            Η ιστορία αυτή με κάποιους ανιστόρητους ιστορικούς δεν είναι σημερινή. Την ξεκίνησε ο Γραμματέας του ΣΕΚΕ (Το ΣΕΚΕ ήταν ο πρόδρομος του Κ.Κ.Ε.) Γιάννης Κορδάτος, που επανέγραψε την ιστορία του ελληνικού Έθνους, εκατό χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, στηριγμένος στις μαρξιστικές θεωρίες και στις υλιστικές απλοποιήσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος.

            Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Γιάννης Κορδάτος προσπάθησε να αχρηστέψει το έργο του Σπυρίδωνα Τρικούπη, του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, του Νικολάου Κασομούλη και πολλών άλλων ιστορικών, που στηρίχτηκαν στα απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη, στις αφηγήσεις των ίδιων των πρωταγωνιστών και στις αναμνήσεις των επιζησάντων.

            Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Γιάννης Κορδάτος προσπάθησε να μεταφέρει τα κομμουνιστικά, μαρξιστικά και υλιστικά μηνύματα του νεοϊδρυθέντος, τότε, κομματικού μηχανισμού, στο οποίο πίστευε, και να απλοποιήσει τα γεγονότα, με μοναδικό σκοπό, να δημιουργήσει σύγχυση και να σκορπίσει αμφιβολίες σε μεγάλα στρώματα του ελληνικού λαού.

            Σήμερα, που γκρεμίστηκε ο κομμουνιστικός παράδεισος και ελάχιστα υπολείμματα απομένουν διάσπαρτα στον κόσμο, όλοι αντιλαμβάνονται ότι, όσα έγραψε ο Γιάννης Κορδάτος, τα έγραψε με μία μοναδική σκοπιμότητα. Να ωφεληθεί το κόμμα του και να χτυπηθούν οι προεστοί και ο κλήρος,  που ήταν ταξικοί εχθροί του κομμουνιστικού καθεστώτος.

            Ένα δείγμα της προσφοράς του κλήρου στον αγώνα, έδωσε, από πρώτο χέρι,  ο Γιάννης Μακρυγιάννης με τα περίφημα αποφθέγματά του σχετικά με την ορθοδοξία, την πίστη και την πατρίδα. Αυτά όμως δεν τα έλαβε υπόψη του ο κομμουνιστής συγγραφέας, αν και δημοσιεύτηκαν μόλις το 1907 από το Γιάννη Βλαχογιάννη.

            Σ’ αυτό το κλίμα προσπάθησε να κινηθεί και η κυρία Ρεπούση με το «συνωστισμό» και το συγχωροχάρτι, που έδωσε στους Τούρκους Τσέτες, τους δημίους του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου.

            Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ένιωθε η κυρία αυτή, όταν έκαμνε αυτές τις δηλώσεις. Δεν ξέρω πόσο καλά οπλισμένη ιδεολογικά ήταν να αντιμετωπίσει την οργή εκατομμυρίων πολιτών. Δεν ξέρω ποιες και πόσες είναι οι γνώσεις της γύρω από το ακανθώδες αυτό θέμα. Η παράλειψη όμως μιας αντικειμενικής περιγραφής, σύμφωνα με τις διασωθείσες μαρτυρίες, η αποσιώπηση των θηριωδιών, που έχουν περιγραφεί και ομολογηθεί από εκατοντάδες Έλληνες αλλά και ξένους αυτόπτες μάρτυρες, δείχνει κάτι που δεν μπορεί να χωνέψει κανένας Έλληνας.

            Δείχνει τη μικρότητα του χαρακτήρα της και την επιμονή στην πρόκληση και την αλλοίωση των γεγονότων, ώστε η κοινή γνώμη να στραφεί αλλού και να …ξεχάσει αυτά που δεν ξεχνιούνται με τίποτε.

            Σήμερα η κ. Ρεπούση βρίσκεται κάπου  στην Ελλάδα, ξεχασμένη απ’ όλους, απομονωμένη επιστημονικά, αφοσιωμένη στη μελέτη για την εξεύρεση κάποιας νέας πρόκλησης, ώστε να λάμψει, ακόμη μια φορά, σα διάττοντας αστέρας. Μόνο που η λάμψη των διαττόντων αστέρων κρατάει κάποια …δευτερόλεπτα. Η πραγματική λάμψη είναι η λάμψη της αλήθειας και της αντικειμενικότητας.

            Όσο κι αν προσπάθησα το σημερινό κείμενο να το μετατρέψω σε πολιτική σάτιρα δεν μπόρεσα. Τα γεγονότα είναι τέτοια που δεν σου επιτρέπουν ούτε να διανοηθείς το χαμόγελο, που, ομολογουμένως, ομορφαίνει τη ζωή και μας λείπει  πάρα πολύ τώρα, στα χρόνια του κ. COLOTUMBA!!!

                                                                ΤΟΠΑΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

                                                            ΔΗΜΟΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ