Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Σαββάτῳ πρὸ τῶν Βαΐων, ἑορτάζομεν τὴν Ἔγερσιν τοῦ ἁγίου καὶ δικαίου, φίλου τοῦ Χριστοῦ, Λαζάρου τοῦ τετραημέρου

Άνθρωποι σε κάθε εποχή προσπαθήσαν να τον αντιμετωπίσουν, να ξεπεράσουν την παρουσία του. Μέσα από την εξουσία, την τέχνη, τον πολιτισμό, επεδίωξαν ν’ αποδράσουν απ’ αυτό το  γεγονός του θανάτου. Η παρουσία του επεσκιάζε τους πάντες,

κανένας θνητός δεν τον κοίταξε κατάματα, ο φόβος και η σκέψη του είχαν γίνει ένα με την ζωή. Αποτελούσε την τελική κατάληξη, την ολοκλήρωση της ζωής.

Μονάχα Εκείνος στέκεται απέναντι του, τον κοιτά και τον προστάζει κι αυτός υπακούει μπρος στην δύναμη της ζωής, μ’ έναν λόγο, κι αποβάλλει από τα σκοτάδια του, τον ήδη εδώ και τέσσερις μέρες νεκρό. Τον αγαπημένο φίλο Του Λάζαρο.

Ο Χριστός, είναι ταυτόχρονα Θεός και Άνθρωπος μαζί, κλαίει ως Άνθρωπος για τον φίλο Του, μα σαν Θεός  κυριαρχεί έναντι του θανάτου, γι’ αυτό μ’ έναν του λόγο, όπως όταν έδωσε ζωή στον άνθρωπο στην δημιουργία, τον ανακαλεί και πάλι στην ζωή. 

Ο Χριστός, σήμερα δείχνει την κυριαρχία της ζωής μπροστά στον θάνατο, την αδυναμία του δευτέρου να σταθεί και να φοβίσει πλέον. Στο τάφο του Λαζάρου γλυκοχαράζει η αυγή της νέας κι ατελεύτητης ζωής, της όντως Ζωής, που σε λίγο θα ξεπροβάλλει από το κενό μνημείο, για να ζήσει ο άνθρωπος, να φτάσει ανεμπόδιστα στο καθ’ ομοίωσιν, δηλαδή στην ένωση του με τον Θεό.-