Τα βαπτίσια της FYROM έγιναν, τα προβλήματα στην περιοχή μας παραμένουν

Στη φωτο εικονίζεται ρομαντικό ηλιοβασίλεμα,
 στην κοιλάδα του Αμυνταίου. Ποιος στη χάρη μας!!!

Γράφει η Κατερίνα Παπούλα

Πολύς κόσμος στα μέρη μου, χθες. Καλός κόσμος. Πρωθυπουργοί, βουλευτές, μεγάλες προσωπικότητες! Ιστορικοί, δημοσιογράφοι - ξένοι κι εντόπιοι - άλλοι φορούσαν γραβάτα, άλλοι όχι, άλλοι είχαν
καπέλο μαζί τους λες και πήγαιναν διακοπές ξερωγώ, τι να σας λέω! Ένα κέφι, μια χαρά, χάπυ μπέρθντευ και σέλφις, αγκαλιές, φιλοφρονήσεις, όμορφα πράματα! 

Κάποιοι από μας καμάρωναν που μας καταδέχτηκαν και κάνανε τη βάφτιση στα μέρη μας – ωραίο τοπίο, δεν μπορώ να πω! Τέτοια ομορφιά δεν τη συναντάς παντού! Η λίμνη στραφτάλιζε, μαγευτικά ασημένια και κομψή, ατάραχη σ’ αυτό που συνέβαινε - μια κυρία! Κι ας ανήκει σε τρεις! Ας μοιράζει την ομορφιά και το υδάτινο κορμί της σε τρεις γείτονες. Παραμένει μια κυρία, με ιδιαίτερο φυσικό κάλλος, αριστοκρατική, γοητευτική, καταδεχτική κι απλόχερη.

Οι καμπάνες που χτυπούσαν, κατά διαστήματα, δεν φόβισαν καθόλου τους ξεχωριστούς κι ευγενείς ροδοπελεκάνους κι αργυροπελεκάνους που κατοικοεδρεύουν στις καλαμιές της λίμνης, ούτε τους κορμοράνους και τους ερωδιούς που φωλιάζουν λίγο πιο πέρα. 

Έγιναν τα βαφτίσια, οι ξένοι μας χάρισαν μια γραβάτα, εμείς τους χαρίσαμε ένα όνομα να ‘χουν να πορεύονται κι αυτοί οι ανιστόρητοι, φάγαμε, ήπιαμε, σχόλασε η βάφτιση κι ο καθένας πήγε πίσω από κει που ήρθε. Και μείναμε μόνοι μας… Εμείς κι οι αργυροπελεκάνοι. Και τ’ άλλα, τα πουλιά. Μόνοι κι έρημοι, στην απέραντη ησυχία της λίμνης…

Και σκέφτομαι, έτσι όπως ακούω τη σιωπή, πως οι χαρές και τα πανηγύρια μπορεί να τέλειωσαν, μα τα προβλήματα του τόπου παραμένουν άλυτα και μη αντιμετωπίσιμα. 

Βουρκώνει το μυαλό μου, σαν το βυθό της λίμνης, στη σκέψη πως η ανεργία στο νομό αγγίζει το 39% και στους νέους φτάνει το 78%. Από τις 4.300 επιχειρήσεις που λειτουργούσαν το 2009, απομένουν να λειτουργούν σήμερα μόνον 2.700 επιχειρήσεις. Οι κάτοικοι του νομού υποαπασχολούνται, κατά διαστήματα, στην αρχαιολογική υπηρεσία και τις ανασκαφές που γίνονται στην περιοχή του Αμυνταίου, για 19 ευρώ μεροκάματο. Πολλοί φεύγουν από τα χωριά τους και μεταναστεύουν, είτε στο εξωτερικό (δεύτερο μεγάλο κύμα μετανάστευσης - βαριές ακόμη οι μνήμες του προηγούμενου), είτε μετακινούνται σε κοντινές κωμοπόλεις, όπου προσπαθούν να επιβιώσουν, κάνοντας δουλειές του ποδαριού. Οι πλατείες των χωριών στέκουν άδειες και βουβές. Γέλια παιδιών δεν ακούγονται και στα σοκάκια δεν παίζει κρυφτό κανείς. Τα χωριά μας ερημώνουν. Αργά και βασανιστικά. Ο μαρασμός της ελληνικής επαρχίας, διάφανος και διακριτός, σ’ όλο του το μεγαλείο. 

Ανησυχώ και τρομάζω, όταν έρευνες αναφέρονται στα ποσοστά θανάτου, και τον καρκίνο που χαρίζει αδιάκριτα η εκμετάλλευση του λιγνίτη της περιοχής. Δεν θέλετε να ξέρετε, τι ακριβώς συμβαίνει εδώ πέρα και για ποιο πράγμα μιλάω. 

Εξοργίζομαι με το τεράστιο οικολογικό έγκλημα που συντελείται, εδώ και χρόνια. Η ατμοσφαιρική ρύπανση της ευρύτερης περιοχής από τη ΔΕΗ και οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις, δεδομένες και αδιαμφισβήτητες. Η λίμνη Βεγορίτιδα, μια από τις μεγαλύτερες φυσικές λίμνες της χώρας μας, που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα καταφύγια ορνιθοπανίδας της Βόρειας Ελλάδας, καταστρέφεται και νεκρώνει, σιγά σιγά. Οι λίμνες Ζάζαρη και Χειμαδίτιδα απειλούνται εξίσου κι αυτές. Και το έγκλημα αυτό γίνεται σε ένα νομό, ο οποίος θα μπορούσε να αξιοποιηθεί τουριστικά, χάρις στις αμέτρητες και ασύγκριτες φυσικές ομορφιές του και να αναπτυχθεί οικονομικά μέσα από τον τουρισμό. 

Ξέρετε, Μακεδονία δεν είναι μόνο η Θεσσαλονίκη. Μακεδονία δεν είναι μόνο οι παραλίες της Χαλκιδικής και της Πιερίας. Μακεδονία είναι και η Φλώρινα. Και η Καστοριά. Και η Πτολεμαΐδα. Και τα χωριά μας, τα όμορφα. Τα βουνίσια και τα καμπίσια. Τα μεγάλα και τα μικρά. Τα αρβανιτόφωνα και τα «γαλλόφωνα». Τα χωριά μας που τα εγκαταλείψαμε. Τα πατρικά μας που αφήσαμε πίσω έρμα στον καιρό. 

Εσείς καλά κάνατε και ήρθατε χθες στα μέρη μας. Κι εσείς που ήρθατε για τα βαφτίσια κι εσείς που ήρθατε για να φωνάξετε την αντίθεση σας σ’ αυτό. Όμως, ήρθατε, είδατε και φύγατε. Και σε λίγο, θα ξεχάσετε και τη λίμνη που σας άρεσε και το όνομα που δεν σας άρεσε. 

Πότε θα ξαναρθείτε; Να μαζευτούμε πολλοί, να συλλαληθούμε, βρε αδερφέ! Να φωνάξουμε όλοι μαζί για όλα όσα συμβαίνουν ή δε συμβαίνουν εδώ! Να χτυπήσουμε και τις καμπάνες για το θάνατο των ακριτικών μας νομών κι όχι για ένα όνομα. Να ζητήσουμε την προσοχή αυτών των κουστουμαρισμένων, που μας κουβαλήθηκαν χθες, στα προβλήματα μας. Να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει. Τη ζωή και την αξιοπρέπεια μας. Να απαιτήσουμε το μέλλον μας! 

Πότε θα ξαναρθείτε; Να φάμε και να πιούμε! Έτσι όπως ξέρουμε να τρώμε και να πίνουμε εμείς εδώ πέρα. Να χορέψουμε! Έναν κύκλο δυνατό, τα ποντιακά μας, έναν κύκλο ατελείωτο, τα αρβανίτικα μας, έναν κύκλο όλοι μαζί και τα μακεδονίτικα μας! 

Να σας περιμένουμε;;;