Ορειβασία στον Όλυμπο: Μέρος Τρίτο, ΜΥΤΙΚΑΣ, Η αναρρίχηση

Σηκωθήκαμε αξημέρωτα, πριν σβήσουν τα τελευταία λυχναράκια του ουρανού.

«Σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε τ’ ουρανού σε κανένα από τα

μέρη.» (Δ. Σολωμός. Ημέρα της Λαμπρής).

Ο Ξένιος Δίας παρέμενε Αιθέριος.

Όλα προοιωνίζονταν μια θαυμάσια μέρα.

Οι βραδινές συντροφιές των ορειβατών σιγά-σιγά αναχωρούσαν, η καθεμιά για την δική της πτήση.

Πήραμε το πρωινό μας, τσάι με μέλι, με το μυαλό μας γραπωμένο από τον Μύτικα.

Η κατάκτησή του ήταν η επιδίωξή μας, κάτι σαν Ιερό Γκράαλ!

Περιμέναμε λίγο, ώσπου ο ζεστός ήλιος σηκώσει το πρωινό νότισμα και οι δύο Γιάννηδες και ο Θωμάς ξεκίνησαν για την περιπόθητη αναρρίχηση.

Δεν τους συντρόφιασα.

Έχω δηλώσει την παρουσία μου στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας πέντε φορές.

Δεν υπήρχε το κίνητρο για επανάληψη.

Η σαγήνη του Ολύμπου υπάρχει σε κάθε μεριά του.

Το μονοπάτι για το Λούκι-έτσι ονομάζεται η πολύ στενή και απόκρημνη χαράδρωση, όμοια με λούκι, που οδηγεί από τα Ζωνάρια στην κορυφή του Μύτικα-φεύγει από το καταφύγιο «Γιώσος Αποστολίδης», πεζοπορεί στα Ζωνάρια του Στεφανιού-Ζωνάρια ονομάζονται τα τμήματα των ανατολικών απότομων ορθοπλαγιών των κορυφών Σκάλα-Μύτικας-Στεφάνι, γιατί κοντά στη βάση τους σχηματίζουν σχεδόν παράλληλες πτυχώσεις σαν ζώνες-παρακάμπτει τη Στριβάδα, το διάσελο ανάμεσα στο Στεφάνι και τον Μύτικα, κι σκοντάφτει στο Λούκι, σε μόλις είκοσι λεπτά από το ξεκίνημα.

Από εδώ αρχίζει η αναρρίχηση.

Δεν περπατάς, σκαρφαλώνεις κυριολεκτικά χρησιμοποιώντας και τα χέρια.

Στο Λούκι ανεβαίνεις απόλυτο ύψος 230 μ.

Είναι στα αλήθεια κάτι το εύτολμο!

Απαιτεί αφοβία στο ύψος και θρησκευτική προσήλωση στην προδιαγεγραμμένη, με σήματα στα βράχια, διαδρομή.

Έχει συμπαγή πατήματα, προσοχή όμως στις πέτρες, την πτώση των οποίων, μπορεί να προκαλέσουν προπορευόμενοι αναρριχητές. Γι’ αυτό και τα κράνη.

Η ιστορία αυτή ολοκληρώνεται σε περίπου μισή ώρα.

βεις﷽﷽﷽﷽﷽﷽ατρτινστευτε ευχαριστιΌτανΌταν πια πατάς γερά στην κορυφή, 2918 μ. υψ., την ψηλότερη, στον Μύτικα ή Πάνθεον ευχαριστιέσαι την ολοκλήρωση μιας γενναίας προσπάθειας.

Δεν νοιάζεσαι τόσο για τη θέα, αυτή έρχεται σε δεύτερη μοίρα, την θεωρείς λιγότερη σημαντική. Εξάλλου την έχεις χορτάσει από λίγο πιο χαμηλά.

Το εμφαντικό είναι ότι έφτασες, ότι περιδιαβαίνεις στα λίγα τετραγωνικά μέτρα της κορυφής σαν τροπαιοφόρος και επιθυμείς να πάρεις αυτήν τη στιγμή και να την εμπιστευτείς στο σεντούκι με τα γιορτινά μαζί με λεβάντα.

Το βλέμμα, γοργοφτέρουγο χελιδόνι, πάει εκδρομή ολόγυρα, αλλά βιάζεσαι να κατέβεις.

Ναι. Επιθυμείς να συνεχίσεις γρηγορότερα την προσπάθεια για το κατέβασμα.

Η επιτυχής ανάβαση σε οποιαδήποτε κορυφή πραγματώνεται με την κατάβαση.

Αδημονείς. Ξεκινάς να κατεβαίνεις.

Προς τα κάτω βλέπεις βάθος αμέτρητο.

Η εγρήγορση πρέπει να είναι διαρκής.

Για περισσότερη σιγουριά κατεβαίνεις στα...πέντε.

Κι όταν ξαναβρεθείς στο μονοπάτι στα Ζωνάρια, στη βεβαιότητα του επίπεδου, όταν ρίξεις τη ματιά σου  ψηλά, όπου ανέβηκες κι από όπου κατέβηκες, τότε είναι που σε κατακλύζουν σαν κατεβασιά τα συναισθήματα της επιτυχίας.

Τους περίμενα να επιστρέψουν και γνώρισα στα μάτια τους, στα πρόσωπά τους άφατη την ευφορία.

Έτσι είναι η ορειβασία.

Θέλει λίγη παλαβομάρα!

Αμύνταιο Οκτώβρης 2018

Θ. Τραϊανός