Ορειβασία στον Όλυμπο: Μέρος πρώτο: Η Ανάβαση (ΦΩΤΟ)

Γκορτσιά-Πετρόστρουγκα-Σκούρτα-Οροπέδιο των Μουσών-Καταφύγιο Γ. Αποστολίδης

 

Βδομάδα-Βδομάδα ανιχνεύαμε τις προθέσεις του Δία στο διαδίκτυο. Για να επισκεφτούμε με επιτυχία την «Κατοικία» του,

έπρεπε να γνωρίζουμε από πριν τις διαθέσεις του.

Τον θέλαμε Αιθέριο, όχι Νεφεληγερέτη και Κελαινεφή (μαυροσύννεφο).

Το διήμερο 30 και 31 Αυγούστου 2018, σύμφωνα με τις προγνώσεις καιρού του σύγχρονου Δωδωναίου Μαντείου ήταν, όπως και αποδείχθηκε, ιδανικό για να μας καλοδεχτεί, στα φοβερά δώματά του.

Πήραμε τον ανήφορο από τη θέση Γκορτσιά στο 14ο χλμ. του δρόμου Λιτόχωρο-Πριόνια (1.100 μ. υψ.).

Προορισμός μας το Οροπέδιο των Μουσών και διανυκτέρευση στο καταφύγιο Γιώσος Αποστολίδης (2.700 μ. υψ.).

Οι συνορειβάτες μου φορτωμένοι τα σακίδια στην πλάτη και τα μπατόν στα χέρια ξεκίνησαν αισιόδοξοι την επίπονη ανάβαση μήκους περίπου 13 χιλιομέτρων.

Εγώ, βετεράνος πια των αναβάσεων στον Όλυμπο, επέλεξα αυτή τη φορά να πάω καβάλα σε μουλάρι μέχρι τη Σκούρτα, εξοικονομώντας δυνάμεις για το υπόλοιπο της ανάβασης τεσσάρων χλμ. εξίσου δύσκολο και κουραστικό αλλά θεαματικότερο.

Μην ξεχνάμε ότι και οι κατακτητές του Έβερεστ χρειάζονται την αρωγή των Σέρπα!

Το μονοπάτι είναι ολοφάνερο, ανελέητα ανηφορικό, που ξεθεώνει και τα συμπαθή τετράποδα, που με πολύ μεγάλο μόχθο συμβάλλουν στο εισόδημα των αγωγιατών του Ολύμπου, οι οποίοι, με αυτά αποκλειστικά, πραγματοποιούν την τροφοδοσία των καταφυγίων.

Το μονοπάτι περπατάει μέσα σε δάσος οξυάς, μαύρης πεύκης και ρόμπολου.

Ονομαστά τοπωνύμια, γνωστά στους ορειβάτες του Ολύμπου, οι οποίοι επιλέγουν αυτή τη διαδρομή για τις ψηλές κορυφές, η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη είναι και η ομορφότερη και δυσκολότερη, είναι η Μπάρμπα, η Κόκκα, η Πετρόστρουγκα. Λίγο πριν την Πετρόστρουγκα, όπου και μια πέτρινη δεξαμενή, παρεκκλίνοντας αριστερά του μονοπατιού, σε 10 λεπτά φτάνεις στη Σπηλιά του Ιθακήσιου, του μεγάλου ζωγράφου του Ολύμπου, Βασίλη Ιθακήσιου. Είναι κοίλωμα σ’ ένα βράχο, με υπέροχη θέα, όπου τα καλοκαίρια και κατά διαστήματα από το 1928 έως το 1940 έστηνε το καβαλέτο του και απαθανάτισε στον καμβά, ανεπανάληπτες στιγμές του Ολύμπου.

Μετά την Πετρόστρουγκα, ράχη στη ΒΑ πλευρά του Ολύμπου με υψ. 1.935 μ., όπου είναι κτισμένο και λειτουργεί το ομώνυμο Καταφύγιο, το μονοπάτι ελίσσεται ομαλά μέσα σε ένα δάσος από γιγαντιαία ρόμπολα, με εντυπωσιακή ομορφιά και δομή.

Πολύ γρήγορα όμως παίρνει την ανηφόρα, μια ανηφόρα σκληρή σαν διαμάντι, αδυσώπητη, που απαιτεί από τους ορειβάτες πολύ καλή φυσική κατάσταση αν όχι νιάτα. Το δάσος αραιώνει, τα ρόμπολα χαμηλώνουν, μέχρι που γίνονται έρποντα, φτάνουμε στην αλπική ζώνη.

Σημείο αναφοράς η κορυφή Σκούρτα στα ΒΑ του Ολύμπου με υψ. 2483 μ.

Εδώ αποχωρίζομαι με ανακούφιση και ένα χάδι το μουλάρι, που με ανέχτηκε στο σαμάρι του.

Από εδώ και πάνω θα δοκιμαστούν και οι δικές μου δυνάμεις και αντοχές.

Περιμένω την παρέα μου και συγχρόνως γεύομαι ως νέκταρ και αμβροσία το υπέροχο ανάγλυφο, που έχει προβάλει ολόγυρα και το οποίο καμία χολιγουντιανή υπερπαραγωγή δεν μπορεί να το σκηνογραφήσει.

«Μεγάλος είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου».

Δυτικά οι ψηλές κορυφές: Προφήτης Ηλίας, Τούμπα, Στεφάνι, Μύτικας, Σκάλα, συνθέτουν την κλασσικότερη άποψη του Ολύμπου από ΒΔ.

Φαντάζουν ως αρχαία αγγεία, φιλοτεχνημένα από θεϊκό αγγειοπλάστη, να υπάρχουν αιώνια: Λήκυθος η μια κορυφή, Κύλικας η άλλη, Οινοχόη η παραδίπλα...!

Μεγαλοπρεπείς κορυφές, απρόσιτες κάποτε, συνυφασμένες με την απαράμιλλη Αρχαιοελληνική Μυθολογία και το Δωδεκάθεο, ευκολοπάτητες τώρα, προσελκύουν εκατοντάδες ορειβάτες από όλη την υφήλιο.

Είναι η ομορφιά, το παραμύθι, η νοσταλγία, η εμπειρία, η περιπέτεια, που σε ωθούν σαν ούριος άνεμος στα πανιά της βαρκούλας σου, για να ταξιδέψεις εδώ στα ψηλά;

Χαμηλά ο Λαιμός της Σκούρτας, μια εξαίσιας γοητείας κόψη, που σου κόβει την ανάσα, αμέσως μετά τα Καγκέλια, ένας ακόμη ανήφορος λαξευμένος στο βράχο, σαν τα άγρια δόντια λύκου, ψηλά στην κορυφή της κλίμακας του Ιακώβ, το Πέρασμα του Γιώσου, το οποίο πρέπει να διαβούμε για να πεζοπορήσουμε επιτέλους στο ίσιωμα του αλπικού λιβαδιού, στο Οροπέδιο των Μουσών.

Πολύ σύντομα φτάνει η παρέα μου.

Απαθανατίζουμε το μαγευτικό τοπίο και συνεχίζουμε την ορειβασία όλοι μαζί.

Δεν είμαστε μόνοι μας.

Ορειβάτες, οι περισσότεροι ξένοι, κατεβαίνουν με την κούραση και την αγαλλίαση αποτυπωμένες στο πρόσωπό τους.

Ορειβάτες μας προσπερνούν.

Άλλους προσπερνάμε.

Όλοι τους μας χαιρετούν και όλους τους χαιρετίζουμε.

Ανάμεσά τους και παιδιά, 8/χρονα και 10/χρονα, αγόρια και κορίτσια, ίδια αγριόγιδα, χωρίς σημάδια κούρασης στα όμορφα πρόσωπά τους.

Οι ορειβάτες του αύριο.

Κατεβαίνουμε από τη Σκούρτα, διασχίζουμε το Λαιμό και ανεβαίνουμε στα Καγκέλια.

Εδώ είναι που καταβάλουμε τα λύτρα για την επίσκεψή μας στον Όλυμπο.

Κούραση, λαχάνιασμα, ιδρώτας.

Φτάνουμε στο Πέρασμα του Γιώσου, κάτι σαν το σκαλί του Χίλαρυ στο Έβερεστ.

Δύο μπρούντζινες αναθηματικές πλάκες στερεωμένες στο βράχο, διαιωνίζουν τη μνήμη των ορειβατών, που χάθηκαν εδώ.

Δύο οι επιλογές:

Το συρματόσχοινο, μόνιμα στερεωμένο στο βράχο, που βοηθά τους ορειβάτες, κυρίως το χειμώνα, για την ασφαλή προσπέλαση στο Οροπέδιο ή  το μονοπάτι λίγο πιο χαμηλά το οποίο εύκολα και ακίνδυνα οδηγεί και αυτό στο Οροπέδιο των Μουσών.

Ο δείκτης της κούρασης, που είχε κτυπήσει κόκκινο, τώρα υποχωρεί σε ηπιότερες αποχρώσεις.

Το καλοσχηματισμένο μονοπάτι διασχίζει το αλπικό λιβάδι σε υψ. 2.600-2.700 μ. και είναι γλυκά ανηφορικό.

Το χορτάρι είναι ακόμη χλωρό και η αναμενόμενη εμφάνιση των αγριόγιδων του Ολύμπου είναι γεγονός.

Ακροβολισμένα στο λιβάδι, βόσκουν ατάραχα, χωρίς να συγκινούνται από την παρουσία μας.

Η άγρια φύση σε μια πολύ κομψή εκδοχή, δωρικής απλότητας!

Τα φωτογραφίζουμε με θαυμασμό.

Πολύ σύντομα το μονοπάτι διαχωρίζεται σε δύο κατευθύνσεις.

Η αριστερή, τερματίζει στο καταφύγιο «Χρήστος Κάκκαλος» και η δεξιά στο «Γιώσος Αποστολίδης».

Η ομορφιά της τοποθεσίας είναι συγκλονιστική.

Το είδωλό της αποτελεί ένα από τα περισσότερο αναγνωρίσιμα ορεινά τοπωνύμια διεθνώς.

Είναι η κατοικία των Ολύμπιων Θεών.

Φτάνουμε στο καταφύγιο σε υψ. 2.697 μ.

Είναι κιόλας μεσημέρι 2 η ώρα.

Είχαμε ξεκινήσει το πρωί στις 7.

Το ζόρι ήταν να φτάσουμε εδώ.

Από το επίπεδο αυτό οι αναβάσεις στις κορυφές είναι…απλοί περίπατοι.

Διάβασα τα βιβλία:

1.     Le mont Olympe. Marcel Kurz.                                          Αμύνταιο Οκτώβρης 2018

2.     Όλυμπος. Νίκος Νέζης.                                                                           Θ. Τραϊανός