Η τοποθέτηση του δημοτικού συμβούλου Γιώργου Παπαγρηγορίου στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου για το προσφυγικό - μεταναστευτικό στις 26 Νοεμβρίου

Να ξεκινήσω από μία παραδοχή για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Σε αυτήν εδώ τη χώρα έχουμε το πνευματικό, το θρησκευτικό και το

πολιτιστικό υπόβαθρο που δεν μας επιτρέπει να μισούμε ανθρώπους. Και βέβαια δεν συμμερίζομαι ανόητες απόψεις του τύπου «όποιος τους θέλει να τους πάρει σπίτι του». Το θέμα δεν είναι σε ποιο σπίτι ή πανσιόν θα κοιμηθούν αλλά αν εγκατασταθούν ή όχι στην περιοχή. Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν.

Έχουμε κατά καιρούς και σε όλη μας την ιστορική διαδρομή αποδείξει ότι σταθήκαμε δίπλα σε όσους είχαν την ανάγκη μας. Από τα αρχαία χρόνια, την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου και ως τις μέρες μας με την έμπρακτη συμπαράσταση σε ανθρώπους που πέρασαν τα σύνορα και είχαν πραγματικά ανθρωπιστική ανάγκη. Όμως στα πάντα υπάρχουν όρια.

Όπως είπε ένας π. Πρωθυπουργός η πατρίδα μας είναι χώρα, δεν είναι χώρος. Δεν είναι σταθμός απόβασης και αποθήκευσης ψυχών.

Καλό το διεθνές δίκαιο αλλά και αυτό ενίοτε διαμορφώνεται από τους ισχυρούς. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν γίνεται να υπερισχύει του εθνικού συμφέροντος. Και να έρθω στα καθ΄ ημάς.

Πρώτον, τι είναι αυτό το 1% σε κάθε νομό που άκριτα θεσπίζεται; Θα σας πω αμέσως. Μεταφέρουμε παντού το πρόβλημα. Δεν το επιλύουμε, το μεταφέρουμε. Το 1% να είστε σίγουροι ότι αύριο θα γίνει 2%, 3%, 10% και ούτω κάθε εξής. Πολύ απλά γιατί οι μεταναστευτικές ροές συνεχώς διογκώνονται. Μόνο το τελευταίο τριήμερο μπήκαν στη χώρα μας 1200 άτομα. Και θα ξαναγεμίσουν τα νησιά και μετά θα πρέπει να ξαναδειάσουν και ένας φαύλος κύκλος μόλις ξεκίνησε.

Δεύτερον, είναι αδύνατο να αφομοιωθούν στην κοινωνία λόγω του θρησκευτικού φανατισμού, όταν πρόκειται για μουσουλμάνους.

Τρίτον, είναι αδύνατο να βρουν εργασία στη δική μας περιοχή, όπου η πραγματική ανεργία φθάνει το 40%, όσο και να του νούμερα του ΟΑΕΔ είναι διαφορετικά. Η απελπισία από τις συνθήκες οδηγεί στην εγκληματικότητα.

Τέταρτον, είναι έξω από κάθε λογική να υπάρχει δομή εντός οικισμού ή παρακείμενα. Εμείς θέλουμε τα ξενοδοχεία μας γεμάτα από τουρίστες. Και για να γίνει αυτό θέλουμε οδικούς άξονες, τουριστικές υποδομές και οικονομικά κίνητρα για επενδύσεις στην περιοχή. Αντ΄ αυτού τα εργοστάσια της ΔΕΗ οδεύουν προς κλείσιμο, ειδικό καθεστώς επενδύσεων δεν υπάρχει, εργατικά προγράμματα είναι ανύπαρκτα, το αρδευτικό της Τριανταφυλλιάς –έργο πολύτιμο για τους αγρότες- χάθηκε στη γραφειοκρατία και θα μου επιτρέψετε να πω σκωπτικά ότι εις αντάλλαγμα όλων αυτών τα καλών, μας στέλνουν τι; Λαθρομετανάστες; Μετανάστες; Πρόσφυγες; Αυτό είναι ένα ερώτημα.

Πέμπτον, τα σύνορα χρειάζονται θωράκιση πνευματική, οικονομική και την επιστροφή και εγκατάσταση των δικών μας παιδιών που έφυγαν στο εξωτερικό.

Έκτον, τα ξενοδοχεία είναι κλειστές δομές φιλοξενίας;

Έβδομον και επειδή μιλάμε για εγκληματικότητα. Γνωρίζει με ακρίβεια το κράτος ποιους στέλνει και ποιοι είναι; Φθάνει όμως μόνο ένας να βρεθεί με παραβατική συμπεριφορά. Καταλαβαίνετε την ανασφάλεια και την αναταραχή που θα δημιουργήσει αλλά και την καχυποψία για το σύνολο πια όλων αυτών που θα εγκατασταθούν.

Όγδοον, για ποιον τουρισμό μιλάμε με τέτοιο κέντρο εντός της πόλης και με δεδομένο το συναίσθημα φόβου που διακατέχει την κοινωνία;

Συνοψίζω.

Η αποδοχή εκ μέρους μας μέσα σε αυτό το θολό τοπίο θα είναι αυτοχειρία.

Η επιβολή εκ μέρους της Πολιτείας της δομής φιλοξενίας στα σύνορα κατά το αποφασίζουμε και διατάσσουμε θα είναι επιζήμια.

Κλείνοντας θα απευθυνθώ στον κ. Δήμαρχο.

Αν νομίζετε κ. Δήμαρχε ότι θα σας πάρουν τηλέφωνο για να σας ρωτήσουν αν ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις που θέτετε και εν τέλει να πάρετε εσείς την απόφαση αν θα έρθουν ή όχι, τότε έχετε διαπράξει σοβαρό λάθος.

Στρογγυλοποιήσεις και μεσοβέζικα πράγματα που ικανοποιούν τους πάντες δεν οδηγούν πουθενά.

Πέστε μας λοιπόν κ. Δήμαρχε, τι προτίθεστε να κάνετε αν οι όροι που θέσατε ή που σκέφτεστε να θέσετε δεν τηρηθούν.

Σας ευχαριστώ.