Ανάβαση στην Πιπερίτσα (ΦΩΤΟ)

Ο Φοίβος Απόλλων με το άρμα του δεν ξεπροβάλλει από την κορυφή της,
που για λίγα μόνο μέτρα δεν φτάνει τα 2.000 (υψ. 1.996 μ.).

Μαζί με το Λίλεκ, το βουνό των Πετρών, οριοθετούν τον Βορρά για τους Αμυντιώτες.

Στην αντιπροσωπευτικότερη καρτ ποστάλ του Αμυνταίου επιδεικνύεται φιλάρεσκα πίσω από τον Άγιο Κων/νο και πέρα από τη λίμνη των Πετρών.

Είναι η Πιπερίτσα, η πυραμιδοειδής κορυφή, που θέλει να κρύψει το Καϊμακτσαλάν αλλά δεν το μπορεί.

Μολονότι δεν ανήκει στην κτηματική περιοχς της ﷽﷽﷽﷽υπμν γθρρή μας την θεωρούμε δικιά μας.

Ίσως γιατί καθρεπτίζεται στη λίμνη των Πετρών.

Ίσως γιατί την αντικρίζουμε καθημερινά και την μελετάμε αδιάλειπτα κι ας ξέρουμε ότι από εκεί δεν αλλάζει ο καιρός μας.

Περισσότερο ίσως γιατί πολλοί Τσεγανιώτες, για τους οποίους είναι το βουνό τους, είναι φίλοι μας και ο καθένας τους, πριν γίνει μέτοικος στο Αμύνταιο, είχε βουκολικά βιώματα στις υπώρειές της και στην Τσιγκάνσκα Κράστα που μας τα διηγούνται νοσταλγικά.

Ορειβατικά μας ενδιέφερε διαχρονικά όμως αργούσε να ωριμάσει η ιδέα να ανηφορίσουμε προς την γοητευτική κορυφή της.

Αλλά όταν έδεσε η παρέα, όπως δένει το σιρόπι στο γλυκό κουταλιού, κύρια στο σύκο, κινάμε μια Κυριακή, ευάριθμα χρόνια πίσω, για την κατάκτησή της.

Ήταν σαν να ανταποκρινόμασταν σ’ ένα πολύχρονο φλερτ.

Από το δρόμο προς τον Άγιο Παντελεήμονα βλέπαμε ένα πουπουλένιο σύννεφο να κρύβει την κορυφή της.

Αυτό λίγο μας προβλημάτισε.

Φτάνουμε στον Παλαιό Άγιο Αθανάσιο (Τσέγανη) και παρκάρουμε στην απλωσιά της αυλής του εγκαταλειμμένου Δημοτικού Σχολείου.

«Κάποτε εδώ το παιδομάνι ξεσήκωνε χαρούμενα το μικρόκοσμό του» μας λέει ο Τσεγανιώτης της παρέας.

Το είπε έτσι, που νόμιζες πως άκουγε το σάουντρακ των σχολικών του διαλειμμάτων.

Είχε τελειώσει εδώ και την Τρίτη Τάξη του Δημοτικού, όταν ένα καλοκαίρι της δεκαετίας του 1960 ή οικογένειά του μετακόμισε σ’ άλλη γη.

Το ίδιο είχαν κάνει νωρίτερα αρκετοί Τσεγανιώτες και πιο πολλοί το έκαναν αργότερα.

Το χωριό εγκαταλείφθηκε.

Κατά καλή τύχη όμως το χιονοδρομικό κέντρο του Καϊμακτσαλάν, που δημιουργήθηκε πολύ αργότερα, το ζωντάνεψε και το μεταμόρφωσε κυριολεκτικά.

Το κατέστησε ένα από τα ωραιότερα χειμερινά θέρετρα της Ελλάδας.

Σήμερα είναι χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός.

Δεν είναι όμως χωριό με παπά και δάσκαλο.

Είναι ένα οιονεί Chalet Hotel Spa.

Ακολουθούμε το δασικό χωματόδρομο προς την Κέλλη.

Είναι η ενδεδειγμένη διαδρομή για να φτάσει κάποιος στη βάση της πυραμίδας του βουνού.

Ο δρόμος ξετυλίγεται σε ήπιο ανάγλυφο, η θέα προς το Αμύνταιο και την Εορδαία μαγευτική, το Φθινόπωρο στη μέση της δικής του ετήσιας πορείας απόθεσε καταγής την όψιμη ομορφιά του φυλλοβόλου δάσους και φανέρωσε τις κρυμμένες στα κλαδιά του φωλιές των πουλιών.

Διάσπαρτες σμπρέγκες φαντάζουν με πράσινες κηλίδες μέσα στο καφέ της βελανιδιάς και το γκρι της οξιάς.

Ένας κυνηγός με τα ζαγάρια του να παιχνιδίζουν γύρω του, μας ρωτάει:

-Πού πάτε;

-Στην Πιπερίτσα.

-Έχει καιρό πάνω.

Το σύννεφο, που περιπλανιέται στην κορυφή της, μας ανησυχεί.

Σε λίγο αφήνουμε το δρόμο να πάει στην Κέλλη κι εμείς αλλάζουμε κατεύθυνση. Τραβάμε ανατολικά με την Πιπερίτσα στα βόρεια.

Σύντομα εγκαταλείπουμε το δρόμο και αρχίζουμε το ανέβασμα στην πλαγιά.

Μοιάζει να σκαρφαλώνουμε σε μια από τις πυραμίδες της Γκίζας, ίσως αυτή του Χεφρήνου, της Τέταρτης Δυναστείας.

Η πλαγιά είναι ζόρικη, το δάσος της οξιάς δεν κάνει τον κόπο να ανέβει πιο ψηλά.

Μόνο σμπρέγκες και λιγοστό χορτάρι φυτρώνουν στο πετρώδες έδαφος.

Ένας λαγός ξεπετάγεται από κάπου τρομαγμένος.

Πλησιάζουμε στην κορυφογραμμή. Κάνει κρύο και ντυνόμαστε πιο ζεστά.

Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και οι σμπρέγκες φορτωμένες με παγωμένες δροσοσταλίδες. Κάτι συμβαίνει.

Πάνω στην κορυφογραμμή το σκηνικό είναι χειμωνιάτικο. Όλα είναι καλυμμένα από το κατάλευκο σινιάκι. Ήταν η παγωμένη ομίχλη που στο πέρασμά της νωρίτερα, στόλισε χορτάρι και πέτρες με παγοκρύσταλλα.

Ένας εξουσιαστής, απείθαρχος βοριάς, φερμένος λες από την Αρκτική, πασχίζει να μην φτάσουμε στην κορυφή.

Δεν τα καταφέρνει.

Σε λίγο το τριγωνομετρικό της κορυφής μας καλωσορίζει.

Η υπόλοιπη συντροφιά, η οποία είχε φτάσει γρηγορότερα, έχει ποδίσει χαμηλότερα, στα νότια, σαν δικάταρτη σκούνα.

Ξεκουραζόμαστε όλοι μαζί σχολιάζοντας το απίθανο του καιρού. Στην εκτιθεμένη στο βοριά κορυφογραμμή συνθήκες σκληρές χειμωνιάτικες, στην απάνεμη νοτιοανατολική πλαγιά όψιμες φθινοπωρινές.

«Μεγάλος Είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου»

O καιρός μόλις που μας επιτρέπει να απαθανατίσουμε την παρουσία μας στην κορυφή.

Δεν μας αφήνει όμως να χαρούμε τη θέα, που και από αυτό το φυσικό μπαλκόνι είναι μοναδική.

Ανεβήκαμε μια χρονιά αργότερα και την χαρήκαμε διπλά.

Όλη η Πελαγονία χωράει στο οπτικό μας πεδίο. Όλα τα βουνά από τον Όλυμπο ως τον Βαρνούντα επίσης.

Οι όμορφες λίμνες στα πόδια μας.

«Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη»

Επιστρέφουμε από το Ρέμα Κόρακα.

Το μονοπάτι μέσα σε δάσος οξιάς είναι στρωμένο με τουρκμένικο χαλί Bukhara και ο δασικός δρόμος στη συνέχεια ως το χωριό φανταστικός, με καλλίγραμμές τις απογυμνωμένες οξιές να τον συνοδεύουν.

Το επακολούθημα και αυτής της ορεινής διαδρομής ήταν μια ευωχία κρεατικών στην

ο!﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ρομεκ«Καλύβα», μια εξαιρετική ταβέρνα στον Παλιό Άγιο Αθανάσιο.

Στην θαλπωρή του τζακιού και «μεταξύ τυρού και αχλαδιού» συνοψίσαμε τα στοιχεία της διαδρομής και όχι μόνο!

 Θ. Τραϊανός