Στη γραμμή Άμυνας … –4–

Το απόγευμα με τα «διαπιστευτήρια» μετακίνησης στην τσέπη μου, βρέθηκα στην Κάλκιν Τσούκα και στο Ντρούμο, δυο αγροτικές μεριές στα νότια του «Πασάζο», της διασταύρωσης της σιδηροδρομικής γραμμής και του δρόμου προς τον Άγιο Παντελεήμονα, την οποία μικροί την λέγαμε «Πράβα

Γκορίνα» και φθάναμε ως εκεί παίζοντας με τον «τροχό» (τσέρκι).

Περπάτησα σε γραφικούς χωματόδρομους ανάμεσα σε αμπέλια,  που τα χωρίζουν ακόμα μέζτες, και τα οποία, Αμυντιώτες και Πατελιώτες δουλεύουν αναντάμ παπαντάμ.

Συνεχίζουν την παράδοση, που θέλει το Αμύνταιο και τον Άγιο, να παράγουν καλό σπιτικό κρασί και γνήσιο τσίπουρο.

Βρήκα τα αμπέλια φρεζαρισμένα και τις πινούσκες κλαδεμένες στην αφετηρία του δικού τους...Μαραθωνίου.

Όλες οι δουλειές του Μάρτη στην ώρα τους.

Όλα ήταν κανονικά.

Χαμογέλασα! Το μισό μιας αλήθειας!

Το πρωί, με τις συνθήκες κανονικές, θα είχα συνοδεύσει τον Γιωργάκη και τον Θανάση Junior στο Νηπιαγωγείο.

Πριν χαθούν πίσω από την πόρτα της τάξης τους, θα μου είχαν πει : «Γεια Παππού!»

Κι εγώ με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, θα αποχωρούσα, για τη συνέχεια της καθημερινότητάς μου.

Θα πήγαινα ντουγρού στο Καφέ του Ηλία για τον πρωινό espresso.

Θα καλημέριζα τη μόνιμη παρέα, που εκτός Κυριακής μαζεύεται εκεί, γύρω από τον Λάζαρο, τον Γιώργο, τον Νίκο, γα να περάσει από την κρησάρα της όλη η επικαιρότητα ιδιαίτερα η πολιτική και δημοτική.

Κάθομαι στο διπλανό τραπέζι, λόγω χωροταξίας, περιμένοντας τον Θανάση, τον Ορέστη, τον Θωμά.

Η κουβέντα της μοιάζει με τη γειτονική μας λίμνη.

Τις περισσότερες φορές είναι ήρεμη, γαλήνια, καθόσον μικρή και αβαθής, άλλες φορές όμως, όταν φυσάει από την Πιπερίτσα, αγριεύει και βγάζει κύμα!

Κάπου-κάπου θα παρέμβαινα, παραβιάζοντας τον αιγιαλό τους, όπως και ο Γρηγόρης από το άλλο τραπέζι.

Μια διαδραστικότητα μεταξύ ανθρώπων, που ανακαλεί στη μνήμη την εποχή του παραδοσιακού Καφενείου.

Το μεσημέρι, στη μία, όταν θα έπαιρνα τους μικρούς, ο Θανάσης θα μου έλεγε : «Παππού ήμουν καλό παιδί. Ο κ. Τάσος είναι ανοικτός; Να πάρουμε κάτι;»

Μια αμφίδρομη σχέση γλυκιά, σαν σύκο του κουταλιού!

Το άλλο μισό της αλήθειας.

Η αναστολή της καθημερινότητας για εμάς και για πολλούς της επαγγελματικής δράσης και της μάχης για το μεροκάματο.

Μια «Ιστορία», που για εμάς έχει μικρό κόστος, για άλλους μεγάλο, αλλά η συμβολή του είναι Μέγιστη στην αντιμετώπιση του «κακού», το οποίο μας επιτίθεται, χωρίς να ξέρουμε από ποια μεριά.

Ζούμε σε μια δυστοπία αληθινή, στη δίνη της οποίας, μπορεί να στροβιλιστούν ακυβέρνητα η υγεία, η εργασία, η οικονομία, ολόκληρη η Κοινωνία.

«Μένουμε σπίτι»

Αμύνταιο 31 Μαρτίου 2020

Θανάσης Τραϊανός