Ορεινές διαδρομές. Από τη Βίγλα Πισοδερίου στην Μπέλα Βόντα

Όταν ενθουσιασμένοι κατηφορίζαμε από την ψηλότερη κορυφή του Βαρνούντα, είχαμε πει να ανεβούμε μια άλλη φορά στην κορυφή Μπέλα Βόντα.

Την κορυφή αυτή, γνωστή σε

αρκετούς ως Καλό Νερό και Κίρκο, την βλέπουμε, καθώς προσπερνάμε τον αυχένα, ο οποίος οριοθετεί το  νότιο τμήμα του Βαρνούντα και το βόρειο του Βιτσίου, πηγαίνοντας από τη Φλώρινα στην Πρέσπα και στα Κορέστεια. Ο αυχένας αυτός είναι η πασίγνωστη Βίγλα Πισοδερίου, όπου και το ομώνυμο Χιονοδρομικό Κέντρο.

Την αντικρίζουμε όμως και από τους αμπελώνες της Σαμαρόπετρας στο Αμύνταιο, λίγο πιο δυτικά από το Ανθοβούνι (όπου οι ανεμογεννήτριες) και λίγο πιο ανατολικά από το Δίκορφο (Μπαλκόνι), καθώς η ματιά μας περιδιαβαίνει στο δυτικό ορίζοντα.

Το καλοκαίρι μάλιστα, όταν ο ήλιος έχει δύσει, λούζεται στο χρώμα της λάβας.

Δεν σου γεμίζει το μάτι με την κοψιά της, δεν είναι πολλή ψηλή, μόλις 2155 μ., δεν έχει ορθοπλαγιές, που να κόβουν την ανάσα, όμως σε κερδίζει με τη λιτή ομορφιά της.

Δάση βελανιδιάς και Οξιάς στα χαμηλά και λιβάδια στα πιο ψηλά ως την κορυφή, όπου τα καλοκαίρια όμορφες, νωχελικές αγελάδες γυροφέρνουν στο πλούσιο βοσκοτόπι, χωρίς να τις ποιμαίνει κανείς!

Είναι και εύκολη, την κατακτάς χωρίς πολλά παρακάλια, ιδιαίτερα όταν την προσεγγίζεις από τα ανατολικά.

Αποτελεί επίσης σημείο αναφοράς στην πιο δημοφιλή διαδρομή του Βαρνούντα, αυτής της διάσχισής του από τη Βίγλα Πισοδερίου στον Άγιο Γερμανό.

Απέναντι από το σαλέ του Χιονοδρομικού Κέντρου Βίγλας και δίπλα από το πάρκινγκ με τα τροχόσπιτα ξεκινάει ο χωματόδρομος, τον οποίο και ακολουθούμε.

Αν η ρημάδα η κλεψύδρα δεν ήταν στο δεύτερο άδειασμά της, θα φορτωνόμουν εδώ το ορειβατικό σακίδιο και με τα μπατόν στα χέρια θα κινούσα και θα ευχόμουν «να ναι μακρύς ο δρόμος», «που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά» να σταματώ για ξεκούραση «σε πρωτοειδωμένους» (Κ. Καβάφης, Ιθάκη) βουνίσιους τόπους!

Όμως «ανάγκα δ’ ουδέ οι θεοί μάχονται» (Σιμωνίδης ο Κείος) και με το γνωστό Subaru διανύσαμε αρκετό κομμάτι της διαδρομής και πήραμε τα μπατόν στο διάσελο ανάμεσα στο Ανθοβούνι (Πινερίτσα) και την Ελάτια (Κιβανίτσα).

Η διαδρομή την οποία ακολουθήσαμε, είναι αυτή του Ευρωπαϊκού μονοπατιού Ε6.

Το Ε6 αρχίζει από την Φινλανδία και μέσω Σουηδίας, Δανίας, Γερμανίας, Τσεχίας, Αυστρίας και  Σλοβενίας, από το λιμάνι Κόπερ έρχεται στην Ηγουμενίτσα. Διατρέχει το βόρειο κομμάτι της Ελλάδας και καταλήγει στο βουνό Σάος (Φεγγάρι) στη Σαμοθράκη. Στη Φλώρινα έρχεται από τα Κορέστεια στη Μικρολίμνη, περνά στον Άγιο Αχίλλειο, στον Άγιο Γερμανό και ανεβαίνει στην Μπέλα Βόντα κι από εκεί στον αυχένα Ελάτιας-Ανθοβουνίου, όπου και ακολουθεί το χωματόδρομο ως τη Βίγλα. Από τη Βίγλα μέσω Λούτζερ κατεβαίνει στη Φλώρινα και από τον Σκοπό ανεβαίνει στο Καϊμακτσαλάν κ.λ.π.

Το μονοπάτι για την κορυφή Μπέλα Βόντα αρχίζει λίγο πριν τη διακλάδωση του χωματόδρομου, που υπάρχει στον αυχένα Πινερίτσας-Ελάτιας.

Ένα πασσαλάκι, που κάποτε θα είχε την ένδειξη Ε6, δείχνει την αφετηρία και την πορεία του.

Δυστυχώς όμως, το όποιο μονοπάτι υπήρχε, ήταν πνιγμένο μέσα στα χαμόκεδρα.

Εκτιμήσαμε, ότι θα ήταν καλύτερα να πηγαίναμε από το χωματόδρομο ως το ερειπωμένο καταφύγιο του Φ.Ο.Ο.Φ., στην πλαγιά της Ελάτιας και εκεί γύρω να το βρήσκαμε.

Η κατάσταση ήταν παρόμοια.

Τραβερσάραμε στην πλαγιά, κάπου-κάπου βρήσκαμε το μονοπάτι, τα χαμόκεδρα μας δυσκόλευαν πολύ και βγήκαμε καταπονεμένοι στο διάσελο της Ελάτιας και της Μπέλα Βόντα.

Ήμασταν πια στα αλπικά λιβάδια, το μονοπάτι ήταν εμφανές, βλέπαμε την κορυφή και πήραμε αισιόδοξοι πια, τον ανήφορο για να την κατακτήσουμε!

Ήταν Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016.

Όταν ξεκινήσαμε από το Αμύνταιο, ο ουρανός ήταν αίθριος και μόνο στα δυτικά υπήρχαν σύννεφα.

Η πρόβλεψη για τον καιρό στη Βίγλα ήταν : «Μικρή πιθανότητα βροχής.»

Στη Βεύη ανησυχήσαμε. Ομίχλη σκέπαζε τον κάμπο.

Προσδοκούσαμε όμως σύντομη βελτίωση.

Όταν φτάσαμε στη Βίγλα η ορατότητα ήταν καλή, βλέπαμε τις κορυφές, όμως ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος.

Στα βουνά, στα υψίπεδα, νομίζω, πως οι άνοιξες και τα καλοκαίρια είναι όψιμα, οι χειμώνες και τα φθινόπωρα πρώιμα και όταν υπάρχει αστάθεια στην ατμόσφαιρα, ο καιρός αλλάζει από στιγμή σε στιγμή.

Καθώς λοιπόν ανηφορίζαμε, μέσα σε απόλυτη σιγαλιά, άρχισαν να πέφτουν αραιές ψιχάλες κι ένα ελαφρύ αεράκι χάιδευε τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλά μας.

Προτού καλά καλά συνειδητοποιήσουμε, τι θα ακολουθούσε, ξέσπασε ανελέητη βροχή παρέα με θυμωμένο αέρα.

Ήμασταν κοντά στην κορυφή, η οποία μέσα στην μπόρα φαινόταν συνοφρυωμένη και συνεχίσαμε την ανάβαση με επιπρόσθετο ενδιαφέρον.

Στο απάγκιο βράχων της προκορυφής προστατευτήκαμε ικανοποιητικά και όταν μετά από λίγο ο καιρός μας χαμογέλασε αμυδρά, συνεχίσαμε. Τα αδιάβροχα είχαν κάνει τη δουλειά τους και φτάσαμε στην κορυφή.

Μόλις που προλάβαμε να ανασάνουμε στο απάνεμό της και η μπόρα φαινόταν να ξανάρχεται απειλητική.

Η Μπέλα Βόντα μας έδιωχνε.

Δεν μας διευκόλυνε να εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία και να χαρούμε τη θέα κι από τη δική μας μεριά.

Λες κι έβγαζε το άχτι της για την παρασπονδία μας!

Δεν νιώσαμε καμιά απογοήτευση. Κάναμε το κέφι μας, είχαμε ανέβει στην κορυφή της.

Πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής. Βροχή και αέρας μας πολιορκούσαν αμείλικτα.

Τσαλαβουτώντας στα νερά, το μονοπάτι ρυάκι πια, το πλούσιο χορτάρι των λιβαδιών, που το πλαισίωνε, βρεγμένο κι αυτό, μας μούσκευε πιο πολύ, κατεβαίναμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, αποφεύγοντας και τις λιπέσκες των αγελάδων του καλοκαιριού.

Από τα γόνατα και κάτω γίναμε μούσκεμα. Τα πόδια κολυμπούσαν μέσα στις ορειβατικές μπότες.

Η τεχνολογία Gore-Tex δεν ανταποκρίθηκε.

Ο Θωμάς για να με διευκολύνει, κράτησε τα μπατόν μου.  Πριν φτάσουμε στο καταφύγιο του Φ.Ο.Ο.Φ. η καταιγίδα ήταν πια παρελθόν.

Στο Subaru είχα να αλλάξω. «Ο παλιός είναι αλλιώς.»

Η παρέα έσταζε το νερό σαν τα παπιά, μπήκε στα αμάξια ξυπόλητη!

Πριν φτάσουμε κάτω από τις ανεμογεννήτριες αναδύθηκε μέσα από τα σύννεφα ένας γλαυκός ουρανός κι ένας λαμπερός ήλιος έλουζε σε άπλετο φως την Μπέλα Βόντα.

«Μεγάλος Είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου.»

Δεν αντιστάθηκα στην επιθυμία να την φωτογραφίσω. Κι όταν, ο δρόμος στο φρύδι της Πινερίτσας (Ανθοβούνι), βούτηξε στο φλωρινιώτικο φυλλοβόλο δάσος, το βρήκε στην πιο γλυκιά του ώρα. Το πρώιμο φθινόπωρο του βουνού, είχε κάνει τη χρωματική επέλασή του και οι λυγερές οξιές χέρι-χέρι με τα κομψά σφενδάμια, κορίτσια και αγόρια από τα Άλωνα και το Κρατερό με χρυσοπράσινες, πορτοκαλιές, πορφυρές φορεσιές, χόρευαν στο χοροστάσι τους, αγγίζοντας τον ουράνιο θόλο, Σάρενι Τσουράπι!

Στη Βίγλα έριξα πάλι τη ματιά μου στην Μπέλα Βόντα και της έγνεψα : θα ξανάρθω.

Ναι ξαναπήγα στις 14 Σεπτεμβρίου 2019.

Με τον Γιαννάκη αφήσαμε το Astra να μας περιμένει στη διασταύρωση, όπου ο δρόμος στα δεξιά ανεβαίνει στις ανεμογεννήτριες, στην κορυφογραμμή της Πινερίτσας.

Τις ακούγαμε να βομβίζουν, σαν τις μέλισσες, και αντί για μέλι να ετοιμάζουν ηλεκτρική ενέργεια.

Φυσικά κανείς Δον Κιχώτης καβάλα στο Ροσινάντε του, δεν έδωσε μάχη εναντίον τους.

Στην ποτίστρα για τα κοπάδια, αριστερά στο δρόμο, απολαύσαμε την πρώτη παροχή της θέας του όμορφου τοπίου, σε συνθήκες όψιμου καλοκαιριού.

Στο διάσελο, πριν την Ελάτια, το εγκαταλειμμένο καταφύγιο του Φ.Ο.Ο.Φ., κοκαλιάρικο σαν τον Ροσινάντε, ντροπιάζει το περιβάλλον!

Το μονοπάτι στην πλαγιά της Ελάτιας έχει χαθεί κάτω από τα χαμόκεδρα και μου ’βγαλαν την ψυχή ώσπου να τραβερσάρω στην πλαγιά και να βγω στα λιβάδια της Μπέλα Βόντα.

Αγελάδες έβοσκαν ακόμη στο πλούσιο χορτάρι.

Δυο κοπάδια βουνίσιες πανέμορφες πέρδικες διασκέδασαν την κούρασή μας.

Στην κορυφή πέτρινα ταμπούρια των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και κομματάκια από φυσιγγιοθήκες, σκουριασμένες από τον καιρό, θυμίζουν τον Εμφύλιο.

Η Μπέλα Βόντα αυτή τη φορά ήταν προσηνής, ήταν μειλίχια.

Ένας θαυμάσιος καιρός μας βοήθησε να χαρούμε την ομορφιά, που απλωνόταν χωρίς φειδώ γύρω μας.

Δρέψαμε, ασυγκράτητοι, από τα χέρια της το τρόπαιο της θέας και για την προηγούμενη προσπάθειά μας.

Η Μπέλα Βόντα μας είχε συγχωρέσει!

Υ.Γ.            1. Λίγο πιο δυτικά της Μπέλα Βόντα, σε απόσταση δύο χιλιομέτρων, είναι η κορυφή Δίκορφο. Λένε ότι είναι το μπαλκόνι με την πιο ωραία θέα της μοναδικής Πρέσπας.

2. «Οψόμεθα» στο Δίκορφο.

Θ. Τραϊανός