Κορονοϊός

Του Δημ. Δημόπουλου

 Βουβή πόλη,

έρημοι δρόμοι,

κλειστά σχολεία

και το παιδομάνι στα σπίτια τους!

Ανοιχτές κουρτίνες,

κλειστά παραθυρόφυλλα,

μη μπει ο κορονοϊός

ο άνθρωπος αλλιώς!

Αυτός τραυμάτισε

της γης τα πνευμόνια,

ακατάσχετη αιμορραγία προκαλώντας

μπερδεύοντας και αυτές τις εποχές,

περιμένοντας την άνοιξη!

Κλειδαμπαρωμένος στο σπίτι μου

μη μπει ο άνθρωπος αλλιώς,

αυτός ο κορονοϊός!

Τα μόνα, που ακούγονται,

των γατών τα νιαουρίσματα,

το γαύγισμα κάποιου αδέσποτου σκύλου,

άλλοτε δεσποτικού,

συνοδεία της μουσικής της δεκαοχτούρας,

που ψάχνει το ταίρι της να χτίσει τη φωλιά της!

Ανεξέλεγκτες και ανέλεγκτες

μετακινήσεις λαών,

θύμησή  μου,

η Μεγάλη Μετανάστευση των λαών της ιστορίας,

αλλά τώρα ο πόλεμος ακήρυχτος,  μουλωχτός

κι πάλη των ανθρώπων,

για το ποιος θα επιζήσει!

Κι εκκλησιές κλειστές,

Για τη σύγχρονη πανώλη!

Κι από πολλά χρόνια

τα δάκρυα ποτάμι

έρχονται τα λόγια

 Του ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ επισκόπου,

Αγουστίνου Καντιώτη σε κήρυγμα,

«Ω γενεά άπιστη!

Θάρθει η μέρα κι εκκλησιές θάναι κλειστές

θα θέλετε να πάτε και δεν θα μπορείτε»

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ!

Βαπτίζω τη θλίψη μου ελπίδα,

περιμένοντας υπομονετικά την πραγματική Άνοιξη

στο σπίτι μου, στην πόλη μου, στην πατρίδα μου

και σ’ ολόκληρο τον πλανήτη γη,

που συνεχώς αιμορραγεί!

Αυτός, που μας φιλοξενεί

κι είναι ο άνθρωπος αλλιώς,

αυτός ο κορονοϊός!

Αμύνταιο 8-4- 2020-04-20

Από την 6^η ποιητική συλλογή ΛΟΓΧΕΣ