Αναμνήσεις

Ήμουν μαθητής της Πρώτης Τάξης του Γυμνασίου Αμυνταίου το Φεβρουάριο του 1961 κι έμενα στο σπίτι του Λεχοβίτη Γιάννη Μπούτση, που ήταν θείος μου, στην Πάροδο Αριστοτέλους.

          Το κρύο ήταν τσουχτερό, το χιόνι αρκετό και ο περίφημος αέρας του Αμυνταίου στις δόξες του. Ξύριζε τα πάντα.

          Κάποια στιγμή γύρω στις 8 το βράδυ,

χρειάστηκε ν’ ανέβω στο σπίτι του κ. Γιάννη Μπούτση για κάποια δουλειά. Με υποδέχτηκε η θεία μου η κ. Ντίνα και ανέλαβε να με εξυπηρετήσει. Περιμένοντας πλησίασα στη σόμπα και κάθισα κοντά στον Μπάρμπα Ηλία, που μας έλεγε πάντα ωραιότατες και διδακτικότατες ιστορίες.

          Σε λίγη ώρα άνοιξε η πόρτα και εισέβαλε ο θείος μου ο Γιάννης, με το ροδαλό του πρόσωπο και το πλατύ του χαμόγελο και κάθισε κι αυτός στο ντιβάνι.

          Σε λίγο, αφού πρώτα ζέστανε τα παγωμένα χέρια του, άρχισε να μιλάει και να λέει κάποια πράγματα, που  για μένα φαίνονταν εξωπραγματικά.

          Ήταν, λέει, κάπου κοντά στο σταθμό των τραίνων, ένα και πλέον χιλιόμετρο μακριά από το σπίτι και συμμετείχε στις πρόβες της χορωδίας του Αμύντα. Ήταν αρκετοί άντρες εκεί και επιδίδονταν στην εκμάθηση τετράφωνων ασμάτων, που, ασφαλώς, είχε πολλές δυσκολίες.

          Άρχισε κάποια στιγμή να τραγουδάει το άσμα «Στης εκκλησιάς τα σκαλοπάτια θέλω έναν όρθρο να σε δω, να σε κοιτάζω μες στα μάτια και τίποτα να μη σου πω» κι εγώ τον κοίταζα έκπληκτος, μια και όσα έβλεπα και άκουγα ήταν πρωτόφαντα στη μικρή, τότε, ζωή μου. Ήμουν 12 ετών και κάτι. Ο θείος Γιάννης  ήταν τενόρος κι η λεπτή φωνή του ήταν πολύ χαρακτηριστική και γι’ αυτό άρεσε πάρα πολύ στους μαέστρους.

          Έδειχνε ο θείος Γιάννης τον ενθουσιασμό του για τη δραστηριότητα αυτή και έλαμπε ολόκληρος. Όλοι τον ακούγαμε με ιερή ευλάβεια κι η σόμπα έκαιγε σιγά – σιγά  τα ξύλα και μας σκόρπαγε απαλά τη ζεστασιά της.

          Τότε μπήκε η Θεία μου η Ντίνα και μου έφερε αυτό που είχα ζητήσει , οπότε αναγκάστηκα να φύγω. Έτσι έληξε η πολύ ωραία αυτή συνάντηση κι έμειναν στο μυαλό μου πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Στην πορεία του χρόνου βέβαια, όλα αυτά ερμηνεύτηκαν, εξηγήθηκαν κι έτσι ενημερώθηκα πλήρως για την αξιέπαινη αυτή πολιτιστική πρωτοβουλία κάποιων φιλοπρόοδων κατοίκων του Αμυνταίου το σωτήριο έτος 1961.

                                                          ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Π. ΤΟΠΑΛΗΣ