Η Ποτίστρα Στη Γκολίνα

Στη Μεγάλη Γκολίνα* υπάρχει μια ποτίστρα. Κατασκευάστηκε γύρω στο 1960 με έξοδα της Κοινότητας, με σκοπό να ποτίζουν τα ζώα τους οι κτηνοτρόφοι, που νοίκιαζαν τους καλοκαιρινούς μήνες την περιοχή αυτή και μετέφεραν τα κοπάδια

τους. Τη στρούγκα την έστηναν πάντοτε σχεδόν στο χωράφι του Γκίκα.

          Εγώ ήμουν τότε μαθητούδι ακόμα αλλά, με τις μικρές μου δυνάμεις, συνέβαλα κι εγώ στην κατασκευή της. Κοντά στη γέφυρα, στην είσοδο του χωριού, εκεί που βρίσκεται το κτίριο του Ο.Τ.Ε., είχε ξεφορτώσει ο Γκόγκας ο Πάγιος ένα φορτηγό με χαλίκι και ορισμένα τσιμέντα.

          Με δυο μουλάρια, το δικό μας και τη Μόκα του Χρηστάκου, του Κωνσταντίνου του Τζώτζη δηλαδή, κουβάλησα το χαλίκι  και τα τσιμέντα στη Μεγάλη Γκολίνα. Το χαλίκι έμπαινε στα κουβούλια, που τα γέμιζα ως τη μέση, για να  μην κουράζονται τα ζώα.

          Ήταν μια δύσκολη και κουραστική δουλειά, μια και η απόσταση, όσο κι αν νομίζουν μερικοί ότι είναι μικρή, ήταν μεγαλύτερη από πέντε χιλιόμετρα, ο δρόμος ανηφορικός και η δοκιμασία για τα ζώα αλλά και για μένα ήταν πολύ δύσκολη.

          Οι μαστόροι που την έφτιαξαν ήταν ο πατέρας μου ο Παναγιώτης Τοπάλης και ο Παντελής ο Πλιούμπης.

          Με το πέρασμα του χρόνου οι κτηνοτρόφοι έπαψαν να έρχονται στο χωριό κι έτσι η ποτίστρα έπαψε να προσφέρει τις υπηρεσίες, για τις οποίες κατασκευάστηκε. Παρ’ όλα αυτά το νερό της είναι αρκετό και το κυριότερο πάρα πολύ παγωμένο. Αν βάλεις ένα καρπούζι μέσα σε λίγα λεπτά θα παγώσει και υπάρχει πιθανότητα να σπάσει κιόλας.

          Την τελευταία φορά που επισκέφτηκα τη βρύση τη βουνίσια, τη βρήκα αρκετά εγκαταλελειμένη και όχι σε  καλή κατάσταση. Ολόγυρα ήταν κάποιες στάχτες από φωτιές, που είχαν ανάψει κάποιοι οικονομικοί μετανάστες που περνούσαν από κει και η ποτίστρα ήταν γεμάτη με υδρόφιλα χόρτα και αρκετά βρώμικη.

          Πιστεύω πως στη περιοχή θα μπορούσε να γίνει ένα μικρό εξωραϊστικό έργο ώστε η ποτίστρα να αναδειχθεί και να αποτελέσει μια τοποθεσία άξια για επισκέψεις, ξεδίψασμα και ξεκούραση κυρίως των περιπατητών των δρόμων της ειρήνης.

          Δεν πρέπει να κρύψω ότι, λίγο παραπέρα, οι νέοι του χωριού μας, για να θυμούνται την ημέρα κατάταξης τους στο στρατό, έφτιαξαν μια πολύ ωραία πέτρινη βρύση, δημιούργησαν ένα ισχυρό κτίριο σαν καταφύγιο κι ένα πλάτωμα όπου μπορούν να σταθμεύουν κάποια αυτοκίνητα. Απ’ ότι ξέρω υπάρχει εκεί και κάποια ψησταριά, οπότε ο τόπος είναι ιδανικός για εκδρομές και πραγματική απόλαυση μέσα στην οργιώδη βλάστηση, στη δροσιά και στο οξυγόνο που προσφέρουν άφθονο οι αιωνόβιες οξυές.

          Θα κλείσω με μια ακόμη παρότρυνση. Εάν γίνουν κάποια εξωραϊστικά έργα, θα παρακαλούσα κάτι ακόμη. Ας φυτέψουν εκεί κοντά μια φλαμουριά κι όταν μεγαλώσει κάπως, να μπορούν κάποιοι ρομαντικοί Λεχοβίτες, υπάρχουν πιστεύω ακόμη αρκετοί, να πάνε να τραγουδήσουν:

«Στη βρύση τη βουνίσια σιμά είν’ η φλαμουριά

Στον ίσκιο της καθόμουν να ονειρευτώ συχνά.

Εχάραζα στη φλούδα ονόματα ιερά

Και πάντα εκεί γυρνούσα σε λύπη, σε χαρά…..»

                                                ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ  Π. ΤΟΠΑΛΗΣ

*Η γυμνή κορυφή δυτικά του Λεχόβου