Καντάδες στο Λέχοβο

Παίρνοντας αφορμή από την παρακάτω φράση της συμμαθήτριάς μου Μαρίας Μάρκου –Δίσλια, αποφάσισα να γράψω

λίγα λόγια για την ΚΑΝΤΑΔΑ, που ήταν κάποτε πολύ συνηθισμένη στο Λέχοβο

«Καντάδες στις γειτονιές κρυφοκοιτάζαμε πίσω από τις κουρτίνες. Γλυκές μελωδίες κάτω από τα παράθυρα όπου υπήρχαν κορίτσια. Καθισμένοι οι φοιτηταί στο πλατάνι σιγοτραγουδούσαν μέχρι τις πρωινές ώρες. Στο σοκάκι το μεγάλο κάθε σπίτι και 2-3 κορίτσια. Η κάθε μία νόμιζε πως η καντάδα ήταν για αυτήν.»

         

          Το Λέχοβο, βέβαια, δεν είναι Κέρκυρα, Κεφαλλονιά, Ζάκυνθος ή Αθήνα. Δεν έχει αναδείξει καλλιτέχνες της καντάδας σαν τον Διονύση τον Λαυράγκα, σαν τον Διονύση τον Αποστολάτο σαν τον Κορώνη και το Φίλανδρο, τον Τόνη Μαρούδα , το Νίκο Γούναρη  και τόσους άλλους, που έχουν αφήσει μια πολύ μεγάλη παρακαταθήκη στο μελωδικό τραγούδι, που λέγεται ΚΑΝΤΑΔΑ.

          Κι όμως το μικρό χωριό μας δημιούργησε μια αρκετά αξιόλογη ιστορία και έδωσε πολλά δείγματα μελωδίας, παρόμοια με αυτά των Επτανήσων, της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης κ.λ.π.

          Υπήρχαν πολλές παρέες, αποτελούμενες από φοιτητές και φοιτήτριες αλλά και άλλους καλλίφωνους Λεχοβίτες. Δε θ’ αναφέρω ονόματα κι ο λόγος είναι πάρα πολύ απλός. Φοβούμαι μήπως ξεχάσω κάποιον και γίνω άδικος χωρίς να το θέλω. Οι παρέες αυτές εξασκούνταν πάρα πολύ συχνά στις μελωδικές αποδόσεις εξαιρετικών τραγουδιών και χρησιμοποιούσαν πάρα πολύ τη διφωνία.

          Ήταν απόλαυση να τους ακούς τα καλοκαιρινά βράδια κάτω από το πλατάνι, δίπλα στο σιντριβάνι και να φαντάζεσαι πως βρίσκεσαι σε κάποιον παράδεισο. Ήταν απόλαυση να νιώθεις τη μεγάλη καλλιτεχνική προσπάθεια, που απαιτούσε η εκτέλεση εκείνων των μοναδικών ασμάτων.

          Το φεγγάρι χαμογελούσε από ψηλά και τους συντρόφευε με το χλωμό φωτισμό του, δημιουργώντας μια πολύ ωραία και ειδυλλιακή ατμόσφαιρα.

          Τα τραγούδια είχαν συνήθως ερωτικούς στίχους κι έστελναν πάρα πολλά μηνύματα σ’ όλα τα κορίτσια της γειτονιάς ή και παραπέρα. Κάποιες φορές μάλιστα οι παρέες των κανταδόρων εντελώς αθώα σηκώνονταν και περπατούσαν στα σοκάκια. Η κίνησή τους φαινόταν τυχαία αλλά πολλές φορές δεν ήταν τέτοια. Υπήρχαν σκοπιμότητες και συγκεκριμένοι στόχοι.

          Άκουγες ξαφνικά ένα φοβερό τραγούδι που έλεγε «Εγώ για σένα μόνο ζω στον κόσμο το μεγάλο. Εγώ για σένα μόνο ζω και για κανέναν άλλο…» και καταλάβαινες τους πόθους και τους καημούς που εκπέμπονταν μ’ αυτόν τον μελωδικό  τρόπο.

          Λίγο αργότερα άκουγες « Γίνετε σύννεφα πουλιά, στο παρελθόν να πάτε. Την έρημη ακρογιαλιά η νύχτα τη φοβάται και κάποια αγάπη μου παλιά ίσως να με θυμάται…»

          Στίχοι γραμμένοι με πολλή ευαισθησία και μελωδίες που εύφραιναν την καρδίαν όλων των ακροατών αλλά περισσότερο των κοριτσιών, που κρύβονταν πίσω από τις κουρτίνες και καρδιοχτυπούσαν.

          Δε θέλω να πω περισσότερα. Βλέπω ότι και σήμερα το Λέχοβο έχει βγάλει πάρα πολλούς  και εξαίρετους μουσικούς και συνεχίζει αυτή την υπέροχη παράδοση. Εύχομαι να συνεχίσουν έτσι και να εξελιχθούν ακόμη περισσότερο αφού είναι πολύ γνωστό ότι «Για μια κιθαρίτσα ξαγρυπνάνε τα κορίτσια για ν’ ακούσουν της αγάπης τη φωνή, που ’χει γλύκα τόση κι έχει κιόλας ξημερώσει και λαλήσανε οι πρώτοι πετεινοί…»

                                                          Δημήτριος Π. Τοπάλης