Ορεινές διαδρομές: Στο Βέρμιο (ΦΩΤΟ)

Όταν οι ψηλοί γείτονές του, ο Όλυμπος στα νότια και το Καϊμακτσαλάν στα βόρεια, καλωσορίζουν τα πρώτα χιόνια, αυτό έχει ακόμα

πρωτοβρόχια και στα βοσκοτόπια του λιγοστοί πλέον τσομπαναραίοι, ρομαντικές υπενθυμίσεις, της παραδοσιακής, μετακινούμενης κτηνοτροφίας, ροβολούν για τα χειμαδιά τους.

Σαν ο χειμώνας όμως στρογγυλοκαθίσει και σ’ αυτό, πυκνοϋφασμένα κάτασπρα κιλίμια στρώνονται στις κορυφές και στα αλπικά χορτολίβαδά του.

Γι’ αυτό εξάλλου στις νότιες κατηφοριές του, στο Σέλι, λειτουργεί από το 1934 το πρώτο οργανωμένο χιονοδρομικό κέντρο της χώρας μας.

Υψώνεται στιβαρό εκεί που η Ημαθία σμίγει με την Πέλλα και την Κοζάνη, πάνω από το Γραμματικό της Έδεσσας, τους Πύργους και το Μεσόβουνο της Εορδαίας.

Έχει γλυκές, ήμερες κορυφές, και η ψηλότερή του, η Τσανακτσή 2.052 μ. ύψ. (Γιάννης Τσιαμήτρος: Βέρμιο όρος: Γεωλογία-Χλωρίδα-Πανίδα), φαίνεται και από το Αμύνταιο.

Ναι, είναι το Βέρμιο, βουνό της Κεντρικής Μακεδονίας στα νότια και ανατολικά του Αμυνταίου.

Είναι από τα πιο υδροφόρα βουνά με πολλές πηγές και ρέματα. Ονομαστή η πηγή και το ρέμα της ιστορικής Αράπιτσας στη Νάουσα.

Ο Αλιάκμονας στα νότια το χωρίζει από τα Πιέρια, και κάπου εκεί στη διάβαση της καστανιάς κρατά στην αγκαλιά του το θρησκευτικό σύμβολο του ποντιακού Ελληνισμού, το Ιερό Προσκύνημα «Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά».

Ακόμη, τρεις όμορφες πόλεις κτισμένες στα μπαλκόνια του, η Έδεσσα, η Νάουσα και η Βέροια βλέπουν τον απέραντο κάμπο της Μακεδονίας ως τον Θερμαϊκό.

Ορειβατικά έχει αρκετό ενδιαφέρον και το διασχίζει το διεθνές ορειβατικό μονοπάτι Ε4.

Ξεκινήσαμε την ορεινή πεζοπορία από το καταφύγιο του Χ.Ο.Ο. Πύργων (1.520 μ. υψ.), στο οποίο φτάσαμε με το γνωστό Subaru μέσω αγροτικού και δασικού δρόμου από τον Πάνω Μαχαλά του χωριού Πύργοι Εορδαίας (παλιό όνομα Κατράνιτσα).

Διασχίσαμε πρώτα περιποιημένα φυτώρια, κυρίως με μηλιές, από τις οποίες είχαν δρέψει εδώ και εβδομάδες τους γλυκύτατους καρπούς και στη συνέχεια δάσος από βελανιδιές και οξιές.

Η τοποθεσία του καταφυγίου, μικρό οροπέδιο, είναι πολλή ειδυλλιακή. Στον ίδιο χώρο υπάρχει εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα, βρύση με πόσιμο νερό και καλή υποδομή για πικνίκ και Πρωτομαγιά. Η απόστασή του από το χωριό είναι 11 χιλιόμετρα.

Το καταφύγιο κτίστηκε με χορηγία του Υπουργείου Γεωργίας, μέσω του προγράμματος Leader, και είναι αντισταθμιστικό όφελος της επιβολής ποσόστωσης στο γάλα των κτηνοτρόφων της περιοχής!

Από εδώ πήραμε το μονοπάτι, που με κατεύθυνση, ανατολική-νοτιοανατολική, μέσα από δάσος μαύρης πεύκης, σε πλαγιά με μικρή κλίση, μας έβγαλε σε δασικό δρόμο.

Τον ακολουθήσαμε, αγνοήσαμε τη διασταύρωσή του, που πάει βόρεια στο Άνω Γραμματικό και συνεχίσαμε ως εκεί που τερματίζει.

Βρισκόμαστε πια στη ζώνη των χορτολίβαδων πέρα από τα όρια του δάσους.

Ροδιές αυτοκινήτων 4x4 έχουν χαράξει τις ανηφορικές πλην όμως ομαλές πλαγιές.

Ακολουθήσαμε εκείνες που ανέβαιναν ανατολικά, στη ράχη της κορυφής Γραμμένη Πέτρα.

Ο ανήφορος μας κούρασε, μας λαχάνιασε.

Λίγο πριν την κορυφή, στα νοτιοδυτικά, είδαμε τον όμορφο και εντυπωσιακό σχηματισμό των ογκόλιθων της Γραμμένης Πέτρας.

Αλλάξαμε για λίγο τη ρότα μας και τους πλησιάσαμε.

Ανεβήκαμε προσεκτικά στους χαμηλότερους.

Βρεθήκαμε να στεκόμαστε σ’ ένα μπαλκόνι και η στιγμή ήταν καίρια!

Χαμηλή νέφωση αιωρείτο πάνω από τον κάμπο του Αμυνταίου και της Πτολεμαΐδας και καλλιγραφούσε δύο τοπογραφίες. Μία από κάτω της, τη γνωστή, τα χωριά, τις λίμνες και τις τσιμινιέρες της ΔΕΗ και μια από πάνω της, έναν απίστευτα μπλε ουρανό και τις κορυφές του Σινιάτσικου και του Σμόλικα. «Μεγάλος Είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου».

Ο Στέλιος από μακριά μας φωτογράφισε.

Διορθώσαμε την πορεία μας και σύντομα, αγκομαχώντας φθάσαμε στην πρώτη κορυφή της διαδρομής μας τη Γραμμένη Πέτρα (1.993 μ. υψ.).

Την προσπεράσαμε γρήγορα. Θαρρείς και την σνομπάραμε. Βιαζόμασταν να … κατακτήσουμε την ψηλότερη κορυφή, την οποία βλέπαμε λίγες εκατοντάδες μέτρα ανατολικότερα και στην οποία είχαν φτάσει κιόλας οι πρώτοι της παρέας. Ροβολήσαμε σαν τα κατσίκια του κοπαδιού, διασχίσαμε το διάσελο και ανηφορίσαμε στην πλαγιά της Τσανακτσή, της ψηλότερης κορυφής του Βερμίου.

Φθάσαμε εύκολα στο υψομετρικό κολονάκι της, το οποίο είναι στημένο λίγα μέτρα χαμηλότερα από την κυρίως κορυφή, η οποία είναι ένας άτακτος σωρός από μεγάλες πέτρες.

Ανυπόμονος, ανέβηκα στην ψηλότερη πέτρα-βράχο για να διευρύνω τον κόσμο μας από εδώ πάνω.

Μηδαμινό το αποτέλεσμα, η χαμηλή νέφωση έκρυβε σαν αυλαία, τα σκηνικά της ορειβατικής μας παράστασης!

Μόνο ο μεγαλοπρεπής Όλυμπος με της ψηλές κορυφές του και τα φοβερά Καζάνια του, μας έστελνε χαιρετίσματα.

Στα σκιερά των βράχων, το λίγο χορτάρι, που αντιστεκόταν στο φθινόπωρο, είχε στολιστεί με παγοκρύσταλλα, από νωρίς το πρωί.

Ξεκουραστήκαμε … πήραμε το δεκατιανό μας, πιστοποιήσαμε με φωτογραφίες το πέρασμά μας και από εδώ και πήραμε τη διαδρομή της επιστροφής.

Πήγαμε βόρεια, συναντήσαμε μια παγωμένη μπάρα, φυσική ποτίστρα των κοπαδιών του καλοκαιριού, οι νέοι της παρέας σκαρφάλωσαν στην κορυφή Μαύρη Πέτρα (2.027 μ. υψ.).

Εμείς την παρακάμψαμε, τραβερσάροντας στη δυτική πλαγιά της και περιμέναμε στα όρια του πευκοδάσους.

Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε. Πυκνή ομίχλη ανέβαινε από τα χαμηλά. Σύντομα μας τύλιξε στην υγρασία της και μας στέρησε την ορατότητα.

Το ίδιο γρήγορα, ευτυχώς, μας προσπέρασε και ηρεμήσαμε. Όλοι μαζί πια κατευθυνθήκαμε προς τα δυτικά. Κατηφορίζοντας στην πλαγιά διασχίζαμε πανέμορφο δάσος μαύρης πεύκης όταν ξαφνικά αντικρίσαμε μια τρομερή εικόνα. Μια έκταση λίγων στρεμμάτων ήταν γεμάτη από ξαπλωμένα, ξεριζωμένα πεύκα.

Σε κάθε νεκρό πεύκο ήταν σαν να έβλεπα και ένα Διγενή, νικημένο από το Χάροντα στα μαρμαρένια αλώνια.

Η πραγματικότητα όμως είναι αρκετά απλή και ο Χάροντας της φαντασίας μου, ήταν δυνατός αέρας, που σε κάποια καταιγίδα, πριν λίγο καιρό, τα κτύπησε κατάστηθα και τα συνέτριψε (οι δασολόγοι αυτό το λένε ανεμορριψία).

Ευτυχώς δεν το έκανε ανθρώπινο χέρι. Η φύση γνωρίζει να αυτορυθμίζεται!

Συνεχίσαμε την κατάβαση, σ’ ένα ξέφωτο του δάσους είδαμε χαμηλά τα κόκκινα κεραμίδια του καταφυγίου να μας γνέφουν, είχαμε άρα σωστό προσανατολισμό, δρασκελίσαμε ένα γραφικό ρέμα, με λιγοστό ακόμη το πεντακάθαρο νερό του και ευδιάθετοι, μέσω του δασικού πλέον δρόμου καταλήξαμε στην … κατασκήνωση βάσης, την αφετηρία μας.

Είχαμε ολοκληρώσει με επιτυχία την ανάβασή μας και στο Βέρμιο.

Ήταν Νοέμβρης του 2013 και ήμασταν παρέα εκεί οι:

Γιάννης Λιάσης, Θωμάς Τζήγας, Τάκης Στεφανίδης, Σάκης Γκερσάνης, Μιχάλης Παρλάνης, Στέλιος Τζέλης, Γιάννης Τραϊανός και εγώ.

 

Θανάσης Τραϊανός