Ορεινές διαδρομές: Στα Πιέρια όρη

 

Δεν συναντήσαμε, φυσικά, τις Πιερίδες Μούσες, για τις οποίες η απαράμιλλη ελληνική μυθολογία μας πληροφορεί ότι γεννήθηκαν στα Πιέρια όρη.

Ξαφνιάσαμε όμως εξωτικές, ζωηρόχρωμες κίσσες, που φλυαρούσαν στο φυλλοβόλο δάσος και οι οποίες, σύμφωνα με το μύθο, είναι οι μεταμορφωμένες σε πουλιά κόρες του βασιλιά Πιέρου, που ακριβοπλήρωσαν την αλαζονεία τους να ζητήσουν μουσικό αγώνα με τις Μούσες.

Ανταμώσαμε και πέντε-έξι κυνηγούς, ακροβολισμένους στο πυκνό δάσος, να έχουν στήσει παγάνα σε αγριογούρουνα. Ευχηθήκαμε η ζωηρή παρουσία μας να ακύρωνε το θλιβερό σενάριό τους.

Ούτε βέβαια ακούσαμε την ηχώ της επιθανάτιας κραυγής του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου Β΄ καθώς ο Παυσανίας της Ορεστίδος έκοβε, συνωμοτικά, το νήμα της ένδοξης και πολυτάραχης ζωής του, στο θέατρο των Αιγών, της αρχαίας πρωτεύουσας των Μακεδόνων, στις βόρειες υπώρειες των Πιερίων.

Φανταστήκαμε όμως το Μανόλη Ανδρόνικο να ανασκάπτει, το 1977, τη Μεγάλη Τούμπα στη Βεργίνα της Ημαθίας, η οποία ταυτίζεται με τις Αιγές, και να ανακαλύπτει, με ιερό δέος, τον τάφο του.

Φτάσαμε στο πλάτωμα του βουνού, από όπου είχαμε σχεδιάσει να αρχίσουμε την ορειβασία μας, μέσω του Βελβεντού Κοζάνης, μιας πανέμορφης, νοικοκυρεμένης κωμόπολης στην κοιλάδα του Αλιάκμονα στα δυτικά του βουνού, πλούσια σε νερά και οπωροκηπευτικά.

Μετά τον Βελβεντό ανηφορίσαμε προς το χωριό Καταφύγι το οποίο ηρεμεί απομονωμένο σ’ ένα εκτεταμένο οροπέδιο στα Δυτικά Πιέρια σε υψόμετρο 1.400 μ.

Το Καταφύγι «τσακώνεται» με τον Κολινδρό Κατερίνης για το ποιο χωριό είναι η γενέτειρα του Αλέξη Ζορμπά (πραγματικό όνομα Γιώργος) του θρυλικού ήρωα του μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά».

Καμαρώνει όμως για το αχανές πευκοδάσος του καθώς είναι το πυκνότερο και αποδοτικότερο σε ξυλεία δάσος της Δυτικής Μακεδονίας και για το κτηνοτροφικό παρελθόν του.

Μετά το Καταφύγι ακολουθήσαμε το δασικό δρόμο, έναν πολύ καλό χωματόδρομο, με κατεύθυνση το ορεινό καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. Κοζάνης.

Στο πλάτωμα, ένα αρκετά μεγάλο ξέφωτο στα 1.650 μ. υψ. όπου υπάρχουν και καλύβες αγελαδοκτηνοτρόφων, αφήσαμε τα αυτοκίνητα.

Από εδώ και πάνω ο δρόμος είναι απαγορευτικός για συμβατικά αυτοκίνητα, ταυτίζεται με το διεθνές μονοπάτι Ε4 και πλησιάζει την κορυφή σε απόσταση μιας ανάσας.

Φορέσαμε «όπλα, άρματα, παλάσκες» της ορειβασίας και πήραμε τον ανήφορο.

Η κορυφή Φλάμπουρο, ο στόχος μας, ήρεμη, καταδεκτική, ευπρόσιτη έμοιαζε να μας γνέφει και να μας ψιθυρίζει «φτάσε όπου δεν μπορείς» (Ν. Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο). 

Ακολουθήσαμε το χωματόδρομο, σύντομα όμως τον παρατήσαμε και πήραμε ένα μονοπάτι φιλοτεχνημένο, θαρρείς, με πολλή φροντίδα από το ακατάπαυστο πέρασμα των αγελάδων, οι οποίες τα καλοκαίρια βόσκουν ως ψηλά, στη ζώνη των υποαλπικών λιβαδιών.

Έχει φτιαχτεί, αληθινά, από τις δίχηλες οπλές τους καθώς ανεβοκατεβαίνουν στις πλαγιές.

Ξετυλίγεται, το μονοπάτι, μέσα στο πευκοδάσος, είναι ανηφορικό, απαιτητικό σε φυσική κατάσταση, όμως «κόβει δρόμο» σε σχέση με το χωματόδρομο.

Σε λιγότερο από μια ώρα φτάσαμε στο υψίπεδο, όπου είναι κτισμένο το καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. Κοζάνης στα 1.945 μ. ύψος.

Η τοποθεσία, έξοχη φυσική νωπογραφία, δικαιώνει απόλυτα όσους αποφάσισαν να δημιουργήσουν εκεί το ορειβατικό καταφύγιο.

Όμορφο βοσκολίβαδο, διάσελο ανάμεσα σε δυο κορυφές με καταπράσινες πλαγιές και διάσπαρτα πεύκα, μια λούτσα για να ξεδιψάνε το καλοκαίρι οι νωχελικές αγελάδες, ένα μπαλκόνι με εξαιρετική θέα.

Καλημερίσαμε τους φίλους του Σ.Ε.Ο. Κοζάνης, οι οποίοι είχαν φτάσει νωρίτερα με το 4x4 αυτοκίνητό τους, μας υποσχέθηκαν ζεστό τσάι μετά την επιστροφή μας από την κορυφή και μετά από μια ολιγόλεπτη ξεκούραση συνεχίσαμε την ανάβαση.

Από εκεί και πάνω το ανάγλυφο του βουνού είναι πιο ήπιο, το μονοπάτι καθαρό μας οδήγησε εύκολα στην πλαγιά, ύστερα στη ράχη και τελικά στην κορυφογραμμή.

Κινηθήκαμε σε πεδίο χωρίς μονοπάτι, ανεβοκατεβήκαμε δυο χαμηλότερες κορυφές και σχετικά εύκολα φτάσαμε στο ξωκλήσι των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, στο οποίο έρχεται και ο χωματόδρομος από το καταφύγιο.

Είχαμε πια πλησιάσει στην ψηλότερη κορυφή των Πιερίων, το Φλάμπουρο υψ. 2.192 μ. Δεν απόμενε παρά να σκαρφαλώσουμε στην τελική ανύψωσή του, έναν φανταστικό σωρό από υπερμεγέθεις πέτρες, συνεκτικά και περίπλοκα δομημένες, μια καλίνκα (ρόδι) ξεφλουδισμένη από τον πάγο, το χιόνι, τη βροχή, τον αέρα, τον ήλιο, στο αέναο πέρασμα των χιλιετιών!

Ανεβήκαμε προσεκτικά, ήταν εύκολο, βολευτήκαμε γύρω από το κολονάκι της κορυφής, γεμάτοι ευεξία, ευφορία.

Η ματιά μας χάθηκε στον ευρύ ορίζοντα.

Νοτιοανατολικά ο Όλυμπος του νεφεληγερέτη Δία και βορειοδυτικά η λίμνη του Πολυφύτου, η οποία αιχμαλωτίζει τα νερά του Αλιάκμονα για να τα ελευθερώσει λίγο παρακάτω, ώστε να στριφογυρίσουν με την ανανεώσιμη δύναμή τους, τις στροβιλομηχανές της Δ.Ε.Η. και στη συνέχεια να δώσουν πνοή στα περιβόλια και τους ορυζώνες του Μακεδονίτικου κάμπου, να ξεδιψάσουν τους Θεσσαλονικείς και ήρεμα πλέον να συνεχίσουν την προαιώνια ροή τους στην φυσική τους κοίτη πριν χαθούν στην αρμύρα του Θερμαϊκού.

Βόρεια και βορειοδυτικά τα όμορφα βουνά όλης της Δυτικής Μακεδονίας και νότια-νοτιοδυτικά τα Καμβούνια, η Βασιλίτσα, ο Σμόλικας.

«Μεγάλος Είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου»

Μετά από μια περίπου εικοσάλεπτη παραμονή στην κορυφή, χρόνος αρκετός, ώστε να εντυπωθούν ανεξίτηλα στη μνήμη και στη ψυχή μας οι εικόνες και οι εμπειρίες και αυτής της εξαιρετικής ορεινής διαδρομής, επιστρέψαμε στο καταφύγιο Μερκούρης Κυρατσούς, όπως ονομάζεται το καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. Κοζάνης, απολαύσαμε το ζεστό τσάι, που με ευχαρίστηση μας προσφέρανε τα παιδιά του καταφυγίου, και επιστρέψαμε.

Κατά την επιστροφή, μια βερβερίτσα, το μόνο αγρίμι που είδαμε, παιχνίδισε στα κλαδιά ενός πεύκου.

Τα κοπάδια των αγελάδων δεν τα συναντήσαμε, γιατί προφανώς είχε λήξει η καλοκαιρινή τους...κατασκήνωση!

Στην παραδοσιακή ταβέρνα «Εν Βελβεντώ» ολοκληρώσαμε με καλό φαγητό και βελβεντιώτικο κρασί και γράπα την εξόρμησή μας, παρέα με τον Νότη, ο οποίος φιλότιμα μας συντρόφευσε στην ορειβασία.

 

Αμύνταιο 24-10-2020

Θ. Τραϊανός