Το σιντριβάνι του Λεχόβου

 

Παρακολούθησα πριν από λίγο καιρό ένα βίντεο στην ιστοσελίδα LEXOVITIS, που έδειχνε τον εορτασμό της εορτής των Θεοφανείων. Κέντρο της όλης εκδήλωσης ήταν το σιντριβάνι.

          Ο  ιερέας του χωριού, οι ψάλτες, οι αρχές  και πλήθος κόσμου παρακολουθούσε την τελετή. Γύρω από το σιντριβάνι ένας μεγάλος αριθμός νεαρών περίμενε τη ρίψη του Σταυρού στο σιντριβάνι για τον αγιασμό των υδάτων. Στόχος όλων ήταν να πιάσουν το σταυρό, να πάρουν την ευλογία της εκκλησίας και στη συνέχεια να γυρίσουν τα σπίτια και να μοιράσουν το αγίασμα.

          Ωραία ήταν όλα αυτά αλλά εγώ παρατήρησα το σιντριβάνι και θυμήθηκα μερικά πράγματα, που  θα τα εκθέσω παρακάτω. Δε θυμάμαι ή καλύτερα δε γνωρίζω πότε έγινε αυτό το τεχνικό αριστούργημα. Πρέπει να είναι πολύ παλιό. Λέω «τεχνικό αριστούργημα» επειδή, αν το παρατηρήσεις θα διαπιστώσεις ότι είναι φτιαγμένο με πολύ περίεργο τρόπο.

          Έχουν πελεκηθεί πολλές πέτρες, κυρίως σχιστόλιθοι από κάποιο λατομείο της περιοχής , έχουν τοποθετηθεί περιμετρικά με πολλή μαεστρία κι έχουν δεθεί με μεγάλα και πολύ ανθεκτικά στεφάνια (ρέδε).  Στο εσωτερικό του έχει γίνει ένα πολύ προσεγμένο επίχρισμα με τσιμέντο, που επίσης κρατάει πολλά χρόνια και δε διαβρώνεται. Στο κέντρο του υψώνεται μια τσιμεντένια επίσης κολώνα, στο εσωτερικό της οποίας υπάρχει ο σωλήνας, που καταλήγει στο μπεκ, από το οποίο εκτινάσσεται το νερό.

          Το σιντριβάνι αυτό ήταν κάποτε πολύ λειτουργικό κομμάτι του χωριού. Δεν ήταν μόνο η ομορφιά του και η δροσιά που σκορπούσε, που το έκανε τόσο ενδιαφέρον. Σ’ αυτό το σιντριβάνι κάποτε ποτίζονταν καθημερινά εκατοντάδες ζώα, άλογα, μουλάρια γαϊδούρια κ.λ.π. που περνούσαν από το μεσοχώρι. Πολλές φορές ήμασταν υποχρεωμένοι να κάνουμε ουρά και να περιμένουμε να ποτίσουν κάποιοι άλλοι τα ζώα τους κι όταν τέλειωναν να πλησιάσουμε εμείς.

          Το σιντριβάνι χρησίμευε και για κάτι πολύ σημαντικό. Το πάγωμα των καρπουζιών και των πεπονιών. Όσοι αγόραζαν καρπούζια απ’ το παζάρι που γινόταν στο μεσοχώρι, έγραφαν με τα νύχια τους τα αρχικά του ονόματος και του επωνύμου τους και τα έριχναν στο παγωμένο νερό. Μπορούσες τότε να δεις και τριάντα ακόμη καρπούζια να κολυμπούν στο νερό. Σε λίγη ώρα τα έπαιρναν παγωμένα και τα πήγαιναν στο σπίτι. Δεν υπήρχε τότε ηλεκτρικό ρεύμα και η ψύξη των φρούτων αυτών ήταν αδύνατο να γίνει με άλλον  τρόπο.

          Το σιντριβάνι κάποτε, νομίζω το 1957, χωρίς να είμαι σίγουρος, βρισκόταν μερικά μέτρα πιο κοντά στις βρύσες και εμπόδιζε την κυκλοφορία των φορτηγών που έφταναν στην πλατεία κουβαλώντας διάφορα εμπορεύματα. Έπρεπε λοιπόν να μεταφερθεί και πράγματι μεταφέρθηκε.

          Μαζεύτηκαν πολλοί άνδρες και χρησιμοποιώντας λοστούς και πολύ χοντρά ξύλα σαν μοχλούς, ξεκόλλησαν το σιντριβάνι από τη θέση του και με συντονισμένες κινήσεις το μετέφεραν στη σημερινή του θέση , που είχε προετοιμαστεί κατάλληλα. Ήταν μια πολύ κουραστική δουλειά αυτή και απαιτούσε πολλή προσοχή, για να μην πάθει κάτι το σιντριβάνι και να μη γίνει κάποιο ατύχημα.

          Μετά τη μετακίνηση ο Σίμος ο σιδεράς και υδραυλικός του χωριού έφτιαξε τις νέες συνδέσεις του νερού ώστε να γίνει το σιντριβάνι μας και πάλι λειτουργικό. Κάποιοι μαστόροι, έφτιαξαν το καλντερίμι στο μεσοχώρι κι έτσι το έργο αυτό τελείωσε περίφημα. Αυτά για την ώρα και σας χαιρετώ.

                                                          ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Π. ΤΟΠΑΛΗΣ