Το σύνδρομο του γενίτσαρου

 

Γράφει ο Δημήτριος Π. Τοπάλης

          Έχει περιγραφεί με πολύ μελανά χρώματα κι έχουν γίνει προσπάθειες να ερμηνευθεί ιστορικά το σύνδρομο του γενίτσαρου, που

πλήγωσε το  έθνος μας για πάρα πολλά χρόνια μετά την Άλωση.

          Αξιόλογοι συγγραφείς και χρονικογράφοι της εποχής εκείνης περιέγραψαν τις φρικαλεότητες των γενιτσάρων εναντίον των Ελλήνων Χριστιανών, που, σύμφωνα με το τουρκικό – ισλαμικό – οσμανικό τυπικό, ονομάζονταν Γκιαούρ, δηλαδή άπιστοι.

          Είναι απολύτως παραδεκτό, ότι η ηλικία των παιδιών στο παιδομάζωμα δεν ήταν πολύ μικρή. Τα παιδιά εκείνα αποκόπτονταν από την οικογενειακή εστία και τη μητρική αγκαλιά σε ηλικίες 5, 6, 7 ή και 8 ετών. Δεν ήταν επομένως ανήλικα, που δεν είχαν συναίσθηση της καταγωγής τους.

           Όμως η «εκπαίδευση» των Τούρκων στα στρατόπεδα ήταν τέτοια, που τους επέτρεπε να μετατρέψουν σε τυφλό φανατισμό εναντίον των Γκιαούρηδων, όλη την ενέργεια και τη δράση των γενίτσαρων. Το αποτέλεσμα ήταν να υποστεί ο ελληνισμός τεράστιες απώλειες, βασανισμούς, βανδαλισμούς και πόνο από τις ορδές των Γενίτσαρων.

           Οι Τούρκοι, βέβαια, τη δράση των γενίτσαρων την πλήρωσαν πολύ ακριβά, όταν το σώμα αυτό ξέφυγε από την αποστολή του κι έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Σουλτάνων, των Βεζύρηδων και των πάσης φύσεως αξιωματούχων της Οσμανικής Αυτοκρατορίας. Για το λόγο αυτό διέλυσαν το σώμα των γενιτσάρων, με συνοπτικές διαδικασίες, κι έτσι ο υπόδουλος ελληνισμός ανακουφίστηκε από την εθνική αυτή αιμορραγία.

          Το σύνδρομο του γενίτσαρου όμως δεν ξεριζώθηκε. Σήμερα, σε πολύ μικρότερη φυσικά κλίμακα και, με πολύ πιο πολιτισμένες αλλά καυστικές και αιχμηρές εκδηλώσεις, εμφανίζεται πολύ συχνά κυρίως στην πολιτική σκηνή της χώρας.

          Άνθρωποι, που γαλουχήθηκαν σε κάποιο κόμμα, που αναδείχτηκαν και αναπτύχθηκαν κομματικά, που βίωσαν δόξες και τιμές για μεγάλο χρονικό διάστημα, ξαφνικά αλλάζουν στρατόπεδο και μετατρέπονται σε «γενίτσαρους».

          Πυροβολούν ασταμάτητα τη «μητέρα παράταξη», καταδικάζουν ασύστολα κάθε ενέργεια του παρελθόντος, αφρίζουν από κομματικό πατριωτισμό για το νέο τους κόμμα και δε δέχονται κανένα αντίλογο. Πάσχουν από το ίδιο ακριβώς σύνδρομο που ένιωθαν εκείνα τα παιδιά των υπόδουλων Ελλήνων χριστιανών όταν, σαν θεϊκές ορδές, έπεφταν στα χωριά των ομοεθνών τους και τα αφάνιζαν με πρωτοφανή μανία. Με μίσος και απανθρωπιά, που είναι πολύ δύσκολο να την εφαρμόσεις σε ομοεθνείς σου.

          Μερικές φορές μάλιστα, κάποιοι «γενίτσαροι» συνεργάζονται αρμονικά και εμφανίζονται δύο ή τρεις μαζί, έτσι ώστε να δημιουργούν την αίσθηση της οργανωμένης ομάδας. Έτσι όμως δημιουργείται η αίσθηση, ότι κάποιος πρέπει να είναι ο χρηματοδότης τους. Οι εκπομπές, στις οποίες εμφανίζονται, έχουν πολύ μικρή ακροαματικότητα και είναι βέβαιο πως τις παρακολουθούν πολύ λίγοι άνθρωποι. Κι όμως οι «γενίτσαροι» πορεύονται ακλόνητοι στο δρόμο της καταστροφολογίας, της παραποίησης, των έντονων «καταγγελιών» και της ψευδολογίας στηριγμένοι, τις περισσότερες φορές, στις διατάξεις του Νόμου περί Τύπου, που επιτρέπουν τη δημοσίευση απόψεων, που, πολύ συχνά, παρεκκλίνουν από την πραγματικότητα.

          Κάποιοι απ’ αυτούς μάλιστα κατάφεραν να θησαυρίσουν, πουλώντας το τηλεοπτικό τους προϊόν με μεγάλη ευκολία, αφού μπόρεσαν να πείσουν μερικούς ότι η δήθεν επαναστατικότητά τους, η δήθεν αντίδρασή τους είναι θεμιτή και καταφέρνει να χαϊδέψει τα αυτιά κάποιων συμπολιτών μας.

          Η ιστορία όμως έχει καταδείξει και κάποιες περιπτώσεις τέτοιων «γενίτσαρων» στη χώρα μας, που πέθαναν παντελώς ανυπόληπτοι υβριζόμενοι και προπηλακιζόμενοι υπό πάντων. Το φαινόμενο έχει φυσικά την εξήγησή του στο χώρο της επιστήμης. Οι πάσης φύσεως ψυχολόγοι, ψυχαναλυτές και ψυχοθεραπευτές έχουν δώσει κάποιες εξηγήσεις με βάση το οιδιπόδειο σύμπλεγμα,  κάποιες σκοτεινές πτυχές που υπάρχουν στο υποσυνείδητο του ανθρώπου ή με τις διδασκαλίες του Φρόιντ του Σαρκό κ.τ.λ.

           Η δική μας επισήμανση αποδέχεται ότι το σύνδρομο του γενίτσαρου είναι πολύ περισσότερο αναπτυγμένο στην Ελλάδα, απ’ ότι σε άλλες χώρες. Ο λαός μας έχει επισημάνει το ζήτημα αυτό και το απέδωσε με μια μικρή φράση, που δείχνει όμως την αγριότητα των πάσης φύσεως «γενιτσάρων»:

Ερώτηση:   – «Γιατί το βγαλμένο μάτι σου έχει τόσο βαθιά πληγή»;     

Απάντηση: – «Μου το έβγαλε ο …αδερφός μου!!!»