Μιλάμε για πολύ χιόνι

 

Ήταν Γενάρης του 1975. Ήμουν δάσκαλος στο Νυμφαίο και Πρόεδρος της Κοινότητας Νυμφαίου, όχι με εκλογές αλλά διορισμένος από

το Σεπτέμβρη του 1974 μέχρι το Μάιο του 1975, μέχρι να γίνουν οι κοινοτικές εκλογές και να αναλάβει καθήκοντα η αιρετή Διοίκηση της Κοινότητας.

          Μέχρι τα Χριστούγεννα είχε ρίξει αρκετό χιόνι, γύρω στο ένα μέτρο, κάτι που ήταν συνηθισμένο για το Νυμφαίο, μια και το υψόμετρό του είναι 1397 μέτρα. Μόλις άνοιξαν τα Σχολεία στις 7 Ιανουαρίου άρχισε μια νέα χιονόπτωση. Το Δημοτικό Σχολείο λειτουργούσε κανονικότατα. Οι λιγοστοί μαθητές μου έρχονταν ντυμένοι με χοντρά ρούχα, με τα σκουφιά και με τα γάντια τους και το μάθημα γινόταν κανονικά.          Η σόμπα μας ήταν τεράστια και γέμιζε πολύ συχνά με ξερά ξύλα οξιάς, που ήταν αποθηκευμένα από το Σεπτέμβρη στο υπόγειο.

          Η χιονόπτωση δε σταματούσε και μέρα με τη μέρα το ύψος του χιονιού σκαρφάλωνε μερικά εκατοστά. Δυο ή τρεις μέρες χρειάζονταν για να έρθει η γιορτή των Τριών Ιεραρχών όταν έπεσε το πολύ χιόνι.

          Μια νύχτα η χιονόπτωση ήταν τέτοια που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Το πρωί το θέαμα ήταν εντυπωσιακό. Η ποσότητα του χιονιού, που είχε πέσει, ήταν πρωτόφαντη.

          Τα παιδιά, με κάποια δυσκολία, ήρθαν στο Σχολείο και κάναμε το μάθημα κανονικά. Πρέπει να πούμε ότι το χιόνι πάγωνε κι έτσι οι μαθητές κι εγώ φυσικά περπατούσαμε πάνω στα χιόνια. Λόγω του παγώματος του χιονιού δε βουλιάζαμε.

          Το μεσημέρι σχολάσαμε, έφυγαν τα πιο μικρά παιδιά και στις δυόμισι η ώρα σχόλασαν κι οι μεγάλοι μαθητές. Φρόντισα να ασφαλίσω τη σόμπα και, ντυμένος καλά, κατευθύνθηκα στο καφενείο του ναύαρχου. Η γυναίκα του η κυρία Μαρία έκαμνε κάποια φαγητά κι έτσι γευματίζαμε, πίνοντας συνήθως κρασί Μπουτάρη. Πρέπει να τονίσουμε ότι ο ναύαρχος ονομαζόταν Μπουτάρης Δημήτριος κι επομένως το κρασί Μπουτάρη ήταν σε προτεραιότητα  στο υπέροχο και εντυπωσιακό αυτό χωριό.

          Μόλις μπήκα στο καφενείο  πλησίασα στη σόμπα κι ήρθε κοντά μου ο ναύαρχος σοβαρός – σοβαρός να μου ανακοινώσει κάτι. Κάθισε κοντά μου και μου είπε. «Εμείς οι παλιοί Νυμφαιώτες, δάσκαλε, έχουμε στα σπίτια μας ένα πολύ μεγάλο σιδερένιο μπαστούνι. Ένα σίδερο για οικοδομές Φ8 ή Φ10, μήκους τριών περίπου μέτρων, με λυγισμένη τη μια άκρη σε ημικυκλικό σχήμα, ήταν το περίφημο μπαστούνι. Το έχουμε σημαδεμένο με λίμα ανά δέκα πόντους κι όταν χιονίζει αρκετά, όπως τώρα, το βυθίζουμε στο χιόνι για να μετρήσουμε το ύψος του χιονιού.      Σήμερα μέτρησα το χιόνι και η ένδειξη στο μπαστούνι ήταν δύο μέτρα και εβδομήντα πόντοι.»

           Πρέπει να τονίσουμε ότι ο Ναύαρχος ήταν πολύ σοβαρός και πολύ μετρημένος άνθρωπος. Τα λόγια του επομένως δεν είχαν υπερβολές αλλά αποτύπωναν την πραγματικότητα.

          Συμφώνησα μαζί του και του είπα ότι, φεύγοντας απ’ το Σχολείο, στην κεντρική  πόρτα  η μέση μου ήταν στο ίδιο ύψος με την άκρη της τεράστιας μεταλλικής πόρτας, που είχε ύψος τρία περίπου μέτρα κι ήταν φτιαγμένη με περίσσια τέχνη.

          Σε λίγο η κυρία Μαρία Μαστορέκα – Μπουτάρη μας σέρβιρε, έφερε το μπουκάλι, με το κρασί Μπουτάρη πάντα, κι επιδοθήκαμε στην ιεροτελεστία του γεύματος, μέσα σ’ ένα κατάλευκο περιβάλλον.

 

                                                ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Π. ΤΟΠΑΛΗΣ